Kiedy dziś wieczorem usiadłam przy biurku, w moim pokoju panowała cisza. Na zewnątrz słychać było tylko deszcz, delikatny jak szept, jakby sam świat chciał mówić cicho, by nie przerwać moich myśli. W kącie pali się świeca, a jej płomień tańczy powoli, tak jak moje serce — niespiesznie, spokojnie, z wdzięcznością. Za chwilę wszystko się zmieni. Za kilka dni stanę obok ciebie i powiem słowa, które będą już na zawsze: „Tak.”
Piszę ten list nie dlatego, że czegoś brakuje między nami, lecz dlatego, że chcę zachować w słowach ten moment. Chcę pamiętać, jak to jest — czekać na dzień, który będzie początkiem nowego życia. Pisząc, czuję jakbyśmy już byli tam — wśród zapachu kwiatów, muzyki i naszych uśmiechów.
Pamiętasz, jak poznaliśmy się po raz pierwszy? To był taki zwyczajny dzień, a jednak zmienił całe moje życie. Przyszłam wtedy na kort, zmęczona, po przegranym meczu. Nie chciałam z nikim rozmawiać. A ty stałeś z boku, z tą swoją spokojną obecnością, i po prostu zapytałeś: „Chcesz wodę?” Tak banalne słowa, a jednak w nich było coś, co przebiło się przez cały hałas w mojej głowie.
Od tamtej chwili świat zaczął brzmieć inaczej.
Ty nigdy nie próbowałeś mnie zmienić. Nie chciałeś, żebym była bardziej pewna siebie, bardziej uśmiechnięta, bardziej „idealna”. Ty chciałeś tylko, żebym była sobą. To coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Całe życie słyszałam, że muszę być silna, szybka, skupiona. Ty nauczyłeś mnie, że mogę być także krucha, cicha i mimo to — wystarczająca.
Czasem myślę, że miłość nie przychodzi jak błyskawica. Nie rozdziera nieba. Przychodzi jak świt — niepostrzeżenie, aż nagle wszystko wokół staje się jaśniejsze. Tak było z nami.
Nie wiem, czy potrafię opisać, jak bardzo się zmieniłam odkąd cię poznałam. Wcześniej całe moje życie kręciło się wokół wyników. Każdy dzień był bitwą, każdy mecz — dowodem mojej wartości. Kiedy pojawiłeś się ty, nauczyłam się, że wartość człowieka nie mieści się w punktach i statystykach. Jest w sposobie, w jaki patrzymy na siebie, w cierpliwości, w ciepłym dotyku dłoni po trudnym dniu.
Pamiętam wieczór, kiedy po raz pierwszy powiedziałam ci, że cię kocham. Było po turnieju w Paryżu, siedzieliśmy na balkonie hotelu, a miasto świeciło tysiącem świateł. W powietrzu unosił się zapach deszczu i lawendy. Wtedy zrozumiałam, że świat może być cichy i ogromny jednocześnie. Powiedziałam to szeptem, trochę niepewnie, jakbym bała się, że słowa są zbyt delikatne, by udźwignąć to, co czuję. Ty tylko się uśmiechnąłeś, a ja wiedziałam, że nie muszę już nic tłumaczyć.
Dziś, gdy myślę o naszym ślubie, czuję wdzięczność. Nie tylko za ciebie, ale też za wszystko, co nas do siebie doprowadziło — za chwile zwątpienia, za nieudane mecze, za samotne podróże, za wszystkie noce, kiedy tęskniłam za domem. Bo gdyby nie one, może nigdy bym nie zrozumiała, jak cenny jest spokój, jaki znalazłam przy tobie.
Chciałabym ci podziękować za cierpliwość. Za to, że potrafisz czekać, nawet wtedy, gdy ja gubię się we własnych myślach. Za to, że rozumiesz milczenie, że nie boisz się moich łez, że potrafisz żartem rozproszyć burzę. Jesteś moim miejscem odpoczynku. I choć świat często widzi mnie jako kogoś, kto walczy, ty wiesz, że pod tą siłą kryje się dziewczyna, która po prostu potrzebuje przytulenia.
Myślę o tym, jak będzie wyglądał nasz dzień. Widzę siebie w białej sukni, a ciebie stojącego obok z uśmiechem, który mówi: „Wszystko jest dobrze.” Widzę twarze bliskich, błysk łez w oczach mojej mamy, dumny uśmiech taty. Słyszę muzykę, która łączy nasze oddechy. W tej wizji nie ma nic spektakularnego, a jednak to najpiękniejszy obraz, jaki potrafię sobie wyobrazić.
Kiedyś bałam się, że miłość będzie mnie rozpraszać. Że odbierze mi to, co budowałam przez lata. A teraz wiem, że to właśnie dzięki niej potrafię grać z czystym sercem. Ty jesteś moim spokojem przed meczem, moim oddechem w przerwie, moim „wszystko będzie dobrze”, gdy świat krzyczy zbyt głośno.
Wiesz, co jest dla mnie najpiękniejsze? To, że mimo mojej sławy, mimo całego świata wokół, nasza miłość pozostała cicha. Nie potrzebowaliśmy blasku reflektorów, by wiedzieć, co mamy. Czasem myślę, że to nasz największy sukces — że potrafimy być razem zwyczajnie.
Chciałabym, żebyś wiedział, że każdy dzień z tobą jest jak oddech po długim biegu. Nie zawsze idealny, czasem zmęczony, ale zawsze prawdziwy. I kiedy patrzę w przyszłość, nie boję się już niczego. Bo cokolwiek się wydarzy — będziemy w tym razem.
Dziękuję, że nauczyłeś mnie kochać bez strachu.
Dziękuję, że potrafisz słuchać nie tylko moich słów, ale i ciszy między nimi.
Dziękuję, że przy tobie nie muszę być „gwiazdą”, mogę być po prostu sobą — dziewczyną, która lubi śmiech, kawę o poranku i twoje ramiona jako najlepsze miejsce na świecie.
Wiesz, kiedy myślę o naszej przyszłości, widzę dom pełen światła. Nie wiem, gdzie on będzie — może blisko jeziora, może na wsi, gdzie rano słychać śpiew ptaków. Widzę stół, przy którym siedzimy razem, i rozmowy o wszystkim i o niczym. Widzę wspólne podróże, może małe dzieci biegające po ogrodzie. Widzę nas — starszych, siwych, ale wciąż trzymających się za ręce tak, jak dziś.
Nie wiem, jak długo będę jeszcze grać, ile wygram, ile przegram. Ale wiem jedno — żadna nagroda nie będzie dla mnie ważniejsza niż życie, które budujemy razem. Bo trofea stoją na półkach, a miłość mieszka w sercu.
Gdy to piszę, czuję wzruszenie. Wiem, że w dniu ślubu mogę nie znaleźć słów. Może będę tylko patrzeć na ciebie i uśmiechać się przez łzy. Ale jeśli wtedy zapomnę cokolwiek powiedzieć, pamiętaj to: kocham cię. Nie dlatego, że jesteś doskonały, ale dlatego, że przy tobie mogę być niedoskonała.
Dziękuję, że jesteś moim domem, moją przystanią, moją melodią spokoju.
Leave a Reply