„Iga Świątek szczerze o zaakceptowaniu swojej tożsamości lesbijki”

To była konferencja prasowa, jakich wiele. Sala wypełniona dziennikarzami, kamery, światła reflektorów, lekkie napięcie unoszące się w powietrzu. Iga Świątek, numer jeden światowego tenisa, pojawiła się przed mikrofonami w białej, minimalistycznej marynarce. Zawsze spokojna, stonowana, wyważona w słowach. Ale tym razem było inaczej.

— Dziękuję wszystkim za przybycie — zaczęła, patrząc spokojnie na zgromadzonych dziennikarzy. — Dzisiejsze spotkanie nie dotyczy wyników turnieju, ani planów sportowych. Chciałabym podzielić się z wami czymś bardzo osobistym.

Zapadła cisza.

— Od wielu lat żyję w zgodzie z samą sobą, ale dopiero teraz jestem gotowa, żeby powiedzieć to publicznie. Jestem lesbijką. I nie wstydzę się tego. Wręcz przeciwnie — jestem dumna z tego, kim jestem.

Słowa te rozeszły się po całym świecie w ciągu godzin. Internet eksplodował. Media prześcigały się w cytatach, a portale społecznościowe zalała fala komentarzy — zarówno wspierających, jak i pełnych nienawiści. Ale Iga wiedziała, że nie może już dłużej milczeć.

„To była droga pełna lęku”

W wywiadzie udzielonym kilka dni później dla „Polityki” Iga opowiedziała szczerze o swojej drodze do akceptacji własnej tożsamości.

— Zaczęłam podejrzewać, że jestem lesbijką jeszcze jako nastolatka — mówiła. — Ale wtedy byłam skupiona na sporcie, na treningach, na wyjazdach. To było jak tłumienie głosu w głowie. Przekonywałam siebie, że to tylko faza, że może to stres, może samotność. Przez lata nie pozwalałam sobie na prawdę.

Gdy miała 20 lat, coś się zmieniło. Spotkała osobę, która wywróciła jej świat do góry nogami. Nie była to tenisistka, jak podejrzewali później fani, ale dziewczyna spoza sportowego świata — fotografka, którą Iga poznała podczas jednej z sesji zdjęciowych w Paryżu.

— Nagle to, co wypierałam przez tyle lat, stało się zbyt oczywiste, by dalej udawać. Zakochałam się. Prawdziwie. Głęboko. I choć związek nie przetrwał, to właśnie on pomógł mi zrozumieć, że nie mogę wiecznie uciekać.

„Bałam się. Bardzo się bałam”

Coming out, nawet w XXI wieku, wciąż wiąże się z ogromnym stresem, zwłaszcza dla osób publicznych. Iga nie ukrywała, że bała się reakcji kibiców, sponsorów, a nawet własnej rodziny.

— Pochodzę z Polski, kraju, który nie zawsze jest przyjazny osobom LGBT+. Wiedziałam, że niektórzy mnie odrzucą, że pojawi się hejt, że może ucierpieć moja kariera. Ale wiedziałam też, że życie w ukryciu jest jak powolna śmierć.

Decyzję o coming oucie poprzedziły miesiące rozmów z psychologiem, przyjaciółmi i rodziną. Najtrudniejsza była rozmowa z ojcem.

— Tata zawsze był dla mnie ogromnym wsparciem. Ale też jest człowiekiem z innego pokolenia, z innymi wartościami. Bałam się, że mnie nie zrozumie. Że się odsunie.

Na szczęście tak się nie stało.

— Przytulił mnie i powiedział: „Jesteś moją córką i nic tego nie zmieni”. Płakałam wtedy jak dziecko. To był jeden z najpiękniejszych momentów mojego życia.

Cisza przed burzą

Po ogłoszeniu coming outu reakcje były mieszane. Z jednej strony fani z całego świata zalali Igę wiadomościami wsparcia. „Jesteś odważna”, „Jesteś inspiracją”, „Dziękuję, że dajesz głos tysiącom dziewczyn, które się boją” — to tylko niektóre z komentarzy, które pojawiały się w mediach społecznościowych.

Z drugiej strony — fala hejtu. W Polsce szczególnie. Niektóre konserwatywne portale sugerowały, że „to prowokacja”, że „Iga chce być kontrowersyjna”, że „szkodzi wizerunkowi Polski”.

— Spodziewałam się tego — mówiła Iga. — Ale szczerze? To boli. Boli, kiedy ludzie, którzy jeszcze wczoraj cię podziwiali, dziś wyzywają cię od „zboczeńców” czy „ideologii”.

„To nie jest ideologia. To moje życie”

Świątek podkreśliła w swoim wywiadzie, że bycie lesbijką nie ma nic wspólnego z ideologią.

— To nie jest coś, co wybrałam, żeby być „na przekór”. To nie jest manifest polityczny. To ja. Moje uczucia, moja tożsamość, moje życie. I chcę żyć w zgodzie z sobą, a nie z oczekiwaniami innych.

Jej słowa wywołały debatę na niespotykaną skalę. W programach telewizyjnych, audycjach radiowych i w internecie dyskutowano o tym, czy sportowcy mają „prawo” mówić o swojej orientacji, czy powinni to trzymać dla siebie. Iga jednak nie miała wątpliwości.

— Milczenie równa się zgodzie na homofobię. Ja nie chcę już milczeć.

Nowy rozdział

Po burzliwych tygodniach emocje nieco opadły. Iga wróciła na kort, witana brawami w Miami, Madrycie i Rzymie. Jej gra nie ucierpiała — wręcz przeciwnie. Wydawała się silniejsza, bardziej skoncentrowana, jakby zrzucenie ciężaru tajemnicy dało jej nową energię.

— Czuję się wolna. Po raz pierwszy od lat nie muszę udawać, kontrolować każdego spojrzenia, każdego gestu. To daje ogromną siłę.

W maju 2025 roku wzięła udział w kampanii „Sport bez wstydu”, promującej akceptację osób LGBT+ w świecie sportu. Na plakatach widniało zdjęcie Igi z podpisem: „Nie jestem ideologią. Jestem zawodniczką, która kocha kobiety.”

Miłość nie wyklucza

Choć o jej życiu prywatnym wciąż wiadomo niewiele, Iga przyznała w rozmowie z „Vogue Polska”, że od pewnego czasu jest w związku.

— Nie będę zdradzać tożsamości mojej partnerki. Chcemy chronić naszą prywatność. Ale mogę powiedzieć jedno — jestem szczęśliwa. I pierwszy raz w życiu czuję, że kocham bez lęku.

Zdjęcie, które obiegło media w czerwcu 2025, przedstawiało Igę trzymającą za rękę wysoką, uśmiechniętą brunetkę podczas spaceru po Barcelonie. Internet znów zapłonął.

„Chcę być sobą — na korcie i poza nim”

Iga Świątek swoim coming outem złamała tabu, które wciąż funkcjonuje w sporcie. Stała się wzorem dla wielu młodych dziewczyn, które żyją w lęku i niepewności. Ale sama nie uważa się za bohaterkę.

— Jestem tylko człowiekiem. Popełniam błędy, mam swoje lęki. Ale wierzę, że jeśli choć jedna osoba dzięki mojej historii poczuje się mniej samotna — to było warto.

Światowe organizacje LGBT+ uznały wystąpienie Igi za historyczne. Magazyn „Out” umieścił ją na okładce, CNN przygotowało specjalny reportaż, a ONZ zaprosiło ją do udziału w panelu na temat sportu i równości.

W Polsce dyskusja trwa nadal. Ale coś się zmieniło. Młodzi ludzie zaczęli mówić głośniej o swojej tożsamości. W miastach organizowane są spotkania wsparcia. Na turniejach pojawiają się tęczowe flagi z napisem „Dziękujemy, Iga”.