Był to jeden z tych dni, które na zawsze zapisują się w pamięci – zarówno sportowców, jak i kibiców. Dzień pełen emocji, oczekiwań i dramatycznych zwrotów akcji. Turniej Roland Garros, ukochana arena Igi Świątek, miał być kolejnym triumfem w jej imponującej karierze. Nikt jednak nie spodziewał się, że zamiast zwycięstwa, dzień ten zakończy się łzami i cierpieniem.
Mecz czwartej rundy przebiegał w atmosferze napięcia. Iga, choć nie grała na swoim najwyższym poziomie, wciąż dominowała rywalkę – Czeszkę Karolinę Muchovą. Trybuny były pełne, a kibice dopingowali Polkę z całego serca. Jej każdy punkt witany był gromkimi brawami. Nikt nie spodziewał się, że za chwilę wszystko się zmieni.
W połowie drugiego seta wydarzyło się coś, czego nie przewidział nawet najbardziej dramatyczny scenariusz. W przerwie między gemami, do Igi podszedł jej trener, Tomasz Wiktorowski. Jego twarz była blada, wzrok nieobecny. Powiedział do niej zaledwie kilka słów, szeptem, tak by nikt inny nie usłyszał. Zmieniła się natychmiast. Z uśmiechniętej zawodniczki przeistoczyła się w osobę złamaną bólem. Jej rakieta opadła z dłoni, kolana ugięły się, a na twarzy pojawiły się łzy.
– „To niemożliwe…” – wyszeptała, zanim zakryła twarz dłońmi i upadła na kolana. Publiczność zamarła. Sędzia natychmiast przerwał mecz. Medycy oraz obsługa turnieju otoczyli Igę, nie wiedząc, co się dzieje.
Zaraz potem Świątek, prowadzona przez członków sztabu, opuściła kort w ciszy, której nie przerwał nikt. Nawet komentatorzy milczeli, widząc jej załamanie. Łzy spływały po jej policzkach, a wzrok był nieobecny. Wkrótce media zaczęły spekulować, co się wydarzyło. Krążyły plotki, że ktoś z jej rodziny zasłabł, że stało się coś dramatycznego w Polsce. Ale prawda, która wyszła na jaw godzinę później, była jeszcze bardziej wstrząsająca.
Tragiczna wiadomość
Ojciec Igi, Tomasz Świątek – były wioślarz i największe wsparcie córki – zginął w tragicznym wypadku samochodowym na autostradzie A2, wracając z Warszawy do rodzinnego Raszyna. Jechał na lotnisko, skąd miał polecieć do Paryża, by wspierać córkę podczas dalszych etapów turnieju. Jego samochód został uderzony przez ciężarówkę, która wpadła w poślizg. Świadkowie mówili o potwornym uderzeniu i zniszczeniach tak wielkich, że służbom ratunkowym zajęło ponad godzinę, by wydobyć ciało.
Informacja dotarła do sztabu Igi zaledwie kilkanaście minut przed rozpoczęciem meczu, ale postanowiono przekazać ją dopiero w przerwie, by nie załamać jej przed wejściem na kort. Gdy ją usłyszała, nie była w stanie kontynuować meczu.
Świat sportu zareagował błyskawicznie. Wszyscy – od zawodników po dziennikarzy – okazali swoje wsparcie. Rafael Nadal, Novak Djoković, Ons Jabeur, a także wiele innych gwiazd tenisa, napisało poruszające słowa wsparcia. Polski Związek Tenisowy wydał specjalne oświadczenie, wyrażając współczucie i oferując wszelką możliwą pomoc.
Kariera w zawieszeniu
Po tragedii Iga zniknęła z mediów. Przez dwa tygodnie nie pojawiła się publicznie. Odwołała udział w turniejach w Berlinie i Wimbledonie. Nie odpowiadała na pytania dziennikarzy, nie aktualizowała swoich mediów społecznościowych. Jej bliscy prosili o uszanowanie prywatności.
W końcu, 19 dni po tragedii, opublikowała emocjonalne oświadczenie na Instagramie:
„Tato, byłeś moim największym bohaterem. Każdy mój sukces był również Twój. Bez Ciebie nie byłoby mnie tu, gdzie jestem. Straciłam nie tylko ojca, ale również najlepszego przyjaciela i największego kibica. Potrzebuję czasu, by się pozbierać. Dziękuję wszystkim za wsparcie.”
Setki tysięcy komentarzy wyraziły współczucie. Wśród nich były także wiadomości od fanów z całego świata, którzy pamiętali Tomasza Świątka jako cichego, ale niezastąpionego towarzysza kariery córki.
Powrót na kort
Choć wielu sądziło, że Iga może już nie wrócić w tym sezonie, ona postanowiła inaczej. Miesiąc po śmierci ojca pojawiła się na turnieju w Montrealu. Wysiadła z samochodu z twarzą poważną, ale pewną siebie. W jej oczach nie było już tej beztroski, która cechowała ją wcześniej – była inna. Silniejsza, dojrzalsza. Grę rozpoczęła od hołdu dla ojca – na rękawie miała czarną opaskę z jego inicjałami, a jej pierwszy serwis posłała w niebo.
Choć przegrała w półfinale, cały świat tenisa był pod wrażeniem jej determinacji. Po meczu powiedziała:
„To, co się stało, na zawsze mnie zmieniło. Ale wiem, że mój tata nie chciałby, żebym się poddała. Będę grać dalej – dla niego.”
Nowy rozdział
W kolejnych miesiącach Iga wróciła do formy. Wygrała US Open, dedykując zwycięstwo ojcu. Na ceremonii wręczenia trofeum powiedziała ze łzami w oczach:
„Ten puchar jest Twój, Tato. Wiem, że patrzysz z góry i jesteś ze mnie dumny.”
Media pisały o niej jako o wojowniczce, która potrafiła podnieść się po największym ciosie. Jej historia stała się inspiracją dla tysięcy młodych sportowców, którzy zmagają się z przeciwnościami losu.
Dzień, w którym Iga Świątek opuściła kort tenisowy we łzach, pozostanie w pamięci na zawsze. Nie jako moment słabości, ale jako punkt zwrotny w historii jednej z największych sportsmenek naszych czasów. Jej siła, odwaga i zdolność do pokonywania tragedii są symbolem nadziei dla wszystkich, którzy kiedykolwiek stanęli w obliczu cierpienia.
Iga pokazuje światu, że choć życie bywa okrutne, pasja, miłość i pamięć mogą prowadzić nas dalej. A każdy łzy – nawet te na korcie – mogą być początkiem nowego rozdziału.
Leave a Reply