Category: Iga Świątek

Nikt się tego nie spodziewał. Ani najwierniejsi kibice, ani dziennikarze sportowi, ani nawet najbliżsi znajomi. Wiadomość, że najlepsza polska tenisistka Iga Świątek poślubiła swojego trenera Wima Fissette’a, spadła na świat sportu jak grom z jasnego nieba. Ceremonia odbyła się w tajemnicy, z dala od mediów i fleszy aparatów, a informacja wypłynęła dopiero kilka dni po fakcie. Co się wydarzyło? Jak do tego doszło? I co oznacza to dla kariery młodej mistrzyni?

Rozdział 1: Profesjonalna relacja

Wszystko zaczęło się niewinnie. Po zakończeniu współpracy z Tomaszem Wiktorowskim, Iga Świątek ogłosiła, że jej nowym trenerem będzie Belg Wim Fissette – doświadczony szkoleniowiec, który wcześniej współpracował z takimi gwiazdami jak Kim Clijsters, Naomi Osaka czy Angelique Kerber. Media natychmiast podchwyciły temat, zachwalając nowego trenera jako świetne posunięcie.

Początkowo ich relacja była czysto profesjonalna. Widać było jednak, że między nimi panuje wyjątkowe zrozumienie. Iga często mówiła w wywiadach, że z Fissette’em rozumie się bez słów, że jego podejście pomaga jej nie tylko na korcie, ale i poza nim. Wspólne sesje treningowe, rozmowy po meczach, wspólne podróże po świecie – wszystko to zaczęło ich zbliżać w sposób, którego nikt nie przewidział.

Rozdział 2: Plotki i spekulacje

Z czasem zaczęły pojawiać się plotki. Pierwsze wzmianki o „niewinnym zauroczeniu” pojawiły się po turnieju w Indian Wells, kiedy to kamery uchwyciły czułe spojrzenia między Igą a Wimem. Fani jednak bagatelizowali sytuację. „To przecież tylko emocje po wygranym meczu”, pisano w komentarzach. „Świątek zawsze jest blisko ze swoim teamem”.

Jednak z biegiem miesięcy zaczęło być coraz trudniej ignorować to, co widzieli wszyscy. Iga i Wim spędzali ze sobą coraz więcej czasu – nie tylko na korcie, ale i poza nim. Zaczęli być widywani razem podczas kolacji, wspólnych spacerów, a nawet w momentach, które nie miały nic wspólnego z tenisem. Plotki zaczęły przybierać na sile, a media brukowe nie pozostawiały wątpliwości: „Miłość na korcie?” – pytały okładki tabloidów.

Rozdział 3: Ucieczka od mediów

W obliczu rosnących spekulacji, Iga Świątek coraz rzadziej udzielała wywiadów. Na pytania dotyczące jej życia prywatnego odpowiadała krótko lub unikała tematu. Fissette również nie komentował. Ich strategia była jasna – cisza medialna. W tym czasie jednak, za zamkniętymi drzwiami, działo się coś wyjątkowego.

Zaufane źródła z otoczenia Świątek zdradzają dziś, że uczucie między nimi zaczęło się rozwijać już na początku 2024 roku. Początkowo oboje byli bardzo ostrożni – różnica wieku, relacja zawodowa i nacisk ze strony opinii publicznej były poważnymi przeszkodami. Ale z czasem miłość wzięła górę nad rozsądkiem.

Rozdział 4: Ślub w tajemnicy

Największy szok przyszedł jednak w marcu 2025 roku. W czasie, gdy świat tenisowy żył turniejem w Miami, Iga Świątek i Wim Fissette zniknęli z radarów. Oficjalnie – odpoczynek po intensywnym sezonie. Nieoficjalnie – podróż do Szwajcarii, gdzie w małym, malowniczym kościele w Genewie odbyła się prywatna ceremonia ślubna. Tylko najbliżsi przyjaciele, żadnych kamer, żadnych dziennikarzy.

Iga miała na sobie prostą, elegancką suknię. Wim – klasyczny garnitur. Świadkowie mówią o łzach wzruszenia, szczerych przysięgach i niesamowitej atmosferze. Po ceremonii młoda para udała się na krótki miesiąc miodowy do Toskanii. Dopiero po powrocie do Polski, informacja zaczęła powoli przeciekać do mediów.

Rozdział 5: Reakcja świata

Szok. Niedowierzanie. Eksplozja komentarzy w mediach społecznościowych. Jedni gratulowali, inni krytykowali. Część fanów była zachwycona: „Miłość zwyciężyła!”, „Pasują do siebie!”, „Brawo dla Igi za odwagę!”. Ale nie brakowało też głosów krytyki: „To nieprofesjonalne”, „To nie przystoi trenerowi”, „Jak to wpłynie na jej karierę?”.

Świat tenisa był podzielony. Niektórzy zawodnicy gratulowali publicznie – Naomi Osaka napisała na Instagramie: „Nie mogę uwierzyć! Wszystkiego najlepszego, Iga!”. Inni – jak Martina Navratilova – wyrazili zaniepokojenie: „To bardzo delikatna sytuacja. Mam nadzieję, że emocje nie zakłócą pracy na korcie”.

Rozdział 6: Konsekwencje

Wielu zaczęło się zastanawiać, co dalej. Czy Iga i Wim będą kontynuować współpracę zawodową? Czy relacja prywatna nie wpłynie na ich decyzje strategiczne? Czy nie pojawią się konflikty interesów?

W specjalnym oświadczeniu, które para wydała kilka dni po wycieku informacji, napisali:

„Miłość przyszła niespodziewanie, ale prawdziwie. Jesteśmy świadomi kontrowersji, jakie może to wywołać, jednak zapewniamy, że nasza współpraca zawodowa pozostaje na najwyższym poziomie. Nadal wspólnie walczymy o kolejne tytuły. Prosimy o uszanowanie naszej prywatności.”

Choć oświadczenie uspokoiło niektórych, wielu pozostało sceptycznych. Eksperci od psychologii sportu ostrzegali: „Relacje romantyczne w środowisku zawodowym zawsze niosą ryzyko. Każdy kryzys osobisty może wpłynąć na wyniki sportowe.”

Rozdział 7: Wpływ na karierę

Na razie jednak, nic nie wskazuje na to, by decyzja Igi miała negatywny wpływ na jej grę. Wręcz przeciwnie – już podczas kolejnego turnieju w Stuttgarcie, Świątek pokazała klasę, wygrywając wszystkie mecze bez straty seta.

W wywiadzie pomeczowym, z delikatnym uśmiechem, powiedziała: „Czuję spokój. Czuję się wspierana. I myślę, że to widać na korcie.” Wymieniła spojrzenia z Wimem, który stał tuż za kamerą. To wystarczyło, by fani znów oszaleli.

Rozdział 8: Życie poza kortem

Po raz pierwszy od lat, Iga zaczęła dzielić się z fanami fragmentami życia prywatnego. Na Instagramie pojawiły się zdjęcia z podróży poślubnej, wspólne chwile z Wimem, a nawet relacje z codziennych treningów, które teraz nabrały nowego, bardziej intymnego wymiaru.

Zaskoczeniem było również to, że Fissette – wcześniej dość powściągliwy – zaczął być bardziej otwarty. W podcaście sportowym opowiedział o tym, jak zrodziło się uczucie: „Była cierpliwa, mądra, uważna. Wiedziałem, że coś się zmienia, ale długo walczyłem z tym, by nie dopuścić do czegoś więcej. Aż w końcu zrozumiałem, że to miłość mojego życia.”

Rozdział 9: Polska dzieli się opiniami

W Polsce sprawa małżeństwa Igi Świątek stała się narodową sensacją. W programach śniadaniowych, na forach internetowych, w gazetach – wszędzie dyskutowano o tej relacji. Psycholodzy analizowali dynamikę ich związku, dziennikarze śledzili każde ich publiczne wystąpienie, a fani dzielili się na obozy.

Nie brakowało głosów zatroskanych: „Ona ma dopiero 23 lata, on 44! To ogromna różnica!”, ale też i pełnych nadziei: „Skoro są szczęśliwi, to czemu nie? Miłość nie zna wieku!”

Dziś, kilka tygodni po ogłoszeniu ślubu, Iga Świątek i Wim Fissette są nadal na ustach wszystkich. Ich związek to temat numer jeden nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie.

Iga nadal trenuje, wygrywa, rozwija się. Wspólnie z mężem planują kolejne miesiące intensywnej pracy, nie zapominając jednak o życiu poza kortem. Czy uda im się połączyć życie zawodowe z prywatnym? Czy ich relacja przetrwa próbę czasu i presję mediów?

Jedno jest pewne – fani, choć w szoku, kibicują Idze z całego serca. Bo choć świat sportu zna wiele historii miłosnych, ta jest wyjątkowa.

Szok, niedowierzanie i głęboka rozpacz ogarnęły świat sportu, gdy media obiegła wiadomość: „Tomasz Świątek został skazany na 10 lat więzienia.” Ta wieść, choć wydawała się nierealna, okazała się potwierdzona przez sąd okręgowy w Warszawie, który wydał wyrok po trwającym kilka miesięcy procesie. Na sali sądowej panowała cisza, gdy sędzia wypowiadał słowa: „W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, Tomasz Świątek zostaje skazany na 10 lat pozbawienia wolności za zarzuty przedstawione przez prokuraturę.”

Wśród obecnych na sali nie zabrakło jego córki, Igi Świątek — światowej gwiazdy tenisa, czterokrotnej zwyciężczyni turniejów wielkoszlemowych. Jej twarz była blada, a oczy pełne łez. Próbowała zachować spokój, ale w momencie ogłoszenia wyroku ugięły się pod nią kolana. „Moje życie jest skończone” — wyszeptała do dziennikarzy po wyjściu z budynku sądu.

Początek końca

Tomasz Świątek przez wiele lat był wzorem sportowca i ojca. Reprezentował Polskę w wioślarstwie na igrzyskach olimpijskich w 1988 roku. Po zakończeniu kariery sportowej poświęcił się wychowaniu córki, która dzięki jego wsparciu i determinacji stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych tenisistek świata. Nikt nie spodziewał się, że jego życie przybierze tak dramatyczny obrót.

Wszystko zaczęło się od śledztwa, które prokuratura wszczęła w związku z podejrzeniem o nielegalne transakcje finansowe z udziałem Świątka. Zarzuty dotyczyły prania brudnych pieniędzy, ukrywania majątku oraz działania na szkodę Skarbu Państwa. Choć Tomasz od początku utrzymywał swoją niewinność, dowody przedstawione przez śledczych były miażdżące.

Rodzina w kryzysie

Dla Igi Świątek, która od lat powtarzała w wywiadach, że ojciec jest jej największym mentorem i podporą, ta sytuacja była nie do zniesienia. „Tata był ze mną zawsze. Na każdym turnieju, przy każdej porażce i sukcesie. To on uczył mnie jak być silną, jak się nie poddawać. A teraz… nie wiem, co mam robić” — mówiła z rozpaczą w głosie podczas konferencji prasowej w Miami, gdzie miała wziąć udział w kolejnym turnieju.

Wkrótce po ogłoszeniu wyroku, Iga wycofała się z rozgrywek. Jej zespół wydał oficjalne oświadczenie: „W związku z dramatyczną sytuacją rodzinną, Iga Świątek zawiesza swoją karierę sportową na czas nieokreślony.”

Świat tenisa zamarł. Kibice na całym świecie nie mogli uwierzyć w to, co się stało. Media społecznościowe zalały wyrazy wsparcia i współczucia. Jednak były też głosy krytyczne – niektórzy zaczęli spekulować, że Iga wiedziała o działaniach ojca, ale milczała, by chronić jego reputację. Te zarzuty były dla niej jak nóż w serce.

Proces, który zmienił wszystko

Proces Tomasza Świątka był transmitowany w największych stacjach informacyjnych. Jego adwokat próbował podważyć wiarygodność dowodów i argumentował, że Tomasz padł ofiarą politycznej nagonki. Jednak prokuratorzy przedstawili niepodważalne dokumenty, przelewy bankowe i nagrania, które pokazywały, że Świątek był w pełni świadomy swojego udziału w nielegalnych działaniach.

Świadkowie zeznawali, że Świątek prowadził działalność za pośrednictwem spółek offshore, unikał płacenia podatków i korzystał z wpływów, by ukrywać swoje działania. Najbardziej szokujące były jednak słowa jednego z dawnych współpracowników: „Tomasz zawsze mówił, że robi to dla swojej córki. Chciał zabezpieczyć jej przyszłość na wypadek końca kariery.”

Te słowa sprawiły, że wiele osób zaczęło inaczej patrzeć na całą sprawę. Czy ojciec popełnił przestępstwo z miłości do dziecka? Czy można to w jakikolwiek sposób usprawiedliwić?

Cisza po burzy

Po wyroku Tomasz Świątek został przetransportowany do zakładu karnego w Radomiu. Tam spędził swoje pierwsze dni w całkowitej izolacji. Odmówił kontaktu z mediami, nie przyjął żadnych odwiedzin, nawet od córki. Był załamany. Jeden ze strażników więziennych, który pragnął zachować anonimowość, powiedział: „On nie je, nie rozmawia. Siedzi i patrzy w ścianę. Czasem powtarza tylko jedno zdanie: ‘Zniszczyłem życie mojej córki.’”

Iga Świątek w tym czasie przebywała w swoim domu w Raszynie, z dala od błysków fleszy. Nie wychodziła, nie kontaktowała się z dziennikarzami. Jej najbliżsi przyjaciele twierdzili, że przeszła załamanie nerwowe. Jeden z członków jej sztabu szkoleniowego wyznał: „Iga nie potrafi zrozumieć, dlaczego ojciec to zrobił. Przecież mieli wszystko. Miłość, sukces, pieniądze. A jednak to wszystko rozpadło się w jednej chwili.”

Społeczeństwo podzielone

Sprawa Tomasza Świątka wywołała ogromne poruszenie społeczne. Na forach internetowych i w programach publicystycznych toczyły się gorące debaty. Jedni uważali, że kara była zbyt surowa, inni — że sprawiedliwość wreszcie zatriumfowała.

Wielu komentatorów sportowych podkreślało, że niezależnie od winy ojca, Iga Świątek nie powinna cierpieć. „To, co się stało, nie przekreśla jej osiągnięć. Ona walczyła na korcie z całych sił, zdobywała tytuły, inspirowała młodych. Nie można teraz wszystkiego tego unieważnić tylko dlatego, że jej ojciec popełnił błąd” — mówił jeden z dziennikarzy sportowych w programie „Studio Tenis”.

Jednak nie wszyscy byli tak wyrozumiali. W sieci pojawiły się komentarze sugerujące, że Iga powinna publicznie odciąć się od ojca. Niektórzy żądali, by zrezygnowała z reprezentowania Polski, dopóki nie „rozliczy się z przeszłością rodziny”.

Powrót do życia

Po kilku miesiącach milczenia, Iga Świątek opublikowała poruszające nagranie w mediach społecznościowych. Siedząc w ciemnym pokoju, bez makijażu, z zapuchniętymi oczami, powiedziała:

„Wiem, że wielu z was oczekiwało ode mnie odpowiedzi. Przez ostatnie tygodnie próbowałam zrozumieć, co się stało. Próbowałam pogodzić się z tym, że człowiek, którego kochałam i podziwiałam przez całe życie, zrobił coś, czego nie potrafię pojąć. Ale nie zamierzam dłużej się ukrywać. Będę dalej walczyć — nie tylko na korcie, ale i o siebie. Bo moje życie się nie skończyło. Dopiero się zaczyna.”

Ten film obejrzało ponad 50 milionów ludzi na całym świecie. Komentarze były w większości pozytywne. Fani dziękowali Idze za szczerość, za siłę i odwagę. Kilka dni później pojawiła się informacja, że Świątek wznowi treningi i planuje wrócić na kort podczas French Open.

Nowy rozdział

Gdy Iga pojawiła się na konferencji prasowej w Paryżu, wyglądała inaczej. Nadal była silna, skupiona, ale w jej oczach było coś nowego — głębszy smutek, doświadczenie, które ją zmieniło. Odpowiadała na pytania spokojnie, ale zdecydowanie.

„Nie będę udawać, że wszystko wróciło do normy. Mój tata nadal jest w więzieniu, a ja codziennie się z tym zmagam. Ale tenis to moja pasja, mój świat. I nie pozwolę, żeby coś, czego nie zrobiłam, odebrało mi to, co kocham.”

W pierwszym meczu po powrocie Iga wygrała w imponującym stylu. Po zwycięstwie uklękła na korcie i spojrzała w niebo. Publiczność wstała z miejsc, bijąc brawo przez kilka minut. Ten moment stał się symbolem siły, odwagi i wytrwałości.

Tomasz Świątek w więzieniu podjął decyzję o współpracy z psychologiem. Zaczął pisać listy do córki. Niektóre z nich ujrzały światło dzienne — pełne żalu, skruchy, ale i miłości. Pisał: „Iga, przepraszam. Nie zasłużyłaś na to. Wszystko, co zrobiłem, zrobiłem z myślą o Tobie, ale wiem, że to nie usprawiedliwia moich czynów. Kocham Cię.”

Czy kiedyś się spotkają? Czy wybaczy mu? Tego nie wiadomo. Ale jedno jest pewne — ta historia pokazuje, że nawet w obliczu największej tragedii, człowiek może znaleźć w sobie siłę, by wstać i walczyć

Jeszcze niedawno świat podziwiał Igę Świątek nie tylko za jej nieprzeciętne umiejętności tenisowe, ale i za wizerunek spokojnej, opanowanej młodej kobiety, która w harmonii z rodziną realizuje marzenia sportowe. Jednak wydarzenia ostatnich dni wstrząsnęły opinią publiczną i postawiły wiele pytań o prawdę ukrytą za zamkniętymi drzwiami rodzinnego domu Świątków.

W emocjonalnym wywiadzie udzielonym jednemu z zagranicznych dzienników Iga Świątek nie powstrzymała łez. Wypowiedziała słowa, które odbiły się echem w mediach całego świata:
– Tomasz Świątek żałuje, że w ogóle się urodziłam. Nazywa mnie ‘bękartem’, ‘starą, głupią Polką’.

To nie był jednorazowy wybuch emocji. Według relacji tenisistki, napięcie między nią a ojcem narastało przez lata, aż w końcu osiągnęło punkt, z którego nie było już odwrotu.

Początek końca

Choć ojciec Igi – Tomasz Świątek – był niegdyś postrzegany jako jej największy sojusznik, trener, mentor i opiekun, ich relacja miała drugie, mroczne dno.
– Ojciec zawsze był wymagający. Od dziecka musiałam być najlepsza. Płakałam po przegranych, bo wiedziałam, że nie będzie mi wolno zjeść kolacji. Tak mnie wychował – mówiła Iga, ocierając łzy.

Media przypominały, że Tomasz Świątek sam był sportowcem – reprezentował Polskę w wioślarstwie na Igrzyskach Olimpijskich w 1988 roku. – On nigdy nie pogodził się z tym, że jego kariera nie była tak spektakularna. Chciał, żebym została mistrzynią dla niego – mówi Iga.

Mistrzostwo za wszelką cenę

Kariera Igi rozwijała się błyskawicznie. Już jako nastolatka zdobywała kolejne tytuły, a światowy ranking WTA zaczął ją zauważać. Tomasz był obecny na każdym kroku. Organizował, wymuszał decyzje, nadzorował treningi i występy. – Nie pozwalał mi mieć przyjaciół. Zamykał mi telefon na noc, kontrolował rozmowy. Byłam dla niego tylko maszyną do wygrywania – wyznała zawodniczka.

Według relacji znajomych rodziny, Tomasz często wchodził w konflikty z trenerami, których sam zatrudniał, tylko po to, by po kilku tygodniach ich zwalniać. – Każdy, kto próbował zbliżyć się do mnie na poziomie emocjonalnym, był dla niego wrogiem. To było chore – wspominała Iga.

Kulisy domowego piekła

Prawdziwy dramat rozgrywał się jednak nie na korcie, lecz w domu.
– Po porażce w Wimbledonie w 2023 roku, ojciec wyrzucił mnie z domu na dwa dni. Powiedział, że przyniosłam wstyd nazwisku Świątek i że nie zasługuję, by nosić jego nazwisko – relacjonuje tenisistka.

Z czasem sytuacja stawała się coraz bardziej napięta. – Zaczął mówić do mnie “ty stara, głupia Polko”. Zdarzało mu się też nazywać mnie “bękartem”, mimo że jestem jego biologiczną córką. Kiedy spytałam, dlaczego tak mówi, odpowiedział tylko: “Bo żałuję, że cię spłodziłem”.

Znajomi Igi twierdzą, że zawodniczka wielokrotnie ukrywała przed światem swoje cierpienie. – Nie chciała robić ojcu krzywdy. Nadal wierzyła, że go obchodzi, że to chwilowe. Ale to nie było chwilowe. To był system przemocy psychicznej trwający przez lata – mówi anonimowo jedna z bliskich koleżanek tenisistki.

Zerwanie kontaktu

Przełomowym momentem był turniej US Open w 2024 roku. Iga odpadła w ćwierćfinale, a Tomasz – jak relacjonują świadkowie – miał w hotelu urządzić jej awanturę. – Krzyczał tak, że inni goście wyszli z pokoi. Groził, że jeśli jeszcze raz przegra, to osobiście zniszczy jej karierę – mówi członek obsługi hotelowej.

Po tym incydencie Iga postanowiła ostatecznie zerwać kontakt z ojcem. – Zablokowałam go wszędzie. Kazałam ochronie nie wpuszczać go na treningi. Nie dałam mu szansy, żeby znowu mnie zranił.

Od tamtej pory tenisistka unikała publicznych komentarzy na temat swojej relacji z ojcem. Ale w końcu zdecydowała się przemówić.
– Milczałam, bo myślałam, że tak trzeba. Że rodziny się nie zdradza. Ale to nie jest rodzina, jeśli ktoś mówi ci codziennie, że jesteś zerem.

Reakcja Tomasza Świątka

Poproszony o komentarz, Tomasz Świątek nie przyznał się do winy.
– Iga zawsze miała problem z autorytetem. To nie ja jestem toksyczny, to ona nie potrafi przyjąć krytyki. Czy ją obrażałem? Czasem się zdenerwowałem. Ale kto z nas nie powiedział czegoś w emocjach?

Dziennikarze dotarli również do byłych trenerów Igi, którzy w większości milczą, obawiając się procesu. Jeden z nich – anonimowo – potwierdził jednak wiele z jej relacji. – Tomasz bywał brutalny. Psychicznie miażdżył ją po porażkach. A jednocześnie twierdził, że robi to z miłości.

Wsparcie z całego świata

Po opublikowaniu wywiadu w sieci rozpętała się burza. Hashtag #TeamIga zdominował media społecznościowe, a fani z całego świata wyrażali wsparcie dla tenisistki.
Serena Williams napisała: „Jesteśmy z tobą, Iga. Jesteś silna.”
Również Billie Jean King publicznie zabrała głos: „Iga, twoja odwaga jest inspiracją dla milionów kobiet na świecie.”

Z kolei polskie środowisko sportowe zareagowało z mieszanymi emocjami. Niektórzy bronili Tomasza, inni otwarcie stanęli po stronie Igi.
– Przez lata było czuć napięcie między nimi. Ale nie wiedzieliśmy, że to aż tak głęboko sięga – powiedział były reprezentant Polski w tenisie, Michał Przysiężny.

Nowy początek

Obecnie Iga Świątek mieszka samotnie w Hiszpanii, gdzie trenuje pod okiem nowego zespołu. Zrezygnowała z polskiego sztabu.
– Muszę odciąć się od przeszłości. Nie wracam do Polski, nie odwiedzam ojca, nie kontaktuję się z nim. Nie wiem, czy kiedykolwiek wybaczę – przyznaje.

Sportowo zawodniczka zapowiada, że to dla niej nowy rozdział. – Gram już tylko dla siebie. Nie dla ojca, nie dla nazwiska. Dla siebie i dla tych, którzy we mnie wierzą.

W emocjonalnym wpisie na Instagramie napisała:
„Dziękuję tym, którzy nigdy mnie nie porzucili. A tym, którzy mnie niszczyli, mówię: już nie macie nade mną władzy.”

Psychologowie komentują

Eksperci ds. zdrowia psychicznego potwierdzają, że przypadek Igi nie jest odosobniony.
– To klasyczny przykład przemocy emocjonalnej. Osoba bliska, wykorzystując swoją pozycję i relację, manipuluje, kontroluje i niszczy poczucie własnej wartości drugiego człowieka – tłumaczy psycholożka dr Marta Król.

Podkreśla, że zerwanie kontaktu z toksycznym rodzicem, choć trudne, bywa konieczne. – W imię własnego zdrowia psychicznego.

Iga Świątek wciąż pozostaje jedną z najlepszych tenisistek świata. Ale dla niej to już nie tylko sport. To walka o godność, wolność i własną tożsamość.
Jej słowa:
„Nie jestem już bękartem. Jestem wolna.”
stały się manifestem tysięcy kobiet, które od lat żyły w cieniu rodzinnych traum.

Świat sportu zamarł. Polska zamarła. Ale Iga idzie dalej.
I to ona pisze teraz własną historię. Bez ojca. Bez przemocy. Z podniesioną głową.

Był zwykły marcowy poranek, nieco pochmurny i wilgotny, jak to bywało często w Warszawie o tej porze roku. Iga Świątek właśnie skończyła poranną rozgrzewkę na korcie treningowym. Mimo że była na samym szczycie światowego rankingu, mimo że jej kariera błyszczała jak nigdy dotąd, coś tego dnia nie dawało jej spokoju. Miała przeczucie – niejasne, trudne do zdefiniowania – że coś się wydarzy. Coś złego.

Telefon zadzwonił tuż po godzinie 10:00. Numer siostry. Odbierała z niepokojem.

– Iga… – usłyszała głos Pauliny, cichy, drżący. – Tata… zasłabł. Jest w szpitalu. Stan ciężki.

Świat się zatrzymał. Czas przestał płynąć. W jednej sekundzie wszystko inne straciło znaczenie – trening, plany na Miami Open, obowiązki sponsorskie, wywiady. Serce Igi zabiło mocniej. Pamiętała, jak jej ojciec, Tomasz Świątek, był jej pierwszym trenerem, pierwszym kibicem, pierwszym krytykiem. To on nauczył ją, czym jest dyscyplina i determinacja. To on podtrzymywał ją na duchu, gdy przegrywała. To on cieszył się z każdej jej wygranej bardziej niż ktokolwiek inny.

Bez wahania spakowała rzeczy i ruszyła na lotnisko. Ale zanim dotarła do Warszawy, było już za późno. Tomasz zmarł w szpitalu z powodu nagłego zatrzymania krążenia. Miał zaledwie 60 lat.

– Żałuję, że mnie tam nie było – mówiła później w rozmowie z dziennikarzami. – Chciałam tylko zdążyć go zobaczyć… powiedzieć, jak bardzo go kocham.

Pogrzeb odbył się cicho, w gronie rodziny i najbliższych przyjaciół. Iga nie pozwoliła mediom uczestniczyć w ceremonii. W rękach trzymała czarno-białe zdjęcie swojego ojca z czasów, gdy był wioślarzem, młodym sportowcem z marzeniami i pasją. To właśnie tę pasję przelał później na nią.

Podczas uroczystości Iga odczytała krótkie, ale przejmujące pożegnanie:

– Będę tęsknić za Tobą na zawsze, Tato. Chciałabym tylko mieć jeszcze jedną szansę, by zobaczyć Cię przed odejściem. Żegnaj.

Jej głos drżał, ale słowa wybrzmiały wyraźnie, prosto z serca. Nie było suchego oka wśród zebranych.

Po pogrzebie nastały dni ciszy. Iga zniknęła ze sceny tenisowej. Jej konto na Instagramie ucichło. Nie pojawiała się na treningach ani konferencjach. Świat sportu był zaniepokojony. Kibice martwili się, czy gwiazda polskiego tenisa poradzi sobie z tak bolesną stratą.

Ale dla Igi wszystko się zmieniło. Każdy mecz, każda piłka, każdy punkt – wszystko teraz miało inne znaczenie. Grała nie tylko dla siebie. Grała dla niego.

– Tata był moim fundamentem – mówiła po miesiącu milczenia, gdy pojawiła się w studiu TVP Sport. – To on uczył mnie, że porażki są częścią drogi. Że trzeba wstać, otrzepać się i walczyć dalej.

Rozmowa była pełna emocji. Dziennikarze zauważyli łzy w oczach Igi, ale też nową siłę w jej głosie. Była zdeterminowana, by wrócić na kort. Jednak nie jako ta sama Iga. Teraz była silniejsza, dojrzalsza.

W kwietniu wróciła na turniej w Stuttgarcie. Publiczność przyjęła ją owacjami. Na jej koszulce widniał mały napis: „Dla Taty”.

Pierwszy mecz zagrała z Niemką Laurą Siegemund. Była spięta, popełniała błędy, ale w decydujących momentach spojrzała w niebo, jakby szukała tam wsparcia. I wtedy grała najlepiej.

Wygrała w trzech setach. Po meczu uklękła na korcie, uniosła rakietę i wyszeptała:

– Dziękuję, Tato.

Po Stuttgarcie przyszedł Rzym, potem Roland Garros. Iga z każdym turniejem wracała do formy. Ale już nie chodziło tylko o trofea. Po każdym zwycięstwie siadała z boku kortu i pisała coś w swoim małym notesie. Później wyjawiła, że to były listy do ojca.

– Pisałam mu, co się wydarzyło. Jakby był gdzieś tam i mógł to przeczytać – opowiadała.

Z czasem stworzyła z tych zapisków książkę: „Listy do Taty”. Dochód ze sprzedaży przekazała fundacji wspierającej młodych sportowców, których rodzice odeszli zbyt wcześnie.

W książce Iga opisała wspomnienia z dzieciństwa: pierwsze wyjazdy na zawody, wspólne poranki na korcie Legii Warszawa, rozmowy w samochodzie, gdy wracali zmęczeni, ale szczęśliwi.

– Miał swoje wady – pisała. – Był czasem surowy. Czasem za bardzo naciskał. Ale nigdy nie zwątpił we mnie, nawet gdy ja sama w siebie wątpiłam.

Szczególnie poruszający był rozdział zatytułowany „Ostatnia rozmowa”. Opisała w nim, jak tydzień przed jego śmiercią rozmawiali przez telefon. Tomasz brzmiał spokojnie, jakby już przeczuwał, że coś się zbliża.

– Jestem z Ciebie dumny, Iga – powiedział wtedy. – Ale pamiętaj, że nie musisz nikomu nic udowadniać. Rób to, co kochasz.

Ten cytat stał się później mottem Igi. Wypisała go sobie na ścianie w domu, nadrukowała na ręczniku meczowym, a nawet rozważała tatuaż.

Z czasem zaczęła dzielić się swoją historią z innymi zawodnikami. Na turniejach rozmawiała z młodszymi tenisistami, wspierała ich psychicznie, dawała wskazówki nie tylko techniczne, ale życiowe.

– Sport to nie tylko kort i wyniki – mówiła. – To także emocje, relacje, pożegnania. I jeśli ktoś ci bliski odchodzi, musisz znaleźć nowy sens w tym, co robisz.

W 2026 roku Iga zdobyła swój piąty tytuł w Roland Garros. W finale pokonała Arynę Sabalenkę. Po ostatniej piłce uklękła, spojrzała w niebo i rozpłakała się.

– Ten turniej był dla mojego taty. Cały czas go czuję przy sobie – powiedziała później.

Publiczność była poruszona. Wielu z nich znało już historię Tomasza. W Paryżu zaczęto ją nazywać „dziewczyną, która gra dla nieba”.

W 2027 roku została ambasadorką kampanii „Sport i Żałoba”, organizowanej przez Międzynarodową Federację Tenisową. Współorganizowała warsztaty, w których młodzi sportowcy mogli rozmawiać o stracie bliskich. Uczyła ich, jak przekształcić ból w siłę.

– To nie jest łatwe – przyznawała. – Czasem jeszcze płaczę. Czasem chciałabym cofnąć czas. Ale wiem, że Tata chciałby, żebym szła naprzód.

Dziś, po latach, Iga wciąż nosi w sercu słowa, które wypowiedziała na pogrzebie:

„Będę tęsknić za Tobą na zawsze, Tato. Chciałabym tylko mieć jeszcze jedną szansę, by zobaczyć Cię przed odejściem. Żegnaj.”

Stały się one jej modlitwą, jej mottem, jej siłą. Są także przestrogą dla innych, by doceniać każdą chwilę z bliskimi, bo czas jest kruchy.

Iga Świątek nie tylko stała się wielką tenisistką. Stała się symbolem wytrwałości, miłości i pamięci.

Bo choć jej tata odszedł, jego obecność wciąż trwa – w każdym jej geście, w każdym zwycięstwie, w każdej łzie i uśmiechu.

I ten głos w sercu – cichy, ale wieczny:
„Jestem z Ciebie

Był wtorkowy poranek, 15 kwietnia 2025 roku. Iga Świątek, najlepsza polska tenisistka i jedna z najjaśniejszych gwiazd światowego tenisa, przygotowywała się do swojego ćwierćfinałowego meczu podczas prestiżowego turnieju w Stuttgarcie. Jej koncentracja była stuprocentowa, jak zawsze. Od wczesnego ranka trenowała na korcie, dopracowując każdy ruch, każde uderzenie, każdy element swojej gry.

Nie miała pojęcia, że za kilka godzin jej życie wywróci się do góry nogami.

O godzinie 10:42 niemieckiego czasu, mały samolot prywatny typu Cessna 560XL, na pokładzie którego znajdował się Tomasz Świątek — ojciec i wieloletni mentor Igi — rozbił się niedaleko granicy francusko-niemieckiej. Samolot leciał z Warszawy do Stuttgartu, gdzie Tomasz miał dołączyć do córki przed jej jutrzejszym meczem. Chciał ją zaskoczyć, nie informując wcześniej o swoim przylocie. Był to gest miłości i wsparcia, który niestety przerodził się w tragedię.

Według wstępnych ustaleń niemieckiej służby lotniczej, samolot napotkał niespodziewane turbulencje połączone z usterką techniczną w systemie nawigacyjnym. Pilot próbował awaryjnie lądować na małym lotnisku w okolicach Saarbrücken, lecz maszyna uderzyła w zbocze góry. Na pokładzie znajdowało się pięć osób — nikt nie przeżył.

Wieść o katastrofie dotarła do organizatorów turnieju około godziny 13:30. Zgodnie z procedurą, najpierw skontaktowano się z polskimi służbami dyplomatycznymi, a następnie z teamem Igi. Sama tenisistka została poinformowana o tragedii w zaciszu swojej prywatnej szatni. Towarzyszyli jej trener Tomasz Wiktorowski oraz psycholog sportowy, z którym współpracowała od kilku lat.

Gdy usłyszała wiadomość, nie wypowiedziała ani słowa. Jej twarz stężała, ręce zaczęły drżeć, a potem upadła na kolana i zakryła twarz dłońmi. Płacz, który się z niej wydobył, był pełen bólu, którego nie sposób opisać.

– To niemożliwe – powtarzała przez łzy. – Nie może być…

Dla Igi Tomasz nie był tylko ojcem. Był jej najwierniejszym kibicem, mentorem, byłym sportowcem, który od najmłodszych lat wspierał jej pasję do tenisa. To on jeździł z nią na pierwsze turnieje. To on dopingował ją, nawet gdy nikt inny jeszcze w nią nie wierzył.

Kilka godzin później oficjalny komunikat pojawił się na stronie turnieju w Stuttgarcie:

“Z powodu tragicznej śmierci ojca, Iga Świątek wycofuje się z jutrzejszego meczu ćwierćfinałowego. Cała społeczność tenisowa składa jej najszczersze kondolencje.”

Wiadomość natychmiast obiegła świat. Twitter, Instagram, Facebook – wszystkie platformy zalała fala wsparcia, modlitw i słów otuchy. Fani z całego świata pisali:

– Trzymaj się, Iga. Twój tata był z Ciebie dumny.

– Nie jesteś sama. Cały świat tenisa jest z Tobą.

– W takich chwilach sport schodzi na drugi plan. Miłość i rodzina są najważniejsze.

Wielkie gwiazdy, takie jak Rafael Nadal, Novak Djoković, Coco Gauff czy Aryna Sabalenka, również wyrazili swoje współczucie. Djoković napisał: „W takich chwilach nie ma rywalizacji. Jesteśmy jedną wielką rodziną. Igo, jesteśmy z Tobą.”

Dla Igi te słowa były pocieszeniem, ale żaden wpis nie był w stanie ukoić bólu po stracie ukochanej osoby. W nocy, w hotelowym pokoju, samotna, przeglądała stare zdjęcia na telefonie. Tomasz na kortach, Tomasz w kuchni, Tomasz na trybunach z polską flagą… Każde zdjęcie wywoływało nową falę łez.

– Miałeś być tu jutro – wyszeptała. – Miałeś siedzieć na trybunach jak zawsze…

Zasnęła dopiero nad ranem, wyczerpana emocjonalnie, tuląc do siebie jego koszulkę, którą nosił podczas finału Roland Garros w 2020 roku, kiedy to po raz pierwszy sięgnęła po wielkoszlemowy tytuł.

Następnego dnia turniej rozpoczął się minutą ciszy ku czci Tomasza Świątka. Na telebimie pojawiło się jego zdjęcie z dopiskiem: “Pamięci Tomasza Świątka – ojca, sportowca, mentora.” Kibice wstali ze swoich miejsc, wielu z nich miało łzy w oczach.

Choć Iga nie była obecna, jej duch był wyczuwalny. Na jej pustym krześle przy korcie umieszczono biało-czerwoną flagę z napisem: “Iga, jesteśmy z Tobą.”

Po powrocie do Polski Świątek postanowiła całkowicie wycofać się z życia publicznego. Nie dawała wywiadów, nie pokazywała się publicznie, nie pojawiała się na mediach społecznościowych. Zniknęła.

Wszystkie zaplanowane turnieje na najbliższe tygodnie zostały przez nią odwołane. Jej sztab w lakonicznych komunikatach informował jedynie: “Iga potrzebuje czasu na żałobę. Prosimy o uszanowanie jej prywatności.”

Tymczasem media rozpisywały się o historii Tomasza – jego młodości jako wioślarza, olimpijskich sukcesach, poświęceniu dla córki. Pokazywano archiwalne nagrania z jego wypowiedziami, w których opowiadał o trudach wychowania mistrzyni i o dumie, jaką czuł za każdym razem, gdy Iga wchodziła na kort.

Jedno z nagrań szczególnie poruszyło widzów. Tomasz mówił:

– Dla mnie najważniejsze jest, żeby Iga była szczęśliwa. Nie obchodzi mnie, ile wygra turniejów. Chcę tylko, żeby wiedziała, że jestem z niej dumny. Zawsze.

Trzy tygodnie po tragedii, Iga pojawiła się publicznie po raz pierwszy – na pogrzebie ojca, który odbył się na warszawskich Powązkach. W czarnej sukni, z zasłoniętą twarzą, wspierana przez siostrę Agatę i matkę Dorotę, kroczyła powoli w kondukcie żałobnym.

Tłumy fanów zebrały się przed cmentarzem. W ciszy i ze ściśniętym sercem obserwowali ceremonię, nie próbując nawet robić zdjęć. Wszyscy wiedzieli, że to nie czas na sensację – to czas żalu.

Podczas przemówienia przy grobie, Iga po raz pierwszy od wypadku zabrała głos publicznie.

– Mój tata był moim pierwszym trenerem. Moją pierwszą motywacją. Moją największą miłością. To dzięki niemu jestem tu, gdzie jestem. Ale dzisiaj nie jestem Iga – tenisistka. Dzisiaj jestem tylko córką, która straciła ojca. I nigdy go nie zapomnę.

Po pogrzebie Iga znów zniknęła na kilka tygodni. Dopiero na początku czerwca 2025 roku opublikowała poruszający wpis na Instagramie, który zebrał miliony reakcji:

“Tato, wiem, że patrzysz na mnie z góry. Wiem, że byłbyś ze mnie dumny, niezależnie od tego, czy wygram, czy przegram. Dziękuję Ci za wszystko. Wracam na kort – dla Ciebie.”

Powrót Igi na turniej w Rzymie był emocjonującym wydarzeniem. Choć przegrała w trzeciej rundzie, cała publiczność wstała i zgotowała jej owację. Nie chodziło już o zwycięstwo – chodziło o siłę, o powrót, o człowieczeństwo.

Tenisistka powoli odbudowywała się mentalnie. Jej gra była bardziej dojrzała, bardziej refleksyjna. W każdym meczu widać było, że gra nie tylko dla siebie – gra z pamięcią ojca w sercu.

W listopadzie 2025 roku, na gali ITF w Monte Carlo, Iga otrzymała specjalną nagrodę im. Stefanie Graf za wytrwałość i odwagę. Odbierając statuetkę, powiedziała:

– Chciałam się poddać. Naprawdę. Ale potem przypomniałam sobie słowa taty: „Nigdy nie przestawaj walczyć, nawet jeśli cały świat mówi Ci, że nie dasz rady.” Tato, ta nagroda jest Twoja.

I tak Iga Świątek, mimo niewyobrażalnej tragedii, udowodniła, że prawdziwa siła człowieka mierzy się nie w liczbie trofeów, ale w tym, jak potrafi powstać po upadku.

A na jej nadgarstku, pod opaską, od tamtej pory widnieje mały tatuaż:
T.Ś. – na zawsze w

Iga Świątek była na szczycie swojej kariery. Po kolejnych sukcesach na kortach całego świata stała się nie tylko sportową ikoną Polski, ale również wzorem do naśladowania dla milionów młodych dziewczyn marzących o wielkiej karierze w tenisie. Jej życie wydawało się idealne: sponsorzy, wywiady, kampanie reklamowe i ogromna miłość kibiców. Ale za kulisami jej życia kryła się coraz bardziej napięta relacja z ojcem – Tomaszem Świątkiem.

Tomasz od zawsze był surowym ojcem. W młodości sam był sportowcem i wiedział, jak ciężka praca prowadzi do sukcesu. Gdy jego córka zaczęła grać w tenisa, poświęcił wszystko – pracę, relacje towarzyskie, a nawet własne zdrowie – by ją wspierać. Początkowo ich więź była silna. Iga była wdzięczna ojcu za każdą lekcję, każdy trening, każde słowo motywacji. Ale z czasem zaczęła dostrzegać, że jego oczekiwania są coraz bardziej nierealne, a kontrola – coraz bardziej dusząca.

Narastające napięcia

Wszystko zaczęło się kilka miesięcy wcześniej, gdy Iga zdecydowała się na samodzielność. Postanowiła zmienić trenera, uniezależnić się od decyzji ojca i zacząć żyć na własnych warunkach. Dla Tomasza było to niczym cios prosto w serce. Nie rozumiał, dlaczego córka odwraca się od człowieka, który poświęcił jej całe życie. Choć na zewnątrz próbował zachować spokój, wewnątrz wrzał.

– Iga, ty naprawdę nie rozumiesz, co robisz – mówił pewnego wieczoru. – Ten nowy trener nie zna cię jak ja. Popełniasz błąd.

– Tato, ja cię kocham i szanuję, ale muszę iść własną drogą – odpowiedziała spokojnie. – Mam 24 lata. To mój czas, żeby decydować o sobie.

– A więc odrzucasz wszystko, co dla ciebie zrobiłem? – zapytał lodowato. – Dobrze. Zobaczymy, jak daleko zajdziesz bez mnie.

To był moment, w którym między nimi powstała niewidzialna, ale wyraźna przepaść.

Media i presja

Jak to bywa w przypadku gwiazd światowego formatu, media szybko wychwyciły sygnały o konflikcie między Igą a jej ojcem. Plotkarskie portale rozpisywały się o rzekomych awanturach, kłótniach i zerwanych więziach. Sama Iga nie komentowała sytuacji. W wywiadach mówiła dyplomatycznie o „potrzebie niezależności” i „poszukiwaniu własnej ścieżki”.

Tomasz jednak nie potrafił milczeć. W jednym z wywiadów dla tygodnika sportowego powiedział:

– To już nie jest ta sama dziewczyna. Sława uderzyła jej do głowy. Kiedyś słuchała, dziś uważa, że wie wszystko lepiej. Szkoda.

Słowa te odbiły się szerokim echem. W Internecie rozgorzała dyskusja – jedni stawali po stronie Igi, inni bronili Tomasza. Ale najgorsze miało dopiero nadejść.

Finał w Rzymie

Podczas turnieju w Rzymie Iga zaskoczyła wszystkich swoim zachowaniem. Po przegranym meczu z niżej notowaną rywalką, nie pojawiła się na konferencji prasowej. Zamiast tego zamieściła emocjonalny wpis na Instagramie, w którym napisała:

“Potrzebuję przerwy. Potrzebuję odnaleźć siebie. Zbyt długo żyłam cudzymi oczekiwaniami. Czas zacząć żyć dla siebie.”

Post natychmiast wywołał burzę. Tomasz, który był w tym czasie w Warszawie, obejrzał go późnym wieczorem. Wściekłość mieszała się z rozczarowaniem. Nie mógł zrozumieć, jak jego własna córka może publicznie kwestionować to, co zbudowali razem przez lata.

Chwycił za telefon i wykręcił jej numer. Iga nie odebrała. Zadzwonił jeszcze raz. Nic. Wysłał wiadomość: „Dzwoń. Natychmiast.”

Odpowiedzi nie było.

Rozmowa, która wszystko zmieniła

Kilka dni później Iga wróciła do Polski. Spotkali się w ich wspólnym domu w Raszynie. Atmosfera była ciężka od pierwszej sekundy.

– Więc to tak teraz wygląda? – zaczął Tomasz. – Nie odbierasz telefonu. Piszesz w Internecie, że wszystko było złe. Że to moja wina?

– Tato, ja nie powiedziałam, że to twoja wina. Ale nie mogę dłużej żyć pod twoją presją – odpowiedziała cicho, ale stanowczo. – Nie pozwalasz mi być sobą. Ja już nie jestem dzieckiem.

Tomasz wstał z fotela. Jego twarz zrobiła się czerwona ze złości.

– Jesteś głupią i haniebną idiotką. Wyrzekam się ciebie – wypalił, patrząc jej prosto w oczy.

Iga zamarła. Nie spodziewała się tak brutalnych słów. Łzy napłynęły jej do oczu, ale nie pozwoliła im spłynąć.

– Skoro tak uważasz… To nie mam już ojca – powiedziała cicho i wyszła z domu, trzaskając drzwiami.

Cisza po burzy

Przez kolejne tygodnie Iga nie rozmawiała z ojcem. Skupiła się na treningach, wyjechała na zgrupowanie do Hiszpanii i unikała wszelkich tematów rodzinnych w mediach. Jej gra na korcie była inna – bardziej agresywna, czasem chaotyczna. Widać było, że coś ją gryzie. Fani zaczęli się martwić.

W jednym z wywiadów dziennikarz zapytał:

– Czy ma pani kontakt z ojcem?

Iga odpowiedziała krótko:

– Nie. I nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze będę miała.

Zmiana perspektywy

Tomasz z początku był dumny ze swojego stanowczego zachowania. Uważał, że córka musi ponieść konsekwencje swoich decyzji. Ale z czasem samotność zaczęła go przygniatać. Jego telefon milczał. Znajomi przestali dzwonić. Media wyciszyły temat, ale on nie potrafił przestać myśleć o tym, co powiedział.

Codziennie czytał wiadomości o córce. Śledził jej mecze. Gdy Iga odpadła z turnieju w Cincinnati w pierwszej rundzie, poczuł nie tyle satysfakcję, co głęboką tęsknotę. Zaczął rozumieć, że stracił coś znacznie ważniejszego niż kontrolę – stracił córkę.

List

Pewnego dnia usiadł przy biurku i napisał list. Krótki, ale szczery.

„Iga, nie powinienem był tak mówić. Przepraszam. Kochałem cię i nadal kocham. Zawsze będziesz moją córką, niezależnie od tego, co się stanie. Jeśli kiedyś będziesz gotowa, jestem tutaj. Twój tata.”

Nie wysłał go od razu. Trzymał go przez kilka dni w szufladzie. W końcu wysłał go pocztą, nie wiedząc, czy Iga w ogóle go przeczyta.

Pojednanie?

Minęły kolejne tygodnie. Iga wróciła na szczyt formy i wygrała wielki turniej w Tokio. Po meczu usiadła w szatni i przeglądając torbę, natrafiła na kopertę. Rozpoznała pismo ojca. Otworzyła. Przeczytała. I zapłakała.

Następnego dnia zadzwoniła.

– Tato… – powiedziała tylko.

Po drugiej stronie zapadła cisza. A potem: – Córciu…

Życie nie zawsze jest proste. Zwłaszcza wtedy, gdy miesza się miłość z ambicją, rodzina z karierą, serce z dumą. Iga i Tomasz Świątek zrozumieli, że choć dzieli ich wiele, łączy ich coś więcej niż tylko tenis – miłość, której nie da się wymazać ani najostrzejszymi słowami.

Ich relacja nigdy już nie była taka sama, ale zyskała coś nowego – wzajemny szacunek. I właśnie na tym – a nie na ambicji czy kontroli – można budować prawdziwą więź.