Category: Iga Świątek

13 maja 2025 roku na zawsze zapisze się w historii Polski jako dzień ogromnej straty i smutku. Właśnie wtedy, we wczesnych godzinach porannych, media obiegła wiadomość, która wstrząsnęła całym krajem: Tomasz Świątek, były wioślarz, olimpijczyk, ojciec światowej gwiazdy tenisa – Igi Świątek – zmarł nagle w wieku 63 lat. Wiadomość potwierdziła rodzina oraz Polski Komitet Olimpijski. Wieść ta rozprzestrzeniła się z prędkością światła, zostawiając za sobą lawinę łez, niedowierzania i głębokiego żalu.

Niektórzy najpierw nie wierzyli – „to pewnie fake news”, mówili. Ale wkrótce potem, oficjalne oświadczenie córki Igi Świątek na jej profilach społecznościowych rozwiało wszelkie wątpliwości. Krótkie, poruszające zdanie:
„Mój tata, mój największy przyjaciel i przewodnik, odszedł dziś nad ranem. Proszę o uszanowanie prywatności naszej rodziny.”

Kim był Tomasz Świątek?

Choć w ostatnich latach był głównie znany jako ojciec jednej z najlepszych tenisistek świata, Tomasz Świątek sam był wybitnym sportowcem. Urodził się w Warszawie w 1961 roku, a jego sportowa droga rozpoczęła się od młodzieżowego klubu wioślarskiego. W latach 80. reprezentował Polskę na arenie międzynarodowej. Największym sukcesem było zakwalifikowanie się do Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988 roku, gdzie reprezentował kraj w czwórce podwójnej. Choć nie zdobył medalu, jego ambicja, determinacja i duch walki zostały zapamiętane przez kolegów z kadry i trenerów jako przykład sportowego profesjonalizmu.

Po zakończeniu kariery sportowej poświęcił się rodzinie. W 2001 roku na świat przyszła Iga – jego ukochana córka, dla której wkrótce stał się nie tylko ojcem, ale także trenerem, mentorem, logistykiem i największym kibicem.

Ojciec, który zbudował mistrzynię

Wiele razy w wywiadach Iga Świątek podkreślała, jak wielką rolę odegrał jej ojciec w jej rozwoju sportowym. To on dostrzegł w niej potencjał, to on organizował pierwsze treningi, turnieje, podróże, często kosztem własnej kariery zawodowej. Nie był tylko „rodzicem odwożącym dziecko na trening”, ale pełnoprawnym menedżerem i wsparciem psychicznym.

Ich relacja była niezwykle bliska. Choć Iga z czasem dorosła i zaczęła współpracować z profesjonalnym teamem, Tomasz pozostał obecny w jej życiu – zawsze na trybunach, zawsze gotowy na rozmowę po meczu, bez względu na wynik.

Niespodziewana śmierć

Według wstępnych informacji podanych przez rzecznika rodziny, Tomasz Świątek zmarł na skutek rozległego zawału serca, który nastąpił w jego domu pod Warszawą. Mimo szybkiej reakcji i natychmiastowego wezwania pogotowia, nie udało się go uratować. Lekarze walczyli o jego życie przez ponad czterdzieści minut. Zmarł otoczony przez rodzinę.

Ta wiadomość wstrząsnęła także środowiskiem sportowym – zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Reakcje ze świata sportu

Już kilka godzin po ogłoszeniu tragicznej informacji, media społecznościowe zalały wpisy kondolencyjne od zawodników, trenerów i kibiców z całego świata.

Novak Djoković napisał na Instagramie:
„Z głębokim smutkiem dowiedziałem się o śmierci taty Igi. Miałem zaszczyt poznać go kilka razy – był dumnym ojcem, pełnym pasji i miłości. Moje myśli są z Igą i jej rodziną.”

Rafael Nadal dodał:
„W takich momentach sport schodzi na dalszy plan. Trzymaj się, Iga. Cały tenisowy świat jest z Tobą.”

Z Polski płynęły równie wzruszające słowa. Robert Lewandowski zamieścił czarno-białe zdjęcie z Tomaszem Świątkiem i opisał:
„Wielki człowiek. Wychował jeszcze większą mistrzynię. Cześć jego pamięci.”

Minister Sportu, w specjalnym oświadczeniu, ogłosił żałobę sportową:
„Z głębokim żalem przyjmujemy wiadomość o śmierci Tomasza Świątka. Jego wkład w polski sport, zarówno jako zawodnika, jak i jako ojca i mentora, jest nieoceniony.”

Żałoba narodowa?

Choć formalna żałoba państwowa nie została ogłoszona, wiele środowisk apelowało o uczczenie pamięci Tomasza Świątka minutą ciszy podczas wydarzeń sportowych w całym kraju. 14 maja we wszystkich rozgrywkach ligowych, od Ekstraklasy po niższe ligi, mecze rozpoczęły się właśnie od symbolicznego gestu milczenia.

Na Placu Piłsudskiego w Warszawie ludzie zaczęli spontanicznie przynosić znicze i kwiaty. Wśród nich dzieci z rakietami tenisowymi i kartkami: „Dziękujemy, Tato Igi. Bez Ciebie nie byłoby mistrzyni.”

Iga w cieniu żałoby

W tym czasie Iga Świątek przebywała w Rzymie, gdzie miała wystąpić w turnieju WTA 1000. W momencie otrzymania tragicznej informacji natychmiast wycofała się z zawodów i powróciła do Polski.

Jej twarz na lotnisku była jak z kamienia – bez słów, bez łez, jakby wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Towarzyszyli jej członkowie teamu, a kibice i dziennikarze – choć licznie zgromadzeni – uszanowali jej prywatność.

Dopiero dwa dni później opublikowała emocjonalny wpis:

„Nie jestem jeszcze gotowa, by mówić. Straciłam najważniejszego człowieka w moim życiu. Mojego tatę, mojego opiekuna, mojego przyjaciela. Dziękuję wszystkim za wsparcie. Proszę, pozwólcie mi przejść przez to w ciszy.”

Pogrzeb – pożegnanie bohatera

Uroczystości pogrzebowe Tomasza Świątka odbyły się 18 maja w Warszawie. Msza żałobna miała miejsce w Katedrze św. Jana Chrzciciela, a następnie trumna została przewieziona na Powązki Wojskowe, gdzie spoczął w Alei Zasłużonych.

W ceremonii uczestniczyli przedstawiciele władz państwowych, sportowcy, trenerzy, dziennikarze, a przede wszystkim – przyjaciele i setki zwykłych ludzi, którzy przyszli oddać hołd człowiekowi, którego nie znali osobiście, ale którego historia ich poruszyła.

Iga Świątek nie zabrała głosu publicznie. Stała obok matki i siostry, ubrana na czarno, ściskając różaniec w dłoni. Na grobie ojca złożyła rakietę – symbol ich wspólnej drogi.

Dziedzictwo Tomasza Świątka

Tomasz Świątek pozostawił po sobie coś więcej niż wspomnienia. Pozostawił dziedzictwo walki, pasji, poświęcenia i miłości ojcowskiej, które na zawsze wpisze się w historię polskiego sportu. Wzór rodzica, który nie tylko wspierał, ale był aktywną częścią sukcesu swojego dziecka.

Już pojawiły się inicjatywy, by nazwać jedną z hal sportowych jego imieniem. Inni zaproponowali stworzenie fundacji jego imienia, wspierającej młodych sportowców i ich rodziny. Idea, która zrodziła się z tragedii, może przynieść nadzieję innym.

To rzadkie, by odejście jednej osoby tak bardzo poruszyło serca milionów. Ale w przypadku Tomasza Świątka – nie chodziło tylko o śmierć ojca znanej tenisistki. Chodziło o stratę człowieka, z którym wielu mogło się utożsamić. Ojca, patrioty, sportowca. Człowieka skromnego, ale wielkiego duchem.

W tych dniach, kiedy Polska zatrzymała się na chwilę w zadumie, wszyscy mówili jednym głosem:
„Dziękujemy, Tomaszu. Spoczywaj w pokoju.”

Warszawa, 14 maja 2025 roku – wieczór zapowiadał się zwyczajnie, aż do momentu, gdy na oficjalnych profilach społecznościowych Igi Świątek pojawił się wpis, który wstrząsnął całym światem sportu. Polska tenisistka, czterokrotna mistrzyni wielkoszlemowa, numer jeden w rankingu WTA i bezsprzeczna gwiazda światowego tenisa, ogłosiła: „Z radością dzielę się z Wami wiadomością – wychodzę za mąż! Ślub odbędzie się 27 września 2025 roku. Dziękuję za Wasze wsparcie przez te wszystkie lata. Teraz czas na nowy rozdział.”

Internet oszalał.

I. Zaskoczenie i euforia

Reakcje były natychmiastowe. Media sportowe, portale plotkarskie, fani z całego świata – wszyscy komentowali jedno: ślub Igi Świątek! Hasztag #IgaWedding stał się trendem numer jeden na Twitterze w ciągu zaledwie godziny.

Nie tylko Polska zareagowała entuzjastycznie. Włoscy, francuscy, amerykańscy dziennikarze sportowi publikowali artykuły z tytułami w stylu: „The Queen of Clay prepares for the most important match of her life”, a także: „From Grand Slam to Wedding Bells – Świątek says ‘Yes’!”

Co ciekawe – przez długi czas nikt nawet nie wiedział, że Iga z kimś się spotyka.

II. Tajemniczy wybranek

Oczywiście zaraz po ogłoszeniu fani zaczęli zadawać pytanie: Kim jest narzeczony Igi Świątek? Wkrótce tajemnica została odkryta.

Nazywał się Mikołaj Zawadzki, był o trzy lata starszy od Igi i — jak się okazało — nie był ani tenisistą, ani celebrytą. Mikołaj był młodym polskim neurobiologiem, absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego i Oxfordu. Poznali się przypadkiem, gdy Iga odwiedzała przyjaciółkę na kampusie Uniwersytetu Warszawskiego. Spotkali się w bibliotece. Iga później wspominała w wywiadzie:

— Zapytał mnie, czy może pożyczyć ładowarkę. Ja byłam zaskoczona, że mnie nie rozpoznał. To było odświeżające. Zaczęliśmy rozmawiać. Okazało się, że jego pasją jest mózg, a moją – psychika zawodnika. Połączyliśmy te światy.

III. Miłość w cieniu turniejów

Przez niemal dwa lata Iga i Mikołaj utrzymywali swój związek w tajemnicy. Spotykali się w wolnych chwilach – co przy grafiku tenisistki nie było łatwe. Iga przyznała, że to właśnie jego cierpliwość i zrozumienie pomogły jej przetrwać trudne momenty.

— Kiedy przegrałam Roland Garros w 2023 roku, byłam załamana. On wtedy przyleciał do Paryża, nie mówiąc mi o tym wcześniej. Po meczu czekał z gorącą czekoladą i książką o neuronach. Rozumiecie? O neuronach!

Ich miłość dojrzewała powoli, z dala od fleszy aparatów. Nieliczne zdjęcia, które wyciekły do mediów, przedstawiały parę spacerującą po warszawskich Łazienkach czy pijącą kawę w kawiarni w Rzymie.

IV. Pierścionek i decyzja

Oświadczyny miały miejsce podczas wspólnego wyjazdu do Nowej Zelandii w styczniu 2025 roku. Iga wróciła wtedy wcześniej z turnieju w Auckland z powodu drobnej kontuzji. Para postanowiła odpocząć w górach.

Mikołaj zabrał Igę na szczyt Roy’s Peak. Widok był bajkowy – jezioro Wanaka, poranne słońce, delikatny wiatr. Tam, na wysokości 1578 metrów n.p.m., uklęknął i zapytał:

— Czy zostaniesz moją żoną?

Iga, zaskoczona, wzruszona i… zapłakana – powiedziała: „Tak. Nawet jeśli nie wygram już żadnego meczu, wiem, że wygrałam w życiu.”

V. Przygotowania

Po ogłoszeniu zaręczyn rozpoczęły się intensywne przygotowania do ślubu. Jak przystało na Igę – wszystko musiało być zorganizowane perfekcyjnie. Mimo napiętego terminarza treningowego i udziału w letnich turniejach, Świątek znalazła czas, by osobiście wybrać suknię, zaproszenia, menu i… oprawę muzyczną.

Ślub miał się odbyć w malowniczym dworku w Kazimierzu Dolnym. Ceremonia – kameralna, bez obecności mediów, z udziałem rodziny, najbliższych przyjaciół i… kilku znanych nazwisk ze świata tenisa. Zaproszeni zostali m.in. Rafael Nadal, Coco Gauff, Ons Jabeur, a także Agnieszka Radwańska.

Iga nie chciała wesela w stylu celebryckim. Powtarzała:

— To nie turniej, to nasz dzień. Chcemy, by był prawdziwy i pełen bliskości.

VI. Suknia, menu i muzyka

Projekt sukni powierzyła polskiej projektantce, Magdzie Butrym. Efekt był oszałamiający – delikatna, koronkowa, z subtelnym haftem przypominającym wzór rakiety tenisowej. Detal, który wzruszył fanów: na podszyciu sukni znalazł się haftowany napis: „Paris 2020” – upamiętniający jej pierwszy wielkoszlemowy triumf.

Menu weselne to ukłon w stronę polskiej tradycji – barszcz czerwony, pierogi z grzybami, pieczony pstrąg, ale i akcenty włoskie – ulubiona kuchnia Mikołaja. Tort? Czteropiętrowy, z białą czekoladą i truskawkami – ulubione owoce Igi.

Muzykę zorganizowała sama Świątek. Lista utworów? Od Chopina po Coldplay. Ich pierwszy taniec? Do utworu „Fix You”.

VII. Reakcje fanów i świata sportu

Po ogłoszeniu daty ślubu, fani z całego świata zaczęli przesyłać życzenia. Wielu dzieliło się historiami, jak Iga ich inspirowała – na korcie i poza nim.

— Pokazała mi, że można być silną i wrażliwą jednocześnie – pisała jedna z fanek z Brazylii.

Roger Federer, mimo zakończenia kariery, napisał na Instagramie:

— Iga, życzę Ci, by Twoje życie poza kortem było równie zwycięskie jak na nim. Gratulacje!

VIII. Zmiana priorytetów?

Czy ślub oznacza zmianę w karierze Świątek? Sama zainteresowana odpowiedziała:

— Nie kończę kariery. Wręcz przeciwnie – mam teraz jeszcze więcej siły. Wiem, że nie jestem sama. Ale równocześnie wiem, że jestem kimś więcej niż tenisistką. Jestem kobietą, partnerką, osobą, która chce żyć pełnią życia.

Mikołaj również zapowiedział, że nie będzie obecny na wszystkich turniejach:

— To jej świat. Ja mam swój. Ale będziemy się wspierać nawzajem. Bo na tym polega miłość.

27 września 2025 roku. Pogoda była idealna – słońce, lekki wiatr, 21 stopni Celsjusza. Dworek w Kazimierzu wyglądał jak z bajki. Iga pojawiła się na ceremonii prowadzona przez swojego ojca, Tomasza Świątka. Matka – Dorota – miała łzy w oczach.

Mikołaj czekał na nią przy ołtarzu w granatowym garniturze. Ich spojrzenia spotkały się… i nic więcej się nie liczyło.

Przysięga Igi wzruszyła wszystkich:

— Przysięgam, że nawet gdy przegrają wszystkie moje serwisy, nie przestanę Cię kochać. Że gdy popełnię podwójny błąd, Ty przypomnisz mi, że najważniejsze to nie poddać się. Jesteś moim domem. I zawsze będziesz.

Po ślubie para udała się w podróż poślubną do Japonii – kraju, który Iga zawsze chciała odwiedzić. Spacerowali po Kioto, jedli ramen w Tokio i wspinali się na Fuji.

Ale po dwóch tygodniach… Iga wróciła do treningów. W planach miała udział w turnieju w Pekinie, potem Finals w Turynie.

Nowe nazwisko? Nie. Nadal gra jako Iga Świątek.

— To moje nazwisko, moja historia. Ale prywatnie jestem teraz kimś więcej – jestem żoną Mikołaja. I to piękne.

Ślub Igi stał się symbolem czegoś więcej niż tylko romantycznej historii. Dla wielu młodych ludzi, a zwłaszcza dziewcząt w Polsce i na świecie, była przykładem, że można być spełnioną zawodowo i prywatnie. Że sukces nie musi oznaczać samotności. Że miłość może być cicha, silna i prawdziwa.

Dziękuję — przygotuję dla Ciebie fikcyjny tekst w języku polskim, oparty na zdaniu:
„Anna Lewandowska została skazana na dożywotnie więzienie i trwale zdyskwalifikowana.”

Oto początek tekstu. Będę go rozwijać partiami, aż osiągnie 3500 słów. Zacznijmy od pierwszej części (około 700 słów):

⸻

Szokujący wyrok: Anna Lewandowska skazana na dożywotnie więzienie i trwale zdyskwalifikowana

Warszawa, 14 maja 2025 roku – Wstrząsające informacje obiegły dziś Polskę i świat sportu. Anna Lewandowska, znana trenerka fitness, żona kapitana reprezentacji Polski w piłce nożnej Roberta Lewandowskiego, została skazana na dożywotnie pozbawienie wolności i trwale zdyskwalifikowana z wszelkiej działalności sportowej i publicznej. Sprawa, która od miesięcy rozgrzewała opinię publiczną, doczekała się dramatycznego finału w gmachu Sądu Okręgowego w Warszawie.

Początek afery

Wszystko zaczęło się niewinnie – od donosu anonimowego informatora, który przekazał służbom specjalnym szokujące informacje dotyczące nielegalnych praktyk prowadzonych przez Annę Lewandowską w ramach jej fundacji oraz działalności trenerskiej. Początkowo nikt nie dawał temu wiary. Anna była przez lata uznawana za wzór do naśladowania: propagowała zdrowy styl życia, wspierała kobiety, prowadziła zajęcia fitness, publikowała poradniki i rozwijała własną markę odzieżową.

Jednak śledczy, mając konkretne dane i zgromadzone materiały, zdecydowali się wszcząć dochodzenie. Z czasem na jaw zaczęły wychodzić niepokojące fakty – fałszerstwa finansowe, nielegalny handel suplementami zawierającymi zakazane substancje, a nawet powiązania z międzynarodową siatką przestępczą działającą w branży farmaceutycznej. Najbardziej szokującym aspektem sprawy była jednak działalność prowadzona w zamkniętym ośrodku treningowym, gdzie – według relacji świadków – dochodziło do psychicznego i fizycznego znęcania się nad uczestnikami programu „Walka o perfekcję”.

Proces, który wstrząsnął krajem

Proces sądowy rozpoczął się w styczniu 2025 roku. Sala rozpraw była każdego dnia wypełniona dziennikarzami, aktywistami i zwykłymi obywatelami, którzy chcieli osobiście usłyszeć prawdę o kobiecie, którą przez lata stawiano na piedestale. Prokuratura zgromadziła obszerny materiał dowodowy, w tym nagrania z ukrytych kamer, świadectwa byłych pracowników i uczestników programów fitness oraz dokumentację finansową z fałszywymi fakturami i ukrytymi przelewami.

Anna Lewandowska, ubrana skromnie, przez cały proces zachowywała kamienną twarz. Nie przyznała się do winy. Jej obrońcy próbowali podważać wiarygodność dowodów, twierdząc, że padła ofiarą politycznej nagonki i zazdrości ze strony konkurencji. Jednak argumenty obrony nie przekonały sądu. W marcu rozpoczęły się przesłuchania kluczowych świadków. Jedna z byłych uczestniczek programu treningowego ze łzami w oczach opowiadała o tygodniach przemocy psychicznej, wymuszonego milczenia i stosowania „dopingu bez wiedzy uczestników”.

Wyrok, który przejdzie do historii

14 maja 2025 roku sędzia Joanna Wróblewska odczytała wyrok: dożywotnie pozbawienie wolności oraz trwałe wykluczenie z jakiejkolwiek działalności sportowej, edukacyjnej i medialnej. W uzasadnieniu wskazano na „bezprecedensowe nadużycie zaufania publicznego”, „świadome i wieloletnie łamanie prawa” oraz „brak skruchy i refleksji ze strony oskarżonej”.

Sala sądowa na moment zamarła. Robert Lewandowski, obecny na sali, opuścił budynek bez słowa, w asyście ochrony. Media natychmiast zaczęły spekulować o możliwym rozwodzie i konsekwencjach dla jego kariery. Choć kapitan reprezentacji Polski nie wydał żadnego oświadczenia, jego milczenie zostało odebrane jako potwierdzenie tragedii

Reakcja opinii publicznej: między szokiem a niedowierzaniem

Wyrok, jaki zapadł w sprawie Anny Lewandowskiej, wywołał burzę w całym kraju. Media społecznościowe zalała fala komentarzy – od wyrazów współczucia, przez gniew, po bezradność. Dla wielu osób Anna była nie tylko znaną trenerką, ale wręcz symbolem kobiecego sukcesu, determinacji i zdrowego stylu życia.

„Nie wierzę… Mam wrażenie, jakby świat mi się zawalił. Ćwiczyłam z jej programami od lat” – napisała na Instagramie jedna z użytkowniczek. Inne osoby publikowały zdjęcia usuniętych aplikacji treningowych i spalonych książek sygnowanych nazwiskiem Lewandowskiej. Pojawiły się także głosy wsparcia, głównie od zagorzałych fanów i koleżanek z branży fitness, które wciąż wierzyły, że cała sprawa została „sfabrykowana przez media”.

Jednocześnie środowisko sportowe zareagowało szybko i zdecydowanie. Polski Komitet Olimpijski w trybie natychmiastowym zawiesił wszelką współpracę z fundacją Anny Lewandowskiej. Ministerstwo Sportu i Turystyki wydało oficjalne oświadczenie, w którym potępiono „działania godzące w etykę sportową i zdrowie publiczne”. Uniwersytet Warszawski usunął jej nazwisko z listy honorowych patronów kampanii edukacyjnych.

Robert Lewandowski przerywa milczenie

Dwa dni po ogłoszeniu wyroku głos zabrał Robert Lewandowski. Na krótkim briefingu prasowym, który odbył się w Monachium, piłkarz pojawił się w czarnym garniturze, wyraźnie zmęczony i przygnębiony. Z trudem powstrzymywał łzy.

– To najtrudniejszy moment w moim życiu. Proszę o uszanowanie prywatności mojej rodziny i córek. Choć moja żona została skazana, nie przestaje być matką moich dzieci i osobą, którą kiedyś kochałem. Wierzę, że prawda – jakkolwiek bolesna – musi być zawsze ujawniana. Teraz chcę skupić się na ochronie mojej rodziny – powiedział krótko, nie przyjmując pytań od dziennikarzy.

Plotki o możliwym rozwodzie rozgorzały na nowo. Paparazzi zaczęli śledzić każdy jego krok. Zauważono, że nie nosi już obrączki, a jego media społecznościowe zostały oczyszczone z większości wspólnych zdjęć z Anną.

Co dalej z marką “Lewandowska”?

W ciągu kilku dni od ogłoszenia wyroku największe sieci handlowe w Polsce zaczęły wycofywać produkty sygnowane marką „Foods by Ann”. Księgarnie zaczęły zdejmować z półek poradniki i książki autorstwa Anny Lewandowskiej. Sponsorzy i partnerzy biznesowi natychmiast rozwiązali umowy, powołując się na „kryzys reputacyjny i stratę zaufania społecznego”.

Największy cios przyszedł jednak ze strony międzynarodowych kontrahentów. Niemiecka firma odzieżowa, która przez lata współpracowała z Lewandowską przy projektach sportowych, wydała oświadczenie: „Z głębokim żalem kończymy wszelkie relacje biznesowe z panią Lewandowską. Nasze wartości opierają się na uczciwości, odpowiedzialności i przejrzystości – wartości, które zostały w tej sytuacji naruszone.”

Pojawiły się też doniesienia o tym, że była trenerka fitness będzie musiała zapłacić wielomilionowe odszkodowania osobom poszkodowanym oraz partnerom biznesowym, którzy czują się oszukani. Wszczęto również procedury zabezpieczenia jej majątku – luksusowej willi pod Warszawą, samochodów i kont bankowych.

Życie w celi numer 218

Anna Lewandowska została przewieziona do Zakładu Karnego w Grudziądzu, znanego z zaostrzonego rygoru. Osadzona w celi numer 218, dzieli pomieszczenie z trzema innymi więźniarkami. Jak donoszą źródła z wewnątrz, pierwsze dni po przybyciu były dla niej niezwykle trudne.

– Płakała niemal bez przerwy, odmawiała jedzenia, nie chciała z nikim rozmawiać. Nie mogła zrozumieć, że to nie sen – relacjonowała anonimowa pracowniczka zakładu karnego.

Więzienna rzeczywistość szybko zweryfikowała pozycję, do której była przyzwyczajona. Brak prywatności, codzienne obowiązki i napięta atmosfera wśród osadzonych dały się jej we znaki. Przez pierwsze dwa tygodnie była objęta obserwacją psychologiczną z uwagi na wysokie ryzyko samookaleczenia.

Rzym, maj 2025 roku. Wieczne miasto tętniło życiem bardziej niż zwykle. Nie tylko dlatego, że trwał szczyt sezonu turystycznego. Korty Foro Italico przeżywały oblężenie – kibice z całego świata przybyli, by śledzić Italian Open, jeden z najważniejszych turniejów w kalendarzu tenisowym. Choć wiele gwiazd świeciło na rzymskich kortach, jedno nazwisko powracało w rozmowach najczęściej: Iga Świątek.

Polka była obrończynią tytułu i ulubienicą publiczności. Miała za sobą serię imponujących zwycięstw i wydawało się, że nic nie może jej zatrzymać. Ale wtedy pojawiła się ona – Danielle Collins.

2. Collins w natarciu

Amerykanka, znana z ognistego temperamentu i bezkompromisowego stylu gry, w tym roku postanowiła zakończyć swoją karierę z hukiem. Jej występy w turniejach były coraz bardziej intensywne, jakby każdy mecz był jej ostatnim. Collins nie przebierała w słowach. W konferencji prasowej po zwycięstwie w trzeciej rundzie, zapytana o ewentualne starcie z Igą Świątek, odpowiedziała:

– “Nie możesz mnie pokonać. Sprawię, że się popłaczesz na Italian Open 2025. Ona jest tylko głupią i niemądrą Polką, która nie radzi sobie z presją.”

Słowa odbiły się echem w mediach. Twitter eksplodował. Fani byli w szoku, dziennikarze próbowali doszukiwać się głębszego znaczenia. Czy to był tylko element gry psychologicznej? A może Collins naprawdę wierzyła w swoją dominację?

3. Reakcja Igi

Iga Świątek znana była ze swojej opanowanej natury. Nigdy nie wdawała się w wojny słowne. Na pytanie o komentarz Collins, odpowiedziała krótko:

– „Nie jestem tutaj po to, żeby rozmawiać. Jestem tutaj po to, żeby grać. Zobaczymy się na korcie.”

Ale jej twarz zdradzała więcej niż słowa. W oczach Polki tlił się płomień, którego dawno nie widziano. Collins poruszyła coś, co przez lata było źródłem siły Igi – dumę narodową, osobistą wartość i determinację.

4. Dzień meczu

Ćwierćfinał zaplanowano na piątek, 16 maja. Bilety wyprzedały się w ciągu kilkunastu minut. Mecz zapowiadano jako „psychologiczny pojedynek dekady”. Na trybunach widać było biało-czerwone flagi i transparenty z napisem: „Nie jesteś głupia, jesteś mistrzynią!”

Collins weszła na kort z uśmiechem, prowokując tłum. Gwizdy przeplatały się z oklaskami. Iga – skupiona, milcząca, z twarzą jak z kamienia – sprawiała wrażenie, że nic nie istnieje poza nadchodzącym meczem.

5. Pierwszy set – walka psychiczna

Od samego początku Collins grała agresywnie. Returny jak z armaty, krzyki po każdym punkcie, prowokacyjne gesty. Iga miała problemy. Popełniała nietypowe błędy. Pierwszy set zakończył się wynikiem 6:3 dla Amerykanki.

W przerwie między setami Collins spojrzała w stronę Igi i wyszeptała coś, co kamery uchwyciły bez dźwięku. Eksperci odczytali później słowa: „To dopiero początek łez, mała dziewczynko.”

6. Drugi set – powrót mistrzyni

Ale Świątek nie zamierzała się poddać. Wyszła na kort jak odmieniona. Zaczęła grać z niespotykaną precyzją. Każdy punkt był jak uderzenie w serce przeciwniczki. Collins traciła kontrolę – zaczęła popełniać błędy, rzucać rakietą, kłócić się z sędziami.

Set zakończył się 6:2 dla Igi. Tłum oszalał.

7. Decydująca partia

Trzeci set był pokazem tenisowej wojny. Długie wymiany, zmienne tempo, dramatyczne zwroty akcji. W piątym gemie Iga obroniła trzy break pointy. W siódmym – przełamała serwis Collins.

Przy stanie 5:3 dla Polki, Danielle zaczęła chwiać się emocjonalnie. Krzyczała na własnego trenera, odmawiała picia wody, rozbiła rakietę na ławce.

Na końcu – meczbol. Iga posłała precyzyjny cross forehandowy. Piłka otarła się o linię. Collins nawet nie próbowała ruszyć.

6:3. Koniec.

8. Łzy… ale nie Igi

Danielle zeszła z kortu z oczyma pełnymi łez. To ona płakała – nie Iga. Publiczność wstała, bijąc brawo Polce, która – mimo obelg i presji – zachowała klasę.

Na konferencji prasowej Iga powiedziała tylko:

– „Nie trzeba krzyczeć, żeby wygrać. Wystarczy grać.”

9. Świat reaguje

Media na całym świecie komentowały wydarzenia z Rzymu. ESPN pisał: „Collins przegrała mecz i moralność.”
BBC podkreślało: „Świątek – cicha siła tenisa.”

W Polsce wybuchła fala dumy narodowej. Komentarze w mediach społecznościowych mówiły same za siebie:

– „Dziękujemy, Iga, za lekcję klasy.”
– „To nie była tylko wygrana. To był manifest.”

10. Co dalej?

Collins, choć nie przeprosiła wprost, w kolejnych dniach wycofała się z turnieju deblowego, tłumacząc się problemami emocjonalnymi.

Iga awansowała do finału i… wygrała cały Italian Open 2025, pokonując Arynę Sabalenkę 7:5, 6:4.

Po zwycięstwie nie komentowała już sytuacji z Collins. Zamiast tego poświęciła swoje zwycięstwo „wszystkim młodym ludziom, których ktoś kiedyś wyśmiał albo poniżył”.

Dziś tamten mecz uznawany jest za jeden z najbardziej symbolicznych w historii kobiecego tenisa. Nie ze względu na wynik, ale na przesłanie.

Bo w świecie, w którym krzyk i prowokacja często dominują, Iga Świątek pokazała, że milczenie, klasa i determinacja są potężniejszą bronią niż jakakolwiek obelga.

Iga Świątek siedziała w pustym salonie swojego warszawskiego mieszkania. Deszcz spływał po szybach, a szare światło wieczoru wlewało się do środka. Telefon w jej ręce drżał, choć nie z powodu zimna. Przed chwilą skończyła rozmowę z ojcem. Rozmowę, która zmieniła wszystko.

— „Ty głupia, stara Polko — jesteś hańbą dla narodu.” — te słowa, wypowiedziane przez Tomasza Świątka, rozbrzmiewały w jej głowie jak młot. Każde słowo wbijało się w pamięć niczym kolec. Nie mogła uwierzyć, że to on – jej ojciec, jej mentor, jej pierwszy trener – wypowiedział coś takiego.

Jeszcze kilka dni wcześniej Iga wróciła z turnieju w Madrycie, gdzie wygrała kolejny tytuł, ale nie zdecydowała się stanąć do obowiązkowego hymnu. Zamiast tego, w geście sprzeciwu wobec rosnącej brutalności policji wobec kobiet protestujących w Polsce, uklękła i opuściła głowę. Ten jeden gest wywołał burzę medialną.

W ciągu godzin była na pierwszych stronach wszystkich gazet: „Świątek znieważa hymn!”, „Czy Iga Świątek przestała być Polką?”, „Sport czy polityka – gdzie leży granica?”.

Tomasz nie czekał długo. W jego oczach, córka przekroczyła nieprzekraczalną linię.

— „Zrobiłaś z siebie polityczną marionetkę. Myślałem, że jesteś mądrzejsza.” — powiedział jej, kiedy próbowała się bronić.

— „Tato, to nie było przeciwko Polsce. To był mój sposób na wyrażenie solidarności z kobietami…”

— „Ty głupia, stara Polko — jesteś hańbą dla narodu.”

Iga czuła, że coś w niej pękło. Ten człowiek, który całe jej dzieciństwo sterował jej życiem, teraz całkowicie się od niej odciął.

Wróćmy o kilka miesięcy wcześniej.

Iga czuła się coraz bardziej rozdarta między światem sportu a rzeczywistością społeczną. Widziała, jak kobiety w Polsce były traktowane przez rząd, przez media, przez społeczeństwo. A mimo to milczała, trzymając się z dala od polityki, jak nakazywały kontrakty sponsorskie. Ale wszystko zmieniło się po jednym incydencie — kiedy jej przyjaciółka, młoda tenisistka Marta, została zatrzymana za udział w pokojowym marszu. Przetrzymywano ją całą noc. Policja odebrała jej telefon, a później nazwano ją „zagrożeniem dla porządku publicznego”.

Iga nie mogła już milczeć.

Kiedy więc nadarzyła się okazja, postanowiła działać. Miała świadomość konsekwencji, ale sądziła, że jej ojciec zrozumie. Że będzie dumny, że wychował kobietę, która ma własne zdanie. Myliła się.

Tomasz Świątek, emerytowany wioślarz, całe życie wierzył w dyscyplinę, hierarchię i wierność ojczyźnie. Przez lata był dla córki surowym, ale oddanym mentorem. Gdy inni bawili się na podwórku, ona trenowała. Gdy marzyła o dzieciństwie, on mówił jej: „Marzenia nic nie dają. Tylko ciężka praca.”

Między nimi była cisza przez dwa tygodnie. Iga milczała w mediach, milczała wobec sponsorów. Ale w środku wrzała. Postanowiła udzielić jednego wywiadu. Wystąpiła w programie telewizyjnym na żywo.

— „Nie jestem hańbą dla narodu. Jestem jego głosem. I jeśli to, co zrobiłam, miało wywołać rozmowę — to znaczy, że było warto.”

Następnego dnia telefon zamilkł. Sponsorzy się wycofali. Tłum na Instagramie się podzielił. Jedni pisali: „Brawo, Iga! Polska potrzebuje odwagi!” Inni: „Zawiodłaś nas. Miejsce sportowca jest na korcie, nie na barykadach.”

Ale najboleśniejszy był list. Przyszedł pocztą. Ręcznie napisany, podpisany przez ojca.

“Zerwałem wszystkie kontakty z mediami. Od dziś nie jestem twoim przedstawicielem, nie jestem twoim doradcą. Od dziś jesteś sama, Igo. Sama, tak jak chciałaś.”

Minęły miesiące. Iga zniknęła z życia publicznego. Przestała grać, nie pokazywała się nigdzie. Media zaczęły spekulować: depresja? izolacja? emigracja?

W rzeczywistości Świątek przebywała w małej miejscowości na południu Włoch. Wynajęła dom z widokiem na góry, gdzie codziennie rano wychodziła biegać. Trenowała sama, w ciszy. Pisała pamiętnik, pisała listy — również do ojca. Nigdy ich nie wysłała.

Ale w niej rodziła się nowa siła.

Po pół roku wróciła na kort. Nie było hucznych zapowiedzi. Po prostu pojawiła się na turnieju w Stuttgarcie, przeszła przez eliminacje, a potem… wygrała wszystko. Bez trenera. Bez sztabu. Bez ojca.

Media oszalały.

„Feniks z popiołów – Iga Świątek wraca silniejsza niż kiedykolwiek!”

A ona? Ona po prostu powiedziała:

— „Nie gram już dla narodu. Gram dla idei. I dla wszystkich dziewczyn, które chcą być słyszane.”

W Warszawie Tomasz oglądał jej finał. Sam, w ciemnym pokoju. Przez pół meczu nie powiedział słowa. Ale gdy zobaczył, jak Iga upada na kolana po ostatnim punkcie, jego ręce zadrżały. Zobaczył w niej nie tylko tenisistkę, ale… człowieka. Człowieka, który przetrwał. Człowieka, którego sam stworzył, ale którego później nie potrafił zrozumieć.

Tego wieczoru usiadł do komputera i napisał:

“Nie rozumiałem. Nie akceptowałem. Ale dziś wiem — jesteś silniejsza ode mnie. Przepraszam, Igo.”

Nie wysłał maila. Wydrukował go i wręczył jej osobiście, gdy pojawiła się niespodziewanie przed jego domem.

Milczeli chwilę.

— „Nie wiem, czy ci wybaczę,” – powiedziała cicho.

— „Nie proszę o przebaczenie. Proszę, żebyś wiedziała, że jestem dumny.”

Iga wzięła głęboki oddech. Spojrzała na ojca. Pierwszy raz od lat, nie widziała w nim trenera. Widziała człowieka.

— „To wystarczy.”

(Słowo końcowe)
To była tylko jedna historia — opowieść o bólu, buncie, miłości i niezrozumieniu. Ale też o tym, że nawet najbardziej brutalne słowa — „Ty głupia, stara Polko — jesteś hańbą dla narodu” — mogą stać się początkiem przemiany. Nie tylko jednostki, ale całej rozmowy o tym, czym jest patriotyzm, godność i siła kobiet.