Category: Iga Świątek

Maja siedziała w czwartym rzędzie na trybunach centralnego kortu w Stuttgarcie. Miała na sobie biało-czerwoną czapkę z daszkiem, a w ręku trzymała transparent z napisem „Iga, jesteś moją inspiracją!”. Uśmiechała się, obserwując każdy ruch swojej idolki – Igi Świątek. Dla niej tenis nie był tylko sportem. Był ucieczką, schronieniem, przestrzenią wolności.

Maja miała 24 lata i pochodziła z małego miasta pod Lublinem. Dorastała w konserwatywnej rodzinie, w której tematy takie jak orientacja seksualna były skrzętnie omijane. W szkole nauczyła się milczeć. W domu – udawać. Ale to właśnie podczas oglądania meczów Igi coś w niej pękało. Czuła, że może być sobą. I właśnie dlatego przyjechała do Stuttgartu – żeby pokazać światu, że nie boi się już prawdy.

Rozdział 2: Przełomowy moment

Po zakończeniu meczu, który Świątek wygrała w dwóch setach, dziennikarze i kibice zaczęli schodzić z trybun. Maja poczekała, aż tłum się przerzedził. Podeszła do jednej z kamer i zapytała, czy może powiedzieć kilka słów jako fanka. Młody dziennikarz z lokalnej niemieckiej stacji zgodził się.

– Nazywam się Maja – powiedziała, patrząc prosto w obiektyw. – Od lat jestem wierną kibicką Igi Świątek. Jej siła i determinacja nauczyły mnie odwagi. Dziś jestem tutaj, żeby powiedzieć coś ważnego: jestem lesbijką i nie wstydzę się tego. I chcę, żeby każda osoba w mojej sytuacji wiedziała, że nie jest sama.

Jej głos lekko się załamał. Kamera została wyłączona, a dziennikarz tylko skinął głową. Nie wiedział, czy materiał w ogóle trafi do emisji. Ale Maja poczuła ulgę. Po raz pierwszy powiedziała to na głos – nie do lustra, nie do przyjaciółki, ale do świata.

Rozdział 3: Echo słów

Następnego dnia Maja została obudzona telefonem od przyjaciółki:

– Jesteś wszędzie! – krzyczała do słuchawki. – Twoje nagranie viralowo krąży po Twitterze i TikToku!

Filmik z jej wypowiedzią trafił do sieci. Dla wielu był inspiracją. Ludzie pisali: „Dziękuję, że miałaś odwagę”, „Twoje słowa dały mi siłę”. Jednak nie wszyscy reagowali pozytywnie.

Tego samego dnia organizatorzy turnieju poinformowali ją, że „w związku z naruszeniem regulaminu” zostaje objęta pięcioletnim zakazem wstępu na wydarzenia tenisowe organizowane przez określone europejskie federacje.

Szok. Niedowierzanie. Nikt nie potrafił wytłumaczyć, jaki regulamin został złamany. W oficjalnym oświadczeniu nie pojawiło się żadne uzasadnienie. Internauci zaczęli protestować. Zaczęły się pojawiać hasztagi:
#ZMają
#TenisDlaWszystkich
#PrawaNieZakazy

Rozdział 4: Burza medialna

Temat trafił do mediów międzynarodowych. CNN, BBC, francuskie L’Équipe – wszyscy zaczęli mówić o sprawie Mai. Dla niektórych była symbolem nadwrażliwości i „ideologicznego przesytu”. Dla innych – twarzą walki o równość.

Głos zabrała również sama Iga Świątek. W krótkim wpisie na Instagramie napisała:

„Tenis to sport dla wszystkich. Maja – dziękuję Ci za odwagę. Nikt nie powinien być karany za to, kim jest. Wspieram Cię całym sercem.”

To wystarczyło, by temat nabrał jeszcze większego rozgłosu. Pod postem Igi zebrało się tysiące komentarzy, większość wyrażających wsparcie. Ale Maja wciąż była odsunięta od tego, co kochała – od tenisa.

Rozdział 5: Sąd opinii publicznej

Kancelarie prawnicze z całej Europy zaczęły kontaktować się z Mają, oferując pomoc pro bono. Polska Fundacja Równości zaprosiła ją do Warszawy, gdzie wspólnie przygotowano oficjalne pismo do Międzynarodowej Federacji Tenisowej. Domagano się natychmiastowego uchylenia zakazu, wyjaśnienia podstaw decyzji oraz przeprosin.

Organizatorzy turnieju milczeli przez dwa tygodnie. Dopiero po naciskach ze strony sponsorów (m.in. dużych marek sportowych) wydali oświadczenie, w którym napisali:

„Zdajemy sobie sprawę, że nasza decyzja wywołała niezamierzony rezonans społeczny. Pragniemy zaznaczyć, że każdy ma prawo do własnej tożsamości. Naszym celem było utrzymanie neutralności sportowej, jednak zdajemy sobie sprawę, że zabrakło nam wrażliwości. Zakaz zostaje cofnięty.”

Rozdział 6: Cisza po burzy

Maja wróciła do Polski. Przez chwilę myślała, że wszystko się uspokoi. Ale wtedy zaczęły spływać zaproszenia – na konferencje, spotkania, wywiady. Była gościem w podcastach, zaproszono ją do TEDx, zaproponowano nawet wydanie książki.

Zamiast tego, postanowiła stworzyć fundację – „Kort Równości” – organizację wspierającą młode osoby LGBTQ+ w środowisku sportowym. Fundacja oferowała wsparcie psychologiczne, pomoc prawną i obozy sportowe dla osób, które czuły się wykluczone.

Rozdział 7: Turniej w Warszawie

Rok po wydarzeniach w Stuttgarcie, odbył się turniej WTA w Warszawie. Organizatorzy zaprosili Maję jako gościa honorowego. Na trybunach zasiadło kilka tysięcy osób. Maja przemówiła:

– To nie jest historia o mnie – powiedziała. – To historia o tym, że każdy z nas ma prawo być sobą. Sport nie może być miejscem wykluczenia. Musi być przestrzenią wspólnoty.

Publiczność wstała i biła brawo. Wśród widzów była też Iga Świątek, która po meczu podeszła do Mai, objęła ją i powiedziała:

– Dziękuję, że nie zamilkłaś.

Rozdział 8: Zmiana systemowa

Kilka miesięcy później Międzynarodowa Federacja Tenisowa opublikowała nowy kodeks etyczny. Po raz pierwszy pojawiły się w nim zapisy dotyczące przeciwdziałania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową. Działacze przyznali, że sprawa Mai stała się punktem zwrotnym.

W Polsce również zaczęto dostrzegać potrzebę zmian. Kilka klubów sportowych zaczęło organizować warsztaty równościowe, a temat obecności osób LGBTQ+ w sporcie trafił do debaty publicznej.

Rozdział 9: Ciszej, ale mocniej

Maja nie została celebrytką. Wróciła do pracy w szkole jako nauczycielka WF-u. Czasami organizowała dodatkowe zajęcia z tenisa dla dzieciaków z mniejszych miejscowości. Czasem ktoś ją rozpoznawał, ale dla większości była po prostu „panią Mają z rakietą”.

I to jej wystarczało. Bo wiedziała, że jej historia miała sens. I że gdzieś tam, na świecie, jakaś inna dziewczyna, siedząca na trybunach, może dziś poczuć się odważniejsza.

Rozdział 10: List od nieznajomej

Pewnego dnia, Maja otrzymała list. Napisany ręcznie, bez nadawcy. Brzmiał:

„Droga Maju,

Nigdy nie miałyśmy okazji się spotkać. Ale chciałam Ci powiedzieć, że dzięki Tobie powiedziałam mamie, kim jestem. Bałam się przez wiele lat. Ale twoja odwaga dała mi siłę. Dziś gram w lokalnym klubie, trenuję dzieci, a przede wszystkim – jestem sobą. Dziękuję Ci.

Kasia”

Maja popatrzyła przez okno. Wzięła do ręki swoją starą rakietę i uśmiechnęła się.

– Dla takich listów warto żyć.

Historia Mai to nie opowieść o kontrowersji, lecz o przełamywaniu barier, o odwadze i o tym, że każdy z nas – niezależnie od tożsamości – ma prawo być częścią wspólnoty sportowej i społecznej. Bo jak powiedziała kiedyś Maja:

„Nie trzeba być mistrzem kortu, żeby zmieniać świat. Czasem wystarczy usiąść na trybunach i powiedzieć

Był cichy, letni poranek. Warszawa powoli budziła się do życia, gdy do redakcji portalu informacyjnego „Dzień Na Żywo” dotarła wiadomość, która wstrząsnęła dziennikarzami: „Tomasz Świątek został znaleziony nieprzytomny w basenie swojej rezydencji na obrzeżach miasta.”

Na miejsce natychmiast wezwano karetkę, straż pożarną oraz policję. Reporterzy, widząc błyskawicznie nadciągające służby, poczuli, że nie chodzi o zwykły incydent. Wkrótce potem pojawiły się pierwsze, nieoficjalne przecieki – ciało Tomasza Świątka, znanego biznesmena i byłego sportowca, odnaleziono o świcie przez jego ogrodnika.

– Leżał na dnie basenu, ubrany w szlafrok. Wyglądało to bardzo dziwnie – opowiadał sąsiad, który z okna obserwował całe zamieszanie.

Ale to był dopiero początek.

Część II – Kim był Tomasz Świątek?

Tomasz Świątek był znany nie tylko ze swoich dawnych sukcesów sportowych, ale również z budzącej kontrowersje kariery biznesowej. Po zakończeniu kariery sportowej w latach 90., Tomasz zaangażował się w inwestycje – od nieruchomości po branżę technologiczną. W ciągu dwóch dekad dorobił się ogromnego majątku.

Był też ojcem znanej tenisistki, Natalii Świątek – która w ostatnich latach szturmem podbiła światowe korty. Ich relacje były jednak napięte. Od miesięcy media donosiły o rodzinnych kłótniach, a Natalia nie pojawiła się publicznie z ojcem od ponad roku.

– Był człowiekiem trudnym, pełnym sprzeczności. Kochający, ale despotyczny – mówiła w jednym z wywiadów była żona Tomasza, Elżbieta.

Część III – Sekundy, które zmieniły życie

Zgodnie z relacją ogrodnika, który odnalazł ciało, Tomasz poprzedniego wieczoru długo przebywał przy basenie. Pił wino, rozmawiał przez telefon. W pewnym momencie zamilkł. Został sam. Gdy ogrodnik przybył rano, ujrzał go na dnie basenu.

– Myślałem, że to żart. Że śpi w wodzie. Ale on się nie ruszał… – opowiadał zszokowany.

Natychmiast zawiadomił służby. Przybyli ratownicy próbowali reanimować mężczyznę przez ponad 40 minut. Bezskutecznie.

Godzinę później oficjalnie potwierdzono zgon.

Część IV – Śledztwo rusza

Policja początkowo mówiła o nieszczęśliwym wypadku – poślizgnięciu, zasłabnięciu. Jednak w miarę upływu godzin zaczęły pojawiać się znaki zapytania. W raporcie policyjnym odnotowano kilka dziwnych faktów:
• Szlafrok Tomasza był nienaturalnie ciasno zawiązany.
• W okolicach karku zauważono ślad przypominający otarcie.
• W telefonie ofiary znajdowała się niedokończona wiadomość tekstowa: „Jeśli coś mi się stanie, to…” – reszty nie udało się odzyskać.

Komisarz Krystyna Majewska z Komendy Stołecznej Policji przejęła sprawę. – To może nie być zwykły wypadek. Rozważamy wszystkie hipotezy – mówiła lakonicznie na konferencji prasowej.

Część V – Tajemnice rezydencji

Rezydencja Tomasza Świątka była jak z bajki – basen, spa, kino domowe, prywatna siłownia. Ale w środku było chłodno. Kamery monitoringu okazały się wyłączone od trzech dni.

– Ktoś musiał celowo odciąć system – powiedział technik policyjny.

Zabezpieczono odciski palców, notatki, leki. Na nocnym stoliku leżał otwarty list – ręcznie napisany, bez daty, zaczynający się od słów: „Nie ufam już nikomu…”

Czy to był list pożegnalny? A może ostrzeżenie?

Część VI – Rodzina w cieniu tragedii

Córka Tomasza, Natalia Świątek, była w Rzymie, przygotowując się do finału prestiżowego turnieju tenisowego. O śmierci ojca dowiedziała się od swojego trenera. Natychmiast opuściła turniej i wróciła do Polski.

Jej wypowiedź, nagrana przez dziennikarzy na lotnisku, była pełna emocji:

– To dla mnie szok. Bez względu na to, jakie mieliśmy relacje, był moim ojcem. Chcę znać prawdę.

Rodzina nie chciała komentować okoliczności zgonu. Jednak pojawiły się plotki, że od kilku miesięcy Tomasz obawiał się o swoje bezpieczeństwo.

– Mówił, że ktoś go śledzi. Że wie za dużo – zdradził anonimowo były współpracownik.

Część VII – Sprawa nabiera tempa

Do śledztwa włączyła się Prokuratura Krajowa. Wezwano specjalny zespół ds. przestępczości gospodarczej. Dlaczego? Bo tydzień wcześniej Tomasz złożył zeznania w sprawie dotyczącej nielegalnych inwestycji o wartości ponad 200 milionów złotych.

– On mógł być kluczem do większej afery – twierdzi dziennikarka śledcza, Anna Domańska.

Czy więc jego śmierć była przypadkiem? A może ktoś próbował go uciszyć?

Część VIII – Opinia publiczna reaguje

Media społecznościowe eksplodowały. Twitter i Facebook zalała fala teorii spiskowych. Hasztagi #Świątek, #Basen, #PrawdaWyjdzieNaJaw szybko zdobyły popularność.

Ludzie podzielili się na dwa obozy – jedni wierzyli w wypadek, inni byli przekonani, że to było morderstwo.

Telewizje uruchomiły specjalne wydania. Tabloidy pisały o „Tajemnicy basenu milionera”. Jedna z gazet zamieściła zdjęcie rzekomego zabójcy, który miał kręcić się wokół posesji Tomasza.

Część IX – Sekcja zwłok

Tydzień po tragedii opublikowano wyniki sekcji zwłok. I wtedy wszystko się zmieniło.

W organizmie Tomasza Świątka wykryto silny środek uspokajający – nielegalny w Polsce, dostępny tylko na czarnym rynku. Nie był to lek przepisany przez lekarza. Co więcej, dawka znacznie przekraczała dopuszczalne normy.

– Tomasz najprawdopodobniej był nieprzytomny już przed wejściem do basenu – potwierdził lekarz sądowy.

To oznaczało jedno: ktoś musiał mu ten środek podać.

Część X – Kulminacja

Śledztwo zaczęło kierować się w stronę najbliższego otoczenia Tomasza. Przesłuchano ogrodnika, gospodynię, a także osobistego asystenta. Ale prawdziwy przełom nastąpił, gdy znaleziono… ukrytą kamerę w ogrodowej latarni.

Nagrała ona ostatnie chwile życia Tomasza. Widać, jak rozmawia z kimś przez bramę. Chwilę później podaje mu kieliszek. Potem siada, a kilka minut później osuwa się na ziemię.

Policja zidentyfikowała postać z nagrania: to był jego dawny wspólnik – Marek Ruciński, skazany przed laty za oszustwa finansowe.

Ruciński został zatrzymany w hotelu pod Krakowem. W jego pokoju znaleziono ampułki z substancją wykrytą w ciele Tomasza.

Część XI – Proces i zakończenie

Proces Marka Rucińskiego był szybki i medialny. Jego motyw? Zemsta i strach, że Tomasz wyda go prokuraturze.

– On miał nagrania, dokumenty. Bałem się, że mnie pogrąży – zeznał Ruciński.

Sąd skazał go na 25 lat więzienia. Ale wciąż pozostały pytania: czy działał sam? Czy to była część większej siatki?

Natalia Świątek wydała krótkie oświadczenie po wyroku:

– Nie odzyskam ojca, ale przynajmniej poznałam prawdę. Teraz muszę z tym żyć.

Rezydencja Tomasza Świątka stoi dziś pusta. Basen, w którym doszło do tragedii, został zasypany. Jego córka sprzedała posiadłość i wycofała się z życia publicznego na kilka miesięcy.

Ale historia ta wciąż żyje – jako przestroga, że pieniądze, sława i sukces nie chronią przed zdradą, samotnością… i śmiercią.

Lena Krawiec była największą nadzieją polskiego tenisa od dekady. Młoda, utalentowana, zdeterminowana. Jej uderzenia były precyzyjne jak skalpel, a jej psychika – żelazna. W wieku 22 lat miała już na koncie dwa wielkoszlemowe tytuły, złoty medal olimpijski i status idolki nastolatek na całym świecie. Jej twarz gościła na bilbordach, okładkach magazynów i w reklamach napojów izotonicznych.

Za tym sukcesem stał człowiek – jej ojciec i zarazem pierwszy trener – Tomasz Krawiec. Były wioślarz, człowiek o twardych zasadach, bezkompromisowy, surowy, nieugięty. Dla Leny był wszystkim – ojcem, mentorem, nauczycielem i… cieniem.

Od dzieciństwa wiedziała, że jego miłość nie jest bezwarunkowa. Każda porażka była nie tylko jej, ale też jego. A może przede wszystkim jego.

Część II: Pierwsze pęknięcia

Zaczęło się niewinnie. Lena odmówiła udziału w jednym z mniejszych turniejów w Azji, twierdząc, że potrzebuje odpoczynku. Tomasz uznał to za akt słabości. „Nie po to trenowaliśmy przez lata, żebyś teraz robiła sobie wakacje!” – krzyczał, gdy odmówiła wejścia do samolotu.

Potem pojawiły się różnice w doborze sztabu szkoleniowego. Lena chciała zatrudnić psycholożkę sportową, z którą pracowała podczas Igrzysk. Tomasz uznał to za „modne bzdury z Zachodu”. „Silna głowa nie potrzebuje terapeuty, tylko zwycięstw” – powiedział, trzaskając drzwiami po jednej z kłótni.

Publicznie jednak wciąż trwali jako idealny duet: ojciec i córka, oboje zwycięzcy.

Część III: Bunt

Rok później Lena zaczęła trenować z nowym trenerem – byłym zawodnikiem z Hiszpanii, który wprowadził w jej grę więcej finezji. Zrezygnowała też z udziału w kilku turniejach, by poświęcić czas na regenerację i życie osobiste. Media zaczęły spekulować: „Czy Lena Krawiec odsuwa się od ojca?” „Nowy rozdział bez Tomasza?”

Wreszcie nadszedł moment, który zmienił wszystko.

Podczas konferencji prasowej po jednym z turniejów Lena powiedziała wprost:

– Chcę żyć własnym życiem. Dziękuję tacie za wszystko, ale teraz idę swoją drogą.

Tomasz zareagował błyskawicznie. Kilka godzin później udzielił wywiadu dla jednego z portali sportowych. Zmęczony, wściekły, rozczarowany powiedział jedno zdanie, które obiegło media na całym świecie:

– Ona jest hańbą dla naszej rodziny. A może i dla naszego narodu.

Część IV: Burza medialna

Nagłówki były bezlitosne:
• „Tomasz Krawiec: Moja córka mnie zdradziła!”
• „Ojciec przeciwko córce – dramat w rodzinie Krawców”
• „Polski tenis podzielony: kto ma rację?”

W mediach społecznościowych rozgorzała wojna. Jedni stali po stronie Leny – młodej kobiety, która wreszcie chciała żyć po swojemu. Inni bronili Tomasza – ojca, który poświęcił wszystko, by wynieść córkę na szczyt.

Lena nie komentowała. Skupiła się na grze. Wygrała US Open, a potem w geście triumfu spojrzała prosto w kamerę i wyszeptała: „Dziękuję tym, którzy wierzyli we mnie wtedy, gdy było trudno.”

Ale Tomasz nie przestał. Udzielał kolejnych wywiadów. Wystąpił w programie śniadaniowym. Zaczął pisać książkę: „Ojciec mistrzyni: prawda zza kulis”.

⸻

Część V: Cisza

Po roku napięcia, medialnych przepychanek i rodzinnych awantur nastąpiła cisza. Tomasz zniknął z mediów. Lena przestała się wypowiadać o ojcu. Jej twarz nie pojawiała się już w reklamach. Skupiła się na fundacji pomagającej młodym sportowcom z małych miejscowości.

W jednej z cichych rozmów z dziennikarką powiedziała tylko:

– Wolałabym, żeby mnie po prostu kochał, a nie kształtował jak projekt. Ale nie żałuję. W końcu jestem wolna.

Część VI: Spotkanie

Minęło pięć lat. Lena miała 27 lat, była wciąż w formie, ale już mniej obecna w turniejach. Rozważała zakończenie kariery. Tomasz miał 63 lata, żył na wsi pod Warszawą, z dala od kamer.

Pewnego dnia przyszedł list. Pisany ręcznie, krótkim pismem. Bez oskarżeń, bez goryczy.

Lena,

Jeśli będziesz kiedyś przejeżdżać przez Piaseczno, zatrzymaj się na chwilę. Wciąż tu jestem. I chciałbym ci powiedzieć jedno zdanie, którego nigdy nie powiedziałem głośno.

Tata.

Lena przyjechała. Bez kamer, bez dziennikarzy, bez fanów. Tylko ona i on. Na ganku starego domu siedział mężczyzna, który przez lata był dla niej wszystkim – i nikim.

Nie powiedzieli wiele. Ale jedno zdanie wypowiedziane przez Tomasza zostało z nią na zawsze:

– Przepraszam, że nie potrafiłem być po prostu twoim ojcem.

Część VII: Nowy początek

Po tym spotkaniu Lena znów się uśmiechała. Nie wróciła do współpracy z ojcem. Ale wysłała mu zdjęcie swojego pierwszego dziecka, gdy sama została matką.

Dziś mówi w wywiadach:

– Nie da się cofnąć czasu. Ale można zbudować coś od nowa – nawet jeśli to tylko kilka cegieł.

A Tomasz? Wciąż nie pojawia się publicznie. Jego książka nigdy nie została wydana. W szufladzie ma rękopis z nowym tytułem:
„Nie mistrzyni, lecz córka”.

Był słoneczny, czerwcowy poranek. Iga Świątek wróciła właśnie z Paryża, gdzie zdobyła swój kolejny tytuł wielkoszlemowy na Roland Garros. Polska znów świętowała — prezydent gratulował jej na Twitterze, a kibice w Warszawie planowali wielkie powitanie na Placu Zamkowym.

Ale tego dnia w domu Świątków panowała dziwna cisza. Nie było radości, nie było śmiechu, nie było planów na przyszłość. Iga, choć uśmiechała się do kamer, czuła ciężar niepokoju w sercu. Jej ojciec, Tomasz Świątek, nie pojawił się na żadnym meczu turnieju, choć zwykle był jej najwierniejszym kibicem. Gdy próbowała się z nim skontaktować, odbierał krótko, lakonicznie, bez energii.

Tego dnia, gdy wysiadła z samolotu, odebrała wiadomość, która zmieniła wszystko.

Rozdział 2: Wiadomość, która zatrzymała czas

– Iga… musisz natychmiast przyjechać do Raszyna – powiedziała przez telefon jej siostra, Agata, drżącym głosem. – Stało się coś strasznego… tata…

Telefon wypadł jej z ręki. Serce zamarło. Kilka minut później, w samochodzie jadącym na południe od Warszawy, ręce trzęsły jej się tak bardzo, że nie była w stanie utrzymać kubka z kawą. Kierowca, milczący i zaniepokojony, próbował nie zadawać pytań.

Gdy dojechała, przed domem stało już kilku dziennikarzy. Ale ich aparaty nie pstrykały zdjęć — byli zbyt zszokowani. Karetka pogotowia właśnie odjeżdżała, a sanitariusze mieli spuszczone głowy.

Rozdział 3: Tragedia w sercu rodziny

Tomasz Świątek zmarł nagle w wieku 62 lat na skutek zatoru płucnego. Nie miał wcześniej żadnych poważnych objawów. Wieczorem oglądał telewizję, rozmawiał z żoną, po czym zasnął… i już się nie obudził.

Iga osunęła się na kolana, gdy lekarz wypowiedział te słowa. Nie wierzyła. Jeszcze kilka dni temu pisał jej wiadomości, chwalił serwis, komentował występ na korcie. Nie było żadnych sygnałów.

Rodzina była zdruzgotana. Jej matka, Dorota, nie odzywała się przez wiele godzin. Siedziała w salonie wpatrzona w pustkę. Agata, starsza siostra Igi, próbowała dzwonić do dalszej rodziny, ale nie była w stanie dokończyć żadnego zdania. Łzy płynęły nieprzerwanie.

Rozdział 4: Świat reaguje

Wiadomość o śmierci Tomasza Świątka błyskawicznie obiegła światowe media. ESPN, BBC, Eurosport – wszystkie portale informacyjne zamieściły wzruszające wspomnienia o ojcu mistrzyni. Przypominano, że sam był olimpijczykiem, reprezentantem Polski w wioślarstwie.

„To dzięki niemu Iga została mistrzynią. Był jej przewodnikiem, mentorem i największym wsparciem” – pisano.

Na Twitterze pojawiły się tysiące kondolencji. Rafael Nadal napisał:
„Iga, jestem z Tobą sercem. Twoja siła zawsze mnie inspirowała – teraz potrzebujesz jej najbardziej. Trzymaj się.”

Serena Williams opublikowała czarno-białe zdjęcie Igi z ojcem i dodała krótki komentarz:
„Nie da się zrozumieć takiej straty. Współczuję.”

Polscy kibice organizowali czuwania z zniczami i flagami z czarnymi wstążkami. Kraków, Poznań, Wrocław – wszędzie widać było transparenty: „Iga, jesteśmy z Tobą”, „Tomasz Świątek – ojciec mistrzyni, bohater”.

Rozdział 5: Pogrzeb narodowy

Rodzina początkowo planowała skromną uroczystość. Ale premier, prezydent i Polski Komitet Olimpijski zaproponowali pogrzeb państwowy. Choć Tomasz nie był politykiem, zasłużył się dla kraju nie tylko jako sportowiec, ale jako symbol wsparcia, jakie rodzina może dać młodemu talentowi.

W sobotę, tydzień po jego śmierci, tysiące ludzi zjechało się na cmentarz w Warszawie. Wśród nich – sportowcy, dziennikarze, trenerzy, kibice. Iga niosła urnę z prochami ojca. Cała na czarno, bez makijażu, bez słowa – tylko łzy spływały jej po policzkach.

Przy grobie powiedziała:

– Tato, całe życie byłeś moim największym fanem. Dziś ja jestem Twoją fanką. Dziękuję za wszystko. Nigdy nie zapomnę.

Rozdział 6: Milczenie na korcie

Iga natychmiast wycofała się z zaplanowanych turniejów w Berlinie i Wimbledonie. Napisała w oświadczeniu:

„Nie jestem w stanie rywalizować. Moje serce pękło. Muszę być z rodziną, muszę być sama ze sobą.”

Jej zespół zadecydował o zawieszeniu wszelkich aktywności medialnych. Nie udzielała wywiadów, nie publikowała postów. Jej konto na Instagramie zamilkło.

Niektórzy spekulowali, że może zakończyć karierę. Inni – że wróci silniejsza niż kiedykolwiek. Ale wszyscy zgodnie przyznali jedno: strata ojca była dla niej ciosem, z którego trudno się podnieść.

Rozdział 7: Rodzina w żałobie

Dom w Raszynie stał się miejscem żałoby. Przyjaciele i bliscy przyjeżdżali codziennie. Przynosili kwiaty, wspominali Tomasza, opowiadali anegdoty. Rodzina powoli zaczynała rozmawiać, dzielić się bólem.

Iga spędzała długie godziny w ogrodzie, w którym ojciec sadził róże. Nosiła jego stary sweter, słuchała jego ulubionej muzyki – klasyki z lat 80.

Najtrudniejsze były wieczory. Cisza, która zapadała w domu, przypominała, że ktoś odszedł na zawsze.

Rozdział 8: Pamięć, która zostaje

Polski Związek Tenisowy ogłosił, że jeden z kortów centralnych w Warszawie zostanie nazwany imieniem Tomasza Świątka. Ministerstwo Sportu uruchomiło specjalny fundusz stypendialny dla młodych sportowców z rodzin o niskich dochodach – nazwany „Fundacją Świątka”.

Iga nie była jeszcze gotowa, by przemawiać publicznie. Ale wysłała list, który odczytał jej trener:

„Mój tata zawsze powtarzał, że sukces nie rodzi się z talentu, ale z charakteru. Wierzę, że jego wartości będą teraz pomagać innym. Dziękuję wszystkim za pamięć i wsparcie.”

Rozdział 9: Powrót

Po dwóch miesiącach Iga wróciła do treningów. Powoli, z bólem, ale z determinacją. Jej pierwszy mecz odbył się w Cincinnati. Wyszła na kort w czarnej opasce, z imieniem „Tomasz” wyszytym na rakiecie.

Wygrała w dwóch setach. Ale po meczu nie cieszyła się jak zwykle. Podeszła do trybun, spojrzała w niebo i szepnęła:

Rozdział 10: Żałoba, która uczy życia

Tragedia, która dotknęła Igę Świątek, stała się lekcją dla całego kraju. Pokazała, jak kruche jest życie i jak wielka może być miłość córki do ojca. Pokazała też, że sportowiec to nie tylko maszyna do wygrywania, ale przede wszystkim człowiek – z sercem, które potrafi pękać.

Polska była dumna z Igi przed tragedią. Ale po niej – była z nią w bólu.

Dziś, gdy wspomina się Tomasza Świątka, nie mówi się tylko o olimpijczyku. Mówi się o człowieku, który był filarem swojej rodziny, mentorem, przyjacielem, i największym fanem córki, która

Irańska armia po raz drugi w nocy z soboty na niedzielę uderzyła w Izrael. Jak podaje dziennik “Haarec”, w sumie w ataku zginęło pięć osób. Tymczasem izraelska armia informuje, że przeprowadziła kolejne ataki w Iranie.

Agencja AFP pisze, że syreny alarmowe zawyły w Jerozolimie i Tel Awiwie, w miastach tych słychać było eksplozje. Armia izraelska poinformowała na platformie X, że miliony ludzi “uciekają obecnie do schronów” w kilkunastu miastach w całym kraju.

skierowanych przeciwko celom związanym z “projektem broni nuklearnej”, w tym na ministerstwu obrony Iranu.

Siły powietrzne przeprowadziły dużą serię ataków opartych na informacjach wywiadowczych, wymierzonych w kilka celów w Teheranie związanych z projektem broni nuklearnej reżimu irańskiego” — powiadomiła izraelska armia. Irańska agencja informacyjna Tasnim potwierdziła, że ministerstwo obrony w Teheranie było celem izraelskich ataków, a jeden z budynków został “lekko uszkodzony”.

Wcześniej w nocy z soboty na niedzielę irańska telewizja państwowa ogłosiła, że rakiety i drony uderzyły w cele militarne w Izraelu. Izraelska straż pożarna podała, że otrzymała doniesienia o uszkodzeniach budynków mieszkalnych oraz pożarach i reaguje na te zgłoszenia.

Izraelskie pogotowie ratunkowe przekazało, że jeden z pocisków uderzył w dwupiętrowy dom w zamieszkiwanym w przeważającej większości przez izraelskich Arabów mieście Tamra. Początkowo informowano, że zginęła jedna kobieta, a 13 osób zostało rannych. Później przekazano, że liczba ofiar śmiertelnych wzrosła do trzech.

Jednocześnie izraelskie lotnictwo przekazało, że prowadzi nalot na cele militarne w Teheranie, ale nie podano dalszych szczegółów i rezultatów operacji. Irańskie ministerstwo ropy potwierdziło doniesienia medialne, że Izraelczycy uderzyli w dwa magazyny paliw w pobliżu stolicy.

Deszczowy wieczór spowił Warszawę szarym, ciężkim niebem. Na dziesiątym piętrze jednego z bloków na Żoliborzu, za grubą warstwą pary na szybie, stała kobieta w dresie sportowym, z włosami związanymi w ciasny kucyk. Miała trzydzieści dwa lata, a jej twarz, choć młoda, nosiła ślady zmęczenia – nie tego fizycznego, ale głębokiego, emocjonalnego. Miała na imię Lena Majewska i była niegdyś złotą nadzieją polskiego sportu.

Była mistrzynią świata w biegach średniodystansowych. Jej nazwisko widniało na okładkach magazynów, na billboardach i w umowach sponsorskich. Ale za błyskiem fleszy kryła się historia, która nigdy nie ujrzała światła dziennego. Tego dnia wszystko miało się zmienić.

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Lena westchnęła i otworzyła je powoli. Za progiem stał on – jej ojciec, Andrzej Majewski, dawny trener kadry narodowej i surowy patriarcha, który od dzieciństwa kształtował ją jak glinę. W ręku trzymał czapkę, w oczach miał cień złości i frustracji.

– Cześć – rzucił chłodno, nie oczekując odpowiedzi. – Musimy porozmawiać.

Lena odsunęła się na bok bez słowa. Wiedziała, że ta rozmowa kiedyś nadejdzie. Bała się jej od lat. Bo choć zerwała kontakt z ojcem, zerwała również z jego wpływem. To był jej bunt – długo wyczekiwany i boleśnie odczuty.

Usiedli naprzeciwko siebie przy kuchennym stole. Przez chwilę w mieszkaniu panowała cisza, którą przerywało tylko tykanie starego zegara. W końcu Andrzej odezwał się pierwszy.

– Słyszałem, że wystąpiłaś w tym programie telewizyjnym. Opowiadałaś o rodzinie.

– Mówiłam prawdę – odpowiedziała spokojnie Lena.

– Prawdę?! – wybuchł. – Nazwałaś mnie tyranem! Powiedziałaś, że zniszczyłem ci dzieciństwo!

– A nie zniszczyłeś? – zapytała sucho. – Wiesz, że nigdy nie miałam wakacji? Że nie mogłam mieć przyjaciół, bo każdy dzień był wypełniony treningiem? Że gdy płakałam z bólu, mówiłeś, że jestem słaba?

Andrzej zacisnął pięści.

– Zrobiłem z ciebie mistrzynię. Dziękuj mi, a nie obwiniaj.

Lena uśmiechnęła się smutno. To był właśnie on – człowiek, który mylił sukces z miłością, dyscyplinę z przemocą.

– Chciałam być twoją córką, nie twoim projektem – wyszeptała.

Wtedy Andrzej wstał, podniósł głos i powiedział słowa, które na zawsze wyryją się w jej pamięci:

– Żałuję dnia, w którym się urodziłaś, ty skandaliczna, głupia, stara Polko.

W mieszkaniu zapadła cisza. Te słowa odbiły się echem od ścian, jak grom z jasnego nieba.

Lena nie zareagowała. Patrzyła tylko na niego z mieszaniną bólu i ulgi. Ulgi, bo wreszcie maska opadła. Zobaczyła prawdziwego ojca – nie trenera, nie autorytet, ale człowieka pełnego żalu i gniewu.

Andrzej odwrócił się i wyszedł. Drzwi trzasnęły za nim z hukiem.

II. Powrót do przeszłości

Lena miała osiem lat, kiedy ojciec zapisał ją na pierwszy trening. Pamięta, jak padał deszcz, a ona miała gorączkę. Chciała zostać w domu, obejrzeć bajki i wypić herbatę z malinami. Ale ojciec powiedział, że „sport nie zna choroby”. Zmuszał ją do biegu po śliskiej tartanowej nawierzchni, aż zemdlała.

Tak było zawsze. Każda porażka oznaczała dodatkowe okrążenia. Każdy medal – tylko przystanek w drodze do czegoś większego. Nie było pochwał, tylko wymagania.

Mama, cicha i uległa, próbowała czasem stanąć w obronie córki, ale kończyło się to krzykiem, drzwiami trzaskającymi o framugę, a czasem… milczeniem na kilka dni.

Gdy Lena miała piętnaście lat, wygrała swoje pierwsze mistrzostwa Europy juniorów. Wróciła do domu ze złotym medalem, szukając w oczach ojca uznania. Ale on tylko powiedział:

– To dopiero początek. Jutro zaczynamy o szóstej.

III. Cień sukcesu

Lata mijały. Lena zdobywała kolejne medale, stawała się ikoną, ale w środku była coraz bardziej pusta. Na konferencjach uśmiechała się szeroko, a nocami płakała do poduszki. Czuła, że żyje życiem, którego nigdy nie wybrała. Ojciec sterował wszystkim – jej kontraktami, decyzjami, wywiadami. Była marionetką w jego rękach.

Aż do pewnego dnia.

W wieku trzydziestu lat, po kolejnym występie na mistrzostwach, ogłosiła koniec kariery. Bez zapowiedzi, bez konsultacji z ojcem. Po prostu… przestała.

Andrzej zareagował w przewidywalny sposób. Zrugał ją w mediach, nazwał „zdrajczynią narodowej dumy”. Ale Lena nie odpowiedziała. Wyprowadziła się, odcięła. Zaczęła terapię. Po raz pierwszy zaczęła żyć.

IV. Rozliczenie

Po tamtej wizycie Andrzeja, Lena długo siedziała w kuchni. Nagrała wszystko. Wiedziała, że może to ujawnić, może go zniszczyć. Ale nie zrobiła tego.

Zamiast tego, napisała książkę. Nie była to zemsta. To było oczyszczenie. Opisała swoje dzieciństwo, młodość, karierę i moment, kiedy usłyszała słowa: „Żałuję dnia, w którym się urodziłaś”.

Książka stała się bestsellerem. Kobiety z całej Polski pisały do niej listy, dziękując za odwagę. Mężczyźni przepraszali swoje córki. Świat się zmieniał.

A Andrzej?

Zniknął. Zamieszkał na wsi. Nikt go więcej nie widział publicznie.

V. Pojednanie

Dwa lata później Lena odebrała telefon. Głos pielęgniarki poinformował ją, że ojciec leży w szpitalu. Rak. Ostatnie stadium.

Pojechała. Z wahaniem, ale pojechała.

Zobaczyła go wychudzonego, siwego, niepodobnego do tyrana z dawnych lat.

– Przyszłaś – wyszeptał z trudem.

– Tak – odpowiedziała.

Milczeli długo. W końcu Andrzej powiedział:

– Nie byłem dobrym ojcem.

Lena skinęła głową. Nie potrzebowała przeprosin. Potrzebowała tego, by on to zrozumiał.

Zmarł tej samej nocy. Trzymała go za rękę.

Lena założyła fundację wspierającą młodych sportowców. Ale nie tych najlepszych. Tych, którzy się zmagają – z presją, z wymaganiami, z rodziną.

Na jej stronie głównej widniał cytat:

„Nie jesteśmy stworzeni do bycia idealni. Jesteśmy stworzeni do bycia wolnymi.”

I każdego dnia, patrząc w lustro, Lena wiedziała, że odzyskała swoje życie. Już nie była projektem. Była

Michał Kołodziejczak to polityk obozu rządzącego, którego nazwisko w ostatnich dniach jest jednym z najczęściej wymienianych w mediach. Lider Agrounii kilka dni temu zapowiedział, że “spakował swoje walizki” i lada moment odejdzie ze stanowiska wiceministra rolnictwa. To ostatecznie jeszcze nie nastąpiło, ale jak mówią rolnicy z jego organizacji, nastąpić powinno. — Siedząc w Warszawie, Kołodziejczak nie może zrobić kompletnie nic. Już lepiej by ponownie wyszedł on z nami na drogi albo na tory — mówią rozmówcy Onetu.

Mija 18 miesięcy, od kiedy Michał Kołodziejczak został wiceministrem rolnictwa. Na to stanowisko nominował go sam Donald Tusk, który przed wyborami w 2023 r. wszedł z krytykującą go wcześniej Agrounią w koalicję i zaproponował Kołodziejczakowi wysokie miejsce na liście wyborczej Koalicji Obywatelskiej.

Dla Agrounii miał to być olbrzymi przełom. Z organizacji, która o prawa rolników walczyła protestując na drodze, torach czy blokując ukraińskie pociągi na granicy, rolniczy związek zawodowy stał się grupą, która swojego człowieka ma tam, gdzie podejmowane są najważniejsze decyzje dotyczące rolników w Polsce.

Półtora roku później sam Kołodziejczak sygnalizuje jednak, że jego misja w rządzie jest jałowa. Dzień po II turze wyborów prezydenckich w rozmowie z dziennikarzami Polsat News, polityk stwierdził, że winą za przegraną Rafała Trzaskowskiego obarcza PSL oraz Władysława Kosiniaka-Kamysza. Po chwili dodał, że sam jest “gotowy do odejścia z rządu”. W jego ocenie zmiany wprowadzane przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi Czesława Siekierskiego są zbyt wolne, co przekłada się na niezadowolenie rolników.

Wiele osób zastanawia się, czy tamta deklaracja była realna, czy też może Kołodziejczak “zagrał” swoją dymisją wiedząc, że w mediach pojawią się negatywne informacje na jego temat. We wtorek 10 czerwca serwis Goniec.pl napisał, że wiceminister rolnictwa miał kupić sobie dyplom wyższych studiów na niesławnym Collegium Humanum.

Minister “figurant”. Dużo chce, ale mało może

W tej sytuacji Onet sprawdził, jak rolnicy z całej Polski oceniają pracę Michała Kołodziejczaka. O jego sukcesy i porażki pytaliśmy głównie ludzi zrzeszonych w Agrounii, choć nie tylko. Naszymi rozmówcami byli zawsze rolnicy “zawodowi” czyli tacy, którzy z roli, jej uprawy lub hodowli zwierząt żyją na co dzień.

Jak oceniam Kołodziejczaka? Użyje szkolnej przenośni. Za chęci dałbym mu trzy plus. Za efekty nie mogę jednak postawić nic więcej niż jedynkę — mówi Karol, rolnik z okolic Sandomierza.

— On niby cały czas coś chce zmieniać. Spotyka się z rolnikami, zaprasza nas na spotkania do ministerstwa. To takie narady. Jeździłem na nie przez pierwsze 4-5 miesięcy po zaprzysiężeniu Michała na wiceministra. Później sobie odpuściłem. To nie ma sensu, bo on tam jest w tym ministerstwie figurantem. Przykre, ale prawdziwe. Kołodziejczak nie ma absolutnie żadnej sprawczości. Zgłasza jakieś projekty, ale one są blokowane lub hamowane. Tak działa kierownictwo ministerstwa z PSL i cała urzędnicza “machina”, która również jest obstawiona na Wspólnej [przy tej warszawskiej ulicy mieści się siedziba ministerstwa] przez partię ludowców.

Podobnych głosów jest więcej. Kołodziejczak zdaniem naszych rozmówców dał się Tuskowi i PSL wpędzić w “pułapkę”. Twierdzą, że moment, gdy zaproponowano mu tekę wiceministra, był zagraniem “szachowym”. Od tego czasu Agrounii nie wypada już blokować dróg i torów. Gdyby to robiła, to w praktyce jej działacze protestowaliby przeciwko swojemu własnemu liderowi. — Społeczeństwo i tak ju źle nastawione do rolników uznałoby nas za schizofreników — mówi rolnik Karol.

— Ale teraz PSL blokuje każdy pomysł Kołodziejczaka, bo to nie jest w interesie tej partii, by pokazać ludziom na wsi, że Agrounia potrafi coś dla nich wywalczyć. Jeśli ktoś ma “plusować” na wsi to lepiej, by realizowano pomysły PSL. Wiem, że oni tak myślą, bo mam w bliskiej rodzinie działaczy ludowców. De facto w ministerstwie rolnictwa trwa więc podjazdowa wojna — mówi Włodzimierz, duży rolnik z Wielkopolski.

Czy w takiej sytuacji Kołodziejczak faktycznie powinien odejść z rządu? Tu niemal od wszystkich naszych rozmówców słyszymy słowo “tak”.

— To paradoks, ale my więcej potrafiliśmy wywalczyć, gdy Michał organizował z nami protesty, niż teraz. Wówczas mieliśmy nacisk na rządzących, krzyczeliśmy, że chcemy pomocy czy że oczekujemy zmian tu i teraz — mówi Włodzimierz.

— Media opisywały nasze protesty. Było głośno. Teraz gdy Kołodziejczak siedzi w Warszawie, ale i tak nic nie może, to może lepiej by wrócił na te “barykady”. Oczywiście to perspektywa nas, czyli rolników. Jego perspektywa jest być może taka, że fajnie jest być ministrem, jeździć limuzynami i być przyjmowanym z honorami. Tylko jak się okaże, że to dla niego ważniejsze niż my, to będzie w środowisku kolejnym sprzedawczykiem — mówi.

Podobną perspektywę ma Paweł, duży producent warzyw z Wielkopolski. Tłumaczy, że dziś, gdy spotyka się z innymi producentami rolnymi, to naprawdę często słyszy… “dobrze by było, gdyby do władzy wrócił PiS”

— Nie, żeby za czasów, gdy rządzili ludzie Kaczyńskiego, było dla nas jakoś super — mówi rolnik. — Pisowcy robili straszne głupoty. Próbowali tę piątkę dla zwierząt przepchnąć, otworzyli Polskę na niemal masowy import z Ukrainy i wiele innych rzeczy, które w nas uderzały. Ale za PiS jednak dało się coś załatwić. Człowiek szedł do ARMiR [Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa], KOWR [Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa], Agencji Rynku Rolnego czy Ośrodka Doradztwa Rolniczego i po tym, jak złożył tam odpowiedni wniosek, to dostawał pomoc. Dziś za rządów tej nieszczęsnej koalicji w tych wszystkich miejscach panuje marazm i strach przed podejmowaniem choćby najprostszych decyzji. Oni chcą po prostu przeczekać do kolejnych wyborów niż rządzić — uważa Paweł.

W czerwcu największym poparciem cieszy się KO – 30 proc. badanych zagłosowałoby na to ugrupowanie, na drugim miejscu znalazło się PiS z 25 proc. poparciem, a na trzecim Konfederacja, na którą chce oddać głos 14 proc. ankietowanych – wynika z najnowszego badania CBOS.

Z badania przeprowadzonego pierwszej połowie czerwca przez CBOS wynika, że w wyborach parlamentarnych 30 proc. głosów zdobyłaby Koalicja Obywatelska (wzrost o 1 pkt proc.), 25 proc. Prawo i Sprawiedliwość (spadek o 3 pkt proc.), 14 proc. Konfederacja (spadek o 2 pkt proc.) 8 proc. Lewica (wzrost o 2 pkt proc.), 6 proc. zagłosowałoby na Partię Razem (tyle samo).

Najnowszy sondaż partyjny. Trzecia Droga pod progiem wyborczym

Pod progiem wyborczym najprawdopodobniej znalazłaby się Trzecia Droga z poparciem 4 proc. badanych (spadek o 1 pkt proc.), oraz Konfederacja Korony Polskiej z 1 proc. głosów. 1 proc. ankietowanych wskazało, że poparłoby inne ugrupowanie. 10 proc. wskazało, że trudno powiedzieć, na kogo oddałoby głos (wzrost o 3 pkt proc.).

Najnowszy sondaż partyjny. Trzecia Droga pod progiem wyborczym

Pod progiem wyborczym najprawdopodobniej znalazłaby się Trzecia Droga z poparciem 4 proc. badanych (spadek o 1 pkt proc.), oraz Konfederacja Korony Polskiej z 1 proc. głosów. 1 proc. ankietowanych wskazało, że poparłoby inne ugrupowanie. 10 proc. wskazało, że trudno powiedzieć, na kogo oddałoby głos (wzrost o 3 pkt proc.).

Frekwencja wyniosłaby 84 proc. (spadek o 7 pkt proc. względem majowego badania).

Badanie zrealizowano metodą wywiadów telefonicznych wspomaganych komputerowo (CATI – 90,0 proc.) oraz wywiadów internetowych (CAWI – 10,0 proc.) w okresie 9–10 czerwca 2025 roku na próbie dorosłych mieszkańców Polski (N=1000).