Na stadionie w Warszawie panowała atmosfera, którą można było porównać tylko do największych turniejów świata. Iga Świątek właśnie zakończyła trening, a na trybunach wciąż siedziało kilkudziesięciu kibiców, czekających na autografy. Była uśmiechnięta, choć zmęczona, a w jej spojrzeniu kryła się iskra czegoś nowego — czegoś, co nie miało nic wspólnego z tenisem.
Od kilku miesięcy spotykała się z Michałem, studentem architektury, który nie miał nic wspólnego ze światem sportu. Był spokojny, ciepły i — co dla niej najważniejsze — patrzył na nią jak na zwyczajną dziewczynę, a nie na gwiazdę sportu. Dla Igi to było jak oddech świeżego powietrza po latach, w których każdy jej ruch był analizowany, a każdy gest komentowany w mediach.
Jednak ojciec, Tomasz Świątek, od zawsze miał wobec niej inne plany. Był nie tylko rodzicem, ale też surowym przewodnikiem, który wierzył, że sukces wymaga absolutnej dyscypliny i poświęcenia. W jego oczach nie było miejsca na rozpraszacze — a związek z chłopakiem, który nie rozumie sportowego życia, wydawał się najgorszym z możliwych.
Pierwsze podejrzenia
Ojciec zaczął coś podejrzewać, kiedy Iga coraz częściej wymykała się po treningach, tłumacząc się spotkaniami ze znajomymi. Jej telefon był zawsze przy niej, a uśmiech, który pojawiał się na jej twarzy, gdy pisała wiadomości, nie pozostawiał wątpliwości. Tomasz znał swoją córkę zbyt dobrze, by nie zauważyć zmian.
Pewnego wieczoru, gdy wróciła później niż zwykle, nie wytrzymał.
— Iga, z kim się spotykasz? — zapytał tonem, który bardziej przypominał przesłuchanie niż ojcowską troskę.
— Z kolegami, tato. Potrzebuję czasem odpocząć od tenisa — odpowiedziała wymijająco.
— Odpocząć? — prychnął. — Całe twoje życie to tenis. Nie możesz teraz pozwolić sobie na rozpraszacze. Masz przed sobą kolejne turnieje, musisz być skupiona!
Iga spuściła wzrok, wiedząc, że jeszcze nie nadszedł moment, aby powiedzieć mu prawdę.
Ujawnienie prawdy
Prawda jednak nie mogła długo pozostać tajemnicą. Jeden z dziennikarzy sportowych, szukając sensacji, zrobił im zdjęcie w kawiarni w centrum Warszawy. Następnego dnia fotografia obiegła media społecznościowe: „Iga Świątek przyłapana z tajemniczym chłopakiem!”.
Telefon Tomasza rozdzwonił się od rana. Najpierw dzwonili znajomi, potem ludzie ze związku tenisowego, a w końcu sponsorzy, którzy chcieli „upewnić się”, że sprawa nie wpłynie na jej wizerunek.
Wieczorem, gdy Iga wróciła do domu, czekał na nią ojciec. Gazeta z jej zdjęciem leżała na stole jak dowód w sprawie.
— Kim on jest? — zapytał chłodno.
— Tato… to Michał. Mój chłopak — odpowiedziała cicho, ale pewnie.
Wtedy wybuchł.
— Chłopak?! Ty masz czas na chłopaka?! Iga, ty nie rozumiesz, co ryzykujesz! Cały świat patrzy na ciebie, sponsorzy inwestują miliony, a ty chcesz to wszystko zniszczyć przez jakiegoś studenta?!
Cisza po burzy
Iga poczuła, jak serce bije jej szybciej. Bała się tej rozmowy od miesięcy, ale teraz, gdy już padły słowa, poczuła też ulgę. Nie zamierzała się wycofać.
— Tato, ja też jestem człowiekiem, nie tylko maszyną do grania w tenisa. Potrzebuję kogoś bliskiego, kogoś, kto mnie rozumie — odparła, a jej głos drżał, choć starała się brzmieć pewnie.
Tomasz uderzył dłonią w stół.
— Rozumie?! Co on może rozumieć?! Nigdy nie grał, nigdy nie był pod taką presją jak ty! On cię odciągnie od tego, na co pracowałaś całe życie. Na co ja poświęciłem lata!
Słowa te bolały ją bardziej niż krzyk. Wiedziała, że dla ojca jej sukces był spełnieniem również jego marzeń. Ale czy to znaczyło, że ona miała prawo do szczęścia tylko na jego warunkach?
Refleksje Igi
Tego wieczoru długo nie mogła zasnąć. Przewracała się z boku na bok, wpatrując się w sufit. Z jednej strony kochała ojca i wiedziała, jak wiele mu zawdzięczała. To on wierzył w nią od dziecka, to on zabierał ją na pierwsze turnieje, to on dopingował ją, kiedy przegrywała. Ale z drugiej strony czuła, że jego miłość była warunkowa — istniała, dopóki podporządkowywała swoje życie tenisowi.
Michał był inny. Kiedy z nim rozmawiała, czuła się wolna, czuła się sobą. Nie musiała udawać mistrzyni, mogła być po prostu Igą.
Czy naprawdę musiała wybierać między ojcem a chłopakiem?
Leave a Reply