Jesienne popołudnie w Raszynie było chłodne i wilgotne. Wiatr niósł ze sobą zapach mokrych liści, a niebo zasnuwała gęsta szarość. Dom rodzinny Igi stał niepozornie na skraju cichej uliczki, a mimo to w jego wnętrzu buzowało coś, co nie miało nic wspólnego ze spokojem.
Iga Świątek, świeżo po intensywnym treningu, wróciła do domu z uczuciem ciężkości w sercu. Była zmęczona – nie tylko fizycznie, lecz przede wszystkim psychicznie. W ostatnich miesiącach jej relacje z ojcem, Tomaszem, stały się polem nieustannych napięć. Każda rozmowa przypominała pojedynek, a każdy gest mógł być odebrany jako prowokacja.
Ojciec siedział w salonie, przy stole zasypanym papierami, notatkami, wykresami i wycinkami prasowymi. Od lat prowadził skrupulatne zapiski dotyczące kariery córki – wyniki, statystyki, analizy. Zawsze twierdził, że bez kontroli i dyscypliny nie ma sukcesu. Dla Igi te zeszyty stały się symbolem jego obsesji.
– Spóźniłaś się – powiedział bez przywitania, unosząc wzrok znad kartek. – Trening miał trwać dwie godziny, nie trzy.
Iga ściągnęła z ramion torbę sportową i rzuciła ją w kąt pokoju.
– Potrzebowałam zostać dłużej. Chciałam popracować nad serwisem.
– Chciałaś? – powtórzył, akcentując słowo. – To nie jest kwestia tego, co chcesz. Masz realizować plan. Plan jest święty.
Dziewczyna zacisnęła zęby. Ile razy już to słyszała? Plan, dyscyplina, kontrola… A gdzie w tym wszystkim była ona sama – jej pasje, jej emocje, jej prawo do odpoczynku?
– Tata, mam dwadzieścia cztery lata – odezwała się chłodno. – Nie jestem już dzieckiem, które można prowadzić za rękę.
– Ale wciąż jesteś moją córką – odparł twardo. – I moją zawodniczką.
Te dwa słowa – moją zawodniczką – wywołały w niej istną eksplozję gniewu.
– Do diabła, przestań! – wybuchnęła, podchodząc bliżej stołu. – Jestem swoją własną zawodniczką! To ja wychodzę na kort, to ja gram, to ja przegrywam i wygrywam. Ty tylko stoisz obok i liczysz statystyki!
Ojciec wstał powoli, wyprostował się i spojrzał na nią surowo.
– Tylko? – jego głos zadrżał, choć starał się brzmieć spokojnie. – Myślisz, że twoja kariera spadła z nieba? Że te wszystkie lata wyrzeczeń, te pieniądze, które wyłożyłem, to były drobiazgi? Gdyby nie ja, nie byłoby Igi Świątek mistrzyni!
Słowa uderzyły ją jak kamienie. Wiedziała, że wiele zawdzięcza ojcu. Wiedziała też, że powtarzał to nie raz – jakby każda jej wygrana była jego zasługą. Ale tym razem nie zamierzała milczeć.
– Nie odbieraj mi prawa do mojej pracy! – krzyknęła. – Ty mogłeś płacić za trenerów, ale to ja każdego dnia wylewałam pot, to ja znosiłam ból, presję i krytykę. Ty nie stałeś z rakietą na korcie, nie słyszałeś buczenia trybun, kiedy przegrywałam. To było moje życie, nie twoje!
Cisza, która zapadła, była gęsta i ciężka. Przez chwilę słyszeli tylko tykanie zegara stojącego na komodzie.
Ojciec nagle uderzył dłonią w stół, tak mocno, że papiery rozsypały się po podłodze.
– Jesteś niewdzięczna! – wrzasnął. – Zapomniałaś, kto cię wychował? Kto cię nauczył walczyć?
– Nie! – odpowiedziała równie głośno. – To ja sama nauczyłam się walczyć, bo nigdy nie miałam wyboru. Walczyłam, żeby ci udowodnić, że jestem coś warta. Ale już nie chcę tak żyć!
Łzy napłynęły jej do oczu, choć starała się je powstrzymać. Nie chciała pokazać słabości.
Matka, która dotąd stała cicho w progu, w końcu się odezwała:
– Proszę was, przestańcie… To nie prowadzi do niczego.
Ale żadne z nich nie słuchało. Napięcie sięgnęło zenitu. Ojciec zrobił krok w jej stronę, a jego oczy płonęły gniewem.
– Doprowadzasz mnie do szału – wysyczał. – Jak możesz mówić do mnie takim tonem?
Iga również zrobiła krok naprzód. Ich twarze dzieliło już tylko kilka centymetrów. Byli jak dwa żywioły gotowe się zderzyć – ogień i burza.
– Bo mam dość bycia twoją marionetką! – krzyknęła, a jej głos przeszedł w drżenie. – Dość kłamstw, dość presji, dość tego, że nigdy nie widzisz we mnie córki, tylko projekt!
W tej chwili matka wpadła między nich, rozdzielając ich ciałami, jakby bała się, że dojdzie do czegoś nieodwracalnego.
– Nie! – zawołała rozpaczliwie. – To jest wasza rodzina, a nie pole bitwy!
Ojciec stał, dysząc ciężko, zaciśnięte pięści trzęsły mu się lekko. Iga również była roztrzęsiona, jej oddech przyspieszony, dłonie zimne jak lód.
Wiedzieli oboje, że byli o krok od przekroczenia granicy, której nie da się już cofnąć.
Leave a Reply