Iga Świątek wdała się w ostrą kłótnię z ojcem z powodu swojego nowego chłopaka.

Warszawa, późny wieczór. Jesienne światła miasta odbijały się w szybach apartamentu, w którym Iga Świątek zatrzymała się po powrocie z turnieju w Azji. Choć powinna czuć ulgę po długiej podróży i satysfakcję z kolejnych zwycięstw, coś w jej sercu nie dawało jej spokoju. Wiedziała, że rozmowa, której tak długo unikała, była nieunikniona.

Ojciec – Tomasz Świątek – siedział przy stole w kuchni, wpatrując się w ekran laptopa. Gdy usłyszał kroki córki, uniósł wzrok. W jego oczach było napięcie, którego Iga znała aż za dobrze – mieszanka troski i gniewu.

– Musimy porozmawiać – powiedział bez przywitania.

Iga westchnęła. – Wiem, tato.

Usiadła naprzeciwko niego, splatając dłonie na kolanach. W głowie przewijały się setki możliwych odpowiedzi, ale żadna nie wydawała się wystarczająco dobra.

– Słyszałem plotki. Nie tylko z gazet. – Ojciec mówił powoli, ważąc każde słowo. – Spotykasz się z nim naprawdę?

– Tak. – Głos Igi był spokojny, ale wewnątrz czuła, jak serce bije jej szybciej. – Nie są to tylko plotki. To mój wybór.

Na twarzy Tomasza pojawił się grymas. – Twój wybór? A twoja kariera? A cały wysiłek, który włożyliśmy, żebyś była tam, gdzie jesteś? Myślisz, że to dobry moment, żeby się angażować w takie sprawy?

Iga poczuła, jak wzbiera w niej fala złości. – Tato, mam 24 lata. Nie mogę całe życie być tylko zawodniczką. Potrzebuję też życia poza kortem.

– Życia poza kortem? – przerwał jej ostro. – To życie poza kortem niszczyło już wielu sportowców. Chłopak, media, rozpraszacze… A potem nagle ranking leci w dół.

– To nie jest „jakiś chłopak” – odparła stanowczo. – On mnie wspiera. Rozumie presję, w której żyję.

Tomasz uderzył dłonią w stół, aż szklanka z wodą zadrżała. – On nie rozumie nic! Nie był tam, gdy od rana do nocy trenowałaś. Nie był przy nas, gdy musieliśmy wybierać między wyjazdem na turniej a opłatami za szkołę. Ja to wszystko dźwigałem! A teraz ktoś obcy ma wejść w twoje życie i przejąć to, co budowaliśmy przez lata?

Iga poczuła ukłucie bólu. – Tato, to nie konkurs, kto poświęcił więcej. Doceniam wszystko, co zrobiłeś. Ale to moje życie. I mój wybór.

Zapadła cisza, gęsta jak mgła. W tle słychać było tylko tykanie zegara.

– Powiedz mi chociaż, co w nim widzisz. – Głos ojca złagodniał, ale wciąż był pełen niedowierzania. – Kim on w ogóle jest?

Iga wzięła głęboki oddech. – Ma na imię Michał. Jest fotografem sportowym. Poznaliśmy się podczas turnieju w Rzymie. Nie podszedł do mnie jak fan czy dziennikarz, tylko jak człowiek. Rozmawialiśmy godzinami. Z czasem… to się po prostu stało.

Ojciec zmrużył oczy. – Fotograf sportowy? To znaczy, że będzie przy tobie zawsze. Na kortach, w szatniach, w podróży. I oczywiście w gazetach pojawią się jego zdjęcia. Nie widzisz, jak to wygląda?

– Widzę. Ale to nie jest dla niego kariera, tylko pasja. Poza tym nie musisz mi przypominać, jak wygląda świat mediów. Ja w nim żyję.

Tomasz westchnął ciężko. – Nie chcę, żebyś była kolejną tenisistką, o której mówi się więcej z powodu życia prywatnego niż sportowych sukcesów.

– A ja nie chcę być tylko trofeum – odparła Iga, tym razem podnosząc głos. – Nie chcę, żeby całe moje życie było podporządkowane twojej wizji sukcesu. Chcę kochać i być kochana.

Słowa zawisły w powietrzu jak ostrze. Tomasz milczał, a w jego oczach pojawiło się coś, czego Iga dawno nie widziała – bezradność.

Nazajutrz napięcie w domu było tak gęste, że można je było ciąć nożem. Iga wybrała się na poranny trening, ale każdy forhend, każdy bekhend zdawał się być cięższy niż zwykle. W głowie wciąż słyszała głos ojca, jego zarzuty i wątpliwości.

Po zajęciach trener zapytał:

– Co się dzieje, Iga? Nie jesteś sobą.

– To nic. – Odparła szybko, unikając spojrzenia. – Po prostu nie spałam najlepiej.

Ale w głębi duszy wiedziała, że to nie brak snu, lecz ciężar emocji.

Wieczorem Michał zadzwonił.

– Hej, jak się trzymasz? – zapytał ciepłym głosem.

Iga uśmiechnęła się lekko, choć zmęczenie malowało się na jej twarzy. – Nie najlepiej. Rozmawiałam z tatą. Była awantura.

– Domyślam się. – Michał westchnął. – Wiedziałem, że to nie będzie łatwe. Ale jeśli chcesz, mogę z nim porozmawiać.

– Nie. – Iga szybko zaprzeczyła. – To moja bitwa. Muszę ją stoczyć sama.

– Nie jesteś sama – przypomniał jej łagodnie. – Masz mnie.

Te słowa dodały jej otuchy. Ale wiedziała, że przed nią długa droga – nie tylko na korcie, lecz także w życiu prywatnym.