Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim ukochanym.

Świat sportu znał ją jako wojowniczkę, perfekcjonistkę, kobietę, która na korcie nie znała słabości. Ale poza białymi liniami, daleko od fleszy aparatów i hałasu trybun, Iga Świątek była po prostu człowiekiem — dziewczyną, która marzyła o zwyczajnym szczęściu, o miłości, o życiu, które ma sens poza kolejnym tytułem i rankingiem WTA.

Kiedy więc pewnego jesiennego poranka media obiegła wiadomość: „Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim ukochanym” — świat dosłownie zatrzymał się na chwilę.

Wszystko zaczęło się kilka tygodni wcześniej. Plotki krążyły od dawna, ale nikt nie miał pewności. Fani zauważyli, że Iga coraz częściej pojawia się publicznie z tajemniczym mężczyzną — wysokim, o spokojnym spojrzeniu, ubranym zawsze skromnie, niemal niewidzialnym na tle błyskających fleszy.

Nie był sportowcem. Nie był celebrytą. Nie był politykiem, biznesmenem ani kimś z show-biznesu. Był po prostu człowiekiem, który rozumiał ciszę.

Poznali się w zupełnie przypadkowy sposób — podczas jednego z turniejów w Szwajcarii. Iga miała dzień przerwy między meczami i postanowiła pojechać w góry. On, Michał, był przewodnikiem, który tego dnia prowadził małą grupę turystów. Nie wiedział nawet, kim jest jego pasażerka.

— „Nie boi się pani wysokości?” — zapytał z lekkim uśmiechem, kiedy ruszyli w górę stromym szlakiem.
— „Nie. Wysokość mnie nie przeraża. Przeraża mnie tylko to, że można spaść.”

Zaśmiał się. To zdanie zapamiętał na długo.

Ich historia rozwijała się powoli, jak mecz rozgrywany z rozwagą, punkt po punkcie. Michał był inny niż wszyscy, których Iga spotkała wcześniej. Nie interesowały go rankingi, statystyki, wygrane. Kiedy rozmawiali, mówił o książkach, o naturze, o tym, jak czasami warto po prostu usiąść nad jeziorem i milczeć.

To milczenie było dla Igi czymś nowym. Po latach presji, wywiadów i analiz, cisza z Michałem była jak lekarstwo.

Przez długi czas ich związek był tajemnicą. Tylko najbliżsi wiedzieli. Iga zawsze mówiła, że miłość jest jak delikatna roślina — nie może rosnąć pod zbyt ostrym światłem.

Kiedy wygrywała kolejne turnieje — Paryż, Rzym, Doha — on był gdzieś tam, z boku. Nie na trybunach, nie w loży VIP, ale w cieniu, w hotelowym pokoju, trzymając kciuki i czekając.

— „Nie chcę być częścią twojego świata” — powtarzał. — „Chcę być twoim azylem, kiedy ten świat stanie się zbyt głośny.”

Decyzja o ślubie dojrzewała powoli. Dla Igi, która całe życie poświęciła tenisowi, myśl o małżeństwie była czymś odległym, prawie abstrakcyjnym. Ale pewnego wieczoru, po turnieju w Tokio, kiedy siedzieli razem na tarasie hotelu i patrzyli na światła miasta, Michał powiedział cicho:

— „Wiesz, czego pragnę? Nie żebyś wygrała kolejny turniej. Chciałbym, żebyś miała dom. Prawdziwy dom, nie hotel, nie pokój w akademiku, nie rezydencję tenisową. Dom, w którym pachnie chlebem i poranną kawą.”

Iga uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawił się błysk, którego dawno w nich nie było.

— „A jeśli ci powiem, że jestem gotowa?”

Nie odpowiedział od razu. Zamiast tego wyjął z kieszeni małe pudełko. W środku był pierścionek z prostym, srebrnym oczkiem.

— „Nie mam niczego więcej do zaoferowania oprócz siebie. Ale obiecuję ci spokój.”

Iga przyjęła oświadczyny bez wahania.

Dzień ogłoszenia był jednym z najspokojniejszych dni w jej życiu. Nie chciała wielkiej konferencji ani show. Po prostu napisała kilka słów na swoim profilu społecznościowym:

> „Z ogromną radością chcę podzielić się z Wami wiadomością, że wkrótce powiem ‘tak’ swojemu ukochanemu. Data naszego ślubu została wyznaczona na 21 czerwca przyszłego roku. To będzie początek nowego rozdziału.”

W ciągu minut internet eksplodował. Hasztag #ŚlubŚwiątek trafił na pierwsze miejsce w trendach.

Media prześcigały się w pytaniach: kim jest ten mężczyzna? gdzie odbędzie się ślub? kto zaprojektuje suknię?

Ale Iga pozostała sobą — nie zdradziła niczego więcej. Jej zespół wydał jedynie krótki komunikat:
„Prosimy o uszanowanie prywatności pary.”

Rozdział V — Reakcje świata

Świat sportu zareagował błyskawicznie. Rafael Nadal napisał na Twitterze:

> „Gratulacje, Iga! Życzę Ci szczęścia większego niż wszystkie Twoje zwycięstwa razem wzięte.”

Serena Williams wysłała jej prywatną wiadomość, pełną ciepła i matczynej mądrości.
A jej największa rywalka, Aryna Sabalenka, napisała z uśmiechem:

> „Mam nadzieję, że znajdziesz czas, by po ślubie nadal mnie pokonywać!”

Fani byli zachwyceni. W komentarzach pod jej postem pojawiły się tysiące gratulacji. Ludzie z całego świata pisali o tym, jak pięknie jest widzieć, że nawet w świecie zdominowanym przez rywalizację, ktoś potrafi postawić miłość ponad wszystko.

Ślub miał odbyć się w Polsce — w miejscu, które dla Igi zawsze było szczególne. Wybrała mały dworek pod Warszawą, otoczony lasami i łąkami. To tam, w ciszy i prostocie, chciała powiedzieć „tak”.

Nie zatrudniła armii organizatorów. Zamiast tego większość rzeczy robiła sama.
— „Chcę, żeby to był nasz dzień, a nie wydarzenie dla mediów.”

Suknię ślubną zaprojektowała polska projektantka — lekka, minimalistyczna, bez przepychu, jakby idealnie odzwierciedlająca jej styl gry: czystość, prostota, perfekcja.

Michał z kolei miał na sobie klasyczny garnitur w kolorze szarości, bez luksusowych dodatków.

Zaproszenia wysłali ręcznie — każde z osobna, z krótkim, osobistym listem.

21 czerwca.

Słońce wstało wcześnie, niebo było bezchmurne. Powietrze pachniało letnim deszczem, który spadł nocą. W dworku panował spokój.

Iga obudziła się o szóstej rano. Wstała, otworzyła okno i przez chwilę patrzyła na ogród. Słyszała śpiew ptaków, a w oddali dźwięk dzwonów z małego kościoła.

Kiedy fryzjerka zapytała ją, czy się denerwuje, odpowiedziała z uśmiechem:
— „Nie. Grałam w finałach wielkoszlemowych. Dziś po prostu gram o coś ważniejszego.”

Ceremonia była skromna, ale wzruszająca. Wśród gości byli rodzice, przyjaciele, kilku tenisistów i członkowie zespołu trenerskiego.

Kiedy Iga i Michał wymieniali przysięgi, wśród obecnych nie było nikogo, kto nie uroniłby łzy.

— „Obiecuję ci, że zawsze będę słuchać ciszy, którą nam przynosisz.” — powiedziała Iga.
— „A ja obiecuję, że nigdy nie pozwolę, by świat zagłuszył nasze serca.” — odpowiedział Michał.

Po ceremonii nie było medialnego przyjęcia, fleszy ani kamer. Zamiast tego — piknik w ogrodzie, muzyka grana na żywo, rozmowy do późnej nocy.

Iga była szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Po raz pierwszy od lat nie myślała o meczach, o rankingach, o presji. Po prostu była.

Następnego dnia para zniknęła z mediów. Polecieli w podróż poślubną, której kierunku nikt nie znał.

Rozdział IX — Nowe życie

Kiedy wrócili, Iga ogłosiła krótką przerwę w karierze.

— „Chcę nacieszyć się nowym etapem życia. Kort poczeka. Miłość nie.”

Świat zareagował różnie — jed