Author: Victor

Wieść, która obiegła świat w zaledwie kilka minut, wstrząsnęła nie tylko fanami tenisa, ale i całym światem show-biznesu. Iga Świątek – mistrzyni kortów, kobieta o sercu pełnym pasji i pokory – ujawniła dziś coś, co wielu uznało za najbardziej romantyczne ogłoszenie roku. Po miesiącach spekulacji i plotek wreszcie potwierdziła: lista artystów, którzy wystąpią na jej weselu, jest gotowa. A to, co ujrzał świat, przekroczyło wszelkie wyobrażenia.

Miłość, która zaczęła się nie na korcie, lecz w sercu

Historia miłości Igi i Tomasza – człowieka, który zdobył jej serce – jest niczym bajka napisana przez życie. Poznali się przypadkiem, podczas jednego z turniejów charytatywnych w Rzymie. On – młody fotograf sportowy, zawsze z aparatem w dłoni, próbujący uchwycić emocje zawodników. Ona – skupiona, skromna, trochę nieśmiała poza kortem, lecz pełna ognia, gdy trzymała rakietę.

Jedno zdjęcie zmieniło wszystko. Tomasz zrobił wtedy fotografię, na której Iga, po zwycięstwie, spoglądała w niebo z uśmiechem pełnym wdzięczności. To zdjęcie obiegło świat, ale dla niego najważniejsze było to, że złapał coś więcej niż moment – złapał duszę. Kiedy spotkali się ponownie kilka miesięcy później, nie mieli wątpliwości, że los pisze dla nich coś wyjątkowego.

Ich relacja rozwijała się w ciszy, z dala od fleszy i mediów. Dopiero po dwóch latach wspólnych podróży, rozmów i chwil, które stawały się wspomnieniami, świat dowiedział się, że są razem. A teraz – że planują najpiękniejszy dzień swojego życia.

Ślub roku: elegancja, emocje i muzyka

Data ślubu, ustalona na początek lata, zbiega się z okresem, kiedy Iga zwykle odpoczywa po intensywnym sezonie. Jak sama powiedziała w rozmowie z „Gazetą Stylu”:

> „To będzie dzień pełen miłości, wdzięczności i muzyki. Chcę, żeby był nie tylko nasz, ale też dla wszystkich, którzy byli częścią mojej drogi.”

I to właśnie muzyka ma odegrać główną rolę. Bo Iga, choć znana z dyscypliny i skupienia, od dziecka kochała dźwięki – szczególnie te, które wzruszają i opowiadają historie. W jednym z wywiadów przyznała, że często po meczach słucha utworów, które pomagają jej „wrócić do siebie”.

Dlatego, gdy nadszedł czas planowania wesela, postanowiła połączyć światy – sportu, sztuki i emocji. „Chciałam, żeby każdy artysta, który zaśpiewa na naszym weselu, miał w sobie coś prawdziwego” – mówiła.

Spektakularna lista artystów: magia sceny i serca

Kiedy lista została ujawniona, fani dosłownie oszaleli. To nie była zwykła lista – to było marzenie każdego miłośnika muzyki. Na scenie pojawią się zarówno polskie legendy, jak i międzynarodowe gwiazdy.

Pierwszą artystką, którą Iga zaprosiła, była Sanah – ulubienica polskiej publiczności, której poetyckie teksty potrafią dotknąć najczulszych strun duszy. Iga wyznała, że to właśnie przy piosence „Czas” po raz pierwszy zatańczyła z Tomaszem. Sanah, jak zawsze skromna, napisała na Instagramie:

> „To dla mnie zaszczyt być częścią tej historii. Iga i Tomek – jesteście pięknym duetem nie tylko na parkiecie życia.”

Kolejnym nazwiskiem był Dawid Podsiadło – artysta, który potrafi zamienić każdy koncert w emocjonalną podróż. To on ma zaśpiewać podczas pierwszego tańca utwór „Matylda”, w nowej, akustycznej aranżacji przygotowanej specjalnie na tę okazję.

Ale to nie koniec. Gości weselnych czeka prawdziwa niespodzianka – występ Stinga, który zgodził się zagrać jeden ze swoich najbardziej romantycznych utworów, „Fields of Gold”. Jak zdradził menedżer artysty, Sting był „poruszony prostotą i autentycznością miłości Igi”.

A na koniec nocy – pełna energia: Coldplay! Tak, ten sam zespół, który od lat inspiruje ludzi na całym świecie. Ich występ ma być prezentem od Tomasza dla Igi. Jak powiedział w jednym z wywiadów:

> „Chciałem, by mogła zatańczyć pod gwiazdami przy dźwiękach zespołu, którego słuchała, zanim jeszcze zdobyła pierwszy tytuł wielkoszlemowy.”

Miejsce jak z bajki

Ślub odbędzie się w otoczeniu natury – w malowniczym dworku położonym na Mazurach, w miejscu, które Iga odwiedzała w dzieciństwie z rodziną. To tam, jak mówi, „nauczyła się ciszy i wdzięczności”.

Cały teren ma zostać przekształcony w magiczną przestrzeń – pełną kwiatów, świateł i delikatnych dźwięków skrzypiec. Nad przygotowaniami czuwa światowej sławy dekoratorka wnętrz, znana z projektowania królewskich wesel w Europie.

Główny motyw przewodni: „miłość i światło”. Każdy element – od zaproszeń po oświetlenie sali – ma odzwierciedlać harmonię i ciepło, które Iga i Tomasz wnoszą do swojego życia.

Suknia, o której mówi cały świat

Gdy pojawiła się informacja, że suknia Igi zostanie zaprojektowana przez Elie Saaba, media eksplodowały. Projektant, znany z tworzenia bajkowych kreacji dla gwiazd i księżniczek, miał ponoć spotkać się z Igą osobiście w Paryżu, aby zrozumieć jej osobowość i styl.

Efekt? Lekka jak piórko, haftowana ręcznie, zdobiona kryształami Swarovskiego suknia o delikatnym odcieniu szampana. Według przecieków ma symbolizować „siłę w delikatności” – dokładnie taką, jaką od lat pokazuje Iga na korcie.

Jej welon, sięgający niemal trzech metrów, będzie ozdobiony inicjałami „I&T”, utkanymi złotą nicią. To detal, który – jak zdradziła bliska przyjaciółka panny młodej – wzruszył wszystkich podczas przymiarek.

Pierwszy taniec – moment, który zapisze się w historii

Kiedy Dawid Podsiadło zaśpiewa pierwsze nuty, a światła przygasną, Iga i Tomasz zatańczą swój pierwszy taniec jako małżonkowie. Choreografię przygotowała znana artystka baletowa, która postawiła na prostotę i emocje, nie na pokaz.

Ten taniec ma być historią ich miłości – opowieścią o dwóch duszach, które długo szukały się w świecie, aż wreszcie odnalazły wspólny rytm.

Świadkami tego momentu będą nie tylko najbliżsi, ale też tysiące fanów, bo – jak ogłoszono – fragment ceremonii zostanie transmitowany na żywo w internecie. Nie z próżności, ale z wdzięczności. Iga chciała podzielić się szczęściem z tymi, którzy przez lata wierzyli w nią i wspierali w każdej chwili kariery.

Goście z całego świata

Na liście zaproszonych gości znalazły się najważniejsze postacie ze świata sportu, muzyki i kultury. Swój udział potwierdzili m.in. Rafael Nadal, Novak Djoković, Coco Gauff, Emma Raducanu, a także legendy polskiego sportu – Robert Lewandowski z żoną Anną, Anita Włodarczyk, Adam Małysz i Justyna Kowalczyk.

Nie zabraknie również bliskich przyjaciół pary – w tym kilku muzyków, z którymi Iga zaprzyjaźniła się podczas licznych koncertów i wydarzeń charytatywnych.

Wszyscy oni mają stworzyć atmosferę, w której miłość spotka się z radością, a elegancja z autentycznością.

Słowa, które wzruszyły miliony

Podczas konferencji prasowej, gdy Iga po raz pierwszy opowiadała o swoim ślubie, na chwilę się zatrzymała, uśmiechnęła i powiedziała:

> „Zwycięstwa są piękne, ale nic nie jest tak cenne, jak znaleźć kogoś, z kim chce się dzielić każdy poranek i każdy zachód słońca.”

Te słowa obiegły media społecznościowe błyskawicznie. Tysiące fanów pisało komentarze, w których dziękowali jej za inspirację i przypomnienie, że nawet w świecie rywalizacji i presji, najważniejsze pozostaje serce.

Tajemnica listu do przyszłego męża

Jak ujawnił magazyn „Elle Polska”, Iga napisała list do Tomasza, który zostanie mu wręczony tuż przed ceremonią. Ma to być osobisty, pełen emocji tekst, w którym wspomina ich pierwsze spotkanie, trudne chwile rozłąki i momenty, które umocniły ich więź.

Znajoma panny młodej zdradziła:

> „To list, przy którym płakałyśmy wszystkie. Widać w nim, jak głęboko Iga kocha – prosto, prawdziwie, bez patosu.”

Kulminacja nocy: muzyka, światło i magia

Kiedy ostatnie nuty Coldplay rozbrzmią w mazurską noc, niebo rozświetli pokaz fajerwerków – przygotowany specjalnie przez artystów z Barcelony. Każdy kolor ma symbolizować inny etap ich miłości: błękit – spokój, złoto – pasję, biel – czystość, a czerwień – serce.

W tym momencie Iga i Tomasz mają wypuścić w niebo setki lampionów z imionami swoich najbliższych – w geście wdzięczności za wszystko, co otrzymali od świata.

Pożegnanie z bajką – i początek nowego życia

Rankiem, po weselu, nowożeńcy mają udać się w podróż poślubną do Toskanii – miejsca, w którym planują spędzić kilka tygodni w ciszy, z dala od mediów.

> „Nie planuję rakiety, kortów ani presji” – śmiała się Iga w wywiadzie. – „Tylko ja, on i niebo pełne gwiazd.”

Tam, wśród winnic i zapachu lawendy, mają rozpocząć swoje nowe życie – nie jako tenisistka i fotograf, lecz jako dwoje ludzi, którzy odnaleźli w sobie dom.

Kiedy świat żyje wiadomościami o turniejach, rankingach i wynikach, historia Igi Świątek przypomina, że największe zwycięstwa to te, które dzieją się w sercu.

Jej ślub nie jest tylko wydarzeniem medialnym – to symbol piękna, które powstaje, gdy pasja spotyka się z miłością.

Dla milionów ludzi na całym świecie to dowód, że nawet ci, którzy wydają się nieosiągalni, też marzą, kochają i pragną prostego szczęścia.

I może właśnie dlatego wiadomość o liście artystów, którzy wystąpią na weselu Igi Świątek, stała się czymś więcej niż tylko plotką ze świata celebrytów. Stała się opowieścią o miłości, wdzięczności i magii chwili – takiej, którą każdy chciałby przeżyć choć raz w życiu.

Kiedy byłam dzieckiem, świat wydawał mi się ogromny i pełen tajemnic, których nie rozumiałam. Ale w tym wielkim, nieznanym świecie była jedna pewna rzecz — silne ramiona mojego ojca, które potrafiły ochronić mnie przed wszystkim, co złe. Gdyby ktoś wtedy zapytał mnie, kogo kocham najbardziej na świecie, bez wahania odpowiedziałabym: „Tatusia.” I choć od tamtych dni minęło wiele lat, nic się nie zmieniło. Bo dziś, jako dorosła kobieta, mogę powiedzieć to samo — kocham mojego ojca bardziej niż kogokolwiek innego na świecie.

Ojciec był dla mnie kimś więcej niż tylko rodzicem. Był przyjacielem, nauczycielem, bohaterem. Widziałam w nim człowieka, który nigdy się nie poddaje, który potrafi śmiać się nawet wtedy, gdy los wystawia go na próbę. Gdy byłam mała, wydawało mi się, że mój tata potrafi wszystko — naprawić zabawkę, znaleźć zagubionego misia, przepędzić ciemność z mojego pokoju. Dziś wiem, że tak naprawdę potrafił coś znacznie trudniejszego — dać mi poczucie bezpieczeństwa i miłości, które trwają całe życie.

Pamiętam wieczory, gdy siedzieliśmy razem na ganku naszego domu. Tata palił wtedy swoją ulubioną fajkę, a ja wtulałam się w jego ramię, patrząc w rozgwieżdżone niebo. Pytałam go o wszystko — o gwiazdy, o sens życia, o to, dlaczego ludzie czasem płaczą. On nigdy nie zbywał moich pytań. Zawsze mówił spokojnie, ciepło, czasem żartobliwie. „Wiesz, córeczko,” mawiał, „życie to nie tylko to, co widać. To też to, co czujesz w sercu. I dopóki masz w nim miłość, nigdy nie zgubisz drogi.”
Nie rozumiałam wtedy w pełni tych słów, ale zapamiętałam je na zawsze.

Kiedy dorastałam, zaczęłam widzieć w ojcu człowieka z krwi i kości — ze słabościami, zmartwieniami, zmęczeniem. Był silny, ale miał też chwile, gdy siadał w ciszy i patrzył w dal. Wtedy wiedziałam, że coś go trapi, ale nigdy nie chciał, żebym się martwiła. „Nie martw się o mnie, córeczko,” mówił z uśmiechem. „Tata sobie poradzi.”
I rzeczywiście, zawsze sobie radził — z pracą, z problemami, z przeciwnościami losu. Ale kiedy dorosłam, zrozumiałam, że za tym „poradzę sobie” kryła się ogromna siła ducha i poświęcenie. Dla mnie. Dla rodziny.

Był człowiekiem prostym, ale niezwykle mądrym. Nie kończył wielkich szkół, nie miał tytułów ani zaszczytów, ale jego życiowa mądrość była dla mnie cenniejsza niż wszystkie książki świata. Uczył mnie, że szacunek do drugiego człowieka to podstawa wszystkiego. Że praca, nawet najtrudniejsza, ma sens, jeśli robi się ją z sercem. Że słowo dane drugiemu człowiekowi jest święte.
I że miłość nie zawsze polega na słowach — często wyraża się w ciszy, w geście, w spojrzeniu.

Pamiętam pewien zimowy poranek, kiedy miałam może dziewięć lat. Śnieg sięgał po kolana, a ja marzyłam o sankach. Tata wstał wcześnie, zanim jeszcze świtało, i zbił mi z desek małe sanki. Wyszliśmy razem na wzgórze za domem. Biegł obok mnie, kiedy zjeżdżałam, śmiejąc się jak dziecko. I choć był zmęczony po całym tygodniu pracy, nie powiedział ani słowa o odpoczynku. Chciał tylko widzieć mój uśmiech.
Dziś, gdy wracam myślami do tamtej chwili, widzę w niej kwintesencję jego miłości — cichej, bezinteresownej, pełnej poświęcenia.

Z wiekiem zaczęłam rozumieć, że ojciec był dla mnie nie tylko oparciem, ale też lustrem, w którym odbijało się wszystko, co najlepsze we mnie samej. Jego cierpliwość nauczyła mnie wyrozumiałości. Jego upór pokazał mi, że nie ma rzeczy niemożliwych. Jego wiara w ludzi sprawiła, że sama nauczyłam się ufać światu, mimo że czasem rani.
Ale przede wszystkim — jego miłość nauczyła mnie, czym naprawdę jest dom. Nie miejsce, nie budynek, lecz obecność drugiego człowieka, który zawsze czeka.

Gdy wyjechałam na studia, po raz pierwszy zobaczyłam łzy w oczach ojca. Nie chciał, żebym je widziała, ale widziałam. Uśmiechał się, mówił, że wszystko będzie dobrze, że świat stoi przede mną otworem. Ale jego dłonie drżały, kiedy przytulał mnie na pożegnanie.
„Pamiętaj, córeczko,” powiedział wtedy, „gdziekolwiek pójdziesz, zawsze masz dom. Zawsze masz mnie.”
Te słowa towarzyszyły mi przez wszystkie lata dorosłości. W chwilach trudnych wracały jak modlitwa. Kiedy czułam się samotna, wystarczyło zamknąć oczy i przypomnieć sobie jego głos.

Minęły lata. Praca, miasto, własne życie — to wszystko oddalało mnie od domu. Ale nigdy od ojca. Bo nawet gdy dzieliły nas setki kilometrów, czułam jego obecność. Dzwonił często, pytał, czy jadłam, czy się nie przepracowuję, czy mam ciepły płaszcz. Niby drobiazgi, ale dla mnie to były dowody miłości.
A gdy przyjeżdżałam, jego twarz rozjaśniał ten sam uśmiech, który pamiętałam z dzieciństwa. Wtedy znowu czułam się małą dziewczynką, która biegnie w jego ramiona.

Kiedy pewnego dnia zachorował, świat się zatrzymał.
Po raz pierwszy poczułam, że mogę go stracić — człowieka, który był dla mnie wszystkim. Siedziałam przy jego łóżku, trzymając go za rękę. On wciąż się uśmiechał, jakby to on chciał mnie pocieszać.
„Nie płacz, córeczko,” powiedział. „Wszystko będzie dobrze. Tylko pamiętaj — życie to dar. I nawet jeśli kiedyś mnie zabraknie, wszystko, czego cię nauczyłem, będzie ze mną.”

Nie umiałam powstrzymać łez. Wtedy zrozumiałam, że jego miłość nie kończy się na obecności. Ona trwa — w sercu, w wspomnieniach, w każdej mojej decyzji.

Ojciec zawsze powtarzał, że miłość to czyn, nie słowo. I chyba dlatego tak trudno było mi mówić mu „kocham cię” na głos. Bo wydawało mi się, że on i tak wie. Ale dziś wiem, że trzeba to mówić. Że trzeba przypominać o tym, co najważniejsze.
Bo czas płynie, a my, ludzie, często zapominamy o prostych słowach, które mają największą moc.

Kiedy pewnego dnia powiedziałam mu: „Tato, kocham cię bardziej niż kogokolwiek innego na świecie”, uśmiechnął się szeroko i tylko odparł:
„Wiem, córeczko. Ja ciebie też. I wiesz co? To najpiękniejsze zdanie, jakie dziś usłyszałem.”

Dziś, kiedy go już nie ma, często wracam do tych słów. Do wspomnień. Do zapachu jego koszuli, do dźwięku jego śmiechu, do ciepła jego dłoni. Czasem siadam wieczorem przy oknie i patrzę w gwiazdy — tak jak wtedy, gdy byłam dzieckiem. I mam wrażenie, że on też tam jest, że czuwa nade mną, że się uśmiecha.
Bo miłość ojca nie znika. Ona trwa. Zmienia formę, ale nigdy nie gaśnie.

Kocham mojego ojca bardziej niż kogokolwiek innego na świecie — bo on nauczył mnie kochać. Nauczył mnie żyć z godnością, dziękować za każdy dzień, przebaczać i wierzyć w ludzi. Jego mądrość jest częścią mnie, jego siła jest moją siłą, a jego serce — moim kompasem.
I choć czasem tęsknię tak bardzo, że aż boli, wiem, że nasza więź jest wieczna. Bo ojciec to nie tylko człowiek, który cię wychował. To dusza, która zostaje z tobą na zawsze.

Czasami myślę, że gdyby mógł teraz spojrzeć na mnie, byłby dumny. Może zobaczyłby w moich oczach odbicie samego siebie — tego, co mi przekazał. Wtedy zrozumiałby, że jego życie miało sens.
A ja wiem, że moje ma sens właśnie dzięki niemu.

Więc powtórzę raz jeszcze, z całego serca:
Kocham mojego ojca bardziej niż kogokolwiek innego na świecie.
I wiem, że żadne słowa, żaden czas i żadna odległość nigdy tego nie zmienią.

Wieść o zaręczynach Igi Świątek i Tomasza Wiltroskiego rozeszła się po świecie z prędkością światła. Dla wielu fanów tenisa była to wiadomość równie ekscytująca, jak triumf Polki na Roland Garros czy zwycięstwo w Miami Open. Ale dla samej Igi i Tomasza był to moment o wiele głębszy — cichy, intymny, pełen emocji, których nie sposób było ująć w słowa.

Ich historia zaczęła się nie na korcie, lecz… w cieniu jednego z turniejów. Tomasz, dziennikarz sportowy i fotograf, został wysłany, by przygotować reportaż o młodej mistrzyni, która właśnie wspinała się na szczyt światowego tenisa. Jego zadaniem było uchwycić „człowieka za rakietą” — pokazać Igę nie tylko jako zawodniczkę, ale jako osobę: skromną, pełną pasji, skupioną i niezwykle ciekawą świata.

Spotkali się pierwszy raz w Paryżu, po jednym z treningów. Iga była zmęczona, włosy zlepione potem, dłonie obolałe, a mimo to uśmiechnęła się do niego z autentyczną życzliwością. Tomasz zapytał, czy może zrobić kilka zdjęć do artykułu. Zgodziła się.

— Tylko proszę, żeby nie wyglądało to zbyt poważnie. Lubię, kiedy świat widzi, że tenis to nie tylko presja i wyniki, ale też radość — powiedziała z delikatnym uśmiechem.

Już wtedy coś w niej go ujęło. Nie była jak inni sportowcy, z którymi pracował. W jej oczach była cisza, a w tej ciszy — ocean emocji.

Z początku ich relacja była czysto zawodowa. On — reporter, ona — bohaterka jego artykułu. Ale z każdym wywiadem, z każdym spojrzeniem między pytaniem a odpowiedzią, zaczynali poznawać się coraz bardziej.

Po jednym z turniejów Tomasz zaprosił ją na spacer po Londynie. Był wieczór, lekki deszcz, typowo angielska pogoda. Uliczki Notting Hill błyszczały od odbić świateł, a Iga, ubrana w prostą kurtkę i czapkę z daszkiem, wyglądała bardziej jak studentka niż światowa gwiazda.

— Czasem mam wrażenie, że cały świat chce ode mnie czegoś, ale nikt nie pyta, jak się czuję — powiedziała cicho.
— A jak się czujesz? — zapytał.
— Wolna tylko wtedy, gdy gram.

Te słowa zapadły mu w pamięć. I wtedy zrozumiał, że nie ma do czynienia tylko z mistrzynią, ale z kimś, kto nosi w sobie ogromne serce i samotność, której nikt nie dostrzega.

Z biegiem miesięcy zaczęli spędzać coraz więcej czasu razem. Tomasz był z Igą na wielu turniejach, często pomagając jej w mediach, robiąc zdjęcia, ale przede wszystkim — po prostu będąc obok. Nie potrzebowali wiele słów. Czasami wystarczyło jedno spojrzenie zza obiektywu, delikatny gest, uśmiech w hotelowym lobby po długim dniu.

Kiedy Iga wygrała kolejny turniej, wszyscy krzyczeli, świętowali, robili zdjęcia. Tomasz tylko stał z boku i patrzył. Gdy później znaleźli chwilę spokoju, powiedziała:

— Wiesz, kiedy schodzę z kortu, najpiękniejszy moment to ten, kiedy widzę, że ty tam jesteś. Nie dlatego, że musisz — tylko dlatego, że chcesz.

To było ich pierwsze wyznanie, choć żadne z nich jeszcze tego nie nazwało.

Stało się to w Rzymie. Po jednym z treningów, kiedy słońce zachodziło nad starożytnym miastem, a zapach jaśminu unosił się w powietrzu. Siedzieli razem na schodach hotelowego tarasu, rozmawiając o życiu, o tym, co ważne, o planach, których jeszcze nie mieli odwagi wypowiedzieć na głos.

— Myślisz, że można kochać kogoś, z kim nigdy się nie rywalizowało? — zapytała z uśmiechem.
— Myślę, że prawdziwa miłość to właśnie brak rywalizacji. To chęć, by druga osoba zawsze wygrywała.

Spojrzała na niego. W jej oczach odbijało się światło zachodzącego słońca. I wtedy, bez słów, pochylił się i delikatnie ją pocałował.

To nie był filmowy pocałunek pełen dramatyzmu. Był cichy, spokojny, pełen prawdy. Jakby cały świat na chwilę przestał istnieć.

Choć Iga i Tomasz próbowali zachować swoją relację w tajemnicy, świat mediów nie śpi. Pojawiały się plotki, zdjęcia, pytania dziennikarzy. Ona milczała. On również.

Nie dlatego, że się wstydzili. Po prostu chcieli zachować coś tylko dla siebie. Ich miłość dojrzewała z dala od kamer, w podróżach, w porannych rozmowach przez telefon, w drobnych gestach.

Kiedy Iga grała finał w Paryżu, Tomasz siedział na trybunach z aparatem w dłoni. Po jej zwycięstwie, gdy tłum wiwatował, on tylko uśmiechnął się i wyszeptał pod nosem:
— To twoja chwila, kochanie.

A ona, stojąc na podium, szukała jego wzroku. Znalazła. I przez sekundę, którą zapamiętali oboje, świat zamilkł.

Było lato. Właśnie wrócili z długiego sezonu turniejowego. Tomasz zaprosił Igę nad jezioro w Mazurach — miejsce, które znał z dzieciństwa. Cisza, szum drzew, odbicie księżyca w tafli wody.

Iga zdjęła buty i weszła do jeziora, śmiejąc się jak dziecko.
— Tu jest pięknie… — powiedziała. — Chciałabym tu kiedyś wrócić, ale już bez pośpiechu.

Tomasz uklęknął na brzegu. W dłoniach trzymał małe, białe pudełeczko.
— To wróćmy tu razem. Na zawsze.

Odwróciła się. Na moment zamarła. W jej oczach błyszczały łzy, gdy zobaczyła pierścionek.
— Tomek… — wyszeptała.
— Iga Świątek, czy zostaniesz moją żoną?

Nie odpowiedziała od razu. Podbiegła do niego, objęła go mocno i po prostu powiedziała:
— Tak.

W tle szumiały drzewa, gdzieś w oddali pohukiwała sowa. Nie było świadków, nie było kamer. Tylko oni — dwoje ludzi, którzy znaleźli w sobie dom.

Kiedy kilka tygodni później świat dowiedział się o zaręczynach, media oszalały. „Iga Świątek wychodzi za mąż!”, „Tenisowa królowa powiedziała TAK!” — krzyczały nagłówki.

Ale prawdziwie ważne było to, co wydarzyło się później.

Ustalili datę ślubu — czerwiec przyszłego roku, w małym kościele w podwarszawskiej miejscowości. Tylko najbliżsi, rodzina, kilku przyjaciół. Bez fleszy, bez paparazzich.

— Nie chcę, żeby to był spektakl. Chcę, żeby to był dzień, w którym po prostu będziemy sobą — powiedziała Iga.

Tomasz się zgodził. W końcu ich miłość zawsze była cicha, pełna prostoty i szczerości.

Iga nigdy nie należała do osób, które marzą o bajkowych sukniach. Ale gdy zobaczyła projekt Anny, przyjaciółki z dzieciństwa, wiedziała, że to „ta”. Prosta, biała, z delikatną koronką na ramionach.

Tomasz natomiast wybrał klasyczny garnitur, granatowy, bez przesady. Śmiał się, że to pierwszy raz, gdy stresuje się bardziej niż przed wystąpieniem w telewizji.

W międzyczasie planowali podróż poślubną. Iga chciała wrócić do Włoch, do Rzymu — tam, gdzie był ich pierwszy pocałunek. Tomasz marzył o kilku dniach w ciszy, z dala od świata.

— Zróbmy jedno i drugie — powiedziała. — Najpierw Rzym, potem Mazury.

Czerwcowe słońce świeciło jasno, a powietrze pachniało jaśminem i świeżym chlebem z pobliskiej piekarni. Kościół był niewielki, ozdobiony polnymi kwiatami.

Kiedy Iga weszła, wszyscy wstali. Ale Tomasz nie widział nikogo poza nią.

— Boże… — szepnął, gdy ich spojrzenia się spotkały. — Jest najpiękniejsza na świecie.

Ceremonia była krótka, ale głęboka. Gdy wypowiadali słowa przysięgi, Iga się wzruszy

Kiedy świat dowiedział się o tych słowach, wszyscy zamarli. Nie dlatego, że nie spodziewano się, że Iga Świątek w końcu odnajdzie szczęście poza kortem, ale dlatego, że po raz pierwszy w historii polskiego sportu tenisistka, znana z chłodnego profesjonalizmu i skupienia, odsłoniła tak głęboko swoje serce.

W blasku fleszy, pośród szeptów dziennikarzy i westchnień fanów, Iga uśmiechała się tak, jak nigdy wcześniej. W jej oczach było coś, czego nie dało się pomylić — spokój. Spokój kobiety, która odnalazła swoje miejsce na świecie.

Po zakończeniu kolejnego, pełnego emocji sezonu, Iga postanowiła zrobić coś, czego nigdy wcześniej nie robiła — odcięła się od wszystkiego. Wyłączyła telefon, zniknęła z mediów społecznościowych, nie odbierała nawet od swojego trenera.

„Potrzebowałam ciszy” — powie później w wywiadzie. „Ciszy, żeby zrozumieć, kim jestem, gdy nie gram.”

To właśnie wtedy, wśród mazurskich jezior, w domu z widokiem na las, wydarzyło się coś niezwykłego.

Był chłodny wieczór. W powietrzu unosił się zapach sosny i mokrej ziemi po deszczu. Iga siedziała na tarasie, owinięta kocem, z książką w rękach. Nie planowała nikogo spotkać.

A jednak… los miał inne plany.

Do domu, w którym zatrzymała się na kilka dni, przyjechał sąsiad — młody architekt, który doglądał budowy pobliskiego domku. Miał na imię Michał.

„Przepraszam, że przeszkadzam — powiedział z uśmiechem — ale chyba zostawiłem u pani projekt.”

To była pierwsza rozmowa. Zwykła, codzienna, a jednak… coś w niej pękło.

Nie było to jak w filmach, gdzie miłość spada jak grom z jasnego nieba. To było coś spokojnego, cichego, prawdziwego.

Kolejne tygodnie mijały powoli. Iga pomagała mu czasem nosić deski, czasem po prostu rozmawiali przy herbacie. O życiu, o marzeniach, o tym, jak trudno jest być sobą, gdy cały świat na ciebie patrzy.

„Wiesz, nigdy nie myślałem o tobie jako o gwieździe” — powiedział kiedyś Michał. „Dla mnie jesteś po prostu dziewczyną, która lubi patrzeć na jezioro.”

Te słowa utkwiły w niej głęboko. Może dlatego, że pierwszy raz ktoś zobaczył w niej człowieka, a nie mistrzynię.

Kiedy wróciła na kort, wszystko było inne. Serwowała z nową energią, poruszała się z lekkością, której nie miała od miesięcy. Dziennikarze pytali:

– Iga, skąd ta zmiana?

A ona tylko się uśmiechała.

Nikt nie wiedział, że po każdym meczu wracała do swojego telefonu i czytała krótkie wiadomości:
„Dumna z ciebie.”
„Pamiętaj, że niezależnie od wyniku, jesteś wyjątkowa.”
„Nie zapomnij zjeść kolacji.”

Michał nie był częścią świata sportu. Nie rozumiał rankingów ani presji mediów. Ale rozumiał ją.

Ich związek rozwijał się po cichu. Bez paparazzich, bez pośpiechu. Spotykali się w ukryciu, czasem w Warszawie, czasem w górach, czasem za granicą, gdy Iga grała turnieje.

Jednak pewnego dnia, podczas jednego z jej meczów w Paryżu, Iga spojrzała w trybuny. Tam, pośród tysięcy kibiców, siedział on — w zwykłej koszuli, z uśmiechem, który mówił więcej niż słowa.

To wtedy poczuła, że jest gotowa.

Po finale, który wygrała w dwóch setach, usiadła na ławce i zamiast cieszyć się z kolejnego trofeum, pomyślała tylko jedno: chcę wrócić do niego.

Wieczorem, w małej restauracji w centrum Paryża, powiedziała to po raz pierwszy:

– Wiesz, Michał… Ja już wiem. Ja jestem gotowa.

– Na co? – zapytał, nieco zaskoczony.

– Na nas. Na to, żeby poślubić miłość mojego życia.

Milczał przez chwilę. Potem wstał, podszedł do niej i bez słowa objął ją tak mocno, jakby chciał zatrzymać cały świat.

Kiedy kilka miesięcy później Iga Świątek opublikowała krótkie oświadczenie:

> „Jestem gotowa poślubić miłość mojego życia.”

świat sportu oszalał.

Fani pisali tysiące komentarzy. Niektórzy płakali ze wzruszenia, inni nie dowierzali.
Media próbowały dowiedzieć się, kim jest tajemniczy narzeczony.

Ale Iga milczała.

Nie dlatego, że chciała coś ukrywać. Po prostu chciała zachować coś tylko dla siebie.

Ślub planowano w tajemnicy. Wśród bliskich przyjaciół, z dala od świateł kamer.
Suknię zaprojektowała polska projektantka, delikatną, prostą, z haftami inspirowanymi naturą.

Iga marzyła o uroczystości w lesie — w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło.
Tam, gdzie pierwszy raz spotkali się nad jeziorem, gdzie wiatr pachniał sosną, a niebo miało kolor spokojnego szczęścia.

Na kilka dni przed ślubem napisała list do swoich fanów, opublikowany na stronie:

> „Tenis dał mi wszystko — pasję, radość, łzy i dumę. Ale teraz nadszedł moment, bym podzieliła się z wami czymś jeszcze większym.
Miłość nauczyła mnie, że nawet największe zwycięstwa nie mają sensu, jeśli nie masz z kim ich dzielić.
Dziękuję wam za każde wsparcie, każdy doping, każdą wiadomość.
Teraz rozpoczynam nowy rozdział — nie jako mistrzyni, ale jako kobieta, która kocha i jest kochana.”

Słońce wstało powoli, rozświetlając las złotym blaskiem.
Goście przyjeżdżali małymi samochodami, uśmiechnięci, wzruszeni.

Iga stała w białej sukni, z bukietem polnych kwiatów w dłoniach.
Gdy zobaczyła Michała, serce zaczęło bić szybciej, jak przed finałem wielkiego turnieju.

Ale tym razem nie było presji.
Była tylko miłość.

– Gotowa? – zapytał, gdy stanęli naprzeciwko siebie.

– Zawsze byłam – odpowiedziała cicho.

Kiedy wypowiedzieli słowa przysięgi, w powietrzu rozbrzmiał śmiech i płacz jednocześnie. To był moment, w którym mistrzyni świata stała się po prostu Igą.

Po ślubie zamieszkali na obrzeżach Warszawy, w domu pełnym światła i zieleni.
Na ścianach wisiały zdjęcia z jej turniejów, ale w centralnym miejscu — fotografia z dnia ślubu.

Czasem, gdy Iga wracała z treningów, siadała z nim na werandzie i mówiła:

– Wiesz, wciąż czuję, że gram najlepszy mecz mojego życia.

– Bo grasz – odpowiadał Michał. – Tylko że tym razem nie na korcie.

12. Epilog

Lata później, gdy media znów chciały wrócić do tego tematu, Iga odpowiedziała krótko:

> „Miłość to najtrudniejszy, ale i najpiękniejszy turniej, jaki można rozegrać.
I wreszcie mam poczucie, że wygrałam.”

Ta historia, choć fikcyjna, oddaje to, co najprawdziwsze — że nawet największe gwiazdy, bohaterowie sportu i ikonki współczesności, w końcu szukają tego samego, co każdy z nas: miłości, spokoju i kogoś, kto zobaczy w nich po prostu człowieka.

Kiedy świat sportu zatrzymał się na chwilę, by wsłuchać się w słowa jednej z najbardziej rozpoznawalnych tenisistek naszych czasów, nikt nie spodziewał się takiej wiadomości. Iga Świątek – mistrzyni kortów, symbol determinacji, pokory i elegancji – postanowiła podzielić się z fanami najbardziej osobistym wydarzeniem swojego życia. W krótkim, ale pełnym emocji oświadczeniu zamieszczonym w mediach społecznościowych, ogłosiła datę swojego ślubu.

To nie była wiadomość o kolejnym turnieju, zwycięstwie czy kontuzji. Tym razem chodziło o coś znacznie bardziej intymnego – o miłość, o przyszłość, o nowy rozdział w życiu kobiety, która przez lata kojarzona była przede wszystkim z siłą i koncentracją.

Przez długi czas Iga Świątek konsekwentnie strzegła swojej prywatności. Na konferencjach prasowych unikała pytań o życie uczuciowe, a gdy dziennikarze próbowali dopytywać, odpowiadała z uśmiechem:
— Wolę, by o mnie mówiły moje mecze, nie plotki.

Jednak życie, nawet w świecie sportu, ma swoje nieprzewidywalne zwroty. Miłość przyszła niespodziewanie, w czasie, gdy Iga była u szczytu kariery. Nie podczas wystawnego bankietu, ale – jak zdradzili jej bliscy – w najbardziej prozaiczny sposób: podczas jednego z treningów w Warszawie, gdy jej partner, Tomasz Wiltroski, pojawił się w klubie jako konsultant od przygotowania mentalnego.

— Na początku rozmawialiśmy tylko o psychologii sportu. O tym, jak utrzymać spokój w stresie, jak oddychać w decydujących momentach meczu. Ale z czasem te rozmowy stały się czymś więcej. Była w nich szczerość, ciepło, zrozumienie – wspominała Iga w jednym z późniejszych wywiadów.

Ich relacja rozwijała się w ciszy, z dala od mediów. Świat zobaczył ich razem dopiero podczas gali „Sportowiec Roku”, gdy po raz pierwszy pojawili się ramię w ramię. Wtedy wszystko stało się jasne – Iga Świątek, dotąd tak skupiona na karierze, odnalazła w życiu równowagę między sercem a pasją.

Gdy w piątkowe popołudnie Iga opublikowała na Instagramie zdjęcie przedstawiające ją z pierścionkiem zaręczynowym, świat mediów sportowych eksplodował. Zdjęcie było proste: delikatny uśmiech, słońce zachodzące za jeziorem i podpis:

> „Dziś chcę się z Wami podzielić czymś wyjątkowym. Ustaliliśmy datę. Nasz ślub odbędzie się w przyszłym roku. Dziękuję, że jesteście ze mną w tej podróży życia. ❤️”

W ciągu godziny post zebrał ponad milion polubień. Komentarze spływały z całego świata: od fanów z Polski, po wielkie gwiazdy tenisa – Serenę Williams, Carlosa Alcaraza, czy Novaka Djokovicia.

„Gratulacje, Iga! Życzę Wam miłości silniejszej niż każdy tiebreak!” – napisała Naomi Osaka.
„Zasługujesz na wszystko, co najlepsze” – dodał Rafael Nadal.

Media od razu zaczęły spekulować o szczegółach: gdzie odbędzie się ceremonia, kto zaprojektuje suknię ślubną, kto zostanie zaproszony. Ale sama Iga zachowała spokój i dystans, publikując tylko jedno zdanie więcej:

> „Niech to będzie dzień dla nas – prosty, prawdziwy i pełen miłości.”

Reakcje były natychmiastowe i pełne emocji. Fani zalewali internet zdjęciami, grafikami i filmikami z gratulacjami. Hasztag #IgaWedding w ciągu kilku godzin stał się jednym z najpopularniejszych w trendach światowych Twittera.

W Polsce wiadomość o ślubie Igi stała się tematem numer jeden. Telewizje informacyjne przerywały programy sportowe, by pokazać jej wpis. W programach śniadaniowych dyskutowano o tym, jak trudno jest utrzymać prywatność, będąc gwiazdą światowego formatu.

Psycholodzy sportowi mówili o tym, jak miłość może wpływać pozytywnie na równowagę psychiczną zawodnika. Eksperci od wizerunku chwalili Igę za elegancję i naturalność w przekazie. A kibice? Oni po prostu cieszyli się jej szczęściem.

W jednym z komentarzy, który szybko stał się viralem, pewna starsza pani napisała:

> „Pamiętam Igę z czasów, gdy była jeszcze nastolatką i grała w juniorskim Roland Garros. Zawsze była taka skromna. Teraz, gdy patrzę na nią, mam łzy w oczach. Jakby moja wnuczka wychodziła za mąż.”

Choć o samej Idze wiemy niemal wszystko – od jej ulubionej muzyki po rutynę przedmeczową – jej partner, Tomasz Wiltroski, długo pozostawał postacią zagadkową. Ma 33 lata, jest psychologiem sportowym i trenerem mentalnym współpracującym z kilkoma polskimi sportowcami.

Znany z dyskrecji i profesjonalizmu, zyskał szacunek w środowisku za spokojne podejście i umiejętność wspierania zawodników w momentach presji. Znajomi opisują go jako człowieka skromnego, z poczuciem humoru i ogromnym ser

Obecnie kobiety mogą przechodzić na emeryturę w wieku 60 lat, a mężczyźni — 65 lat. Już od dawna pojawiają się głosy, że zróżnicowany wiek emerytalny dyskryminuje mężczyzn. Do prezydenta Karola Nawrockiego wpłynęła propozycja zmian w prawie. Zakłada ona że kobiety, które nie mają dzieci, musiałyby pracować do 65. roku życia.

Do Kancelarii Prezydenta wpłynęła petycja zakładająca zrównanie wieku emerytalnego. To by oznaczało, że kobiety miałyby pracować dłużej. Reforma miałaby objąć bezdzietne Polki. 3
Zobacz zdjęcia
Do Kancelarii Prezydenta wpłynęła petycja zakładająca zrównanie wieku emerytalnego. To by oznaczało, że kobiety miałyby pracować dłużej. Reforma miałaby objąć bezdzietne Polki. Foto: newspix.pl/Reuters, Fakt.pl, Aleksander Majdański/newspix.pl

Reforma, która była wprowadzona w 2012 r. przez rzado Donalda Tuska zakładała stopniowe podnoszenie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn i zrównanie do 67. roku życia. Docelowo mężczyźni mieli pracować do 67.roku życia od 2020 r., kobiety — dopiero od 2040 r. Rząd PiS w 2016 r. jednak przywrócono niższy wiek emerytalny i obecnie kobiety mogą przechodzić na świadczenie po osiągnięciu 60. roku życia, a mężczyźni — pięć lat później. Od miesięcy jednak pojawiają się głosy, że wiek emerytalny należałoby podnieść. Do prezydenta Karola Nawrockiego wpłynęła propozycja w tej sprawie. Nie wszystkich jednak by to obowiązywało.

Petycja zakłada stopniowe podwyższanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, rozpoczynając od podniesienia wieku emerytalnego kobiet bezdzietnych do 65. roku życia. “Obecnie kobiety w Polsce przechodzą na emeryturę wcześniej niż mężczyźni, mimo że statystycznie żyją średnio o 7,5 roku dłużej. W przypadku kobiet bezdzietnych brak jest przesłanek społecznych czy biologicznych, które uzasadniałyby wcześniejsze zakończenie aktywności zawodowej. Ponadto zróżnicowany wiek emerytalny dla poszczególnych płci jest charakterystyczny dla państw poradzieckich (Rosja, Mołdawia, Białoruś)” — pisze autor petycji (nie zgodził się na ujawnienie swoich danych) skierowanej do prezydenta Karola Nawrockiego.

Kredytodawcy muszą się zmierzyć z proponowanym podniesieniem stawki podatku od osób prawnych do 30%, aby uniknąć obciążania gospodarstw domowych wyższymi wydatkami wojskowymi

Prosimy o korzystanie z narzędzi do udostępniania dostępnych za pomocą przycisku „Udostępnij” na górze lub z boku artykułów. Kopiowanie artykułów w celu udostępnienia ich innym osobom stanowi naruszenie Regulaminu i Polityki Praw Autorskich FT.com. Aby wykupić dodatkowe prawa, prosimy o kontakt mailowy pod adresem licensing@ft.com. Subskrybenci mogą udostępniać do 10 lub 20 artykułów miesięcznie, korzystając z usługi „prezentu”. Więcej informacji można znaleźć tutaj.
https://www.ft.com/content/a70a4dcc-0955-4d4a-9c6f-20ddd4cf8aa8

Premier Polski Donald Tusk powiedział we wtorek, że banki muszą zaakceptować „brutalną prawdę” o płaceniu wyższych podatków od przedsiębiorstw, aby sfinansować gwałtowny wzrost wydatków na obronność, w związku z działaniami Warszawy zmierzającymi do podniesienia podatków dla tego sektora. Tusk argumentował, że kredytodawcy są w silniejszej pozycji niż gospodarstwa domowe, aby udźwignąć ciężar fiskalny, uzasadniając planowane podniesienie stawki podatku dochodowego od osób prawnych dla banków w przyszłym roku z 19 do 30%.