Był zwykły marcowy poranek, nieco pochmurny i wilgotny, jak to bywało często w Warszawie o tej porze roku. Iga Świątek właśnie skończyła poranną rozgrzewkę na korcie treningowym. Mimo że była na samym szczycie światowego rankingu, mimo że jej kariera błyszczała jak nigdy dotąd, coś tego dnia nie dawało jej spokoju. Miała przeczucie – niejasne, trudne do zdefiniowania – że coś się wydarzy. Coś złego.
Telefon zadzwonił tuż po godzinie 10:00. Numer siostry. Odbierała z niepokojem.
– Iga… – usłyszała głos Pauliny, cichy, drżący. – Tata… zasłabł. Jest w szpitalu. Stan ciężki.
Świat się zatrzymał. Czas przestał płynąć. W jednej sekundzie wszystko inne straciło znaczenie – trening, plany na Miami Open, obowiązki sponsorskie, wywiady. Serce Igi zabiło mocniej. Pamiętała, jak jej ojciec, Tomasz Świątek, był jej pierwszym trenerem, pierwszym kibicem, pierwszym krytykiem. To on nauczył ją, czym jest dyscyplina i determinacja. To on podtrzymywał ją na duchu, gdy przegrywała. To on cieszył się z każdej jej wygranej bardziej niż ktokolwiek inny.
Bez wahania spakowała rzeczy i ruszyła na lotnisko. Ale zanim dotarła do Warszawy, było już za późno. Tomasz zmarł w szpitalu z powodu nagłego zatrzymania krążenia. Miał zaledwie 60 lat.
– Żałuję, że mnie tam nie było – mówiła później w rozmowie z dziennikarzami. – Chciałam tylko zdążyć go zobaczyć… powiedzieć, jak bardzo go kocham.
Pogrzeb odbył się cicho, w gronie rodziny i najbliższych przyjaciół. Iga nie pozwoliła mediom uczestniczyć w ceremonii. W rękach trzymała czarno-białe zdjęcie swojego ojca z czasów, gdy był wioślarzem, młodym sportowcem z marzeniami i pasją. To właśnie tę pasję przelał później na nią.
Podczas uroczystości Iga odczytała krótkie, ale przejmujące pożegnanie:
– Będę tęsknić za Tobą na zawsze, Tato. Chciałabym tylko mieć jeszcze jedną szansę, by zobaczyć Cię przed odejściem. Żegnaj.
Jej głos drżał, ale słowa wybrzmiały wyraźnie, prosto z serca. Nie było suchego oka wśród zebranych.
Po pogrzebie nastały dni ciszy. Iga zniknęła ze sceny tenisowej. Jej konto na Instagramie ucichło. Nie pojawiała się na treningach ani konferencjach. Świat sportu był zaniepokojony. Kibice martwili się, czy gwiazda polskiego tenisa poradzi sobie z tak bolesną stratą.
Ale dla Igi wszystko się zmieniło. Każdy mecz, każda piłka, każdy punkt – wszystko teraz miało inne znaczenie. Grała nie tylko dla siebie. Grała dla niego.
– Tata był moim fundamentem – mówiła po miesiącu milczenia, gdy pojawiła się w studiu TVP Sport. – To on uczył mnie, że porażki są częścią drogi. Że trzeba wstać, otrzepać się i walczyć dalej.
Rozmowa była pełna emocji. Dziennikarze zauważyli łzy w oczach Igi, ale też nową siłę w jej głosie. Była zdeterminowana, by wrócić na kort. Jednak nie jako ta sama Iga. Teraz była silniejsza, dojrzalsza.
W kwietniu wróciła na turniej w Stuttgarcie. Publiczność przyjęła ją owacjami. Na jej koszulce widniał mały napis: „Dla Taty”.
Pierwszy mecz zagrała z Niemką Laurą Siegemund. Była spięta, popełniała błędy, ale w decydujących momentach spojrzała w niebo, jakby szukała tam wsparcia. I wtedy grała najlepiej.
Wygrała w trzech setach. Po meczu uklękła na korcie, uniosła rakietę i wyszeptała:
– Dziękuję, Tato.
Po Stuttgarcie przyszedł Rzym, potem Roland Garros. Iga z każdym turniejem wracała do formy. Ale już nie chodziło tylko o trofea. Po każdym zwycięstwie siadała z boku kortu i pisała coś w swoim małym notesie. Później wyjawiła, że to były listy do ojca.
– Pisałam mu, co się wydarzyło. Jakby był gdzieś tam i mógł to przeczytać – opowiadała.
Z czasem stworzyła z tych zapisków książkę: „Listy do Taty”. Dochód ze sprzedaży przekazała fundacji wspierającej młodych sportowców, których rodzice odeszli zbyt wcześnie.
W książce Iga opisała wspomnienia z dzieciństwa: pierwsze wyjazdy na zawody, wspólne poranki na korcie Legii Warszawa, rozmowy w samochodzie, gdy wracali zmęczeni, ale szczęśliwi.
– Miał swoje wady – pisała. – Był czasem surowy. Czasem za bardzo naciskał. Ale nigdy nie zwątpił we mnie, nawet gdy ja sama w siebie wątpiłam.
Szczególnie poruszający był rozdział zatytułowany „Ostatnia rozmowa”. Opisała w nim, jak tydzień przed jego śmiercią rozmawiali przez telefon. Tomasz brzmiał spokojnie, jakby już przeczuwał, że coś się zbliża.
– Jestem z Ciebie dumny, Iga – powiedział wtedy. – Ale pamiętaj, że nie musisz nikomu nic udowadniać. Rób to, co kochasz.
Ten cytat stał się później mottem Igi. Wypisała go sobie na ścianie w domu, nadrukowała na ręczniku meczowym, a nawet rozważała tatuaż.
Z czasem zaczęła dzielić się swoją historią z innymi zawodnikami. Na turniejach rozmawiała z młodszymi tenisistami, wspierała ich psychicznie, dawała wskazówki nie tylko techniczne, ale życiowe.
– Sport to nie tylko kort i wyniki – mówiła. – To także emocje, relacje, pożegnania. I jeśli ktoś ci bliski odchodzi, musisz znaleźć nowy sens w tym, co robisz.
W 2026 roku Iga zdobyła swój piąty tytuł w Roland Garros. W finale pokonała Arynę Sabalenkę. Po ostatniej piłce uklękła, spojrzała w niebo i rozpłakała się.
– Ten turniej był dla mojego taty. Cały czas go czuję przy sobie – powiedziała później.
Publiczność była poruszona. Wielu z nich znało już historię Tomasza. W Paryżu zaczęto ją nazywać „dziewczyną, która gra dla nieba”.
W 2027 roku została ambasadorką kampanii „Sport i Żałoba”, organizowanej przez Międzynarodową Federację Tenisową. Współorganizowała warsztaty, w których młodzi sportowcy mogli rozmawiać o stracie bliskich. Uczyła ich, jak przekształcić ból w siłę.
– To nie jest łatwe – przyznawała. – Czasem jeszcze płaczę. Czasem chciałabym cofnąć czas. Ale wiem, że Tata chciałby, żebym szła naprzód.
Dziś, po latach, Iga wciąż nosi w sercu słowa, które wypowiedziała na pogrzebie:
„Będę tęsknić za Tobą na zawsze, Tato. Chciałabym tylko mieć jeszcze jedną szansę, by zobaczyć Cię przed odejściem. Żegnaj.”
Stały się one jej modlitwą, jej mottem, jej siłą. Są także przestrogą dla innych, by doceniać każdą chwilę z bliskimi, bo czas jest kruchy.
Iga Świątek nie tylko stała się wielką tenisistką. Stała się symbolem wytrwałości, miłości i pamięci.
Bo choć jej tata odszedł, jego obecność wciąż trwa – w każdym jej geście, w każdym zwycięstwie, w każdej łzie i uśmiechu.
I ten głos w sercu – cichy, ale wieczny:
„Jestem z Ciebie
Leave a Reply