Category: Iga Świątek

Ariana Wilkowska przyszła na świat w niewielkiej miejscowości pod Krakowem. Jej ojciec, Edward Wilkowski, był niegdyś znanym lekkoatletą – biegaczem na 800 metrów, który reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich w Sydney w 2000 roku. Choć nie zdobył medalu, jego nazwisko przez lata przewijało się w kręgach sportowych jako symbol dyscypliny, wytrwałości i niezłomnego charakteru.

Od najmłodszych lat Edward traktował swoją córkę jak przyszłą mistrzynię. Gdy inne dzieci bawiły się na placu zabaw, Ariana biegała wokół boiska szkolnego z obciążnikami na kostkach. Jej ojciec powtarzał: „Nie ma sukcesu bez bólu”. A ona wierzyła mu. Przez lata spełniała każde jego polecenie, nie kwestionując metod, które czasem przekraczały granice zwykłego wychowania.

Rozdział 2: Bunt

W wieku 16 lat Ariana zaczęła odnosić pierwsze sukcesy w tenisie – sporcie, który wybrała wbrew woli ojca. Edward chciał, by poszła w jego ślady – widział ją na bieżni, nie na korcie. Jednak Ariana zakochała się w tenisie od pierwszego odbicia. Jej matka, Barbara, wspierała ją w wyborze. To wywołało pierwsze poważne spięcie w rodzinie.

Edward początkowo ignorował jej osiągnięcia. Gdy wygrała turniej juniorek w Barcelonie, nie przysłał nawet wiadomości z gratulacjami. Ariana poczuła po raz pierwszy chłód, który narastał przez kolejne lata.

Rozdział 3: Wschodząca gwiazda

Gdy Ariana miała 19 lat, przebojem wdarła się do pierwszej setki światowego rankingu WTA. Jej nazwisko pojawiało się w mediach, sponsorzy bili się o kontrakty, a polscy kibice widzieli w niej nową sportową bohaterkę. Jednak w wywiadach rzadko wspominała ojca. W jednej z rozmów powiedziała: „Zawdzięczam wszystko mojej mamie, która zawsze we mnie wierzyła, nawet gdy nikt inny nie wierzył”.

Te słowa dotarły do Edwarda. Uznał je za osobisty afront. Kilka dni później, w programie telewizyjnym o sporcie, wypowiedział się o córce z nieukrywaną złością:
„Nie poznaję tej dziewczyny. Woda sodowa uderzyła jej do głowy. Zrobiła się arogancka, skandaliczna i zwyczajnie głupia. To już nie ta Ariana, którą trenowałem. Zwykła, rozpieszczona polska smarkula”.

Słowa te poruszyły opinię publiczną. Internet zawrzał. Część osób stanęła po stronie Edwarda, uważając, że młoda tenisistka powinna bardziej szanować ojca. Inni natomiast widzieli w jego wypowiedzi przemoc psychiczną i żal niespełnionego sportowca, który nie potrafił zaakceptować niezależności córki.

Rozdział 4: Milczenie

Ariana długo nie komentowała słów ojca. Unikała wywiadów, nie reagowała na pytania dziennikarzy. Skupiła się na grze. Występowała z opaską z napisem „Mama” – był to jej cichy manifest. Zdobyła kilka ważnych tytułów, wspięła się na 8. miejsce w rankingu światowym, ale radość była przygaszona.

W cieniu jej sukcesów wisiała rana, która bolała bardziej niż porażki na korcie – odrzucenie przez ojca.

Barbara Wilkowska próbowała mediować. Pisała do Edwarda, proponując spotkania, rozmowy. Odpowiadał chłodno, krótkimi wiadomościami: „Nie mam córki. Ariana wybrała swoją drogę. Życzę jej powodzenia”.

Rozdział 5: Upadek

Na początku sezonu 2024 Ariana odpadła z kilku turniejów w pierwszych rundach. Media zaczęły spekulować o kryzysie formy, a także o problemach osobistych. Rzeczywiście – tenisistka przechodziła przez trudny czas. Zmarła jej babcia, z którą była bardzo związana. Związek z hiszpańskim trenerem zakończył się burzliwie. Presja rosła.

Podczas turnieju w Rzymie Ariana doznała kontuzji kostki. Wyszła z kortu ze łzami w oczach. Tego samego wieczoru w wywiadzie powiedziała tylko jedno zdanie, które poruszyło wszystkich:
„Chciałabym dziś zadzwonić do mojego taty, ale wiem, że nie odbierze”.

Rozdział 6: Konfrontacja

Kilka tygodni później odbył się turniej w Warszawie – pierwszy raz od lat Ariana występowała przed polską publicznością. Na trybunach zasiadła Barbara, ale ku zaskoczeniu wszystkich – również Edward. Nikt się tego nie spodziewał. Media rzuciły się na temat jak wygłodniałe wilki. Co się zmieniło?

Okazało się, że Edward przeszedł zawał serca. Czas spędzony w szpitalu, samotność, a także pewna rozmowa z dawnym trenerem – wszystko to sprawiło, że zaczął inaczej patrzeć na życie. Pojawił się na turnieju bez zapowiedzi, siedząc w ostatnim rzędzie.

Po wygranym meczu Ariana spojrzała w tłum. Zobaczyła ojca. Zamarła na moment, potem tylko skinęła głową.

Rozdział 7: Pojednanie

Nie doszło do wielkiego publicznego pojednania. Nie było łez, obejmowania na korcie, transmisji na żywo. Była natomiast prywatna rozmowa w hotelowym pokoju. Trwała trzy godziny. Nie znamy jej treści – Ariana nigdy o niej nie opowiedziała szczegółowo. Powiedziała tylko:
„To był najtrudniejszy, ale najważniejszy mecz w moim życiu”.

Od tamtej pory Edward zaczął powoli wracać do życia Ariany. Nie jako trener, nie jako mentor – ale jako ojciec. Zaczął słuchać, nie tylko mówić. Zamiast krytykować – doceniać.

Rozdział 8: Nowy początek

Rok później Ariana zdobyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy na kortach Wimbledonu. Po zwycięstwie podniosła ręce do góry, spojrzała w niebo, a potem w stronę trybun, gdzie siedzieli jej rodzice – oboje trzymali się za ręce. Uśmiech Edwarda był pełen dumy, ale i skruchy. Na konferencji prasowej powiedział:
„Byłem surowym ojcem. Może zbyt surowym. Ale dziś jestem dumny z Ariany – nie tylko jako zawodniczki, ale jako kobiety, która miała odwagę być sobą”.

Rozdział 9: Dziedzictwo

Kilka lat później Ariana założyła fundację wspierającą młode sportsmenki z trudnych domów. W jej radzie zasiadł… Edward Wilkowski. Razem prowadzili warsztaty, spotykali się z dziewczynami, mówili o sile dialogu i znaczeniu przebaczenia.

W wywiadzie dla „Polityki” Ariana powiedziała:
„Moja historia z tatą była bolesna. Ale to właśnie ona nauczyła mnie, że najważniejsze zwycięstwa nie dzieją się na korcie, ale w sercu”.

Ta opowieść jest fikcją. Ale być może kryje się w niej coś prawdziwego – o tym, jak łatwo ranić słowem, jak trudno przebaczać, ale też jak potężna potrafi być siła pojednania. Ariana i Edward Wilkowscy pokazali, że nawet najbardziej zerwana więź może zostać odbudowana – jeśli tylko znajdzie się odwaga, by powiedzieć: „przepraszam”.

Maja Korycka była złotą dziewczyną polskiego sportu. Cztery złote medale olimpijskie w tenisie, niezliczone tytuły wielkoszlemowe, kontrakty reklamowe z największymi markami świata. Jej twarz zdobiła billboardy od Tokio po Buenos Aires. W wieku zaledwie 25 lat była nie tylko gwiazdą, ale i narodową bohaterką.

Ale za jej sukcesem krył się człowiek, który przez lata kierował jej karierą żelazną ręką – ojciec, Marek Korycki. Były wojskowy, później trener młodzieży, a na końcu: menedżer i mentor swojej córki. Dla opinii publicznej był wzorem ojca wspierającego rozwój dziecka. Jednak prawda była bardziej skomplikowana.

Od kilku miesięcy zaczęły pojawiać się pogłoski o napiętej relacji między Mają a jej ojcem. Tabloidy pisały o tym, że Marek nie pojawił się na żadnym z meczów córki podczas turnieju US Open. W wywiadach unikał tematu. Maja z kolei zaczęła wypowiadać się coraz odważniej o potrzebie “samodzielności” i “odcięcia się od toksycznych wpływów”.

W listopadzie 2024 roku na antenie ogólnopolskiej stacji pojawił się wywiad z Mają. Prowadząca zadała pytanie:
— Czy w twoim życiu prywatnym nastąpiły jakieś ważne zmiany?

Maja spojrzała w kamerę i powiedziała:
— Postanowiłam zakończyć współpracę z ojcem. Potrzebuję niezależności. Przez całe życie podejmowano decyzje za mnie.

Był to początek burzy.

Kilka dni później Marek Korycki pojawił się w porannym programie „Dzień na Żywo”. Początkowo rozmowa miała dotyczyć jego nowej książki o wychowywaniu mistrzów. Jednak już po kilku minutach wywiad przybrał nieoczekiwany obrót.

Na pytanie dziennikarki, czy czuje się dumny z córki, Marek odpowiedział z jawną złością:

— Nie mam już córki. Wyrzekam się jej. Ta dziewczyna, którą widzicie w telewizji, to nie moja córka. To moja bękarcia córka, która zdradziła wszystko, czego ją nauczyłem.

W studiu zapanowała cisza. Dziennikarka próbowała ratować sytuację, ale słowa padły. I poszły w eter. Internet eksplodował. Hasztagi #Korycki, #MajaKorycka i #bękarcia zaczęły krążyć jak wirus.

Maja nie odpowiedziała od razu. Zamknęła się w domu w Monte Carlo. Jej rzeczniczka wydała krótkie oświadczenie: „Maja nie będzie komentować słów ojca. Skupia się na swojej karierze i zdrowiu psychicznym.”

Ale to nie wystarczyło, by uciszyć publiczną debatę. Media zaczęły wyciągać archiwalne nagrania z treningów, w których Marek krzyczał na córkę. Pojawiły się anonimowe wywiady z byłymi trenerami, którzy sugerowali, że Maja była wychowywana w „emocjonalnym reżimie”.

Niektórzy bronili Marka – wskazując, że bez niego nie byłoby sukcesów. Inni oskarżali go o przemoc emocjonalną. Społeczeństwo było podzielone.

Kilka tygodni później, w sylwestra, Maja opublikowała na swoim Instagramie list otwarty:

„Nie chciałam nigdy publicznie prać brudów rodzinnych. Ale skoro padły takie słowa na mój temat, muszę się odnieść. Tak – mój ojciec był moim trenerem, przewodnikiem, i długo też jedyną osobą, której ufałam. Ale za sukcesami kryły się łzy, lęk i samotność.

Od 6 roku życia trenowałam po 6 godzin dziennie. Kiedy miałam 12 lat i przegrałam pierwszy mecz, ojciec nie odzywał się do mnie przez 3 dni. Gdy miałam 15 lat, zabronił mi chodzić na studniówkę, bo turniej w Dubaju był ważniejszy.

Tak – jestem jego córką, choć teraz mnie odrzuca. Ale nie jestem jego własnością. I nigdy nie byłam bękarcią córką. Jestem sobą – Mają Korycką. I nie potrzebuję niczyjej aprobaty, by dalej iść swoją drogą.”

List został udostępniony przez miliony osób. Stał się symbolem wyzwolenia się z toksycznych relacji rodzinnych.

Kilka tygodni po publikacji listu Marek Korycki stracił kontrakt z Polskim Związkiem Tenisowym. Książki, które miały się ukazać, zostały wycofane z dystrybucji. Jeden z jego byłych podopiecznych oskarżył go publicznie o znęcanie się psychiczne.

Sam Marek zniknął z przestrzeni publicznej. Zamknął się w swoim domu pod Otwockiem i przestał udzielać jakichkolwiek wywiadów.

Wiosną 2025 roku Maja wróciła na korty w wielkim stylu. Zdobyła tytuł w Miami, pokonując w finale Amerykankę Kelly Monroe. W przemówieniu po zwycięstwie powiedziała:

— Ten triumf dedykuję samej sobie. I wszystkim, którzy musieli oderwać się od przeszłości, by odnaleźć siebie.

Publiczność zgotowała jej owację na stojąco.

Latem 2025 roku dziennikarka śledcza Dorota Szeląg przeprowadziła wywiad z Markiem Koryckim. Wyemitowano go w formie dokumentu pod tytułem „Ojciec Mistrzyni”.

W rozmowie Marek przyznał się do błędów:

— Wychowałem Maję jak żołnierza, nie jak córkę. Chciałem, by była najlepsza. Może zapomniałem, że miała prawo być też dzieckiem. Czy żałuję tych słów, które wypowiedziałem? Każdego dnia. Ale nie wiem, czy potrafię ją przeprosić.

Jesienią 2025 roku w Paryżu, podczas finału Roland Garros, Maja po raz kolejny stanęła na szczycie podium. Po meczu podeszła do mikrofonu i powiedziała:

— Wybaczenie nie jest łatwe. Ale każdy ma prawo do drugiej szansy. Tato – nie jesteśmy już tacy sami jak kiedyś. Ale jestem gotowa zacząć od nowa, jeśli ty też jesteś.

Tłum zamarł. A potem rozległy się oklaski. Nikt nie wiedział, czy Marek ogląda transmisję. Ale wielu miało nadzieję, że tak

Historia Mai i Marka Koryckich jest fikcją, ale odzwierciedla wiele prawdziwych dramatów rozgrywających się za kulisami sukcesu. Granica między miłością, ambicją a kontrolą może się łatwo zatrzeć. Najważniejsze jednak, by w porę zrozumieć, kim naprawdę jesteśmy – i nie bać się być sobą, nawet jeśli trzeba zerwać najtrudniejsze więzy.

Maja siedziała w czwartym rzędzie na trybunach centralnego kortu w Stuttgarcie. Miała na sobie biało-czerwoną czapkę z daszkiem, a w ręku trzymała transparent z napisem „Iga, jesteś moją inspiracją!”. Uśmiechała się, obserwując każdy ruch swojej idolki – Igi Świątek. Dla niej tenis nie był tylko sportem. Był ucieczką, schronieniem, przestrzenią wolności.

Maja miała 24 lata i pochodziła z małego miasta pod Lublinem. Dorastała w konserwatywnej rodzinie, w której tematy takie jak orientacja seksualna były skrzętnie omijane. W szkole nauczyła się milczeć. W domu – udawać. Ale to właśnie podczas oglądania meczów Igi coś w niej pękało. Czuła, że może być sobą. I właśnie dlatego przyjechała do Stuttgartu – żeby pokazać światu, że nie boi się już prawdy.

Rozdział 2: Przełomowy moment

Po zakończeniu meczu, który Świątek wygrała w dwóch setach, dziennikarze i kibice zaczęli schodzić z trybun. Maja poczekała, aż tłum się przerzedził. Podeszła do jednej z kamer i zapytała, czy może powiedzieć kilka słów jako fanka. Młody dziennikarz z lokalnej niemieckiej stacji zgodził się.

– Nazywam się Maja – powiedziała, patrząc prosto w obiektyw. – Od lat jestem wierną kibicką Igi Świątek. Jej siła i determinacja nauczyły mnie odwagi. Dziś jestem tutaj, żeby powiedzieć coś ważnego: jestem lesbijką i nie wstydzę się tego. I chcę, żeby każda osoba w mojej sytuacji wiedziała, że nie jest sama.

Jej głos lekko się załamał. Kamera została wyłączona, a dziennikarz tylko skinął głową. Nie wiedział, czy materiał w ogóle trafi do emisji. Ale Maja poczuła ulgę. Po raz pierwszy powiedziała to na głos – nie do lustra, nie do przyjaciółki, ale do świata.

Rozdział 3: Echo słów

Następnego dnia Maja została obudzona telefonem od przyjaciółki:

– Jesteś wszędzie! – krzyczała do słuchawki. – Twoje nagranie viralowo krąży po Twitterze i TikToku!

Filmik z jej wypowiedzią trafił do sieci. Dla wielu był inspiracją. Ludzie pisali: „Dziękuję, że miałaś odwagę”, „Twoje słowa dały mi siłę”. Jednak nie wszyscy reagowali pozytywnie.

Tego samego dnia organizatorzy turnieju poinformowali ją, że „w związku z naruszeniem regulaminu” zostaje objęta pięcioletnim zakazem wstępu na wydarzenia tenisowe organizowane przez określone europejskie federacje.

Szok. Niedowierzanie. Nikt nie potrafił wytłumaczyć, jaki regulamin został złamany. W oficjalnym oświadczeniu nie pojawiło się żadne uzasadnienie. Internauci zaczęli protestować. Zaczęły się pojawiać hasztagi:
#ZMają
#TenisDlaWszystkich
#PrawaNieZakazy

Rozdział 4: Burza medialna

Temat trafił do mediów międzynarodowych. CNN, BBC, francuskie L’Équipe – wszyscy zaczęli mówić o sprawie Mai. Dla niektórych była symbolem nadwrażliwości i „ideologicznego przesytu”. Dla innych – twarzą walki o równość.

Głos zabrała również sama Iga Świątek. W krótkim wpisie na Instagramie napisała:

„Tenis to sport dla wszystkich. Maja – dziękuję Ci za odwagę. Nikt nie powinien być karany za to, kim jest. Wspieram Cię całym sercem.”

To wystarczyło, by temat nabrał jeszcze większego rozgłosu. Pod postem Igi zebrało się tysiące komentarzy, większość wyrażających wsparcie. Ale Maja wciąż była odsunięta od tego, co kochała – od tenisa.

Rozdział 5: Sąd opinii publicznej

Kancelarie prawnicze z całej Europy zaczęły kontaktować się z Mają, oferując pomoc pro bono. Polska Fundacja Równości zaprosiła ją do Warszawy, gdzie wspólnie przygotowano oficjalne pismo do Międzynarodowej Federacji Tenisowej. Domagano się natychmiastowego uchylenia zakazu, wyjaśnienia podstaw decyzji oraz przeprosin.

Organizatorzy turnieju milczeli przez dwa tygodnie. Dopiero po naciskach ze strony sponsorów (m.in. dużych marek sportowych) wydali oświadczenie, w którym napisali:

„Zdajemy sobie sprawę, że nasza decyzja wywołała niezamierzony rezonans społeczny. Pragniemy zaznaczyć, że każdy ma prawo do własnej tożsamości. Naszym celem było utrzymanie neutralności sportowej, jednak zdajemy sobie sprawę, że zabrakło nam wrażliwości. Zakaz zostaje cofnięty.”

Rozdział 6: Cisza po burzy

Maja wróciła do Polski. Przez chwilę myślała, że wszystko się uspokoi. Ale wtedy zaczęły spływać zaproszenia – na konferencje, spotkania, wywiady. Była gościem w podcastach, zaproszono ją do TEDx, zaproponowano nawet wydanie książki.

Zamiast tego, postanowiła stworzyć fundację – „Kort Równości” – organizację wspierającą młode osoby LGBTQ+ w środowisku sportowym. Fundacja oferowała wsparcie psychologiczne, pomoc prawną i obozy sportowe dla osób, które czuły się wykluczone.

Rozdział 7: Turniej w Warszawie

Rok po wydarzeniach w Stuttgarcie, odbył się turniej WTA w Warszawie. Organizatorzy zaprosili Maję jako gościa honorowego. Na trybunach zasiadło kilka tysięcy osób. Maja przemówiła:

– To nie jest historia o mnie – powiedziała. – To historia o tym, że każdy z nas ma prawo być sobą. Sport nie może być miejscem wykluczenia. Musi być przestrzenią wspólnoty.

Publiczność wstała i biła brawo. Wśród widzów była też Iga Świątek, która po meczu podeszła do Mai, objęła ją i powiedziała:

– Dziękuję, że nie zamilkłaś.

Rozdział 8: Zmiana systemowa

Kilka miesięcy później Międzynarodowa Federacja Tenisowa opublikowała nowy kodeks etyczny. Po raz pierwszy pojawiły się w nim zapisy dotyczące przeciwdziałania dyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową. Działacze przyznali, że sprawa Mai stała się punktem zwrotnym.

W Polsce również zaczęto dostrzegać potrzebę zmian. Kilka klubów sportowych zaczęło organizować warsztaty równościowe, a temat obecności osób LGBTQ+ w sporcie trafił do debaty publicznej.

Rozdział 9: Ciszej, ale mocniej

Maja nie została celebrytką. Wróciła do pracy w szkole jako nauczycielka WF-u. Czasami organizowała dodatkowe zajęcia z tenisa dla dzieciaków z mniejszych miejscowości. Czasem ktoś ją rozpoznawał, ale dla większości była po prostu „panią Mają z rakietą”.

I to jej wystarczało. Bo wiedziała, że jej historia miała sens. I że gdzieś tam, na świecie, jakaś inna dziewczyna, siedząca na trybunach, może dziś poczuć się odważniejsza.

Rozdział 10: List od nieznajomej

Pewnego dnia, Maja otrzymała list. Napisany ręcznie, bez nadawcy. Brzmiał:

„Droga Maju,

Nigdy nie miałyśmy okazji się spotkać. Ale chciałam Ci powiedzieć, że dzięki Tobie powiedziałam mamie, kim jestem. Bałam się przez wiele lat. Ale twoja odwaga dała mi siłę. Dziś gram w lokalnym klubie, trenuję dzieci, a przede wszystkim – jestem sobą. Dziękuję Ci.

Kasia”

Maja popatrzyła przez okno. Wzięła do ręki swoją starą rakietę i uśmiechnęła się.

– Dla takich listów warto żyć.

Historia Mai to nie opowieść o kontrowersji, lecz o przełamywaniu barier, o odwadze i o tym, że każdy z nas – niezależnie od tożsamości – ma prawo być częścią wspólnoty sportowej i społecznej. Bo jak powiedziała kiedyś Maja:

„Nie trzeba być mistrzem kortu, żeby zmieniać świat. Czasem wystarczy usiąść na trybunach i powiedzieć

Był cichy, letni poranek. Warszawa powoli budziła się do życia, gdy do redakcji portalu informacyjnego „Dzień Na Żywo” dotarła wiadomość, która wstrząsnęła dziennikarzami: „Tomasz Świątek został znaleziony nieprzytomny w basenie swojej rezydencji na obrzeżach miasta.”

Na miejsce natychmiast wezwano karetkę, straż pożarną oraz policję. Reporterzy, widząc błyskawicznie nadciągające służby, poczuli, że nie chodzi o zwykły incydent. Wkrótce potem pojawiły się pierwsze, nieoficjalne przecieki – ciało Tomasza Świątka, znanego biznesmena i byłego sportowca, odnaleziono o świcie przez jego ogrodnika.

– Leżał na dnie basenu, ubrany w szlafrok. Wyglądało to bardzo dziwnie – opowiadał sąsiad, który z okna obserwował całe zamieszanie.

Ale to był dopiero początek.

Część II – Kim był Tomasz Świątek?

Tomasz Świątek był znany nie tylko ze swoich dawnych sukcesów sportowych, ale również z budzącej kontrowersje kariery biznesowej. Po zakończeniu kariery sportowej w latach 90., Tomasz zaangażował się w inwestycje – od nieruchomości po branżę technologiczną. W ciągu dwóch dekad dorobił się ogromnego majątku.

Był też ojcem znanej tenisistki, Natalii Świątek – która w ostatnich latach szturmem podbiła światowe korty. Ich relacje były jednak napięte. Od miesięcy media donosiły o rodzinnych kłótniach, a Natalia nie pojawiła się publicznie z ojcem od ponad roku.

– Był człowiekiem trudnym, pełnym sprzeczności. Kochający, ale despotyczny – mówiła w jednym z wywiadów była żona Tomasza, Elżbieta.

Część III – Sekundy, które zmieniły życie

Zgodnie z relacją ogrodnika, który odnalazł ciało, Tomasz poprzedniego wieczoru długo przebywał przy basenie. Pił wino, rozmawiał przez telefon. W pewnym momencie zamilkł. Został sam. Gdy ogrodnik przybył rano, ujrzał go na dnie basenu.

– Myślałem, że to żart. Że śpi w wodzie. Ale on się nie ruszał… – opowiadał zszokowany.

Natychmiast zawiadomił służby. Przybyli ratownicy próbowali reanimować mężczyznę przez ponad 40 minut. Bezskutecznie.

Godzinę później oficjalnie potwierdzono zgon.

Część IV – Śledztwo rusza

Policja początkowo mówiła o nieszczęśliwym wypadku – poślizgnięciu, zasłabnięciu. Jednak w miarę upływu godzin zaczęły pojawiać się znaki zapytania. W raporcie policyjnym odnotowano kilka dziwnych faktów:
• Szlafrok Tomasza był nienaturalnie ciasno zawiązany.
• W okolicach karku zauważono ślad przypominający otarcie.
• W telefonie ofiary znajdowała się niedokończona wiadomość tekstowa: „Jeśli coś mi się stanie, to…” – reszty nie udało się odzyskać.

Komisarz Krystyna Majewska z Komendy Stołecznej Policji przejęła sprawę. – To może nie być zwykły wypadek. Rozważamy wszystkie hipotezy – mówiła lakonicznie na konferencji prasowej.

Część V – Tajemnice rezydencji

Rezydencja Tomasza Świątka była jak z bajki – basen, spa, kino domowe, prywatna siłownia. Ale w środku było chłodno. Kamery monitoringu okazały się wyłączone od trzech dni.

– Ktoś musiał celowo odciąć system – powiedział technik policyjny.

Zabezpieczono odciski palców, notatki, leki. Na nocnym stoliku leżał otwarty list – ręcznie napisany, bez daty, zaczynający się od słów: „Nie ufam już nikomu…”

Czy to był list pożegnalny? A może ostrzeżenie?

Część VI – Rodzina w cieniu tragedii

Córka Tomasza, Natalia Świątek, była w Rzymie, przygotowując się do finału prestiżowego turnieju tenisowego. O śmierci ojca dowiedziała się od swojego trenera. Natychmiast opuściła turniej i wróciła do Polski.

Jej wypowiedź, nagrana przez dziennikarzy na lotnisku, była pełna emocji:

– To dla mnie szok. Bez względu na to, jakie mieliśmy relacje, był moim ojcem. Chcę znać prawdę.

Rodzina nie chciała komentować okoliczności zgonu. Jednak pojawiły się plotki, że od kilku miesięcy Tomasz obawiał się o swoje bezpieczeństwo.

– Mówił, że ktoś go śledzi. Że wie za dużo – zdradził anonimowo były współpracownik.

Część VII – Sprawa nabiera tempa

Do śledztwa włączyła się Prokuratura Krajowa. Wezwano specjalny zespół ds. przestępczości gospodarczej. Dlaczego? Bo tydzień wcześniej Tomasz złożył zeznania w sprawie dotyczącej nielegalnych inwestycji o wartości ponad 200 milionów złotych.

– On mógł być kluczem do większej afery – twierdzi dziennikarka śledcza, Anna Domańska.

Czy więc jego śmierć była przypadkiem? A może ktoś próbował go uciszyć?

Część VIII – Opinia publiczna reaguje

Media społecznościowe eksplodowały. Twitter i Facebook zalała fala teorii spiskowych. Hasztagi #Świątek, #Basen, #PrawdaWyjdzieNaJaw szybko zdobyły popularność.

Ludzie podzielili się na dwa obozy – jedni wierzyli w wypadek, inni byli przekonani, że to było morderstwo.

Telewizje uruchomiły specjalne wydania. Tabloidy pisały o „Tajemnicy basenu milionera”. Jedna z gazet zamieściła zdjęcie rzekomego zabójcy, który miał kręcić się wokół posesji Tomasza.

Część IX – Sekcja zwłok

Tydzień po tragedii opublikowano wyniki sekcji zwłok. I wtedy wszystko się zmieniło.

W organizmie Tomasza Świątka wykryto silny środek uspokajający – nielegalny w Polsce, dostępny tylko na czarnym rynku. Nie był to lek przepisany przez lekarza. Co więcej, dawka znacznie przekraczała dopuszczalne normy.

– Tomasz najprawdopodobniej był nieprzytomny już przed wejściem do basenu – potwierdził lekarz sądowy.

To oznaczało jedno: ktoś musiał mu ten środek podać.

Część X – Kulminacja

Śledztwo zaczęło kierować się w stronę najbliższego otoczenia Tomasza. Przesłuchano ogrodnika, gospodynię, a także osobistego asystenta. Ale prawdziwy przełom nastąpił, gdy znaleziono… ukrytą kamerę w ogrodowej latarni.

Nagrała ona ostatnie chwile życia Tomasza. Widać, jak rozmawia z kimś przez bramę. Chwilę później podaje mu kieliszek. Potem siada, a kilka minut później osuwa się na ziemię.

Policja zidentyfikowała postać z nagrania: to był jego dawny wspólnik – Marek Ruciński, skazany przed laty za oszustwa finansowe.

Ruciński został zatrzymany w hotelu pod Krakowem. W jego pokoju znaleziono ampułki z substancją wykrytą w ciele Tomasza.

Część XI – Proces i zakończenie

Proces Marka Rucińskiego był szybki i medialny. Jego motyw? Zemsta i strach, że Tomasz wyda go prokuraturze.

– On miał nagrania, dokumenty. Bałem się, że mnie pogrąży – zeznał Ruciński.

Sąd skazał go na 25 lat więzienia. Ale wciąż pozostały pytania: czy działał sam? Czy to była część większej siatki?

Natalia Świątek wydała krótkie oświadczenie po wyroku:

– Nie odzyskam ojca, ale przynajmniej poznałam prawdę. Teraz muszę z tym żyć.

Rezydencja Tomasza Świątka stoi dziś pusta. Basen, w którym doszło do tragedii, został zasypany. Jego córka sprzedała posiadłość i wycofała się z życia publicznego na kilka miesięcy.

Ale historia ta wciąż żyje – jako przestroga, że pieniądze, sława i sukces nie chronią przed zdradą, samotnością… i śmiercią.

Lena Krawiec była największą nadzieją polskiego tenisa od dekady. Młoda, utalentowana, zdeterminowana. Jej uderzenia były precyzyjne jak skalpel, a jej psychika – żelazna. W wieku 22 lat miała już na koncie dwa wielkoszlemowe tytuły, złoty medal olimpijski i status idolki nastolatek na całym świecie. Jej twarz gościła na bilbordach, okładkach magazynów i w reklamach napojów izotonicznych.

Za tym sukcesem stał człowiek – jej ojciec i zarazem pierwszy trener – Tomasz Krawiec. Były wioślarz, człowiek o twardych zasadach, bezkompromisowy, surowy, nieugięty. Dla Leny był wszystkim – ojcem, mentorem, nauczycielem i… cieniem.

Od dzieciństwa wiedziała, że jego miłość nie jest bezwarunkowa. Każda porażka była nie tylko jej, ale też jego. A może przede wszystkim jego.

Część II: Pierwsze pęknięcia

Zaczęło się niewinnie. Lena odmówiła udziału w jednym z mniejszych turniejów w Azji, twierdząc, że potrzebuje odpoczynku. Tomasz uznał to za akt słabości. „Nie po to trenowaliśmy przez lata, żebyś teraz robiła sobie wakacje!” – krzyczał, gdy odmówiła wejścia do samolotu.

Potem pojawiły się różnice w doborze sztabu szkoleniowego. Lena chciała zatrudnić psycholożkę sportową, z którą pracowała podczas Igrzysk. Tomasz uznał to za „modne bzdury z Zachodu”. „Silna głowa nie potrzebuje terapeuty, tylko zwycięstw” – powiedział, trzaskając drzwiami po jednej z kłótni.

Publicznie jednak wciąż trwali jako idealny duet: ojciec i córka, oboje zwycięzcy.

Część III: Bunt

Rok później Lena zaczęła trenować z nowym trenerem – byłym zawodnikiem z Hiszpanii, który wprowadził w jej grę więcej finezji. Zrezygnowała też z udziału w kilku turniejach, by poświęcić czas na regenerację i życie osobiste. Media zaczęły spekulować: „Czy Lena Krawiec odsuwa się od ojca?” „Nowy rozdział bez Tomasza?”

Wreszcie nadszedł moment, który zmienił wszystko.

Podczas konferencji prasowej po jednym z turniejów Lena powiedziała wprost:

– Chcę żyć własnym życiem. Dziękuję tacie za wszystko, ale teraz idę swoją drogą.

Tomasz zareagował błyskawicznie. Kilka godzin później udzielił wywiadu dla jednego z portali sportowych. Zmęczony, wściekły, rozczarowany powiedział jedno zdanie, które obiegło media na całym świecie:

– Ona jest hańbą dla naszej rodziny. A może i dla naszego narodu.

Część IV: Burza medialna

Nagłówki były bezlitosne:
• „Tomasz Krawiec: Moja córka mnie zdradziła!”
• „Ojciec przeciwko córce – dramat w rodzinie Krawców”
• „Polski tenis podzielony: kto ma rację?”

W mediach społecznościowych rozgorzała wojna. Jedni stali po stronie Leny – młodej kobiety, która wreszcie chciała żyć po swojemu. Inni bronili Tomasza – ojca, który poświęcił wszystko, by wynieść córkę na szczyt.

Lena nie komentowała. Skupiła się na grze. Wygrała US Open, a potem w geście triumfu spojrzała prosto w kamerę i wyszeptała: „Dziękuję tym, którzy wierzyli we mnie wtedy, gdy było trudno.”

Ale Tomasz nie przestał. Udzielał kolejnych wywiadów. Wystąpił w programie śniadaniowym. Zaczął pisać książkę: „Ojciec mistrzyni: prawda zza kulis”.

⸻

Część V: Cisza

Po roku napięcia, medialnych przepychanek i rodzinnych awantur nastąpiła cisza. Tomasz zniknął z mediów. Lena przestała się wypowiadać o ojcu. Jej twarz nie pojawiała się już w reklamach. Skupiła się na fundacji pomagającej młodym sportowcom z małych miejscowości.

W jednej z cichych rozmów z dziennikarką powiedziała tylko:

– Wolałabym, żeby mnie po prostu kochał, a nie kształtował jak projekt. Ale nie żałuję. W końcu jestem wolna.

Część VI: Spotkanie

Minęło pięć lat. Lena miała 27 lat, była wciąż w formie, ale już mniej obecna w turniejach. Rozważała zakończenie kariery. Tomasz miał 63 lata, żył na wsi pod Warszawą, z dala od kamer.

Pewnego dnia przyszedł list. Pisany ręcznie, krótkim pismem. Bez oskarżeń, bez goryczy.

Lena,

Jeśli będziesz kiedyś przejeżdżać przez Piaseczno, zatrzymaj się na chwilę. Wciąż tu jestem. I chciałbym ci powiedzieć jedno zdanie, którego nigdy nie powiedziałem głośno.

Tata.

Lena przyjechała. Bez kamer, bez dziennikarzy, bez fanów. Tylko ona i on. Na ganku starego domu siedział mężczyzna, który przez lata był dla niej wszystkim – i nikim.

Nie powiedzieli wiele. Ale jedno zdanie wypowiedziane przez Tomasza zostało z nią na zawsze:

– Przepraszam, że nie potrafiłem być po prostu twoim ojcem.

Część VII: Nowy początek

Po tym spotkaniu Lena znów się uśmiechała. Nie wróciła do współpracy z ojcem. Ale wysłała mu zdjęcie swojego pierwszego dziecka, gdy sama została matką.

Dziś mówi w wywiadach:

– Nie da się cofnąć czasu. Ale można zbudować coś od nowa – nawet jeśli to tylko kilka cegieł.

A Tomasz? Wciąż nie pojawia się publicznie. Jego książka nigdy nie została wydana. W szufladzie ma rękopis z nowym tytułem:
„Nie mistrzyni, lecz córka”.

Był słoneczny, czerwcowy poranek. Iga Świątek wróciła właśnie z Paryża, gdzie zdobyła swój kolejny tytuł wielkoszlemowy na Roland Garros. Polska znów świętowała — prezydent gratulował jej na Twitterze, a kibice w Warszawie planowali wielkie powitanie na Placu Zamkowym.

Ale tego dnia w domu Świątków panowała dziwna cisza. Nie było radości, nie było śmiechu, nie było planów na przyszłość. Iga, choć uśmiechała się do kamer, czuła ciężar niepokoju w sercu. Jej ojciec, Tomasz Świątek, nie pojawił się na żadnym meczu turnieju, choć zwykle był jej najwierniejszym kibicem. Gdy próbowała się z nim skontaktować, odbierał krótko, lakonicznie, bez energii.

Tego dnia, gdy wysiadła z samolotu, odebrała wiadomość, która zmieniła wszystko.

Rozdział 2: Wiadomość, która zatrzymała czas

– Iga… musisz natychmiast przyjechać do Raszyna – powiedziała przez telefon jej siostra, Agata, drżącym głosem. – Stało się coś strasznego… tata…

Telefon wypadł jej z ręki. Serce zamarło. Kilka minut później, w samochodzie jadącym na południe od Warszawy, ręce trzęsły jej się tak bardzo, że nie była w stanie utrzymać kubka z kawą. Kierowca, milczący i zaniepokojony, próbował nie zadawać pytań.

Gdy dojechała, przed domem stało już kilku dziennikarzy. Ale ich aparaty nie pstrykały zdjęć — byli zbyt zszokowani. Karetka pogotowia właśnie odjeżdżała, a sanitariusze mieli spuszczone głowy.

Rozdział 3: Tragedia w sercu rodziny

Tomasz Świątek zmarł nagle w wieku 62 lat na skutek zatoru płucnego. Nie miał wcześniej żadnych poważnych objawów. Wieczorem oglądał telewizję, rozmawiał z żoną, po czym zasnął… i już się nie obudził.

Iga osunęła się na kolana, gdy lekarz wypowiedział te słowa. Nie wierzyła. Jeszcze kilka dni temu pisał jej wiadomości, chwalił serwis, komentował występ na korcie. Nie było żadnych sygnałów.

Rodzina była zdruzgotana. Jej matka, Dorota, nie odzywała się przez wiele godzin. Siedziała w salonie wpatrzona w pustkę. Agata, starsza siostra Igi, próbowała dzwonić do dalszej rodziny, ale nie była w stanie dokończyć żadnego zdania. Łzy płynęły nieprzerwanie.

Rozdział 4: Świat reaguje

Wiadomość o śmierci Tomasza Świątka błyskawicznie obiegła światowe media. ESPN, BBC, Eurosport – wszystkie portale informacyjne zamieściły wzruszające wspomnienia o ojcu mistrzyni. Przypominano, że sam był olimpijczykiem, reprezentantem Polski w wioślarstwie.

„To dzięki niemu Iga została mistrzynią. Był jej przewodnikiem, mentorem i największym wsparciem” – pisano.

Na Twitterze pojawiły się tysiące kondolencji. Rafael Nadal napisał:
„Iga, jestem z Tobą sercem. Twoja siła zawsze mnie inspirowała – teraz potrzebujesz jej najbardziej. Trzymaj się.”

Serena Williams opublikowała czarno-białe zdjęcie Igi z ojcem i dodała krótki komentarz:
„Nie da się zrozumieć takiej straty. Współczuję.”

Polscy kibice organizowali czuwania z zniczami i flagami z czarnymi wstążkami. Kraków, Poznań, Wrocław – wszędzie widać było transparenty: „Iga, jesteśmy z Tobą”, „Tomasz Świątek – ojciec mistrzyni, bohater”.

Rozdział 5: Pogrzeb narodowy

Rodzina początkowo planowała skromną uroczystość. Ale premier, prezydent i Polski Komitet Olimpijski zaproponowali pogrzeb państwowy. Choć Tomasz nie był politykiem, zasłużył się dla kraju nie tylko jako sportowiec, ale jako symbol wsparcia, jakie rodzina może dać młodemu talentowi.

W sobotę, tydzień po jego śmierci, tysiące ludzi zjechało się na cmentarz w Warszawie. Wśród nich – sportowcy, dziennikarze, trenerzy, kibice. Iga niosła urnę z prochami ojca. Cała na czarno, bez makijażu, bez słowa – tylko łzy spływały jej po policzkach.

Przy grobie powiedziała:

– Tato, całe życie byłeś moim największym fanem. Dziś ja jestem Twoją fanką. Dziękuję za wszystko. Nigdy nie zapomnę.

Rozdział 6: Milczenie na korcie

Iga natychmiast wycofała się z zaplanowanych turniejów w Berlinie i Wimbledonie. Napisała w oświadczeniu:

„Nie jestem w stanie rywalizować. Moje serce pękło. Muszę być z rodziną, muszę być sama ze sobą.”

Jej zespół zadecydował o zawieszeniu wszelkich aktywności medialnych. Nie udzielała wywiadów, nie publikowała postów. Jej konto na Instagramie zamilkło.

Niektórzy spekulowali, że może zakończyć karierę. Inni – że wróci silniejsza niż kiedykolwiek. Ale wszyscy zgodnie przyznali jedno: strata ojca była dla niej ciosem, z którego trudno się podnieść.

Rozdział 7: Rodzina w żałobie

Dom w Raszynie stał się miejscem żałoby. Przyjaciele i bliscy przyjeżdżali codziennie. Przynosili kwiaty, wspominali Tomasza, opowiadali anegdoty. Rodzina powoli zaczynała rozmawiać, dzielić się bólem.

Iga spędzała długie godziny w ogrodzie, w którym ojciec sadził róże. Nosiła jego stary sweter, słuchała jego ulubionej muzyki – klasyki z lat 80.

Najtrudniejsze były wieczory. Cisza, która zapadała w domu, przypominała, że ktoś odszedł na zawsze.

Rozdział 8: Pamięć, która zostaje

Polski Związek Tenisowy ogłosił, że jeden z kortów centralnych w Warszawie zostanie nazwany imieniem Tomasza Świątka. Ministerstwo Sportu uruchomiło specjalny fundusz stypendialny dla młodych sportowców z rodzin o niskich dochodach – nazwany „Fundacją Świątka”.

Iga nie była jeszcze gotowa, by przemawiać publicznie. Ale wysłała list, który odczytał jej trener:

„Mój tata zawsze powtarzał, że sukces nie rodzi się z talentu, ale z charakteru. Wierzę, że jego wartości będą teraz pomagać innym. Dziękuję wszystkim za pamięć i wsparcie.”

Rozdział 9: Powrót

Po dwóch miesiącach Iga wróciła do treningów. Powoli, z bólem, ale z determinacją. Jej pierwszy mecz odbył się w Cincinnati. Wyszła na kort w czarnej opasce, z imieniem „Tomasz” wyszytym na rakiecie.

Wygrała w dwóch setach. Ale po meczu nie cieszyła się jak zwykle. Podeszła do trybun, spojrzała w niebo i szepnęła:

Rozdział 10: Żałoba, która uczy życia

Tragedia, która dotknęła Igę Świątek, stała się lekcją dla całego kraju. Pokazała, jak kruche jest życie i jak wielka może być miłość córki do ojca. Pokazała też, że sportowiec to nie tylko maszyna do wygrywania, ale przede wszystkim człowiek – z sercem, które potrafi pękać.

Polska była dumna z Igi przed tragedią. Ale po niej – była z nią w bólu.

Dziś, gdy wspomina się Tomasza Świątka, nie mówi się tylko o olimpijczyku. Mówi się o człowieku, który był filarem swojej rodziny, mentorem, przyjacielem, i największym fanem córki, która