Category: Iga Świątek

Irańska armia po raz drugi w nocy z soboty na niedzielę uderzyła w Izrael. Jak podaje dziennik “Haarec”, w sumie w ataku zginęło pięć osób. Tymczasem izraelska armia informuje, że przeprowadziła kolejne ataki w Iranie.

Agencja AFP pisze, że syreny alarmowe zawyły w Jerozolimie i Tel Awiwie, w miastach tych słychać było eksplozje. Armia izraelska poinformowała na platformie X, że miliony ludzi “uciekają obecnie do schronów” w kilkunastu miastach w całym kraju.

skierowanych przeciwko celom związanym z “projektem broni nuklearnej”, w tym na ministerstwu obrony Iranu.

Siły powietrzne przeprowadziły dużą serię ataków opartych na informacjach wywiadowczych, wymierzonych w kilka celów w Teheranie związanych z projektem broni nuklearnej reżimu irańskiego” — powiadomiła izraelska armia. Irańska agencja informacyjna Tasnim potwierdziła, że ministerstwo obrony w Teheranie było celem izraelskich ataków, a jeden z budynków został “lekko uszkodzony”.

Wcześniej w nocy z soboty na niedzielę irańska telewizja państwowa ogłosiła, że rakiety i drony uderzyły w cele militarne w Izraelu. Izraelska straż pożarna podała, że otrzymała doniesienia o uszkodzeniach budynków mieszkalnych oraz pożarach i reaguje na te zgłoszenia.

Izraelskie pogotowie ratunkowe przekazało, że jeden z pocisków uderzył w dwupiętrowy dom w zamieszkiwanym w przeważającej większości przez izraelskich Arabów mieście Tamra. Początkowo informowano, że zginęła jedna kobieta, a 13 osób zostało rannych. Później przekazano, że liczba ofiar śmiertelnych wzrosła do trzech.

Jednocześnie izraelskie lotnictwo przekazało, że prowadzi nalot na cele militarne w Teheranie, ale nie podano dalszych szczegółów i rezultatów operacji. Irańskie ministerstwo ropy potwierdziło doniesienia medialne, że Izraelczycy uderzyli w dwa magazyny paliw w pobliżu stolicy.

Deszczowy wieczór spowił Warszawę szarym, ciężkim niebem. Na dziesiątym piętrze jednego z bloków na Żoliborzu, za grubą warstwą pary na szybie, stała kobieta w dresie sportowym, z włosami związanymi w ciasny kucyk. Miała trzydzieści dwa lata, a jej twarz, choć młoda, nosiła ślady zmęczenia – nie tego fizycznego, ale głębokiego, emocjonalnego. Miała na imię Lena Majewska i była niegdyś złotą nadzieją polskiego sportu.

Była mistrzynią świata w biegach średniodystansowych. Jej nazwisko widniało na okładkach magazynów, na billboardach i w umowach sponsorskich. Ale za błyskiem fleszy kryła się historia, która nigdy nie ujrzała światła dziennego. Tego dnia wszystko miało się zmienić.

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Lena westchnęła i otworzyła je powoli. Za progiem stał on – jej ojciec, Andrzej Majewski, dawny trener kadry narodowej i surowy patriarcha, który od dzieciństwa kształtował ją jak glinę. W ręku trzymał czapkę, w oczach miał cień złości i frustracji.

– Cześć – rzucił chłodno, nie oczekując odpowiedzi. – Musimy porozmawiać.

Lena odsunęła się na bok bez słowa. Wiedziała, że ta rozmowa kiedyś nadejdzie. Bała się jej od lat. Bo choć zerwała kontakt z ojcem, zerwała również z jego wpływem. To był jej bunt – długo wyczekiwany i boleśnie odczuty.

Usiedli naprzeciwko siebie przy kuchennym stole. Przez chwilę w mieszkaniu panowała cisza, którą przerywało tylko tykanie starego zegara. W końcu Andrzej odezwał się pierwszy.

– Słyszałem, że wystąpiłaś w tym programie telewizyjnym. Opowiadałaś o rodzinie.

– Mówiłam prawdę – odpowiedziała spokojnie Lena.

– Prawdę?! – wybuchł. – Nazwałaś mnie tyranem! Powiedziałaś, że zniszczyłem ci dzieciństwo!

– A nie zniszczyłeś? – zapytała sucho. – Wiesz, że nigdy nie miałam wakacji? Że nie mogłam mieć przyjaciół, bo każdy dzień był wypełniony treningiem? Że gdy płakałam z bólu, mówiłeś, że jestem słaba?

Andrzej zacisnął pięści.

– Zrobiłem z ciebie mistrzynię. Dziękuj mi, a nie obwiniaj.

Lena uśmiechnęła się smutno. To był właśnie on – człowiek, który mylił sukces z miłością, dyscyplinę z przemocą.

– Chciałam być twoją córką, nie twoim projektem – wyszeptała.

Wtedy Andrzej wstał, podniósł głos i powiedział słowa, które na zawsze wyryją się w jej pamięci:

– Żałuję dnia, w którym się urodziłaś, ty skandaliczna, głupia, stara Polko.

W mieszkaniu zapadła cisza. Te słowa odbiły się echem od ścian, jak grom z jasnego nieba.

Lena nie zareagowała. Patrzyła tylko na niego z mieszaniną bólu i ulgi. Ulgi, bo wreszcie maska opadła. Zobaczyła prawdziwego ojca – nie trenera, nie autorytet, ale człowieka pełnego żalu i gniewu.

Andrzej odwrócił się i wyszedł. Drzwi trzasnęły za nim z hukiem.

II. Powrót do przeszłości

Lena miała osiem lat, kiedy ojciec zapisał ją na pierwszy trening. Pamięta, jak padał deszcz, a ona miała gorączkę. Chciała zostać w domu, obejrzeć bajki i wypić herbatę z malinami. Ale ojciec powiedział, że „sport nie zna choroby”. Zmuszał ją do biegu po śliskiej tartanowej nawierzchni, aż zemdlała.

Tak było zawsze. Każda porażka oznaczała dodatkowe okrążenia. Każdy medal – tylko przystanek w drodze do czegoś większego. Nie było pochwał, tylko wymagania.

Mama, cicha i uległa, próbowała czasem stanąć w obronie córki, ale kończyło się to krzykiem, drzwiami trzaskającymi o framugę, a czasem… milczeniem na kilka dni.

Gdy Lena miała piętnaście lat, wygrała swoje pierwsze mistrzostwa Europy juniorów. Wróciła do domu ze złotym medalem, szukając w oczach ojca uznania. Ale on tylko powiedział:

– To dopiero początek. Jutro zaczynamy o szóstej.

III. Cień sukcesu

Lata mijały. Lena zdobywała kolejne medale, stawała się ikoną, ale w środku była coraz bardziej pusta. Na konferencjach uśmiechała się szeroko, a nocami płakała do poduszki. Czuła, że żyje życiem, którego nigdy nie wybrała. Ojciec sterował wszystkim – jej kontraktami, decyzjami, wywiadami. Była marionetką w jego rękach.

Aż do pewnego dnia.

W wieku trzydziestu lat, po kolejnym występie na mistrzostwach, ogłosiła koniec kariery. Bez zapowiedzi, bez konsultacji z ojcem. Po prostu… przestała.

Andrzej zareagował w przewidywalny sposób. Zrugał ją w mediach, nazwał „zdrajczynią narodowej dumy”. Ale Lena nie odpowiedziała. Wyprowadziła się, odcięła. Zaczęła terapię. Po raz pierwszy zaczęła żyć.

IV. Rozliczenie

Po tamtej wizycie Andrzeja, Lena długo siedziała w kuchni. Nagrała wszystko. Wiedziała, że może to ujawnić, może go zniszczyć. Ale nie zrobiła tego.

Zamiast tego, napisała książkę. Nie była to zemsta. To było oczyszczenie. Opisała swoje dzieciństwo, młodość, karierę i moment, kiedy usłyszała słowa: „Żałuję dnia, w którym się urodziłaś”.

Książka stała się bestsellerem. Kobiety z całej Polski pisały do niej listy, dziękując za odwagę. Mężczyźni przepraszali swoje córki. Świat się zmieniał.

A Andrzej?

Zniknął. Zamieszkał na wsi. Nikt go więcej nie widział publicznie.

V. Pojednanie

Dwa lata później Lena odebrała telefon. Głos pielęgniarki poinformował ją, że ojciec leży w szpitalu. Rak. Ostatnie stadium.

Pojechała. Z wahaniem, ale pojechała.

Zobaczyła go wychudzonego, siwego, niepodobnego do tyrana z dawnych lat.

– Przyszłaś – wyszeptał z trudem.

– Tak – odpowiedziała.

Milczeli długo. W końcu Andrzej powiedział:

– Nie byłem dobrym ojcem.

Lena skinęła głową. Nie potrzebowała przeprosin. Potrzebowała tego, by on to zrozumiał.

Zmarł tej samej nocy. Trzymała go za rękę.

Lena założyła fundację wspierającą młodych sportowców. Ale nie tych najlepszych. Tych, którzy się zmagają – z presją, z wymaganiami, z rodziną.

Na jej stronie głównej widniał cytat:

„Nie jesteśmy stworzeni do bycia idealni. Jesteśmy stworzeni do bycia wolnymi.”

I każdego dnia, patrząc w lustro, Lena wiedziała, że odzyskała swoje życie. Już nie była projektem. Była

Michał Kołodziejczak to polityk obozu rządzącego, którego nazwisko w ostatnich dniach jest jednym z najczęściej wymienianych w mediach. Lider Agrounii kilka dni temu zapowiedział, że “spakował swoje walizki” i lada moment odejdzie ze stanowiska wiceministra rolnictwa. To ostatecznie jeszcze nie nastąpiło, ale jak mówią rolnicy z jego organizacji, nastąpić powinno. — Siedząc w Warszawie, Kołodziejczak nie może zrobić kompletnie nic. Już lepiej by ponownie wyszedł on z nami na drogi albo na tory — mówią rozmówcy Onetu.

Mija 18 miesięcy, od kiedy Michał Kołodziejczak został wiceministrem rolnictwa. Na to stanowisko nominował go sam Donald Tusk, który przed wyborami w 2023 r. wszedł z krytykującą go wcześniej Agrounią w koalicję i zaproponował Kołodziejczakowi wysokie miejsce na liście wyborczej Koalicji Obywatelskiej.

Dla Agrounii miał to być olbrzymi przełom. Z organizacji, która o prawa rolników walczyła protestując na drodze, torach czy blokując ukraińskie pociągi na granicy, rolniczy związek zawodowy stał się grupą, która swojego człowieka ma tam, gdzie podejmowane są najważniejsze decyzje dotyczące rolników w Polsce.

Półtora roku później sam Kołodziejczak sygnalizuje jednak, że jego misja w rządzie jest jałowa. Dzień po II turze wyborów prezydenckich w rozmowie z dziennikarzami Polsat News, polityk stwierdził, że winą za przegraną Rafała Trzaskowskiego obarcza PSL oraz Władysława Kosiniaka-Kamysza. Po chwili dodał, że sam jest “gotowy do odejścia z rządu”. W jego ocenie zmiany wprowadzane przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi Czesława Siekierskiego są zbyt wolne, co przekłada się na niezadowolenie rolników.

Wiele osób zastanawia się, czy tamta deklaracja była realna, czy też może Kołodziejczak “zagrał” swoją dymisją wiedząc, że w mediach pojawią się negatywne informacje na jego temat. We wtorek 10 czerwca serwis Goniec.pl napisał, że wiceminister rolnictwa miał kupić sobie dyplom wyższych studiów na niesławnym Collegium Humanum.

Minister “figurant”. Dużo chce, ale mało może

W tej sytuacji Onet sprawdził, jak rolnicy z całej Polski oceniają pracę Michała Kołodziejczaka. O jego sukcesy i porażki pytaliśmy głównie ludzi zrzeszonych w Agrounii, choć nie tylko. Naszymi rozmówcami byli zawsze rolnicy “zawodowi” czyli tacy, którzy z roli, jej uprawy lub hodowli zwierząt żyją na co dzień.

Jak oceniam Kołodziejczaka? Użyje szkolnej przenośni. Za chęci dałbym mu trzy plus. Za efekty nie mogę jednak postawić nic więcej niż jedynkę — mówi Karol, rolnik z okolic Sandomierza.

— On niby cały czas coś chce zmieniać. Spotyka się z rolnikami, zaprasza nas na spotkania do ministerstwa. To takie narady. Jeździłem na nie przez pierwsze 4-5 miesięcy po zaprzysiężeniu Michała na wiceministra. Później sobie odpuściłem. To nie ma sensu, bo on tam jest w tym ministerstwie figurantem. Przykre, ale prawdziwe. Kołodziejczak nie ma absolutnie żadnej sprawczości. Zgłasza jakieś projekty, ale one są blokowane lub hamowane. Tak działa kierownictwo ministerstwa z PSL i cała urzędnicza “machina”, która również jest obstawiona na Wspólnej [przy tej warszawskiej ulicy mieści się siedziba ministerstwa] przez partię ludowców.

Podobnych głosów jest więcej. Kołodziejczak zdaniem naszych rozmówców dał się Tuskowi i PSL wpędzić w “pułapkę”. Twierdzą, że moment, gdy zaproponowano mu tekę wiceministra, był zagraniem “szachowym”. Od tego czasu Agrounii nie wypada już blokować dróg i torów. Gdyby to robiła, to w praktyce jej działacze protestowaliby przeciwko swojemu własnemu liderowi. — Społeczeństwo i tak ju źle nastawione do rolników uznałoby nas za schizofreników — mówi rolnik Karol.

— Ale teraz PSL blokuje każdy pomysł Kołodziejczaka, bo to nie jest w interesie tej partii, by pokazać ludziom na wsi, że Agrounia potrafi coś dla nich wywalczyć. Jeśli ktoś ma “plusować” na wsi to lepiej, by realizowano pomysły PSL. Wiem, że oni tak myślą, bo mam w bliskiej rodzinie działaczy ludowców. De facto w ministerstwie rolnictwa trwa więc podjazdowa wojna — mówi Włodzimierz, duży rolnik z Wielkopolski.

Czy w takiej sytuacji Kołodziejczak faktycznie powinien odejść z rządu? Tu niemal od wszystkich naszych rozmówców słyszymy słowo “tak”.

— To paradoks, ale my więcej potrafiliśmy wywalczyć, gdy Michał organizował z nami protesty, niż teraz. Wówczas mieliśmy nacisk na rządzących, krzyczeliśmy, że chcemy pomocy czy że oczekujemy zmian tu i teraz — mówi Włodzimierz.

— Media opisywały nasze protesty. Było głośno. Teraz gdy Kołodziejczak siedzi w Warszawie, ale i tak nic nie może, to może lepiej by wrócił na te “barykady”. Oczywiście to perspektywa nas, czyli rolników. Jego perspektywa jest być może taka, że fajnie jest być ministrem, jeździć limuzynami i być przyjmowanym z honorami. Tylko jak się okaże, że to dla niego ważniejsze niż my, to będzie w środowisku kolejnym sprzedawczykiem — mówi.

Podobną perspektywę ma Paweł, duży producent warzyw z Wielkopolski. Tłumaczy, że dziś, gdy spotyka się z innymi producentami rolnymi, to naprawdę często słyszy… “dobrze by było, gdyby do władzy wrócił PiS”

— Nie, żeby za czasów, gdy rządzili ludzie Kaczyńskiego, było dla nas jakoś super — mówi rolnik. — Pisowcy robili straszne głupoty. Próbowali tę piątkę dla zwierząt przepchnąć, otworzyli Polskę na niemal masowy import z Ukrainy i wiele innych rzeczy, które w nas uderzały. Ale za PiS jednak dało się coś załatwić. Człowiek szedł do ARMiR [Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa], KOWR [Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa], Agencji Rynku Rolnego czy Ośrodka Doradztwa Rolniczego i po tym, jak złożył tam odpowiedni wniosek, to dostawał pomoc. Dziś za rządów tej nieszczęsnej koalicji w tych wszystkich miejscach panuje marazm i strach przed podejmowaniem choćby najprostszych decyzji. Oni chcą po prostu przeczekać do kolejnych wyborów niż rządzić — uważa Paweł.

W czerwcu największym poparciem cieszy się KO – 30 proc. badanych zagłosowałoby na to ugrupowanie, na drugim miejscu znalazło się PiS z 25 proc. poparciem, a na trzecim Konfederacja, na którą chce oddać głos 14 proc. ankietowanych – wynika z najnowszego badania CBOS.

Z badania przeprowadzonego pierwszej połowie czerwca przez CBOS wynika, że w wyborach parlamentarnych 30 proc. głosów zdobyłaby Koalicja Obywatelska (wzrost o 1 pkt proc.), 25 proc. Prawo i Sprawiedliwość (spadek o 3 pkt proc.), 14 proc. Konfederacja (spadek o 2 pkt proc.) 8 proc. Lewica (wzrost o 2 pkt proc.), 6 proc. zagłosowałoby na Partię Razem (tyle samo).

Najnowszy sondaż partyjny. Trzecia Droga pod progiem wyborczym

Pod progiem wyborczym najprawdopodobniej znalazłaby się Trzecia Droga z poparciem 4 proc. badanych (spadek o 1 pkt proc.), oraz Konfederacja Korony Polskiej z 1 proc. głosów. 1 proc. ankietowanych wskazało, że poparłoby inne ugrupowanie. 10 proc. wskazało, że trudno powiedzieć, na kogo oddałoby głos (wzrost o 3 pkt proc.).

Najnowszy sondaż partyjny. Trzecia Droga pod progiem wyborczym

Pod progiem wyborczym najprawdopodobniej znalazłaby się Trzecia Droga z poparciem 4 proc. badanych (spadek o 1 pkt proc.), oraz Konfederacja Korony Polskiej z 1 proc. głosów. 1 proc. ankietowanych wskazało, że poparłoby inne ugrupowanie. 10 proc. wskazało, że trudno powiedzieć, na kogo oddałoby głos (wzrost o 3 pkt proc.).

Frekwencja wyniosłaby 84 proc. (spadek o 7 pkt proc. względem majowego badania).

Badanie zrealizowano metodą wywiadów telefonicznych wspomaganych komputerowo (CATI – 90,0 proc.) oraz wywiadów internetowych (CAWI – 10,0 proc.) w okresie 9–10 czerwca 2025 roku na próbie dorosłych mieszkańców Polski (N=1000).

Do Sądu Najwyższego do środy spłynęło 108 protestów wyborczych. Z kolei w czwartek poseł KO Roman Giertych poinformował o złożeniu własnego protestu. W piśmie powołuje się m.in. “nadużywanie prawa poprzez tworzenie komitetów wyborczych, które nie zgłaszały kandydata na prezydenta”. Zwrócił się również o “stwierdzenie nieważności wyborów we wszystkich okręgach”.

środy do godziny 16, do Sądu Najwyższego wpłynęło 108 protestów wyborczych. We wtorek Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych SN rozpatrzyła już sześć protestów i pozostawiła je bez dalszego biegu — podało w środę TVN24. Czas na składanie protestów wyborczych mija 16 czerwca.
CO PRZEKAZAŁ ROMAN GIERTYCH?
“Protest złożony” — napisał poseł KO na portalu X. W kolejnym wpisie wskazał, że “jeżeli się okaże, że w większości tych komisji stosowano bezczelną metodę fałszowania poprzez podmianę wyników kandydatów, to nie wyobraża sobie, aby nie uwzględniono wniosku o przeliczenie wszystkich głosów. Przecież fałszerstwa mogły być drobniejsze”.

Najwyższy wskazał w czwartkowym komunikacie, że dopuszcza ponowne przeliczenie głosów oddanych w wyborach prezydenckich w niektórych obwodowych komisjach wyborczych. Decyzja dotyczy 13 obwodów, w których stwierdzono nieprawidłowości.

Sąd Najwyższy zdecydował w sprawie anomalii przy wyborach i dopuścił ponowne przeliczenie głosów. Decyzja ta dotyczy trzynastu obwodowych komisji wyborczych, w których stwierdzono nieprawidłowości podczas liczenia kart. Wcześniej Państwowa Komisja Wyborcza (PKW) potwierdziła istnienie nieprawidłowości w maksymalnie 10 komisjach i zapowiedziała przygotowanie sprawozdania z wyborów.
Sąd Najwyższy zdecydował w sprawie anomalii przy wyborach.
Sąd Najwyższy zdecydował w sprawie anomalii przy wyborach. Foto: null/Marcin Banaszkiewicz/Fotonews, KFP
Jak przekazano, do Sądu Najwyższego wpływają protesty wyborcze, w których podnoszone są nieprawidłowości w sporządzeniu protokołów głosowania oraz podczas liczenia głosów w wybranych obwodowych komisjach wyborczych. “Protesty takie, jeżeli spełniają warunki formalne, są merytorycznie rozpoznawane” — czytamy w komunikacie SN.

Będzie ponowne liczenie głosów w 13 komisjach

Sąd Najwyższy postanowieniem z 11 czerwca 2025 r. dopuścił dowód z oględzin kart do głosowania z 13 komisji. Mowa o potrzebie ustalenia liczby ważnie oddanych głosów na poszczególnych kandydatów na urząd Prezydenta RP w głosowaniu, które odbyło się 1 czerwca 2025 r. Mowa o:

Obwodowej Komisji Wyborczej nr 95 w Krakowie;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 3 w Oleśnie;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 13 w Mińsku Mazowieckim;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 9 w Strzelcach Opolskich;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 25 w Grudziądzu;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 17 w Gdańsku;
Obwodowych Komisji Wyborczych nr 30 i 61 w Bielsku-Białej;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 10 w Tarnowie;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 53 w Katowicach
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 35 w Tychach;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 6 w Kamiennej Górze;
Obwodowej Komisji Wyborczej nr 4 w Brześciu Kujawskim.
“Sąd Najwyższy powyższy dowód postanowił przeprowadzić w drodze pomocy sądowej przez właściwe sądy rejonowe” — przekazano.

Rzecznik Ministerstwa Spraw Zagranicznych Paweł Wroński, poinformował w czwartek agencję PAP, że na liście pasażerów samolotu, który rozbił się tego dnia w Ahmadabadzie, nie figurowali obywatele Polski.
Polskie MSZ zabiera głos po katastrofie samolotu w Indiach. 3
Zobacz zdjęcia
Polskie MSZ zabiera głos po katastrofie samolotu w Indiach. Foto: 123RF, Marcin Banaszkiewicz / Fotonews
Indyjska policja podała, że na pokładzie samolotu, który rozbił się w czwartek w Ahmadabadzie, w zachodnim stanie Gudźarat, znajdowały się 242 osoby.

Głos w tej sprawie zabrało polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. — W tej katastrofie deamlinera w Ahmadabadzie (…) po przejrzeniu list, na liście pasażerów nie ma obywateli Polski — powiedział rzecznik Paweł Wroński.

Rzecznik MSZ dodał, że informacje uzyskał od polskiej placówki dyplomatycznej – od konsula w Indiach.

Wiadomo jednak, że to pasażerowie z Indii, Kanady, Portugalii i Wielkiej Brytanii lecieli samolotem z Ahmadabadu do Londynu, który rozbił się tuż po starcie. Na chwilę obecną brak informacji o losie 242 osób na pokładzie.

Przypomnijmy, że w czwartek 12 czerwca samolot linii Air India rozbił się w pobliżu lotniska w Ahmadabadzie, w zachodnim stanie Gudźarat. Maszyna, Boeing 787-8 Dreamliner, wystartowała o godzinie 13:39 czasu lokalnego, kierując się do Londynu. Na pokładzie znajdowało się 242 pasażerów i członków załogi. Po kilku minutach lotu samolot nadał sygnał MAYDAY, po czym kontakt z załogą został utracony. Samolot spadł na teren mieszkalny w dzielnicy Meghani Nagar, wywołując pożar i gęsty dym.

Na miejscu katastrofy trwa akcja ratunkowa, a władze indyjskie oraz brytyjskie wyraziły głęboki żal i współczucie

Z budynku na miejscu katastrofy samolotu wydobyto co najmniej 30 ciał, informuje Reuters, powołując się na służby ratunkowe. Ratownicy dodali, że w środku pozostało jeszcze więcej uwięzionych osób. Maszyna uderzyła w budynek mieszkalny, wywołując ogromne zniszczenia. W internecie pojawiły się pierwsze nagrania i wideo dokumentujące tę tragiczną katastrofę.

Samolot Air India Boeing 787-8 Dreamliner (lot AI171) rozbił się tuż po starcie z lotniska Sardar Vallabhbhai Patel w Ahmadabadzie, w Indiach. Maszyna leciała do Londynu, a na pokładzie znajdowało się 242 pasażerów i członków załogi, w tym obywatele Indii, Wielkiej Brytanii, Portugalii i Kanady.

Po kilku minutach lotu samolot nadał sygnał MAYDAY, po czym kontakt z załogą został utracony. Samolot uderzył w budynek hostelowy w dzielnicy Meghani Nagar, co spowodowało pożar i gęsty dym.

Z budynku, w który uderzył samolot, wydobyto co najmniej 30 ciał, a ratownicy wskazali, że w środku może znajdować się jeszcze więcej uwięzionych osób. Na miejscu trwa akcja ratunkowa, a władze indyjskie, w tym minister ds. lotnictwa Kinjarapu Ram Mohan Naidu, zapewniły, że wszystkie służby zostały postawione w stan najwyższej gotowości. W sieci można zobaczyć nagrania z miejsca tragedii.

Na pokładzie samolotu znajdowało się 169 obywateli Indii, 53 z Wielkiej Brytanii, 7 z Portugalii oraz 1 z Kanady. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych potwierdziło, że na pokładzie samolotu nie było obywateli Polski. W wyniku katastrofy na lotnisku w Ahmadabadu wstrzymano funkcjonowanie, a indyjskie władze kontynuują wysiłki ratunkowe.

Samolot spadł na teren zabudowany w pobliżu szpitala, a według miejscowej policji uderzył w hostel dla lekarzy. Władze zapewniły, że podjęto wszystkie możliwe działania, aby pomóc ofiarom tej tragicznej katastrofy.

Tomasz Świątek siedział w samotności przy oknie swojego mazowieckiego domu, wpatrując się w zachodzące słońce. Jesień rozlała po krajobrazie złoto, czerwień i brąz, a powietrze przesiąknięte było chłodną nostalgią. W dłoni ściskał stary list – pożółkły papier, litery nieco rozmazane od łez sprzed lat.

Od rozwodu z Elżbietą minęło prawie dziesięć lat, a mimo to pamięć o niej nie opuszczała go nawet na chwilę. Nie dlatego, że nadal ją kochał, ale dlatego, że jej obecność – nawet w oddaleniu – wciąż była silna, niemal dusząca.

Ich córka, Iga, stała się w międzyczasie jedną z najbardziej rozpoznawalnych tenisistek świata. I choć sukces córki mógł być powodem do dumy, dla Tomasza stał się jedynie kolejnym źródłem bólu. Elżbieta bowiem, po rozwodzie, próbowała całkowicie odsunąć go od życia Igi.

Rozdział 2: Przeszłość, która nie umiera

Elżbieta była kobietą silną, ambitną i dumą. W latach młodości była zawodniczką lekkiej atletyki, ale kontuzja zakończyła jej karierę. Swoje niespełnione ambicje przelała na córkę. Tomasz, również były sportowiec, chciał dla Igi dzieciństwa, którego sam nigdy nie zaznał – spokoju, beztroski, wolności.

Różnice w podejściu do wychowania doprowadziły do coraz częstszych kłótni. Miłość ustępowała miejsca urazom, a wspólne życie stawało się polem bitwy. Kiedy Iga miała trzynaście lat, Tomasz spakował walizki i odszedł. Elżbieta nigdy mu tego nie wybaczyła.

W wywiadach mówiła niewiele, ale wymowne milczenie wystarczało, by świat uznał Tomasza za ojca, który porzucił rodzinę. On zaś milczał – z dumy i wstydu.

Rozdział 3: Nieoczekiwany telefon

Pewnego wieczoru, gdy Tomasz zaparzał herbatę, zadzwonił telefon. Na ekranie wyświetlił się numer nieznany. Wahał się, ale odebrał.

– Halo? – powiedział z wahaniem.

– Tomasz? Tu Elżbieta.

Słowa uderzyły go niczym lodowaty deszcz. Jej głos był zachrypnięty, zmęczony.

– Co się stało? – zapytał po chwili milczenia.

– Musimy porozmawiać. Twarzą w twarz. O Idze… i o nas.

Tomasz nie odpowiedział od razu. Wiedział, że ta rozmowa będzie inna niż wszystkie.

Rozdział 4: Spotkanie

Spotkali się w starym parku, gdzie niegdyś spacerowali z Igą. Ławka, na której usiedli, skrzypnęła pod ciężarem lat i wspomnień.

Elżbieta była wyraźnie starsza, zmęczona. Jej twarz, niegdyś dumna i surowa, miała teraz cień smutku, który trudno było ukryć.

– Iga chce, żebyś przyszedł na jej mecz w Warszawie – powiedziała bez wstępu.

– Po tylu latach?

– Zawsze cię kochała, mimo że milczała. Ale teraz… ona ma wątpliwości. Czuje, że wszystko, co osiągnęła, kosztowało ją zbyt wiele. I że cię straciła.

Tomasz spojrzał w dal. Drzewa szumiały cicho, jakby chciały dodać otuchy.

– A ty? – zapytał. – Ty też mnie straciłaś?

Elżbieta odwróciła wzrok.

– Tak. Ale nie wiem, czy byłeś kiedykolwiek naprawdę mój.

Rozdział 5: Słowa, które bolą

Podczas rozmowy emocje zaczęły wracać. Niewypowiedziane przez lata słowa, pretensje, zawód.

– Zawsze myślałeś tylko o sobie – rzuciła Elżbieta. – O swojej karierze, o wolności. A ja… ja byłam sama z dzieckiem i marzeniami, które nie były moje.

– Ty zniszczyłaś wszystko, co mogło być dobre – odpowiedział Tomasz. – Wychowałaś Igę jak maszynę. A teraz się dziwisz, że szuka odpowiedzi?

– Jesteś żałosny, Tomaszu. I stary. Twoje życie to już przeszłość.

– A twoje to iluzja sukcesu.

Słowa raniły. Ale nie były wymyślane – wypływały z bólu. Byli jak dwa poranione drzewa, które przez lata rosły osobno, a teraz znów się zetknęły, boleśnie i nieoczekiwanie.

Rozdział 6: Mecz

Dzień meczu nadszedł. Tomasz zjawił się na trybunach, z daleka, niepostrzeżenie. Iga wybiegła na kort z determinacją, ale z cieniem niepewności w oczach. Kiedy po jednej z wymian uniosła wzrok i dostrzegła ojca, jej ręka na chwilę zadrżała.

Mecz był zacięty. Przeciwniczka była silna, ale Iga walczyła nie tylko o zwycięstwo sportowe. Walczyła o odpowiedzi, o pojednanie, o akceptację.

Wygrała w trzech setach. Po ostatnim punkcie padła na kolana. Łzy spływały jej po policzkach.

Tomasz podszedł pod kort. Ich oczy się spotkały. Przez chwilę czas się zatrzymał.

– Przyszedłeś – powiedziała cicho, nie mogąc powstrzymać łez.

– Zawsze byłem – odpowiedział równie cicho. – Tylko nikt nie chciał mnie widzieć.

Rozdział 7: Wieczór, który wszystko zmienił

Tego wieczoru cała trójka – Iga, Tomasz i Elżbieta – usiedli razem przy stole. Kolacja była prosta, ale atmosfera – napięta.

Elżbieta w końcu powiedziała:

– Przez lata żyliśmy w kłamstwie. Ja byłam dumna, ty byłeś uparty, a Iga płaciła za nasze błędy.

Tomasz skinął głową.

– Nie możemy cofnąć czasu, ale możemy coś zbudować. Choćby od nowa.

Iga uśmiechnęła się przez łzy.

– Chcę mieć oboje. Nie wybieram między wami. Nie jestem już dzieckiem.

Zapadła cisza. Tym razem nie była pełna gniewu, lecz zrozumienia.

Kilka miesięcy później Tomasz i Elżbieta pojawili się razem na meczu córki. Nie byli parą. Nie byli też przyjaciółmi. Ale byli rodzicami. I choć wiele ich dzieliło, łączyła ich Iga.

Z czasem rozmowy stawały się łagodniejsze. Przeszłość nie zniknęła, ale przestała rządzić ich życiem.

A Tomasz, patrząc na córkę, która unosiła trofeum w górę, wiedział, że choć stracił wiele, nie wszystko jest jeszcze stracone.

Sejmowa Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej przyjęła w czwartek sprawozdanie w sprawie wstępnego wniosku o postawienie przewodniczącego KRRiT Macieja Świrskiego przed Trybunałem Stanu — poinformował poseł KO Piotr Adamowicz. Na posiedzenie plenarne Sejmu wniosek trafi najwcześniej za 21 dni.

Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej przyjęła sprawozdanie wskazujące na rozpatrzenie przez Sejm wniosku o postawienie przewodniczącego Świrskiego przed Trybunałem Stanu. W głosowaniu było 11 do 7 za wnioskiem. Jednocześnie jest wniosek mniejszości złożony przez posłów PiS o umorzenie postępowania, zdecyduje Sejm” — powiedział dziennikarzom Piotr Adamowicz.

Wyjaśnił, że “regulaminowo jest 21 dni na to, żeby posłowie zapoznali się z treścią wniosku, przeanalizowali, zastanowili się, jak mają głosować”. “Czyli nie wcześniej niż za 21 dni” — zaznaczył.

W maju ubiegłego roku grupa 185 posłów złożyła wstępny wniosek o postawienie Macieja Świrskiego przed Trybunałem Stanu. Wnioskodawcy zarzucają szefowi KRRiT naruszenia w trzech różnych segmentach: blokowania ok. 300 mln zł z abonamentu dla publicznego radia i telewizji, blokowania koncesji dla nadawców prywatnych (TVN, TVN 24, Radia TOK FM, Radia ZET), a także niewykonywania badań statystycznych dotyczących oglądalności stacji telewizyjnych w Polsce.

W lipcu wniosek opiniowała sejmowa Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej. Uznała wówczas, że wymaga on uzupełnienia, i odesłała go do marszałka Sejmu. Uzupełniony wniosek wpłynął do komisji w październiku.

Pierwszy świadek zeznał przed komisją 3 grudnia — był nim likwidator TVP SA Daniel Gorgosz. Przed komisją zeznawali również m.in. likwidator-redaktor naczelny Polskiego Radia Paweł Majcher oraz szefowie rozgłośni regionalnych Polskiego Radia, a także członkowie KRRiT, w tym przewodniczący Krajowej Rady Maciej Świrski. Przesłuchanych zostało również ok. 90 świadków, o których zawnioskowała obrona Macieja Świrskiego.

Jak wygląda procedura postawienia przed Trybunałem Stanu?

Członkowie KRRiT mogą zostać postawieni przed Trybunałem Stanu za naruszenie konstytucji lub ustawy w związku z zajmowanym stanowiskiem lub w zakresie swojego urzędowania. Uchwała Sejmu o pociągnięciu do odpowiedzialności przed TS powoduje zawieszenie w czynnościach osoby, której dotyczy.

Przeciwni postawieniu szefa KRRiT przed TS są posłowie PiS. W czerwcu ub. r. zaskarżyli oni do Trybunału Konstytucyjnego przepisy, które to umożliwiają. W październiku TK wydał tzw. postanowienie zabezpieczające, które zobowiązywałoby wszystkie powiązane ze sprawą organy Sejmu — w tym marszałka Sejmu, wicemarszałków oraz sejmową Komisję Odpowiedzialności Konstytucyjnej — do powstrzymania się od wszelkich działań ws. stawiania Świrskiego przed TS, do czasu aż Trybunał rozstrzygnie sprawę zaskarżonych przepisów.