Iga Świątek ujawnia dziś szokującą prawdę o swojej rodzinie

 

Warszawa tonęła w jesiennej szarości. Chłodny wiatr przesuwał liście po chodnikach, a nad centrum miasta unosiła się dziwna atmosfera – mieszanina oczekiwania i niepokoju. Tego dnia w hotelu Bristol miała odbyć się konferencja prasowa, o której od tygodni szeptały wszystkie media sportowe.

„Iga Świątek zabierze głos w sprawie osobistej” – tak lakonicznie brzmiało zaproszenie rozesłane do redakcji. Nic więcej, ani słowa o tenisie, ani o planach startów, ani o zdrowiu. To wystarczyło, by wyobraźnia wszystkich zaczęła działać na pełnych obrotach.

Dziennikarze zbierali się już od rana, ustawiając kamery, sprawdzając mikrofony, ćwicząc pytania. Niektórzy żartowali nerwowo, że może chodzi o ślub, inni powtarzali z powagą, że być może liderka światowego rankingu ogłosi zakończenie kariery. Ale nikt nie spodziewał się prawdy.

W sali

Kiedy zegar wybił siedemnastą, drzwi sali konferencyjnej otworzyły się i do środka weszła Iga. Miała na sobie prosty czarny sweter i szarą marynarkę, włosy związane w niski kucyk. Twarz – blada, jakby nie spała od wielu nocy.

Za nią podążał jej menedżer oraz psycholog sportowy. To już samo w sobie było niezwykłe – zwykle Iga w takich momentach pojawiała się sama, pewna siebie, uśmiechnięta. Teraz wyglądała tak, jakby niosła na barkach ciężar nie do udźwignięcia.

Na sali zapadła absolutna cisza. Kamery ustawione, długopisy gotowe, a serca obecnych biły szybciej.

– Dziękuję, że przyszliście – zaczęła cicho, niemal szeptem. – To, co powiem, nie będzie łatwe ani dla mnie, ani, podejrzewam, dla was.

Spojrzała w dół, na kartkę w dłoniach. Drżały jej palce.

– Całe życie byłam uczona, że rodzina to fundament. Że moje nazwisko, moja historia, to coś, czego można być dumnym. Ale… prawda, którą poznałam niedawno, zmienia wszystko.

Pierwsze szmery

Po sali przebiegł cichy pomruk. Kilku reporterów podniosło brwi, inni od razu zaczęli notować. Iga przerwała na moment, jakby walczyła ze sobą.

– Od miesięcy żyłam w kłamstwie – kontynuowała. – A raczej… żyłam w nieświadomości. Moja rodzina ukrywała przede mną coś, co odkryłam dopiero niedawno, przez przypadek.

Przycisnęła kartkę do stołu, jakby nie mogła już dłużej czytać. Spojrzała prosto w kamery.

– Test DNA, który zrobiłam z prywatnych powodów, wykazał, że osoba, którą przez całe życie nazywałam ojcem… nie jest moim biologicznym ojcem.

Słowa spadły jak grom. W sali zapadła cisza tak głęboka, że słychać było tykanie zegara.

Niedowierzanie

Reporterzy zamarli. Niektórzy spojrzeli po sobie, inni bezwiednie przyłożyli dłonie do ust. Jeden z operatorów kamer drgnął tak mocno, że statyw się zachwiał.

Iga mówiła dalej, jej głos drżał, ale był wyraźny:

– Tomasz Świątek wychował mnie, wspierał w każdym momencie, był przy mnie, gdy zaczynałam grać w tenisa, gdy przegrywałam i gdy wygrywałam. Dla świata był moim ojcem. Dla mnie też… aż do chwili, gdy dowiedziałam się, że prawda jest inna.

Odłożyła kartkę. Nie potrzebowała już zapisanego tekstu.

– Nie wiem, kim jest mój biologiczny ojciec. Nie wiem, dlaczego ta tajemnica była przede mną ukrywana. Ale wiem, że muszę być z wami szczera. Nie mogę dalej żyć, grać i występować przed wami, udając, że nic się nie stało.

Wewnętrzna walka

Zrobiła pauzę, a łzy zaszkliły jej oczy. Jej menedżer położył dłoń na jej ramieniu, jakby chciał dodać otuchy. Ale Iga nie potrzebowała pomocy – wstała, uniosła głowę i spojrzała w obiektywy kamer.

– Powiem wam jeszcze jedno. Ta wiadomość złamała mnie. Zburzyła moje poczucie tożsamości, moją pewność siebie, moją siłę. Ale jednocześnie… dała mi wolność. Wolność, by mówić prawdę, nawet jeśli boli.

Reakcje na żywo

Internet eksplodował niemal natychmiast. Transmisja była na żywo, a komentarze na Twitterze, Facebooku i Instagramie pojawiały się w zawrotnym tempie. „Szok!”, „Niewiarygodne!”, „Czy to możliwe?” – pisały tysiące użytkowników.

Jedni okazywali współczucie, inni spekulowali, co ta informacja oznacza dla kariery sportsmenki. W mediach społecznościowych zaczęły pojawiać się hashtagi #IgaTruth i #ŚwiątekRevelation.

W tym samym czasie w sali konferencyjnej zaczęły się pierwsze pytania.

– Iga, czy możesz powiedzieć, jak się o tym dowiedziałaś? – zapytał ostrożnie dziennikarz TVP.

Świątek zacisnęła dłonie.

– To był przypadek. Zrobiłam test DNA z powodów zdrowotnych, chciałam sprawdzić predyspozycje genetyczne. Wynik mnie przeraził. Najpierw myślałam, że to pomyłka. Ale kolejne badania potwierdziły prawdę.

Ciężar tajemnicy

Mówiąc to, Iga wyglądała, jakby odchodziła od zmysłów. Jej głos drżał, a oczy błądziły po sali. Ale jednocześnie emanowała niezwykłą odwagą.

– Nie wiem jeszcze, co dalej. Nie wiem, czy kiedykolwiek poznam swojego biologicznego ojca. Ale muszę się z tym zmierzyć. Nie tylko jako sportowiec, ale przede wszystkim jako człowiek.

Reporterzy zadawali kolejne pytania, a Iga odpowiadała krótko, czasem wymijająco. Widać było, że walczy z emocjami. Ale jedno było pewne – ta konferencja zmieniła nie tylko jej życie, lecz także sposób, w jaki świat będzie na nią patrzył.