Category: Iga Świątek

— Nie poznaję cię już, Iga. Kiedyś byłaś moją dumą, teraz… teraz nie wiem, kim jesteś — powiedział Tomasz Świątek z bólem w głosie, patrząc na swoją córkę, która właśnie zamknęła za sobą drzwi jego warszawskiego mieszkania.

Iga nie odpowiedziała. Stała nieruchomo, wpatrując się w podłogę, jakby liczyła każdą szczelinę między deskami. Cisza, która nastała, była głośniejsza niż jakiekolwiek słowa.

— Wiesz, że nie chcę cię skrzywdzić — dodał w końcu. — Ale nie rozumiem już twoich decyzji. Wszystko, co robisz, to… odwracanie się od rodziny. Od mnie. Od tego, co cię ukształtowało.

Iga uniosła głowę. Jej oczy były wilgotne, ale nie płakała.

— A może po prostu wreszcie zaczęłam myśleć o sobie — odpowiedziała cicho. — Nie o twoich ambicjach. Nie o twojej wizji idealnej córki.

Tomasz skrzywił się, jakby uderzyła go w twarz.

—

Od dzieciństwa Iga była „projektowana”. Jej życie nie było przypadkiem – od wieku sześciu lat harmonogram był napięty do granic możliwości. Szkoła, trening, analiza wideo, wyjazdy, turnieje. Tomasz, były wioślarz i olimpijczyk, wiedział, jak wygląda droga na szczyt – i chciał, by jego córka przeszła nią szybciej, lepiej i bez wahania.

Nie było miejsca na słabość. Gdy Iga miała dwanaście lat i przegrała swój pierwszy poważny mecz, Tomasz nie powiedział jej, że jest dzielna. Powiedział: „Zawiodłaś. Chcesz być mistrzynią? Mistrzynie nie płaczą.”

Te słowa stały się jej mantrą przez lata.

—

Kiedy miała siedemnaście lat i wygrała swój pierwszy juniorski Wielki Szlem, Tomasz był dumny, ale nie okazał emocji. W hotelu, po ceremonii, powiedział tylko:

— Dobrze. Teraz seniorzy. Czas dorosnąć.

Iga w tamtym czasie nie rozumiała, że coś w niej zaczęło pękać. Że za sukcesami kryła się głęboka samotność. Przez kolejne lata odnosiła kolejne zwycięstwa — ale z każdym triumfem czuła się coraz bardziej jak aktorka w cudzym przedstawieniu.

—

2025.

Miała już cztery tytuły Wielkiego Szlema. Była na szczycie światowego rankingu WTA. Jej twarz zdobiła bilbordy w Paryżu, Nowym Jorku, Tokio.

A jednak, kiedy patrzyła w lustro, widziała jedynie dziewczynę, która nie potrafiła powiedzieć „nie” własnemu ojcu.

Ale to się zmieniło.

Podjęła kilka decyzji, które dla Tomasza były niezrozumiałe. Zmiana trenera. Wycofanie się z kilku turniejów, by zadbać o zdrowie psychiczne. Udział w kampanii społecznej dotyczącej depresji wśród sportowców. I najgorsze — publiczne przyznanie w wywiadzie, że przez wiele lat czuła się „przytłoczona oczekiwaniami najbliższych”.

—

To właśnie ten wywiad był iskrą, która doprowadziła do wybuchu.

Tomasz zadzwonił do niej natychmiast.

— Co ty sobie wyobrażasz?! Wiesz, co właśnie zrobiłaś naszej rodzinie? Mnie?

— Powiedziałam prawdę.

— Zdradziłaś nas. Tak to wygląda. Przed światem.

— Tato, to nie jest zdrada. To moje życie.

— Nie poznaję cię, Iga.

—

W ciągu kolejnych tygodni ich relacja była napięta do granic. Tomasz przestał jeździć na jej mecze. Nie odpowiadał na SMS-y. Gdy media zapytały, dlaczego nie było go na trybunach w Madrycie, odpowiedział krótko: „To decyzja Igi. Proszę jej zapytać.”

Ona milczała. W środku czuła się rozdarta, ale też wolna. Po raz pierwszy w życiu czuła, że może coś zrobić bez lęku o to, co powie ojciec.

—

Teraz jednak, stojąc w jego mieszkaniu, znów czuła się jak ta dwunastoletnia dziewczynka, która przegrała mecz i czeka na werdykt.

— Ja cię nie proszę o akceptację — powiedziała w końcu. — Ale chcę, żebyś chociaż mnie posłuchał. Bez oceniania.

— A czy ty mnie kiedyś posłuchałaś? — odburknął Tomasz. — Gdy mówiłem ci, że sport to nie tylko talent, ale i dyscyplina? Gdy cię uczyłem, jak przetrwać, nie płakałaś, tylko wygrywałaś.

— Nie. Przegrywałam w sobie — odpowiedziała. — I tego nigdy nie zauważyłeś.

Tomasz spuścił wzrok. Jego twarz — zwykle twarda, jak wyciosana z kamienia — nagle złagodniała.

—

Nastąpiła długa, bolesna cisza.

W końcu Tomasz usiadł. Wziął głęboki oddech.

— Wiesz, może masz rację — powiedział, niemal szeptem. — Może… nie chciałem mieć córki. Może chciałem mieć zwycięzcę.

— A ja nie mogę być jednym i drugim? — zapytała Iga, siadając naprzeciw niego.

—

Ich rozmowa trwała godzinami. Pełna była napięcia, wyrzutów, prób wyjaśnienia lat bólu i niezrozumienia. Ale też — pierwszy raz — pojawiło się coś innego: próba słuchania.

Iga opowiedziała o swoich napadach paniki po meczach, o strachu przed porażką, który zamieniał się w fizyczny ból. O terapeutce, która pomogła jej zrozumieć, że sukces nie powinien być okupiony cierpieniem.

Tomasz opowiedział o swoim dzieciństwie — surowym, pełnym oczekiwań, bez ojcowskiej miłości. O tym, jak chciał dać córce „szansę na coś więcej”, nie wiedząc, że może odbiera jej człowieczeństwo.

—

Była już noc, kiedy Iga wstała.

— Chciałabym, żebyśmy znów byli rodziną. Ale na innych zasadach. Takich, gdzie mogę być sobą. Nie projektem.

Tomasz pokiwał głową.

— Ja… nie wiem, jak się tego nauczyć.

— To dobrze. Ja też się uczę.

Przytulili się — nie pewnie, nie z pełnym przekonaniem — ale prawdziwie.

—

Epilog – pół roku później.

Iga przegrała finał Roland Garros. Na konferencji prasowej powiedziała:

— To był trudny mecz, ale też wyjątkowy czas. Dziś wiem, że porażka nie jest końcem. Tato, jeśli to oglądasz — dziękuję, że jesteś.

W tłumie dziennikarzy Tomasz Świątek wstał, ukryty w kącie. Nikt go nie zauważył. Uśmiechnął się i z trudem powstrzymał łzy.

Sala była pełna. Nie tyle ludzi, ile napięcia. Zapach potu, dezodorantów i pudru unosił się w powietrzu jak mgła. W pierwszym rzędzie siedzieli dziennikarze, politycy i lokalni notable. Pośrodku sceny — mikrofon. A za nim — ona. Helena Rogalska. 72 lata. Emerytowana nauczycielka, działaczka społeczna, kiedyś ceniona posłanka. Dziś, stara kobieta z plecakiem wspomnień i oczami, które widziały więcej niż ktokolwiek na tej sali.

Wstała z trudem, opierając się o laskę. Publiczność ucichła.

– Pozwolą państwo, że powiem kilka słów – zaczęła spokojnie, ale głos miała silny jak stal.

I właśnie wtedy ktoś z sali, młody mężczyzna w garniturze z nowoczesnym zegarkiem, zawołał z pogardą:

– Nie musimy słuchać bredni jakiejś skandalicznej, głupiej, starej Polki!

Salę przeszył szept. Ktoś

Urodziła się w 1953 roku w małej wsi pod Kielcami. W czasach, gdy kobiety nie miały prawa głosu, a starsze kobiety miały tylko siedzieć cicho, ona już wtedy sięgała wyżej. Studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim, organizowała protesty w latach 80., pisała dla podziemnej prasy. W Sejmie zasiadała przez dwie kadencje po 1989 roku.

Ale to nie jej polityczna kariera była najważniejsza. To, co czyniło ją wielką, to codzienne działania: walka o prawa samotnych matek, obrona emerytów wyrzucanych z mieszkań, pomoc ofiarom przemocy domowej. Dla wielu była głosem sumienia. Dla innych – przeszkodą. A dla niektórych – skandaliczną staruszką.

Następnego dnia po incydencie nagłówki gazet grzmiały:

„Młody radny obraża Helenę Rogalską!”
„Skandaliczne słowa na spotkaniu obywatelskim”
„Czy starość to grzech?”

Internet płonął. Podzielił się na dwa obozy. Jedni bronili Heleny, pokazując jej zasługi. Inni stwierdzali, że czas staruszek już minął. Komentarze pełne nienawiści mieszały się z wyrazami wsparcia.

Ale ona sama nie zabierała głosu. Przez trzy dni nie odezwała się do żadnej redakcji. Pisała za to coś w zeszycie – ręcznie, jak za dawnych lat.

Czwartego dnia opublikowała list. Oto fragment:

„Nie pierwszy raz ktoś próbuje mnie uciszyć. Ale nie zamilknę tylko dlatego, że jestem stara, że mam siwe włosy i zmarszczki. Nie zamilknę, bo wiem, że moje słowa jeszcze mogą mieć wartość. Ten, kto nazwał mnie ‘skandaliczną, głupią, starą Polką’, nie obraził mnie – obraził własną przyszłość. Bo jeśli nie nauczymy się szanować starszych ludzi, to kim sami się staniemy, gdy będziemy starzy?”

List obiegł całą Polskę. Udostępniały go influencerki i naukowcy, politycy i pielęgniarki. Helena znów stała się tematem numer jeden.

Kilka dni później, na antenie ogólnopolskiej telewizji odbyła się debata. Helena usiadła naprzeciwko młodego radnego – Michała Tomczyka. 33-letni, ambitny, popularny w social mediach.

– Nie przeproszę – powiedział na początku. – Nie uważam, że zrobiłem coś złego. Mamy wolność słowa.

Helena skinęła głową.

– Masz rację, Michał. Masz prawo mówić, co chcesz. Ale wolność słowa nie chroni cię przed konsekwencjami. I nie usprawiedliwia braku szacunku.

– Ale pani obraża też młodych ludzi, cały czas opowiadając, że wszystko było lepsze za dawnych lat!

– Nie – odparła cicho. – Ja tylko przypominam, że wartości takie jak odpowiedzialność, empatia i pokora nie mają wieku. Ty ich jeszcze nie zrozumiałeś.

Po programie Helena wróciła do domu. Usiadła przy kuchennym stole i spojrzała na stare zdjęcie: ona i jej mąż, Stefan, z czasów studiów. Odszedł piętnaście lat temu. Ich syn zginął w wypadku samochodowym. Została sama.

Ale nie była samotna. Codziennie przychodzili sąsiedzi. Pisały do niej młode kobiety z całej Polski. Uczniowie, których uczyła historii w liceum, dzwonili z pytaniem, jak się czuje.

Jej siła tkwiła w ludziach, którzy pamiętali.

Kilka miesięcy później Helena wygłosiła przemówienie w Parlamencie Europejskim. Została zaproszona przez organizację zajmującą się prawami osób starszych. Mówiła z przekonaniem:

– Nie jesteśmy przeszłością. Jesteśmy fundamentem. Każdy z nas – staruszek na ławce, babcia z zakupami, emerytowany górnik – niesie ze sobą historię. I jeżeli społeczeństwo nie umie słuchać tych historii, to samo sobie odbiera mądrość.

Michał Tomczyk oglądał transmisję. Nie był już tak pewny siebie. I nie dlatego, że przegrał medialną wojnę. Tylko dlatego, że wreszcie… zaczął słuchać.

Rok później, podczas dorocznego spotkania obywatelskiego, Michał podszedł do Heleny i powiedział:

– Pani Heleno… Przepraszam. Nauczyłem się więcej przez ostatni rok niż przez całe studia. I chyba już rozumiem, dlaczego pani walczy.

Helena spojrzała mu w oczy.

– Każdy może się zmienić, jeśli tylko chce.

– Nie jest pani ani skandaliczna, ani głupia. A jeśli stara – to w najlepszym znaczeniu tego słowa.

Helena Rogalska zmarła pięć lat później, mając 77 lat. W testamencie przekazała swój dom na fundację wspierającą aktywność seniorów. Napisała jeszcze jedno zdanie:

„Wiek nie jest hańbą. Hańbą jest zapomnienie.”

Jej historia przetrwała. Nie jako legenda o staruszce wyzywanej publicznie. Ale jako opowieść o godności, sile i głosie, który nie zamilkł —

W letni poranek w Monte Lucente – nowoczesnym kompleksie sportowym we Włoszech – rozpoczął się prestiżowy turniej kobiecego tenisa „Aurora Masters 2025”. Jak co roku, udział w nim biorą największe gwiazdy światowego tenisa. Najwięcej uwagi przyciągają dwie zawodniczki: Irena Ślęzak z Polski – czterokrotna zwyciężczyni Wielkiego Szlema, znana ze stoickiego spokoju i perfekcyjnej techniki, oraz Alisa Baranowa z Białorusi – charyzmatyczna, impulsywna tenisistka, słynąca z wybuchowego temperamentu.

Już na konferencjach prasowych przed rozpoczęciem turnieju media wyczuwały napięcie między dwiema tenisistkami. Pytania o wzajemne relacje padały niemal co chwilę, lecz obie zawodniczki unikały bezpośrednich komentarzy. Baranowa jednak – w typowym dla siebie stylu – pozwoliła sobie na uszczypliwość:

– Niektóre zawodniczki żyją przeszłością. Ale tenis to nie muzeum. Tu liczy się siła i serce, a nie tylko schematy.

Wielu odebrało to jako zawoalowaną krytykę Ślęzak. Media natychmiast podchwyciły temat, wywołując spekulacje o możliwym konflikcie.

Zarówno Baranowa, jak i Ślęzak pewnie pokonywały swoje kolejne rywalki. Ich gra była demonstracją dwóch zupełnie różnych stylów: Irena – precyzyjna, cierpliwa, wyważona. Alisa – agresywna, nieprzewidywalna, kipiąca emocjami. Gdy stało się jasne, że obie zawodniczki spotkają się w półfinale, napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny.

Na dzień przed meczem jeden z dziennikarzy zadał Baranowej pytanie:

– Czy jesteś gotowa, by zmierzyć się z najbardziej utytułowaną zawodniczką tego turnieju?

Baranowa zaśmiała się krótko i odpowiedziała:

– Tytuły nie grają. Nie obchodzi mnie, ile razy stała na podium. Czasem legendy stają się… skandalicznie przestarzałe.

Słowa wywołały ogromne poruszenie. „Skandalicznie przestarzałe” – takie określenie, w ustach Baranowej, było jednoznaczne. Internauci oskarżali ją o brak szacunku, inni bronili jej prawa do własnej opinii. Sama Ślęzak odmówiła komentarza, mówiąc tylko:

– Jutro wszystko wyjaśni się na korcie. Nie w mediach.

Półfinał między Ślęzak a Baranową był jednym z najczęściej oglądanych pojedynków w historii „Aurora Masters”. Tłum zgromadzony na trybunach nie przestawał wiwatować. Emocje były ogromne – nie tylko sportowe, ale i osobiste.

Pierwszy set padł łupem Baranowej – 6:4. Grała agresywnie, zmuszała Ślęzak do defensywy. Drugi set toczył się punkt za punkt, ale doświadczenie Ireny wzięło górę – wygrała 7:5. W trzecim, decydującym secie wszystko wskazywało na przewagę Polki.

W kluczowym momencie, przy stanie 5:3 dla Ślęzak, Baranowa nie wytrzymała emocji. Po jednej z piłek, którą sędzia uznał za aut, podeszła do siatki i wykrzyczała:

– Jesteś tylko skandaliczną, głupią starą kobietą, która boi się, że przegra z kimś młodszym!

Trybuny zamarły. Sędzia natychmiast przerwał grę i ukarał Baranową ostrzeżeniem za niesportowe zachowanie. Ślęzak nie zareagowała – po prostu wróciła na linię końcową, gotowa do serwisu.

Kilka minut później zakończyła mecz zwycięstwem – 6:3.

Wydarzenia z półfinału natychmiast obiegły cały świat. Nagranie momentu, w którym Baranowa obraża Ślęzak, trafiło na czołówki wszystkich sportowych portali. Media, fani i byli zawodnicy jednogłośnie potępili zachowanie Białorusinki.

Legendarny tenisista Carlos Domínguez powiedział:

– Tenis to gra elegancji i charakteru. Można przegrać z honorem lub zhańbić się w chwili gniewu. Baranowa przekroczyła granicę.

Organizatorzy turnieju ukarali Alisę grzywną w wysokości 75 tysięcy euro oraz zakazem udziału w kolejnej edycji. Sama zawodniczka nie pojawiła się na konferencji prasowej po meczu, a jej konto w mediach społecznościowych zamilkło na kilka dni.

Irena Ślęzak, zapytana po meczu o incydent, odpowiedziała:

– Nie mam potrzeby odpowiadać na słowa, które niczego nie wnoszą. Wolę odpowiadać grą. Sport to nie tylko siła fizyczna, ale i odporność psychiczna.

Jej postawa została szeroko pochwalona. Eksperci zwracali uwagę, że taka reakcja – opanowana i dojrzała – pokazuje prawdziwy klasowy poziom zawodniczki.

– W świecie pełnym krzyków i skandali, to właśnie spokój Ireny pokazuje, czym powinien być sport – napisał w komentarzu redaktor „Tennis Global Weekly”.

Tydzień po wydarzeniach z Monte Lucente, Alisa Baranowa wydała oficjalne oświadczenie:

„W emocjach powiedziałam rzeczy, których żałuję. Nie usprawiedliwiam swojego zachowania. Chciałabym przeprosić Irenę Ślęzak i wszystkich, którzy poczuli się urażeni moimi słowami. Sport uczy pokory – i ja właśnie lekcję pokory otrzymałam.”

Przeprosiny zostały przyjęte z mieszanymi reakcjami. Część środowiska tenisowego uznała je za szczere, inni zarzucali, że pojawiły się dopiero po sankcjach i medialnym nacisku.

Ślęzak, zapytana o przeprosiny, odpowiedziała krótko:

– Każdy ma prawo do błędu. Liczy się to, co zrobimy później.

W finale „Aurora Masters 2025” Irena Ślęzak pokonała niespodziewanie młodą Hiszpankę, Carlę Domínguez, w dwóch setach. Jej zwycięstwo było jednak czymś więcej niż tylko sukcesem sportowym – było triumfem klasy, opanowania i ducha fair play.

Po meczu publiczność wstała i zgotowała jej owację na stojąco, która trwała niemal pięć minut. W oczach Ślęzak widać było wzruszenie. Dziennikarze zapytali ją, czy to był jej ostatni turniej:

– Nie wiem. Może tak, może nie. Ale jeśli miałby to być koniec, to nie wyobrażam sobie piękniejszego

Incydent z półfinału stał się tematem debat na całym świecie. Na uczelniach sportowych analizowano go jako przykład tego, jak emocje mogą zniszczyć reputację zawodnika, ale także jako dowód, że opanowanie i godność mają ogromną wartość.

Alisa Baranowa po kilku miesiącach powróciła do rywalizacji. Na konferencji po jednym z meczów powiedziała:

– Zrozumiałam, że nie chodzi tylko o wygrywanie. Chodzi o to, jak się przegrywa. I jak się przeprasza.

Irena Ślęzak – choć rzadko udzielała się medialnie – raz jeszcze stała się symbolem klasy, której nie da się nauczyć z dnia na dzień. Jej sylwetka znalazła się na okładkach sportowych magazynów z podpisem:
„Siła spokoju”.

Wczesnym rankiem, w słoneczny, ale chłodny dzień w Warszawie, Polska obudziła się na wiadomość, która wstrząsnęła całym krajem. Media społecznościowe, portale informacyjne i stacje telewizyjne niemal jednocześnie podały informację: Tomasz Świątek, ojciec najlepszej polskiej tenisistki Igi Świątek, zmarł nagle w swoim domu w Raszynie.

Choć pierwsze doniesienia były lakoniczne i nie zawierały szczegółów, wieść o śmierci Tomasza Świątka błyskawicznie rozniosła się po kraju i świecie. Miliony fanów sportu, a zwłaszcza miłośnicy tenisa, zamarli w niedowierzaniu. Nikt nie spodziewał się takiej wiadomości — przecież jeszcze tydzień wcześniej widziano go na trybunach turnieju w Rzymie, gdzie z dumą obserwował kolejne zwycięstwo swojej córki.

Dzień, który zmienił wszystko

Informację potwierdziła jako pierwsza agencja prasowa PAP, a chwilę później pojawił się oficjalny komunikat rzecznika rodziny Świątek:

„Z głębokim smutkiem informujemy, że w dniu dzisiejszym, 24 maja, w godzinach porannych, zmarł Tomasz Świątek — ojciec i mentor Igi Świątek. Prosimy o uszanowanie prywatności rodziny w tym trudnym czasie.”

Nie podano przyczyny śmierci, co tylko zwiększyło falę spekulacji. Czy była to nagła choroba? Wypadek? A może coś innego? Media rozpoczęły poszukiwania odpowiedzi, ale rodzina konsekwentnie milczała.

Kim był Tomasz Świątek?

Choć przez lata pozostawał w cieniu swojej córki, Tomasz Świątek był postacią dobrze znaną w środowisku sportowym. Urodzony w 1964 roku, sam był wybitnym sportowcem — reprezentował Polskę w wioślarstwie na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 roku. Dyscyplina, poświęcenie i etyka pracy, które wyniósł ze swojej kariery, przeniósł później na wychowanie swojej córki.

To on zapisał Igę na pierwsze zajęcia tenisowe, to on woził ją na treningi, finansował pierwsze rakiety, szukał sponsorów, gdy jeszcze nikt nie znał jej nazwiska. Choć relacja ojca i córki bywała według doniesień trudna, nie da się zaprzeczyć, że Tomasz odegrał kluczową rolę w kształtowaniu kariery Igi.

„To był człowiek z wizją” — mówił w jednym z wywiadów jej pierwszy trener, Piotr Sierzputowski. „Tomasz był wymagający, ale niesamowicie oddany. Wierzył w Igę, zanim jeszcze ona sama uwierzyła w siebie.”

Iga Świątek przerywa milczenie

Przez pierwsze godziny po ogłoszeniu wiadomości o śmierci ojca, Iga Świątek nie komentowała sprawy. Jej profil na Instagramie, zwykle aktywny, zamilkł. Dopiero wieczorem pojawił się poruszający wpis:

„Nie potrafię jeszcze ubrać w słowa tego, co czuję. Mój tata był moim pierwszym trenerem, najwierniejszym kibicem, osobą, dzięki której jestem dziś tu, gdzie jestem. Dziękuję Ci, Tato. Kocham Cię. Zawsze będziesz przy mnie.”

Do wpisu dołączone było czarno-białe zdjęcie — kilkuletnia Iga trzymająca rakietę, a obok niej uśmiechnięty Tomasz, trzymający ją za ramię.

W ciągu godziny post zebrał ponad milion polubień i dziesiątki tysięcy komentarzy. Fani, przyjaciele, dziennikarze, a także znani sportowcy składali wyrazy współczucia. Rafael Nadal, Aryna Sabalenka, Coco Gauff, Novak Djoković — wszyscy wyrazili wsparcie i żal.

Cała Polska w żałobie

Wieczorem, w wielu miastach Polski, odbyły się spontaniczne spotkania fanów tenisa. W Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Gdańsku ludzie zapalali znicze przed lokalnymi kortami tenisowymi. W Raszynie, pod domem Świątków, pojawiły się kwiaty, listy, pluszaki.

Media relacjonowały te sceny na żywo — jakby cała Polska zjednoczyła się w bólu po stracie człowieka, który przez lata pozostawał w cieniu, ale który teraz stanął w centrum narodowej uwagi.

„Tomasz Świątek nie był tylko ojcem tenisistki. Był ojcem sukcesu, symbolem poświęcenia” — mówił jeden z komentatorów TVP Sport.

W Sejmie uczczono jego pamięć minutą ciszy. Minister Sportu, przedstawiciele Polskiego Związku Tenisowego i Komitetu Olimpijskiego wystosowali wspólne oświadczenie, w którym nazwali go „architektem polskiego sukcesu w światowym tenisie”.

Pogrzeb i cisza

Kilka dni później odbył się pogrzeb Tomasza Świątka na cmentarzu w Raszynie. Uroczystość była zamknięta dla mediów — wzięli w niej udział tylko członkowie rodziny i najbliżsi przyjaciele. Iga Świątek nie przemówiła — przez całą ceremonię trzymała rękę swojej starszej siostry Agaty, byłej zawodniczki tenisa stołowego, która wspierała ją nie tylko na pogrzebie, ale i przez całą karierę.

Wśród uczestników dostrzeżono także byłych olimpijczyków, trenerów, a także przedstawicieli władz. Księga kondolencyjna zapełniła się błyskawicznie.

Cisza na kortach

Po śmierci ojca Iga Świątek wycofała się z turnieju French Open, który miał rozpocząć się zaledwie tydzień później. Oficjalnie ogłosiła, że potrzebuje czasu na żałobę i nie będzie grać do odwołania.

„Nie jestem gotowa wracać na kort. Mój umysł i serce są gdzie indziej” — napisała w krótkim komunikacie. Jej decyzję przyjęto ze zrozumieniem. Organizatorzy turnieju w Paryżu przesłali jej list z wyrazami wsparcia.

Dziennikarze sportowi, zazwyczaj bezwzględni w ocenach, tym razem jednogłośnie podkreślali: czasem są rzeczy ważniejsze niż sport.

Nowy rozdział?

Niektórzy zastanawiali się, czy ta tragedia nie oznacza dla Igi końca kariery. W końcu przez lata była emocjonalnie związana z ojcem, który był jej przewodnikiem i oparciem. Ale ci, którzy znają Igę bliżej, twierdzą, że Tomasz nauczył ją siły — siły, która pozwoli jej przetrwać nawet największe życiowe burze.

W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” jej psycholog sportowa, Daria Abramowicz, powiedziała:

„To będzie dla Igi najtrudniejszy test. Ale jeśli ktoś potrafi przejść przez taką stratę i wrócić silniejszy, to właśnie ona. Tomasz Świątek wychował wojowniczkę.”

Pamięć, która nie zgaśnie

W tygodniach po śmierci Tomasza, w wielu akademiach tenisowych w Polsce rozpoczęto kampanię edukacyjną pod hasłem „Wychowujemy marzenia”, inspirowaną jego życiem. W mediach pojawił się pomysł, by nazwać jeden z kortów narodowych jego imieniem.

Telewizja Polska przygotowała dokument o jego życiu, zatytułowany „Tata Mistrzyni”, który miał premierę miesiąc po jego śmierci i przyciągnął miliony widzów.

Iga Świątek powróciła na kort dopiero trzy miesiące później, na turniej w Toronto. W pierwszym meczu wystąpiła z czarną opaską na ramieniu. Po zwycięstwie uniosła rakietę do nieba, a jej łzy mówiły więcej niż tysiące słów.

Śmierć Tomasza Świątka była tragedią nie tylko dla jego najbliższych, ale i dla całego kraju. Polska straciła człowieka, którego nazwisko nie zawsze było na pierwszych stronach gazet, ale który odegrał fundamentalną rolę w jednej z najpiękniejszych historii sportowych XXI wieku.

Dziś, gdy Iga Świątek wychodzi na kort, nie jest już tylko tenisistką. Jest dziedziczką marzeń ojca, symbolem siły, miłości i pamięci. I choć Tomasza już nie ma, jego obecność wciąż czuć na każdym serwisie, każdej wymianie, każdej wygranej piłce.

Bo ojcowie tacy jak on nigdy naprawdę nie odchodzą.

Wiosna w Warszawie zwykle pachniała bzem i wilgotnym asfaltem po popołudniowym deszczu. Tego dnia nie pachniała niczym. Dla Igi Świątek był to dzień, który długo nosiła w sobie. Trwało to latami. Najpierw były spojrzenia, potem myśli, wreszcie słowa. Z pozoru niewinne, lecz dla niej pełne ciężaru. Była mistrzynią świata, dumą Polski, wzorem dla tysięcy dziewcząt, które chciały być silne i odważne jak ona.

Ale bycie silną to nie zawsze znaczyło wygrywać na korcie.

— Mamo, chcę ci coś powiedzieć — zaczęła, patrząc na ekran telefonu.

Rozmowa odbywała się zdalnie. Jej matka, Dorota, mieszkała w Krakowie i nie widywały się zbyt często. Relacje między nimi były napięte od lat. Po rozwodzie rodziców Igi kontakt z matką stawał się coraz rzadszy. Nie było kłótni — była cisza, która bolała bardziej.

— Mów, Iguniu — odparła Dorota tonem, który brzmiał chłodno, lecz nie wrogo.

— Jestem lesbijką. Chciałam, żebyś dowiedziała się tego ode mnie, a nie z gazet.

Cisza. Przez kilka sekund słychać było tylko oddechy. Jeden był spokojny, drugi urywany.

— A czy musisz o tym mówić publicznie? — spytała w końcu Dorota.

— Muszę. Dla siebie. I dla innych dziewczyn, które boją się być sobą. Jestem gotowa na coming out. Chcę, żebyś to uszanowała.

Odpowiedź, która padła, była krótka. I brutalna.

— Żałuję, że cię urodziłam.

Rozdział II: Świat reaguje

Słowa matki rozniosły się jak pożar po suchym lesie. I nie dlatego, że zostały opublikowane — Iga tego nie zrobiła. Ale jej oczy, pełne bólu po rozmowie, zdradziły wszystko w wywiadzie, którego udzieliła dwa dni później.

— Nie każdy reaguje na prawdę z miłością — powiedziała z uśmiechem pełnym melancholii. — Ale ja siebie kocham. I to wystarczy.

Media oszalały. Nagłówki brzmiały dramatycznie:

„Iga Świątek: Jestem lesbijką!”
„Czy Polska zaakceptuje swoją mistrzynię taką, jaka jest?”
„Matka Świątek w szoku – co dalej z rodziną tenisistki?”

Ale dla Igi nie było odwrotu. Miała wsparcie ze strony ojca, Tomasza, który powiedział jej po cichu: „Jesteś moją córką. I zawsze będziesz”. Miała wsparcie ze strony fanów, koleżanek z kortu, a także społeczności LGBT+. Ale mimo tego wszystkiego, w środku była rana — świeża, głęboka i pełna krwi.

Bo nie ma nic bardziej bolesnego niż odrzucenie przez matkę.

Rozdział III: Retrospekcje

Iga miała dziesięć lat, gdy pierwszy raz poczuła, że „jest inna”. W szkole podstawowej w Raszynie zakochała się w swojej koleżance z klasy. Nie mówiła o tym nikomu. Uczyła się, że to, co czuje, to „faza”, „głupota”, „coś, co przejdzie”.

Nie przeszło.

Kiedy zaczęła wygrywać pierwsze turnieje, temat miłości zszedł na dalszy plan. Kort stał się jej domem, a rakieta – przedłużeniem duszy. Zawody, wyjazdy, treningi – wszystko pochłaniało ją do cna. Ale serce, nawet najbardziej zdyscyplinowane, nie zna planów treningowych.

Zakochała się w swojej trenerce mentalnej. Nie było to odwzajemnione, ale Iga wiedziała już, że to nie „faza”. To była ona – w pełni. Prawdziwa.

Rozdział IV: Matka i milczenie

Dorota Świątek była kobietą surową. Perfekcjonistką. Pracowała w służbie zdrowia, gdzie nie było miejsca na sentymenty. Po rozwodzie z Tomaszem zatraciła się w pracy i przeszłości. Rzadko odwiedzała córkę, a gdy już to robiła, kontrolowała każdy szczegół.

— Dlaczego masz tak krótko obcięte włosy?
— Dlaczego nie masz chłopaka?
— Dlaczego nie ubierasz się kobieco?

Pytania zamiast czułości. Krytyka zamiast wsparcia. Gdy Iga była mała, płakała w poduszkę po takich wizytach. Gdy dorosła, przestała odbierać telefon.

Dlatego to, co powiedziała matka, nie powinno jej aż tak zdziwić.

A jednak zabolało.

Rozdział V: Głos tłumu

Społeczeństwo podzieliło się. Dla części Iga stała się ikoną odwagi. Dla innych – symbolem „ideologii”, jak to nazwano w niektórych mediach.

Na Twitterze ruszyła lawina wsparcia z hasztagiem #JestemZIgą. Sportowcy, aktorzy, nauczyciele, młodzież – tysiące głosów solidarności.

Ale pojawiły się też inne głosy:

— „Po co to komu było potrzebne?”
— „Niech gra, a nie się obnosi!”
— „Już nie jest moją idolką.”

Iga milczała. Jej post na Instagramie miał tylko trzy słowa: Prawda daje wolność.

Rozdział VI: Spotkanie po latach

Po kilku miesiącach milczenia, Dorota poprosiła o spotkanie.

— Przemyślałam wszystko — powiedziała w kawiarni, gdzie umówiły się po cichu, bez kamer.

Iga miała zaciśnięte usta. Spojrzała matce prosto w oczy. Nie było w niej złości, tylko zmęczenie.

— Nie wiem, czy ci wybaczę — szepnęła. — Ale chcę cię wysłuchać.

Dorota zbladła. W rękach trzymała list. Napisała go kilka tygodni wcześniej. Nie miała odwagi go wysłać.

— Zawsze bałam się opinii ludzi. I tego, co pomyśli świat. Ale zapomniałam, że to ty jesteś moim światem.

Z oczu Igi popłynęły łzy. Nie odpowiedziała od razu. Ale nie wyszła.

I to był początek.

Rozdział VII: Nowy rozdział

Minęły dwa lata. Iga Świątek nadal grała – może nie tak intensywnie, ale z pasją. Jej dziewczyna, Lena, była u jej boku podczas turnieju w Rzymie, gdzie Iga zdobyła kolejne trofeum. Kamery pokazały, jak się obejmują. Świat nie zawalił się. Przeciwnie – zajaśniał.

Dorota siedziała na trybunach. Miała na sobie tęczową przypinkę. Nie wszystko było idealne, ale było prawdziwe.

W wywiadzie dla „Wysokich Obcasów” powiedziała:

— Nie byłam dobrą matką. Bałam się rzeczy, których nie rozumiałam. Ale Iga mnie nauczyła, że miłość to nie strach. Tylko odwaga.

Epilog: Miłość wygrywa

To nie była historia o skandalu. To była historia o miłości – trudnej, skomplikowanej, nieidealnej. Ale prawdziwej.

Bo nie chodzi o to, kogo kochamy.

Chodzi o to, że kochamy. I mamy prawo być

Był to jeden z tych dni, które na zawsze zapisują się w pamięci – zarówno sportowców, jak i kibiców. Dzień pełen emocji, oczekiwań i dramatycznych zwrotów akcji. Turniej Roland Garros, ukochana arena Igi Świątek, miał być kolejnym triumfem w jej imponującej karierze. Nikt jednak nie spodziewał się, że zamiast zwycięstwa, dzień ten zakończy się łzami i cierpieniem.

Mecz czwartej rundy przebiegał w atmosferze napięcia. Iga, choć nie grała na swoim najwyższym poziomie, wciąż dominowała rywalkę – Czeszkę Karolinę Muchovą. Trybuny były pełne, a kibice dopingowali Polkę z całego serca. Jej każdy punkt witany był gromkimi brawami. Nikt nie spodziewał się, że za chwilę wszystko się zmieni.

W połowie drugiego seta wydarzyło się coś, czego nie przewidział nawet najbardziej dramatyczny scenariusz. W przerwie między gemami, do Igi podszedł jej trener, Tomasz Wiktorowski. Jego twarz była blada, wzrok nieobecny. Powiedział do niej zaledwie kilka słów, szeptem, tak by nikt inny nie usłyszał. Zmieniła się natychmiast. Z uśmiechniętej zawodniczki przeistoczyła się w osobę złamaną bólem. Jej rakieta opadła z dłoni, kolana ugięły się, a na twarzy pojawiły się łzy.

– „To niemożliwe…” – wyszeptała, zanim zakryła twarz dłońmi i upadła na kolana. Publiczność zamarła. Sędzia natychmiast przerwał mecz. Medycy oraz obsługa turnieju otoczyli Igę, nie wiedząc, co się dzieje.

Zaraz potem Świątek, prowadzona przez członków sztabu, opuściła kort w ciszy, której nie przerwał nikt. Nawet komentatorzy milczeli, widząc jej załamanie. Łzy spływały po jej policzkach, a wzrok był nieobecny. Wkrótce media zaczęły spekulować, co się wydarzyło. Krążyły plotki, że ktoś z jej rodziny zasłabł, że stało się coś dramatycznego w Polsce. Ale prawda, która wyszła na jaw godzinę później, była jeszcze bardziej wstrząsająca.

Tragiczna wiadomość

Ojciec Igi, Tomasz Świątek – były wioślarz i największe wsparcie córki – zginął w tragicznym wypadku samochodowym na autostradzie A2, wracając z Warszawy do rodzinnego Raszyna. Jechał na lotnisko, skąd miał polecieć do Paryża, by wspierać córkę podczas dalszych etapów turnieju. Jego samochód został uderzony przez ciężarówkę, która wpadła w poślizg. Świadkowie mówili o potwornym uderzeniu i zniszczeniach tak wielkich, że służbom ratunkowym zajęło ponad godzinę, by wydobyć ciało.

Informacja dotarła do sztabu Igi zaledwie kilkanaście minut przed rozpoczęciem meczu, ale postanowiono przekazać ją dopiero w przerwie, by nie załamać jej przed wejściem na kort. Gdy ją usłyszała, nie była w stanie kontynuować meczu.

Świat sportu zareagował błyskawicznie. Wszyscy – od zawodników po dziennikarzy – okazali swoje wsparcie. Rafael Nadal, Novak Djoković, Ons Jabeur, a także wiele innych gwiazd tenisa, napisało poruszające słowa wsparcia. Polski Związek Tenisowy wydał specjalne oświadczenie, wyrażając współczucie i oferując wszelką możliwą pomoc.

Kariera w zawieszeniu

Po tragedii Iga zniknęła z mediów. Przez dwa tygodnie nie pojawiła się publicznie. Odwołała udział w turniejach w Berlinie i Wimbledonie. Nie odpowiadała na pytania dziennikarzy, nie aktualizowała swoich mediów społecznościowych. Jej bliscy prosili o uszanowanie prywatności.

W końcu, 19 dni po tragedii, opublikowała emocjonalne oświadczenie na Instagramie:

„Tato, byłeś moim największym bohaterem. Każdy mój sukces był również Twój. Bez Ciebie nie byłoby mnie tu, gdzie jestem. Straciłam nie tylko ojca, ale również najlepszego przyjaciela i największego kibica. Potrzebuję czasu, by się pozbierać. Dziękuję wszystkim za wsparcie.”

Setki tysięcy komentarzy wyraziły współczucie. Wśród nich były także wiadomości od fanów z całego świata, którzy pamiętali Tomasza Świątka jako cichego, ale niezastąpionego towarzysza kariery córki.

Powrót na kort

Choć wielu sądziło, że Iga może już nie wrócić w tym sezonie, ona postanowiła inaczej. Miesiąc po śmierci ojca pojawiła się na turnieju w Montrealu. Wysiadła z samochodu z twarzą poważną, ale pewną siebie. W jej oczach nie było już tej beztroski, która cechowała ją wcześniej – była inna. Silniejsza, dojrzalsza. Grę rozpoczęła od hołdu dla ojca – na rękawie miała czarną opaskę z jego inicjałami, a jej pierwszy serwis posłała w niebo.

Choć przegrała w półfinale, cały świat tenisa był pod wrażeniem jej determinacji. Po meczu powiedziała:

„To, co się stało, na zawsze mnie zmieniło. Ale wiem, że mój tata nie chciałby, żebym się poddała. Będę grać dalej – dla niego.”

Nowy rozdział

W kolejnych miesiącach Iga wróciła do formy. Wygrała US Open, dedykując zwycięstwo ojcu. Na ceremonii wręczenia trofeum powiedziała ze łzami w oczach:

„Ten puchar jest Twój, Tato. Wiem, że patrzysz z góry i jesteś ze mnie dumny.”

Media pisały o niej jako o wojowniczce, która potrafiła podnieść się po największym ciosie. Jej historia stała się inspiracją dla tysięcy młodych sportowców, którzy zmagają się z przeciwnościami losu.

Dzień, w którym Iga Świątek opuściła kort tenisowy we łzach, pozostanie w pamięci na zawsze. Nie jako moment słabości, ale jako punkt zwrotny w historii jednej z największych sportsmenek naszych czasów. Jej siła, odwaga i zdolność do pokonywania tragedii są symbolem nadziei dla wszystkich, którzy kiedykolwiek stanęli w obliczu cierpienia.

Iga pokazuje światu, że choć życie bywa okrutne, pasja, miłość i pamięć mogą prowadzić nas dalej. A każdy łzy – nawet te na korcie – mogą być początkiem nowego rozdziału.

W świecie sportu niewiele jest takich wydarzeń, które potrafią wstrząsnąć fanami na całym świecie. Jednak wiadomość, która obiegła media 16 maja 2025 roku, była niczym grom z jasnego nieba. Iga Świątek, największa gwiazda polskiego tenisa, zdobywczyni czterech tytułów wielkoszlemowych, numer jeden rankingu WTA przez wiele miesięcy, stanęła przed poważnym zagrożeniem: grozi jej aż pięcioletnie zawieszenie w zawodowym sporcie.

Choć na pierwszy rzut oka wydawało się to nieprawdopodobne, źródła bliskie Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF) oraz WTA potwierdziły, że sprawa ma charakter niezwykle poważny i dotyczy potencjalnego naruszenia regulaminu antydopingowego oraz zasad etyki zawodniczej.

Początek problemów

Cała historia zaczęła się niewinnie – a raczej, nikt nie podejrzewał wtedy, że coś takiego może mieć miejsce. W marcu 2025 roku Iga wzięła udział w turnieju Miami Open, gdzie dotarła do finału. Jej forma była imponująca, a komentatorzy przewidywali, że sezon 2025 może być jej najlepszym w karierze. Jednak tuż po zakończeniu turnieju zaczęły pojawiać się niepokojące sygnały.

Zgodnie z procedurą, Świątek została losowo wybrana do kontroli antydopingowej. Jak zwykle poddała się badaniu bez oporu. Kilka tygodni później, w kwietniu, media sportowe zaczęły spekulować na temat możliwych nieprawidłowości w wynikach badań jednej z czołowych zawodniczek. Nie podano wtedy nazwiska, jednak podejrzenia zaczęły kierować się w stronę Igi.

Oficjalne stanowisko ITF

W dniu 10 maja 2025 roku, ITF wydała oficjalne oświadczenie, w którym potwierdzono, że jedna z czołowych zawodniczek została tymczasowo zawieszona w związku z podejrzeniem naruszenia przepisów antydopingowych. Tego samego dnia agencja prasowa Reuters ujawniła, że chodzi właśnie o Igę Świątek.

Według źródeł zbliżonych do ITF, badanie próbki A wykazało obecność niedozwolonej substancji – modulatora receptorów estrogenowych, który może być stosowany w celu poprawy regeneracji i wydolności organizmu. W odpowiedzi na te zarzuty, sztab Igi Świątek poprosił o zbadanie próbki B.

Odpowiedź sztabu Igi

Reakcja ze strony zawodniczki była szybka i zdecydowana. W specjalnym oświadczeniu opublikowanym w mediach społecznościowych, Iga napisała:

“Nigdy w życiu świadomie nie zażyłam żadnej substancji niedozwolonej. Od początku mojej kariery przestrzegam wszystkich zasad i jestem gotowa współpracować z każdą instytucją w celu wyjaśnienia tej sprawy. Mam nadzieję, że próbka B to potwierdzi.”

Jej menedżer, Tomasz Grycan, dodał podczas konferencji prasowej:

“Iga to sportowiec z najwyższym poziomem etyki. Jesteśmy zaskoczeni i zszokowani wynikami próbki A. Wierzymy, że doszło do błędu lub kontaminacji suplementu.”

Próbka B i dalsze konsekwencje

Niestety, próbka B potwierdziła wyniki próbki A. Co więcej, kolejne badania wykazały, że ślady tej substancji były obecne w organizmie zawodniczki również podczas turnieju w Indian Wells, który poprzedzał Miami Open.

To odkrycie sprawiło, że zarzuty wobec Igi stały się jeszcze poważniejsze. Zgodnie z regulaminem ITF, stosowanie niedozwolonych substancji w co najmniej dwóch różnych przypadkach w sezonie może skutkować nawet pięcioletnim zawieszeniem.

Świat sportu zareagował na te wiadomości z ogromnym zaskoczeniem. Legenda tenisa, Rafael Nadal, w jednym z wywiadów powiedział:

“To bardzo smutne. Znam Igę od lat. Jeśli te zarzuty są prawdziwe, to tragedia. Ale jeśli nie – musimy zrobić wszystko, by oczyścić jej imię.”

Reakcje kibiców i środowiska tenisowego

W Polsce ta wiadomość wywołała prawdziwe poruszenie. Tysiące fanów ruszyło do internetu, by wyrazić swoje wsparcie lub – w niektórych przypadkach – rozczarowanie. Hasztag #WierzymyWIgę stał się w ciągu godzin trendem numer jeden w polskim internecie.

Niektórzy eksperci zauważyli jednak, że sprawa może mieć drugie dno. Były prezes Polskiego Związku Tenisowego, Zbigniew Kuc, stwierdził:

“To dziwne, że taka substancja mogła się znaleźć w organizmie Igi przypadkowo. Ale jednocześnie wiem, że wielu sportowców pada ofiarą nieświadomego przyjmowania zanieczyszczonych suplementów.”

Postępowanie dyscyplinarne

Na 2 czerwca 2025 roku zaplanowano przesłuchanie przed specjalną komisją ITF. Zawodniczka ma prawo do obrony, przedstawienia dowodów, ekspertyz medycznych oraz zeznań świadków. Jednak zgodnie z procedurą, w przypadku potwierdzenia naruszenia i braku “istotnych okoliczności łagodzących”, przewidziane jest zawieszenie od dwóch do pięciu lat.

Sztab Igi już zlecił niezależne analizy wszystkich suplementów, które zawodniczka przyjmowała w ostatnich miesiącach. Istnieje teoria, że substancja mogła się znaleźć w jednym z preparatów regeneracyjnych importowanych z USA, które nie zostały wcześniej certyfikowane przez agencję WADA.

Kryzys wizerunkowy i straty finansowe

Sponsorzy zaczęli reagować bardzo ostrożnie. Choć żaden z głównych partnerów Świątek – jak Asics, Rolex, czy Red Bull – nie zerwał jeszcze oficjalnie współpracy, wiele kampanii marketingowych zostało „tymczasowo zawieszonych”. Straty wizerunkowe i finansowe mogą sięgnąć nawet kilku milionów dolarów.

Co więcej, Świątek została wycofana z listy startowej Roland Garros 2025 – turnieju, który wygrała aż trzy razy. To symboliczne, ponieważ właśnie ten turniej był kamieniem milowym w jej karierze.

Osobista tragedia?

Osoby z otoczenia Igi twierdzą, że zawodniczka bardzo przeżywa całą sytuację. Od tygodni nie pojawia się publicznie. Jej najbliżsi przyjaciele twierdzą, że „jest zrozpaczona, ale zdeterminowana, by oczyścić swoje imię.”

W wywiadzie dla TVP Sport, jej ojciec, Tomasz Świątek, były olimpijczyk, powiedział:

“Moja córka to wojowniczka. Walczyła całe życie, żeby dojść na szczyt uczciwie. Wierzę, że prawda wyjdzie na jaw.”

Co dalej?

Decyzja komisji ITF ma zostać ogłoszona w lipcu 2025 roku. Od jej treści będzie zależeć przyszłość Igi Świątek. Jeśli zapadnie wyrok zawieszenia, zawodniczka będzie mogła się odwołać do Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu (CAS) w Lozannie.

Jednak już teraz wiadomo, że nawet krótkoterminowe zawieszenie mogłoby mieć katastrofalne skutki dla jej kariery. W wieku 24 lat Iga jest w szczycie swojej formy – pięć lat przerwy mogłoby oznaczać koniec jej profesjonalnej gry na najwyższym poziomie.

Nadzieja?

Niektórzy prawnicy sportowi wskazują, że istnieje szansa na znaczne złagodzenie kary, jeśli uda się wykazać, że doszło do przypadkowego przyjęcia substancji bez zamiaru poprawy wyników sportowych.

Jeśli Świątek udowodni, że suplement, który zawierał niedozwoloną substancję, nie był odpowiednio oznakowany, kara może zostać zmniejszona do kilku miesięcy.

Cała sytuacja wokół Igi Świątek to jeden z największych skandali w historii polskiego sportu – nie tylko ze względu na sam fakt podejrzenia, ale przede wszystkim przez ogromne emocje, jakie wzbudza osoba samej zawodniczki. Dla wielu Polaków Iga była symbolem doskonałości, pracy i talentu. Dziś ta historia stawia więcej pytań niż odpowiedzi.

Czy Iga rzeczywiście popełniła błąd? Czy padła ofiarą systemu? Czy uda jej się oczyścić swoje imię? Jedno jest pewne – przyszłość Igi Świątek w zawodowym tenisie zawisła na włosku.