Category: Iga Świątek

W czwartek przed godziną 6.20 na drodze powiatowej w Żytniowie (woj. opolskie) doszło do tragicznego wypadku, w którym zginęła 45-latka. Kobieta prowadziła samochód osobowy, który czołowo zderzył się z cysterną przewożącą mleko. Jak informuje policja, kierująca z nieustalonej dotąd przyczyny zjechała na przeciwległy pas ruchu i uderzyła w ciężarówkę.
Pojazdami podróżowali wyłącznie ich kierowcy. Po zderzeniu kobieta została zakleszczona w pojeździe. 45-latka zmarła na miejscu wypadku — informują media.

Policja pod nadzorem prokuratury wyjaśnia przyczyny wypadku. Na miejscu interweniowały służby — wśród nich zespół ratownictwa medycznego i dwa zastępy straży pożarnej.
Na trasie wystąpiły utrudnienia w ruchu. Konieczne było również przepompowanie mleka z uczestniczącej w wypadku cysterny.

Iga Świątek znajdowała się właśnie w szatni po intensywnym treningu na kortach ziemnych w Rzymie. Miała za sobą kolejny udany mecz, a jej zespół już planował strategię na kolejne spotkania. Wszyscy wiedzieli, że Iga była w formie, a jej koncentracja i determinacja były jak zawsze niezłomne. Nikt jednak nie mógł przewidzieć, że ten dzień zapisze się w jej życiu jako jeden z najtragiczniejszych.

Telefon zadzwonił niepozornie. Asystentka Igi, Aneta, spojrzała na ekran i zbladła. Po chwili podeszła do tenisistki i z szeptem powiedziała:

– Iga… to pilne. To twoja mama.

Iga wzięła telefon z lekkim niepokojem, ale nawet wtedy nie spodziewała się tego, co miało nastąpić. Jej mama mówiła cicho, ale słowa były wyraźne:

– Kochanie… stało się coś strasznego. Twoja siostra Agata… miała wypadek…

Gdy usłyszała te słowa, świat zawirował. Jej oddech przyspieszył, dłonie zaczęły się trząść.

– Co się stało? – zapytała, prawie krzycząc. – Gdzie jest Agata?

Po drugiej stronie zapadła cisza, którą przerwał tylko cichy szloch matki:

– Ona nie żyje, Iga…

Ten jeden moment zatrzymał czas. Radość po zwycięstwie zniknęła. Tryumf, plany, konferencje – wszystko przestało mieć znaczenie. Iga upadła na ławkę i zaczęła gorzko płakać. Płakała nie jak sportsmenka, ale jak siostra, jak dziewczyna, która właśnie straciła część swojego serca.

Cisza w hotelowym pokoju

Po opuszczeniu obiektu sportowego, Iga wróciła do hotelu. Siedziała w ciemnym pokoju, nie mogąc zebrać myśli. W rękach trzymała zdjęcie z dzieciństwa – ona i Agata na rowerach, obie uśmiechnięte, z rozwianymi włosami. To był jeden z ich ulubionych wspomnień z dzieciństwa w Raszynie.

Agata była starsza o cztery lata. To ona zawsze opiekowała się Igą, podnosiła ją, gdy upadała, dopingowała ją, gdy przegrywała. Choć nie była znana publicznie jak młodsza siostra, odegrała ogromną rolę w jej życiu.

Iga zaczęła wspominać ich wspólne wieczory, kiedy Agata robiła jej herbatę z miodem i cytryną, gdy Iga chorowała. Przypomniała sobie ich rozmowy przez telefon z różnych zakątków świata, kiedy podróżowała na turnieje. Agata zawsze była jej ostoją.

Teraz jej nie było.

Media w szoku

Gdy informacja o tragedii dotarła do mediów, świat tenisa zamarł. Wszystkie agencje informacyjne w Polsce i za granicą publikowały nagłówki:

„Tragedia w rodzinie Świątek – Iga otrzymała bolesną wiadomość tuż po meczu.”
„Świat sportu łączy się w bólu z Igą Świątek po śmierci siostry.”

Na portalach społecznościowych pojawiły się setki tysięcy wiadomości z wyrazami współczucia. Serena Williams, Rafael Nadal, Coco Gauff, Novak Djoković – wszyscy przesyłali wsparcie.

Iga jednak odcięła się od świata. Nie odbierała telefonów, nie wychodziła z pokoju. Jej zespół zawiesił wszystkie spotkania medialne. Turniej, który był dla niej jednym z kluczowych w przygotowaniach do Roland Garros, nagle stał się zupełnie nieistotny.

Powrót do Polski

Trzy dni później, w czarnej marynarce i ciemnych okularach, Iga wróciła do Polski. Towarzyszyli jej członkowie zespołu oraz ojciec. Na lotnisku nie było fotoreporterów – prośba o prywatność została uszanowana.

W domu rodzinnym w Raszynie panowała cisza, jakiej Iga nigdy wcześniej nie doświadczyła. Ściany, które kiedyś tętniły śmiechem sióstr, teraz milczały.

W salonie stała urna z prochami Agaty. Iga nie była w stanie podejść od razu. Dopiero po godzinie weszła sama do pokoju i usiadła przed zdjęciem siostry.

– Przepraszam, że mnie nie było, kiedy cię potrzebowałaś – wyszeptała, a łzy zaczęły znów spływać po jej policzkach. – Obiecałam, że zawsze będę blisko. Zawiodłam.

Wypadek

Według policyjnych raportów, Agata wracała z pracy do domu. Była późna godzina, padał deszcz. W okolicach Piaseczna na jej samochód z ogromną siłą najechał rozpędzony SUV, którego kierowca był pod wpływem alkoholu. Agata zginęła na miejscu.

Sprawca – 28-letni mężczyzna – nie udzielił jej pomocy. Został zatrzymany godzinę później przez policję.

Iga nie chciała znać szczegółów. Dla niej liczyło się tylko to, że jej siostry już nie ma.

Pogrzeb

Na pogrzebie pojawiło się wiele osób, ale uroczystość miała charakter zamknięty. W pierwszym rzędzie – matka, ojciec i Iga.

Gdy kapłan mówił o życiu Agaty, Iga ściskała w dłoni różaniec, który dostała od siostry wiele lat wcześniej. To była ich tajemna pamiątka – znak siły i wiary.

Gdy trumna została opuszczona do grobu, Iga wzięła głęboki oddech i powiedziała półgłosem:

– Nigdy cię nie zapomnę.

Tydzień milczenia

Przez kolejne dni nie było żadnych informacji o Idze. Nie było wiadomo, czy wróci do tenisa, czy zdecyduje się na dłuższą przerwę. Fani czekali cierpliwie, z szacunkiem dla bólu, przez który przechodziła.

Dopiero tydzień później na jej oficjalnym profilu na Instagramie pojawił się wpis:

„Moja siostra Agata była dla mnie wszystkim. To dzięki niej miałam siłę, by codziennie wstawać i walczyć o swoje marzenia. Jej odejście pozostawiło we mnie pustkę, której nie da się opisać.
Dziękuję za wasze wsparcie. Potrzebuję czasu, ale wiem, że ona chciałaby, żebym nadal grała. Dla niej.”

Powrót na kort

Dwa miesiące później Iga wróciła do gry. Nie była już tą samą zawodniczką – coś w jej oczach się zmieniło. Miała w sobie więcej smutku, ale też nową siłę.

Podczas pierwszego meczu po przerwie, po zwycięstwie w trzech setach, podniosła rakietę do nieba i spojrzała w górę.

– To dla ciebie, Aga – powiedziała do mikrofonu z drżącym głosem.

Fundacja Agaty

W kolejnych miesiącach Iga założyła fundację imienia swojej siostry. Jej celem była pomoc rodzinom ofiar wypadków drogowych oraz działania na rzecz bezpieczeństwa na drogach.

– Nie chcę, by inne siostry traciły swoje siostry przez głupotę i lekkomyślność – mówiła podczas inauguracji. – Jeśli mogę coś zmienić, zrobię to.

Fundacja rozpoczęła współpracę z licznymi szkołami, organizowała warsztaty, kampanie społeczne i akcje charytatywne.

Iga nie tylko wróciła do sportu – wróciła z misją.

Minęły trzy lata od śmierci Agaty. Iga wciąż grała – czasem przegrywała, czasem wygrywała, ale zawsze po każdym meczu, gdy spoglądała w niebo, szeptała:

– To dla ciebie.

Jej życie naznaczone było stratą, ale także głęboką miłością.

Bo chociaż siostry nie było już obok niej fizycznie, to w sercu Igi była obecna zawsze – jako jej anioł stróż.

Prezydent elekt wraz z małżonką pokazali się oficjalnie po raz pierwszy od dnia wyborów. Marta Nawrocka przybyła do Zamku Królewskiego w białej, garniturowej sukience.

Uroczyste odebranie zaświadczenia z Państwowej Komisji Wyborczej o wyborze na urząd Prezydenta RP. Dziękujemy Polsko!” – napisała 11 czerwca pierwsza przyszła dama, dodając serię zdjęć z zamkowych wnętrz. Na jednym stoi uśmiechnięta, gdy zgromadzeni goście biją jej brawo, na czele z mężem.

Marta Nawrocka dziękuje wyborczyniom męża. “Mimo oszczerstw i hejtu”
Post Nawrockiej zyskał niewiele ponad 8 tys. polubień, a komentują go głównie kobiety. “Gratulacje! Pani Prezydentowo, zachęcam do zatrudnienia teraz dobrej stylistki. Kopertówka do ręki zamiast łańcuszka na ramieniu, dłuższe garsonki lub spodnie. Małe zmiany, a będzie Pani błyszczeć na okładkach magazynów” – sugeruje obserwatorka.

Żona dopiero co wybranej głowy państwa wybrała białą sukienkę przed kolano o garniturowym kroju, zdobioną masywnymi złotymi guzikami. Kropką nad i były błyszczące szpilki.

Świetnie poprowadzona kampania wizerunkowa, bez wpadek. Zgoda na drugi plan? W tym przypadku – oznaka siły, lojalności i imponującego wsparcia. Dzisiejszy strój to kolejny dowód: klasyczna, lekko złamana biel – symboliczna i świeża. Do tego kobiecy akcent w postaci złotych, ale stonowanych szpilek do kompletu w kolorze guzików — stwierdza w rozmowie z Plotkiem stylistka Ewa Rubasińska-Ianiro.

Jedyne “ale” — rajstopy. Zawsze przypominam: do zdjęć wybieramy modele z minimalną ilością lycry, 10 —15 den, w delikatnie ciemniejszym odcieniu. Naturalniejszy efekt i smuklejsza sylwetka gwarantowane. Ale to tylko detal. Całość – się broni! – podsumowuje.

Czy wynik wyborów prezydenckich oznacza, że powinny się odbyć przyspieszone wybory parlamentarne? Polacy w sondażu SW Research dla Onetu zareagowali na ten pomysł dość jednoznacznie. Szczegółowe wyniki pokazują jednak, że jesteśmy w tej sprawie dość zróżnicowani.

Badanie zostało zrealizowane w dniach 10-11 czerwca 2025 r. przez agencję SW RESEARCH metodą wywiadów on-line (CAWI — Computer-Assisted Web Interview) na panelu internetowym SW Panel. W ramach badania przeprowadzono 817 ankiet z ogólnopolską próbą dorosłych. Zastosowano dobór kwotowy — próba była reprezentatywna ze względu na łączny rozkład płci, wieku i klasy wielkości miejscowości zamieszkania.

***

Wybory prezydenckie wygrał Karol Nawrocki. Sukces kandydata PiS wywołał poważny kryzys w koalicji 15 października. Dla wielu wynik głosowania to czerwona kartka dla rządu Donalda Tuska. W związku z tym premier wystąpił do Sejmu z wnioskiem o wotum zaufania, które uzyskał w środę. Zanim do tego doszło w exposé, lider Koalicji Obywatelskiej zapowiedział rekonstrukcję swojego gabinetu i “nowe otwarcie”, do którego ma dojść w lipcu.

Wiele wskazuje jednak na to, że plany rządzących, w związku z wyborem prezydenta z przeciwnego obozu politycznego, nie będą miały szans na wejście w życie. Najprawdopodobniej rząd nie będzie efektywnie rządził, a jedynie zarządzał państwem do końca kadencji w 2027 r.

Stąd głosy w debacie publicznej, by doprowadzić do przyspieszonych wyborów parlamentarnych. Sondaże partyjne nie dają obecnej ekipie szans na sejmową większość. Wszystko wskazuje na nadchodzącą zmianę władzy, którą objęłaby koalicja PiS i Konfederacji.

“Opcją atomową” byłoby samorozwiązanie Sejmu. Do tego potrzebna jest jednak większość aż 2/3 posłów. Tymczasem otwarcie o takim rozwiązaniu mówią jedynie konfederaci. Inna możliwość to nieprzyjęcie budżetu państwa.

Nowe wybory? Polacy zabrali głos w sondażu

Pracownia SW Research zapytała uczestników badania: “Czy wynik wyborów prezydenckich oznacza, że powinny odbyć się przyspieszone wybory parlamentarne?”.

— Nie poznaję cię już, Iga. Kiedyś byłaś moją dumą, teraz… teraz nie wiem, kim jesteś — powiedział Tomasz Świątek z bólem w głosie, patrząc na swoją córkę, która właśnie zamknęła za sobą drzwi jego warszawskiego mieszkania.

Iga nie odpowiedziała. Stała nieruchomo, wpatrując się w podłogę, jakby liczyła każdą szczelinę między deskami. Cisza, która nastała, była głośniejsza niż jakiekolwiek słowa.

— Wiesz, że nie chcę cię skrzywdzić — dodał w końcu. — Ale nie rozumiem już twoich decyzji. Wszystko, co robisz, to… odwracanie się od rodziny. Od mnie. Od tego, co cię ukształtowało.

Iga uniosła głowę. Jej oczy były wilgotne, ale nie płakała.

— A może po prostu wreszcie zaczęłam myśleć o sobie — odpowiedziała cicho. — Nie o twoich ambicjach. Nie o twojej wizji idealnej córki.

Tomasz skrzywił się, jakby uderzyła go w twarz.

—

Od dzieciństwa Iga była „projektowana”. Jej życie nie było przypadkiem – od wieku sześciu lat harmonogram był napięty do granic możliwości. Szkoła, trening, analiza wideo, wyjazdy, turnieje. Tomasz, były wioślarz i olimpijczyk, wiedział, jak wygląda droga na szczyt – i chciał, by jego córka przeszła nią szybciej, lepiej i bez wahania.

Nie było miejsca na słabość. Gdy Iga miała dwanaście lat i przegrała swój pierwszy poważny mecz, Tomasz nie powiedział jej, że jest dzielna. Powiedział: „Zawiodłaś. Chcesz być mistrzynią? Mistrzynie nie płaczą.”

Te słowa stały się jej mantrą przez lata.

—

Kiedy miała siedemnaście lat i wygrała swój pierwszy juniorski Wielki Szlem, Tomasz był dumny, ale nie okazał emocji. W hotelu, po ceremonii, powiedział tylko:

— Dobrze. Teraz seniorzy. Czas dorosnąć.

Iga w tamtym czasie nie rozumiała, że coś w niej zaczęło pękać. Że za sukcesami kryła się głęboka samotność. Przez kolejne lata odnosiła kolejne zwycięstwa — ale z każdym triumfem czuła się coraz bardziej jak aktorka w cudzym przedstawieniu.

—

2025.

Miała już cztery tytuły Wielkiego Szlema. Była na szczycie światowego rankingu WTA. Jej twarz zdobiła bilbordy w Paryżu, Nowym Jorku, Tokio.

A jednak, kiedy patrzyła w lustro, widziała jedynie dziewczynę, która nie potrafiła powiedzieć „nie” własnemu ojcu.

Ale to się zmieniło.

Podjęła kilka decyzji, które dla Tomasza były niezrozumiałe. Zmiana trenera. Wycofanie się z kilku turniejów, by zadbać o zdrowie psychiczne. Udział w kampanii społecznej dotyczącej depresji wśród sportowców. I najgorsze — publiczne przyznanie w wywiadzie, że przez wiele lat czuła się „przytłoczona oczekiwaniami najbliższych”.

—

To właśnie ten wywiad był iskrą, która doprowadziła do wybuchu.

Tomasz zadzwonił do niej natychmiast.

— Co ty sobie wyobrażasz?! Wiesz, co właśnie zrobiłaś naszej rodzinie? Mnie?

— Powiedziałam prawdę.

— Zdradziłaś nas. Tak to wygląda. Przed światem.

— Tato, to nie jest zdrada. To moje życie.

— Nie poznaję cię, Iga.

—

W ciągu kolejnych tygodni ich relacja była napięta do granic. Tomasz przestał jeździć na jej mecze. Nie odpowiadał na SMS-y. Gdy media zapytały, dlaczego nie było go na trybunach w Madrycie, odpowiedział krótko: „To decyzja Igi. Proszę jej zapytać.”

Ona milczała. W środku czuła się rozdarta, ale też wolna. Po raz pierwszy w życiu czuła, że może coś zrobić bez lęku o to, co powie ojciec.

—

Teraz jednak, stojąc w jego mieszkaniu, znów czuła się jak ta dwunastoletnia dziewczynka, która przegrała mecz i czeka na werdykt.

— Ja cię nie proszę o akceptację — powiedziała w końcu. — Ale chcę, żebyś chociaż mnie posłuchał. Bez oceniania.

— A czy ty mnie kiedyś posłuchałaś? — odburknął Tomasz. — Gdy mówiłem ci, że sport to nie tylko talent, ale i dyscyplina? Gdy cię uczyłem, jak przetrwać, nie płakałaś, tylko wygrywałaś.

— Nie. Przegrywałam w sobie — odpowiedziała. — I tego nigdy nie zauważyłeś.

Tomasz spuścił wzrok. Jego twarz — zwykle twarda, jak wyciosana z kamienia — nagle złagodniała.

—

Nastąpiła długa, bolesna cisza.

W końcu Tomasz usiadł. Wziął głęboki oddech.

— Wiesz, może masz rację — powiedział, niemal szeptem. — Może… nie chciałem mieć córki. Może chciałem mieć zwycięzcę.

— A ja nie mogę być jednym i drugim? — zapytała Iga, siadając naprzeciw niego.

—

Ich rozmowa trwała godzinami. Pełna była napięcia, wyrzutów, prób wyjaśnienia lat bólu i niezrozumienia. Ale też — pierwszy raz — pojawiło się coś innego: próba słuchania.

Iga opowiedziała o swoich napadach paniki po meczach, o strachu przed porażką, który zamieniał się w fizyczny ból. O terapeutce, która pomogła jej zrozumieć, że sukces nie powinien być okupiony cierpieniem.

Tomasz opowiedział o swoim dzieciństwie — surowym, pełnym oczekiwań, bez ojcowskiej miłości. O tym, jak chciał dać córce „szansę na coś więcej”, nie wiedząc, że może odbiera jej człowieczeństwo.

—

Była już noc, kiedy Iga wstała.

— Chciałabym, żebyśmy znów byli rodziną. Ale na innych zasadach. Takich, gdzie mogę być sobą. Nie projektem.

Tomasz pokiwał głową.

— Ja… nie wiem, jak się tego nauczyć.

— To dobrze. Ja też się uczę.

Przytulili się — nie pewnie, nie z pełnym przekonaniem — ale prawdziwie.

—

Epilog – pół roku później.

Iga przegrała finał Roland Garros. Na konferencji prasowej powiedziała:

— To był trudny mecz, ale też wyjątkowy czas. Dziś wiem, że porażka nie jest końcem. Tato, jeśli to oglądasz — dziękuję, że jesteś.

W tłumie dziennikarzy Tomasz Świątek wstał, ukryty w kącie. Nikt go nie zauważył. Uśmiechnął się i z trudem powstrzymał łzy.

Sala była pełna. Nie tyle ludzi, ile napięcia. Zapach potu, dezodorantów i pudru unosił się w powietrzu jak mgła. W pierwszym rzędzie siedzieli dziennikarze, politycy i lokalni notable. Pośrodku sceny — mikrofon. A za nim — ona. Helena Rogalska. 72 lata. Emerytowana nauczycielka, działaczka społeczna, kiedyś ceniona posłanka. Dziś, stara kobieta z plecakiem wspomnień i oczami, które widziały więcej niż ktokolwiek na tej sali.

Wstała z trudem, opierając się o laskę. Publiczność ucichła.

– Pozwolą państwo, że powiem kilka słów – zaczęła spokojnie, ale głos miała silny jak stal.

I właśnie wtedy ktoś z sali, młody mężczyzna w garniturze z nowoczesnym zegarkiem, zawołał z pogardą:

– Nie musimy słuchać bredni jakiejś skandalicznej, głupiej, starej Polki!

Salę przeszył szept. Ktoś

Urodziła się w 1953 roku w małej wsi pod Kielcami. W czasach, gdy kobiety nie miały prawa głosu, a starsze kobiety miały tylko siedzieć cicho, ona już wtedy sięgała wyżej. Studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim, organizowała protesty w latach 80., pisała dla podziemnej prasy. W Sejmie zasiadała przez dwie kadencje po 1989 roku.

Ale to nie jej polityczna kariera była najważniejsza. To, co czyniło ją wielką, to codzienne działania: walka o prawa samotnych matek, obrona emerytów wyrzucanych z mieszkań, pomoc ofiarom przemocy domowej. Dla wielu była głosem sumienia. Dla innych – przeszkodą. A dla niektórych – skandaliczną staruszką.

Następnego dnia po incydencie nagłówki gazet grzmiały:

„Młody radny obraża Helenę Rogalską!”
„Skandaliczne słowa na spotkaniu obywatelskim”
„Czy starość to grzech?”

Internet płonął. Podzielił się na dwa obozy. Jedni bronili Heleny, pokazując jej zasługi. Inni stwierdzali, że czas staruszek już minął. Komentarze pełne nienawiści mieszały się z wyrazami wsparcia.

Ale ona sama nie zabierała głosu. Przez trzy dni nie odezwała się do żadnej redakcji. Pisała za to coś w zeszycie – ręcznie, jak za dawnych lat.

Czwartego dnia opublikowała list. Oto fragment:

„Nie pierwszy raz ktoś próbuje mnie uciszyć. Ale nie zamilknę tylko dlatego, że jestem stara, że mam siwe włosy i zmarszczki. Nie zamilknę, bo wiem, że moje słowa jeszcze mogą mieć wartość. Ten, kto nazwał mnie ‘skandaliczną, głupią, starą Polką’, nie obraził mnie – obraził własną przyszłość. Bo jeśli nie nauczymy się szanować starszych ludzi, to kim sami się staniemy, gdy będziemy starzy?”

List obiegł całą Polskę. Udostępniały go influencerki i naukowcy, politycy i pielęgniarki. Helena znów stała się tematem numer jeden.

Kilka dni później, na antenie ogólnopolskiej telewizji odbyła się debata. Helena usiadła naprzeciwko młodego radnego – Michała Tomczyka. 33-letni, ambitny, popularny w social mediach.

– Nie przeproszę – powiedział na początku. – Nie uważam, że zrobiłem coś złego. Mamy wolność słowa.

Helena skinęła głową.

– Masz rację, Michał. Masz prawo mówić, co chcesz. Ale wolność słowa nie chroni cię przed konsekwencjami. I nie usprawiedliwia braku szacunku.

– Ale pani obraża też młodych ludzi, cały czas opowiadając, że wszystko było lepsze za dawnych lat!

– Nie – odparła cicho. – Ja tylko przypominam, że wartości takie jak odpowiedzialność, empatia i pokora nie mają wieku. Ty ich jeszcze nie zrozumiałeś.

Po programie Helena wróciła do domu. Usiadła przy kuchennym stole i spojrzała na stare zdjęcie: ona i jej mąż, Stefan, z czasów studiów. Odszedł piętnaście lat temu. Ich syn zginął w wypadku samochodowym. Została sama.

Ale nie była samotna. Codziennie przychodzili sąsiedzi. Pisały do niej młode kobiety z całej Polski. Uczniowie, których uczyła historii w liceum, dzwonili z pytaniem, jak się czuje.

Jej siła tkwiła w ludziach, którzy pamiętali.

Kilka miesięcy później Helena wygłosiła przemówienie w Parlamencie Europejskim. Została zaproszona przez organizację zajmującą się prawami osób starszych. Mówiła z przekonaniem:

– Nie jesteśmy przeszłością. Jesteśmy fundamentem. Każdy z nas – staruszek na ławce, babcia z zakupami, emerytowany górnik – niesie ze sobą historię. I jeżeli społeczeństwo nie umie słuchać tych historii, to samo sobie odbiera mądrość.

Michał Tomczyk oglądał transmisję. Nie był już tak pewny siebie. I nie dlatego, że przegrał medialną wojnę. Tylko dlatego, że wreszcie… zaczął słuchać.

Rok później, podczas dorocznego spotkania obywatelskiego, Michał podszedł do Heleny i powiedział:

– Pani Heleno… Przepraszam. Nauczyłem się więcej przez ostatni rok niż przez całe studia. I chyba już rozumiem, dlaczego pani walczy.

Helena spojrzała mu w oczy.

– Każdy może się zmienić, jeśli tylko chce.

– Nie jest pani ani skandaliczna, ani głupia. A jeśli stara – to w najlepszym znaczeniu tego słowa.

Helena Rogalska zmarła pięć lat później, mając 77 lat. W testamencie przekazała swój dom na fundację wspierającą aktywność seniorów. Napisała jeszcze jedno zdanie:

„Wiek nie jest hańbą. Hańbą jest zapomnienie.”

Jej historia przetrwała. Nie jako legenda o staruszce wyzywanej publicznie. Ale jako opowieść o godności, sile i głosie, który nie zamilkł —

W letni poranek w Monte Lucente – nowoczesnym kompleksie sportowym we Włoszech – rozpoczął się prestiżowy turniej kobiecego tenisa „Aurora Masters 2025”. Jak co roku, udział w nim biorą największe gwiazdy światowego tenisa. Najwięcej uwagi przyciągają dwie zawodniczki: Irena Ślęzak z Polski – czterokrotna zwyciężczyni Wielkiego Szlema, znana ze stoickiego spokoju i perfekcyjnej techniki, oraz Alisa Baranowa z Białorusi – charyzmatyczna, impulsywna tenisistka, słynąca z wybuchowego temperamentu.

Już na konferencjach prasowych przed rozpoczęciem turnieju media wyczuwały napięcie między dwiema tenisistkami. Pytania o wzajemne relacje padały niemal co chwilę, lecz obie zawodniczki unikały bezpośrednich komentarzy. Baranowa jednak – w typowym dla siebie stylu – pozwoliła sobie na uszczypliwość:

– Niektóre zawodniczki żyją przeszłością. Ale tenis to nie muzeum. Tu liczy się siła i serce, a nie tylko schematy.

Wielu odebrało to jako zawoalowaną krytykę Ślęzak. Media natychmiast podchwyciły temat, wywołując spekulacje o możliwym konflikcie.

Zarówno Baranowa, jak i Ślęzak pewnie pokonywały swoje kolejne rywalki. Ich gra była demonstracją dwóch zupełnie różnych stylów: Irena – precyzyjna, cierpliwa, wyważona. Alisa – agresywna, nieprzewidywalna, kipiąca emocjami. Gdy stało się jasne, że obie zawodniczki spotkają się w półfinale, napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny.

Na dzień przed meczem jeden z dziennikarzy zadał Baranowej pytanie:

– Czy jesteś gotowa, by zmierzyć się z najbardziej utytułowaną zawodniczką tego turnieju?

Baranowa zaśmiała się krótko i odpowiedziała:

– Tytuły nie grają. Nie obchodzi mnie, ile razy stała na podium. Czasem legendy stają się… skandalicznie przestarzałe.

Słowa wywołały ogromne poruszenie. „Skandalicznie przestarzałe” – takie określenie, w ustach Baranowej, było jednoznaczne. Internauci oskarżali ją o brak szacunku, inni bronili jej prawa do własnej opinii. Sama Ślęzak odmówiła komentarza, mówiąc tylko:

– Jutro wszystko wyjaśni się na korcie. Nie w mediach.

Półfinał między Ślęzak a Baranową był jednym z najczęściej oglądanych pojedynków w historii „Aurora Masters”. Tłum zgromadzony na trybunach nie przestawał wiwatować. Emocje były ogromne – nie tylko sportowe, ale i osobiste.

Pierwszy set padł łupem Baranowej – 6:4. Grała agresywnie, zmuszała Ślęzak do defensywy. Drugi set toczył się punkt za punkt, ale doświadczenie Ireny wzięło górę – wygrała 7:5. W trzecim, decydującym secie wszystko wskazywało na przewagę Polki.

W kluczowym momencie, przy stanie 5:3 dla Ślęzak, Baranowa nie wytrzymała emocji. Po jednej z piłek, którą sędzia uznał za aut, podeszła do siatki i wykrzyczała:

– Jesteś tylko skandaliczną, głupią starą kobietą, która boi się, że przegra z kimś młodszym!

Trybuny zamarły. Sędzia natychmiast przerwał grę i ukarał Baranową ostrzeżeniem za niesportowe zachowanie. Ślęzak nie zareagowała – po prostu wróciła na linię końcową, gotowa do serwisu.

Kilka minut później zakończyła mecz zwycięstwem – 6:3.

Wydarzenia z półfinału natychmiast obiegły cały świat. Nagranie momentu, w którym Baranowa obraża Ślęzak, trafiło na czołówki wszystkich sportowych portali. Media, fani i byli zawodnicy jednogłośnie potępili zachowanie Białorusinki.

Legendarny tenisista Carlos Domínguez powiedział:

– Tenis to gra elegancji i charakteru. Można przegrać z honorem lub zhańbić się w chwili gniewu. Baranowa przekroczyła granicę.

Organizatorzy turnieju ukarali Alisę grzywną w wysokości 75 tysięcy euro oraz zakazem udziału w kolejnej edycji. Sama zawodniczka nie pojawiła się na konferencji prasowej po meczu, a jej konto w mediach społecznościowych zamilkło na kilka dni.

Irena Ślęzak, zapytana po meczu o incydent, odpowiedziała:

– Nie mam potrzeby odpowiadać na słowa, które niczego nie wnoszą. Wolę odpowiadać grą. Sport to nie tylko siła fizyczna, ale i odporność psychiczna.

Jej postawa została szeroko pochwalona. Eksperci zwracali uwagę, że taka reakcja – opanowana i dojrzała – pokazuje prawdziwy klasowy poziom zawodniczki.

– W świecie pełnym krzyków i skandali, to właśnie spokój Ireny pokazuje, czym powinien być sport – napisał w komentarzu redaktor „Tennis Global Weekly”.

Tydzień po wydarzeniach z Monte Lucente, Alisa Baranowa wydała oficjalne oświadczenie:

„W emocjach powiedziałam rzeczy, których żałuję. Nie usprawiedliwiam swojego zachowania. Chciałabym przeprosić Irenę Ślęzak i wszystkich, którzy poczuli się urażeni moimi słowami. Sport uczy pokory – i ja właśnie lekcję pokory otrzymałam.”

Przeprosiny zostały przyjęte z mieszanymi reakcjami. Część środowiska tenisowego uznała je za szczere, inni zarzucali, że pojawiły się dopiero po sankcjach i medialnym nacisku.

Ślęzak, zapytana o przeprosiny, odpowiedziała krótko:

– Każdy ma prawo do błędu. Liczy się to, co zrobimy później.

W finale „Aurora Masters 2025” Irena Ślęzak pokonała niespodziewanie młodą Hiszpankę, Carlę Domínguez, w dwóch setach. Jej zwycięstwo było jednak czymś więcej niż tylko sukcesem sportowym – było triumfem klasy, opanowania i ducha fair play.

Po meczu publiczność wstała i zgotowała jej owację na stojąco, która trwała niemal pięć minut. W oczach Ślęzak widać było wzruszenie. Dziennikarze zapytali ją, czy to był jej ostatni turniej:

– Nie wiem. Może tak, może nie. Ale jeśli miałby to być koniec, to nie wyobrażam sobie piękniejszego

Incydent z półfinału stał się tematem debat na całym świecie. Na uczelniach sportowych analizowano go jako przykład tego, jak emocje mogą zniszczyć reputację zawodnika, ale także jako dowód, że opanowanie i godność mają ogromną wartość.

Alisa Baranowa po kilku miesiącach powróciła do rywalizacji. Na konferencji po jednym z meczów powiedziała:

– Zrozumiałam, że nie chodzi tylko o wygrywanie. Chodzi o to, jak się przegrywa. I jak się przeprasza.

Irena Ślęzak – choć rzadko udzielała się medialnie – raz jeszcze stała się symbolem klasy, której nie da się nauczyć z dnia na dzień. Jej sylwetka znalazła się na okładkach sportowych magazynów z podpisem:
„Siła spokoju”.

Wczesnym rankiem, w słoneczny, ale chłodny dzień w Warszawie, Polska obudziła się na wiadomość, która wstrząsnęła całym krajem. Media społecznościowe, portale informacyjne i stacje telewizyjne niemal jednocześnie podały informację: Tomasz Świątek, ojciec najlepszej polskiej tenisistki Igi Świątek, zmarł nagle w swoim domu w Raszynie.

Choć pierwsze doniesienia były lakoniczne i nie zawierały szczegółów, wieść o śmierci Tomasza Świątka błyskawicznie rozniosła się po kraju i świecie. Miliony fanów sportu, a zwłaszcza miłośnicy tenisa, zamarli w niedowierzaniu. Nikt nie spodziewał się takiej wiadomości — przecież jeszcze tydzień wcześniej widziano go na trybunach turnieju w Rzymie, gdzie z dumą obserwował kolejne zwycięstwo swojej córki.

Dzień, który zmienił wszystko

Informację potwierdziła jako pierwsza agencja prasowa PAP, a chwilę później pojawił się oficjalny komunikat rzecznika rodziny Świątek:

„Z głębokim smutkiem informujemy, że w dniu dzisiejszym, 24 maja, w godzinach porannych, zmarł Tomasz Świątek — ojciec i mentor Igi Świątek. Prosimy o uszanowanie prywatności rodziny w tym trudnym czasie.”

Nie podano przyczyny śmierci, co tylko zwiększyło falę spekulacji. Czy była to nagła choroba? Wypadek? A może coś innego? Media rozpoczęły poszukiwania odpowiedzi, ale rodzina konsekwentnie milczała.

Kim był Tomasz Świątek?

Choć przez lata pozostawał w cieniu swojej córki, Tomasz Świątek był postacią dobrze znaną w środowisku sportowym. Urodzony w 1964 roku, sam był wybitnym sportowcem — reprezentował Polskę w wioślarstwie na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 roku. Dyscyplina, poświęcenie i etyka pracy, które wyniósł ze swojej kariery, przeniósł później na wychowanie swojej córki.

To on zapisał Igę na pierwsze zajęcia tenisowe, to on woził ją na treningi, finansował pierwsze rakiety, szukał sponsorów, gdy jeszcze nikt nie znał jej nazwiska. Choć relacja ojca i córki bywała według doniesień trudna, nie da się zaprzeczyć, że Tomasz odegrał kluczową rolę w kształtowaniu kariery Igi.

„To był człowiek z wizją” — mówił w jednym z wywiadów jej pierwszy trener, Piotr Sierzputowski. „Tomasz był wymagający, ale niesamowicie oddany. Wierzył w Igę, zanim jeszcze ona sama uwierzyła w siebie.”

Iga Świątek przerywa milczenie

Przez pierwsze godziny po ogłoszeniu wiadomości o śmierci ojca, Iga Świątek nie komentowała sprawy. Jej profil na Instagramie, zwykle aktywny, zamilkł. Dopiero wieczorem pojawił się poruszający wpis:

„Nie potrafię jeszcze ubrać w słowa tego, co czuję. Mój tata był moim pierwszym trenerem, najwierniejszym kibicem, osobą, dzięki której jestem dziś tu, gdzie jestem. Dziękuję Ci, Tato. Kocham Cię. Zawsze będziesz przy mnie.”

Do wpisu dołączone było czarno-białe zdjęcie — kilkuletnia Iga trzymająca rakietę, a obok niej uśmiechnięty Tomasz, trzymający ją za ramię.

W ciągu godziny post zebrał ponad milion polubień i dziesiątki tysięcy komentarzy. Fani, przyjaciele, dziennikarze, a także znani sportowcy składali wyrazy współczucia. Rafael Nadal, Aryna Sabalenka, Coco Gauff, Novak Djoković — wszyscy wyrazili wsparcie i żal.

Cała Polska w żałobie

Wieczorem, w wielu miastach Polski, odbyły się spontaniczne spotkania fanów tenisa. W Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Gdańsku ludzie zapalali znicze przed lokalnymi kortami tenisowymi. W Raszynie, pod domem Świątków, pojawiły się kwiaty, listy, pluszaki.

Media relacjonowały te sceny na żywo — jakby cała Polska zjednoczyła się w bólu po stracie człowieka, który przez lata pozostawał w cieniu, ale który teraz stanął w centrum narodowej uwagi.

„Tomasz Świątek nie był tylko ojcem tenisistki. Był ojcem sukcesu, symbolem poświęcenia” — mówił jeden z komentatorów TVP Sport.

W Sejmie uczczono jego pamięć minutą ciszy. Minister Sportu, przedstawiciele Polskiego Związku Tenisowego i Komitetu Olimpijskiego wystosowali wspólne oświadczenie, w którym nazwali go „architektem polskiego sukcesu w światowym tenisie”.

Pogrzeb i cisza

Kilka dni później odbył się pogrzeb Tomasza Świątka na cmentarzu w Raszynie. Uroczystość była zamknięta dla mediów — wzięli w niej udział tylko członkowie rodziny i najbliżsi przyjaciele. Iga Świątek nie przemówiła — przez całą ceremonię trzymała rękę swojej starszej siostry Agaty, byłej zawodniczki tenisa stołowego, która wspierała ją nie tylko na pogrzebie, ale i przez całą karierę.

Wśród uczestników dostrzeżono także byłych olimpijczyków, trenerów, a także przedstawicieli władz. Księga kondolencyjna zapełniła się błyskawicznie.

Cisza na kortach

Po śmierci ojca Iga Świątek wycofała się z turnieju French Open, który miał rozpocząć się zaledwie tydzień później. Oficjalnie ogłosiła, że potrzebuje czasu na żałobę i nie będzie grać do odwołania.

„Nie jestem gotowa wracać na kort. Mój umysł i serce są gdzie indziej” — napisała w krótkim komunikacie. Jej decyzję przyjęto ze zrozumieniem. Organizatorzy turnieju w Paryżu przesłali jej list z wyrazami wsparcia.

Dziennikarze sportowi, zazwyczaj bezwzględni w ocenach, tym razem jednogłośnie podkreślali: czasem są rzeczy ważniejsze niż sport.

Nowy rozdział?

Niektórzy zastanawiali się, czy ta tragedia nie oznacza dla Igi końca kariery. W końcu przez lata była emocjonalnie związana z ojcem, który był jej przewodnikiem i oparciem. Ale ci, którzy znają Igę bliżej, twierdzą, że Tomasz nauczył ją siły — siły, która pozwoli jej przetrwać nawet największe życiowe burze.

W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” jej psycholog sportowa, Daria Abramowicz, powiedziała:

„To będzie dla Igi najtrudniejszy test. Ale jeśli ktoś potrafi przejść przez taką stratę i wrócić silniejszy, to właśnie ona. Tomasz Świątek wychował wojowniczkę.”

Pamięć, która nie zgaśnie

W tygodniach po śmierci Tomasza, w wielu akademiach tenisowych w Polsce rozpoczęto kampanię edukacyjną pod hasłem „Wychowujemy marzenia”, inspirowaną jego życiem. W mediach pojawił się pomysł, by nazwać jeden z kortów narodowych jego imieniem.

Telewizja Polska przygotowała dokument o jego życiu, zatytułowany „Tata Mistrzyni”, który miał premierę miesiąc po jego śmierci i przyciągnął miliony widzów.

Iga Świątek powróciła na kort dopiero trzy miesiące później, na turniej w Toronto. W pierwszym meczu wystąpiła z czarną opaską na ramieniu. Po zwycięstwie uniosła rakietę do nieba, a jej łzy mówiły więcej niż tysiące słów.

Śmierć Tomasza Świątka była tragedią nie tylko dla jego najbliższych, ale i dla całego kraju. Polska straciła człowieka, którego nazwisko nie zawsze było na pierwszych stronach gazet, ale który odegrał fundamentalną rolę w jednej z najpiękniejszych historii sportowych XXI wieku.

Dziś, gdy Iga Świątek wychodzi na kort, nie jest już tylko tenisistką. Jest dziedziczką marzeń ojca, symbolem siły, miłości i pamięci. I choć Tomasza już nie ma, jego obecność wciąż czuć na każdym serwisie, każdej wymianie, każdej wygranej piłce.

Bo ojcowie tacy jak on nigdy naprawdę nie odchodzą.