Category: Iga Świątek

Wiosna w Warszawie zwykle pachniała bzem i wilgotnym asfaltem po popołudniowym deszczu. Tego dnia nie pachniała niczym. Dla Igi Świątek był to dzień, który długo nosiła w sobie. Trwało to latami. Najpierw były spojrzenia, potem myśli, wreszcie słowa. Z pozoru niewinne, lecz dla niej pełne ciężaru. Była mistrzynią świata, dumą Polski, wzorem dla tysięcy dziewcząt, które chciały być silne i odważne jak ona.

Ale bycie silną to nie zawsze znaczyło wygrywać na korcie.

— Mamo, chcę ci coś powiedzieć — zaczęła, patrząc na ekran telefonu.

Rozmowa odbywała się zdalnie. Jej matka, Dorota, mieszkała w Krakowie i nie widywały się zbyt często. Relacje między nimi były napięte od lat. Po rozwodzie rodziców Igi kontakt z matką stawał się coraz rzadszy. Nie było kłótni — była cisza, która bolała bardziej.

— Mów, Iguniu — odparła Dorota tonem, który brzmiał chłodno, lecz nie wrogo.

— Jestem lesbijką. Chciałam, żebyś dowiedziała się tego ode mnie, a nie z gazet.

Cisza. Przez kilka sekund słychać było tylko oddechy. Jeden był spokojny, drugi urywany.

— A czy musisz o tym mówić publicznie? — spytała w końcu Dorota.

— Muszę. Dla siebie. I dla innych dziewczyn, które boją się być sobą. Jestem gotowa na coming out. Chcę, żebyś to uszanowała.

Odpowiedź, która padła, była krótka. I brutalna.

— Żałuję, że cię urodziłam.

Rozdział II: Świat reaguje

Słowa matki rozniosły się jak pożar po suchym lesie. I nie dlatego, że zostały opublikowane — Iga tego nie zrobiła. Ale jej oczy, pełne bólu po rozmowie, zdradziły wszystko w wywiadzie, którego udzieliła dwa dni później.

— Nie każdy reaguje na prawdę z miłością — powiedziała z uśmiechem pełnym melancholii. — Ale ja siebie kocham. I to wystarczy.

Media oszalały. Nagłówki brzmiały dramatycznie:

„Iga Świątek: Jestem lesbijką!”
„Czy Polska zaakceptuje swoją mistrzynię taką, jaka jest?”
„Matka Świątek w szoku – co dalej z rodziną tenisistki?”

Ale dla Igi nie było odwrotu. Miała wsparcie ze strony ojca, Tomasza, który powiedział jej po cichu: „Jesteś moją córką. I zawsze będziesz”. Miała wsparcie ze strony fanów, koleżanek z kortu, a także społeczności LGBT+. Ale mimo tego wszystkiego, w środku była rana — świeża, głęboka i pełna krwi.

Bo nie ma nic bardziej bolesnego niż odrzucenie przez matkę.

Rozdział III: Retrospekcje

Iga miała dziesięć lat, gdy pierwszy raz poczuła, że „jest inna”. W szkole podstawowej w Raszynie zakochała się w swojej koleżance z klasy. Nie mówiła o tym nikomu. Uczyła się, że to, co czuje, to „faza”, „głupota”, „coś, co przejdzie”.

Nie przeszło.

Kiedy zaczęła wygrywać pierwsze turnieje, temat miłości zszedł na dalszy plan. Kort stał się jej domem, a rakieta – przedłużeniem duszy. Zawody, wyjazdy, treningi – wszystko pochłaniało ją do cna. Ale serce, nawet najbardziej zdyscyplinowane, nie zna planów treningowych.

Zakochała się w swojej trenerce mentalnej. Nie było to odwzajemnione, ale Iga wiedziała już, że to nie „faza”. To była ona – w pełni. Prawdziwa.

Rozdział IV: Matka i milczenie

Dorota Świątek była kobietą surową. Perfekcjonistką. Pracowała w służbie zdrowia, gdzie nie było miejsca na sentymenty. Po rozwodzie z Tomaszem zatraciła się w pracy i przeszłości. Rzadko odwiedzała córkę, a gdy już to robiła, kontrolowała każdy szczegół.

— Dlaczego masz tak krótko obcięte włosy?
— Dlaczego nie masz chłopaka?
— Dlaczego nie ubierasz się kobieco?

Pytania zamiast czułości. Krytyka zamiast wsparcia. Gdy Iga była mała, płakała w poduszkę po takich wizytach. Gdy dorosła, przestała odbierać telefon.

Dlatego to, co powiedziała matka, nie powinno jej aż tak zdziwić.

A jednak zabolało.

Rozdział V: Głos tłumu

Społeczeństwo podzieliło się. Dla części Iga stała się ikoną odwagi. Dla innych – symbolem „ideologii”, jak to nazwano w niektórych mediach.

Na Twitterze ruszyła lawina wsparcia z hasztagiem #JestemZIgą. Sportowcy, aktorzy, nauczyciele, młodzież – tysiące głosów solidarności.

Ale pojawiły się też inne głosy:

— „Po co to komu było potrzebne?”
— „Niech gra, a nie się obnosi!”
— „Już nie jest moją idolką.”

Iga milczała. Jej post na Instagramie miał tylko trzy słowa: Prawda daje wolność.

Rozdział VI: Spotkanie po latach

Po kilku miesiącach milczenia, Dorota poprosiła o spotkanie.

— Przemyślałam wszystko — powiedziała w kawiarni, gdzie umówiły się po cichu, bez kamer.

Iga miała zaciśnięte usta. Spojrzała matce prosto w oczy. Nie było w niej złości, tylko zmęczenie.

— Nie wiem, czy ci wybaczę — szepnęła. — Ale chcę cię wysłuchać.

Dorota zbladła. W rękach trzymała list. Napisała go kilka tygodni wcześniej. Nie miała odwagi go wysłać.

— Zawsze bałam się opinii ludzi. I tego, co pomyśli świat. Ale zapomniałam, że to ty jesteś moim światem.

Z oczu Igi popłynęły łzy. Nie odpowiedziała od razu. Ale nie wyszła.

I to był początek.

Rozdział VII: Nowy rozdział

Minęły dwa lata. Iga Świątek nadal grała – może nie tak intensywnie, ale z pasją. Jej dziewczyna, Lena, była u jej boku podczas turnieju w Rzymie, gdzie Iga zdobyła kolejne trofeum. Kamery pokazały, jak się obejmują. Świat nie zawalił się. Przeciwnie – zajaśniał.

Dorota siedziała na trybunach. Miała na sobie tęczową przypinkę. Nie wszystko było idealne, ale było prawdziwe.

W wywiadzie dla „Wysokich Obcasów” powiedziała:

— Nie byłam dobrą matką. Bałam się rzeczy, których nie rozumiałam. Ale Iga mnie nauczyła, że miłość to nie strach. Tylko odwaga.

Epilog: Miłość wygrywa

To nie była historia o skandalu. To była historia o miłości – trudnej, skomplikowanej, nieidealnej. Ale prawdziwej.

Bo nie chodzi o to, kogo kochamy.

Chodzi o to, że kochamy. I mamy prawo być

Był to jeden z tych dni, które na zawsze zapisują się w pamięci – zarówno sportowców, jak i kibiców. Dzień pełen emocji, oczekiwań i dramatycznych zwrotów akcji. Turniej Roland Garros, ukochana arena Igi Świątek, miał być kolejnym triumfem w jej imponującej karierze. Nikt jednak nie spodziewał się, że zamiast zwycięstwa, dzień ten zakończy się łzami i cierpieniem.

Mecz czwartej rundy przebiegał w atmosferze napięcia. Iga, choć nie grała na swoim najwyższym poziomie, wciąż dominowała rywalkę – Czeszkę Karolinę Muchovą. Trybuny były pełne, a kibice dopingowali Polkę z całego serca. Jej każdy punkt witany był gromkimi brawami. Nikt nie spodziewał się, że za chwilę wszystko się zmieni.

W połowie drugiego seta wydarzyło się coś, czego nie przewidział nawet najbardziej dramatyczny scenariusz. W przerwie między gemami, do Igi podszedł jej trener, Tomasz Wiktorowski. Jego twarz była blada, wzrok nieobecny. Powiedział do niej zaledwie kilka słów, szeptem, tak by nikt inny nie usłyszał. Zmieniła się natychmiast. Z uśmiechniętej zawodniczki przeistoczyła się w osobę złamaną bólem. Jej rakieta opadła z dłoni, kolana ugięły się, a na twarzy pojawiły się łzy.

– „To niemożliwe…” – wyszeptała, zanim zakryła twarz dłońmi i upadła na kolana. Publiczność zamarła. Sędzia natychmiast przerwał mecz. Medycy oraz obsługa turnieju otoczyli Igę, nie wiedząc, co się dzieje.

Zaraz potem Świątek, prowadzona przez członków sztabu, opuściła kort w ciszy, której nie przerwał nikt. Nawet komentatorzy milczeli, widząc jej załamanie. Łzy spływały po jej policzkach, a wzrok był nieobecny. Wkrótce media zaczęły spekulować, co się wydarzyło. Krążyły plotki, że ktoś z jej rodziny zasłabł, że stało się coś dramatycznego w Polsce. Ale prawda, która wyszła na jaw godzinę później, była jeszcze bardziej wstrząsająca.

Tragiczna wiadomość

Ojciec Igi, Tomasz Świątek – były wioślarz i największe wsparcie córki – zginął w tragicznym wypadku samochodowym na autostradzie A2, wracając z Warszawy do rodzinnego Raszyna. Jechał na lotnisko, skąd miał polecieć do Paryża, by wspierać córkę podczas dalszych etapów turnieju. Jego samochód został uderzony przez ciężarówkę, która wpadła w poślizg. Świadkowie mówili o potwornym uderzeniu i zniszczeniach tak wielkich, że służbom ratunkowym zajęło ponad godzinę, by wydobyć ciało.

Informacja dotarła do sztabu Igi zaledwie kilkanaście minut przed rozpoczęciem meczu, ale postanowiono przekazać ją dopiero w przerwie, by nie załamać jej przed wejściem na kort. Gdy ją usłyszała, nie była w stanie kontynuować meczu.

Świat sportu zareagował błyskawicznie. Wszyscy – od zawodników po dziennikarzy – okazali swoje wsparcie. Rafael Nadal, Novak Djoković, Ons Jabeur, a także wiele innych gwiazd tenisa, napisało poruszające słowa wsparcia. Polski Związek Tenisowy wydał specjalne oświadczenie, wyrażając współczucie i oferując wszelką możliwą pomoc.

Kariera w zawieszeniu

Po tragedii Iga zniknęła z mediów. Przez dwa tygodnie nie pojawiła się publicznie. Odwołała udział w turniejach w Berlinie i Wimbledonie. Nie odpowiadała na pytania dziennikarzy, nie aktualizowała swoich mediów społecznościowych. Jej bliscy prosili o uszanowanie prywatności.

W końcu, 19 dni po tragedii, opublikowała emocjonalne oświadczenie na Instagramie:

„Tato, byłeś moim największym bohaterem. Każdy mój sukces był również Twój. Bez Ciebie nie byłoby mnie tu, gdzie jestem. Straciłam nie tylko ojca, ale również najlepszego przyjaciela i największego kibica. Potrzebuję czasu, by się pozbierać. Dziękuję wszystkim za wsparcie.”

Setki tysięcy komentarzy wyraziły współczucie. Wśród nich były także wiadomości od fanów z całego świata, którzy pamiętali Tomasza Świątka jako cichego, ale niezastąpionego towarzysza kariery córki.

Powrót na kort

Choć wielu sądziło, że Iga może już nie wrócić w tym sezonie, ona postanowiła inaczej. Miesiąc po śmierci ojca pojawiła się na turnieju w Montrealu. Wysiadła z samochodu z twarzą poważną, ale pewną siebie. W jej oczach nie było już tej beztroski, która cechowała ją wcześniej – była inna. Silniejsza, dojrzalsza. Grę rozpoczęła od hołdu dla ojca – na rękawie miała czarną opaskę z jego inicjałami, a jej pierwszy serwis posłała w niebo.

Choć przegrała w półfinale, cały świat tenisa był pod wrażeniem jej determinacji. Po meczu powiedziała:

„To, co się stało, na zawsze mnie zmieniło. Ale wiem, że mój tata nie chciałby, żebym się poddała. Będę grać dalej – dla niego.”

Nowy rozdział

W kolejnych miesiącach Iga wróciła do formy. Wygrała US Open, dedykując zwycięstwo ojcu. Na ceremonii wręczenia trofeum powiedziała ze łzami w oczach:

„Ten puchar jest Twój, Tato. Wiem, że patrzysz z góry i jesteś ze mnie dumny.”

Media pisały o niej jako o wojowniczce, która potrafiła podnieść się po największym ciosie. Jej historia stała się inspiracją dla tysięcy młodych sportowców, którzy zmagają się z przeciwnościami losu.

Dzień, w którym Iga Świątek opuściła kort tenisowy we łzach, pozostanie w pamięci na zawsze. Nie jako moment słabości, ale jako punkt zwrotny w historii jednej z największych sportsmenek naszych czasów. Jej siła, odwaga i zdolność do pokonywania tragedii są symbolem nadziei dla wszystkich, którzy kiedykolwiek stanęli w obliczu cierpienia.

Iga pokazuje światu, że choć życie bywa okrutne, pasja, miłość i pamięć mogą prowadzić nas dalej. A każdy łzy – nawet te na korcie – mogą być początkiem nowego rozdziału.

W świecie sportu niewiele jest takich wydarzeń, które potrafią wstrząsnąć fanami na całym świecie. Jednak wiadomość, która obiegła media 16 maja 2025 roku, była niczym grom z jasnego nieba. Iga Świątek, największa gwiazda polskiego tenisa, zdobywczyni czterech tytułów wielkoszlemowych, numer jeden rankingu WTA przez wiele miesięcy, stanęła przed poważnym zagrożeniem: grozi jej aż pięcioletnie zawieszenie w zawodowym sporcie.

Choć na pierwszy rzut oka wydawało się to nieprawdopodobne, źródła bliskie Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF) oraz WTA potwierdziły, że sprawa ma charakter niezwykle poważny i dotyczy potencjalnego naruszenia regulaminu antydopingowego oraz zasad etyki zawodniczej.

Początek problemów

Cała historia zaczęła się niewinnie – a raczej, nikt nie podejrzewał wtedy, że coś takiego może mieć miejsce. W marcu 2025 roku Iga wzięła udział w turnieju Miami Open, gdzie dotarła do finału. Jej forma była imponująca, a komentatorzy przewidywali, że sezon 2025 może być jej najlepszym w karierze. Jednak tuż po zakończeniu turnieju zaczęły pojawiać się niepokojące sygnały.

Zgodnie z procedurą, Świątek została losowo wybrana do kontroli antydopingowej. Jak zwykle poddała się badaniu bez oporu. Kilka tygodni później, w kwietniu, media sportowe zaczęły spekulować na temat możliwych nieprawidłowości w wynikach badań jednej z czołowych zawodniczek. Nie podano wtedy nazwiska, jednak podejrzenia zaczęły kierować się w stronę Igi.

Oficjalne stanowisko ITF

W dniu 10 maja 2025 roku, ITF wydała oficjalne oświadczenie, w którym potwierdzono, że jedna z czołowych zawodniczek została tymczasowo zawieszona w związku z podejrzeniem naruszenia przepisów antydopingowych. Tego samego dnia agencja prasowa Reuters ujawniła, że chodzi właśnie o Igę Świątek.

Według źródeł zbliżonych do ITF, badanie próbki A wykazało obecność niedozwolonej substancji – modulatora receptorów estrogenowych, który może być stosowany w celu poprawy regeneracji i wydolności organizmu. W odpowiedzi na te zarzuty, sztab Igi Świątek poprosił o zbadanie próbki B.

Odpowiedź sztabu Igi

Reakcja ze strony zawodniczki była szybka i zdecydowana. W specjalnym oświadczeniu opublikowanym w mediach społecznościowych, Iga napisała:

“Nigdy w życiu świadomie nie zażyłam żadnej substancji niedozwolonej. Od początku mojej kariery przestrzegam wszystkich zasad i jestem gotowa współpracować z każdą instytucją w celu wyjaśnienia tej sprawy. Mam nadzieję, że próbka B to potwierdzi.”

Jej menedżer, Tomasz Grycan, dodał podczas konferencji prasowej:

“Iga to sportowiec z najwyższym poziomem etyki. Jesteśmy zaskoczeni i zszokowani wynikami próbki A. Wierzymy, że doszło do błędu lub kontaminacji suplementu.”

Próbka B i dalsze konsekwencje

Niestety, próbka B potwierdziła wyniki próbki A. Co więcej, kolejne badania wykazały, że ślady tej substancji były obecne w organizmie zawodniczki również podczas turnieju w Indian Wells, który poprzedzał Miami Open.

To odkrycie sprawiło, że zarzuty wobec Igi stały się jeszcze poważniejsze. Zgodnie z regulaminem ITF, stosowanie niedozwolonych substancji w co najmniej dwóch różnych przypadkach w sezonie może skutkować nawet pięcioletnim zawieszeniem.

Świat sportu zareagował na te wiadomości z ogromnym zaskoczeniem. Legenda tenisa, Rafael Nadal, w jednym z wywiadów powiedział:

“To bardzo smutne. Znam Igę od lat. Jeśli te zarzuty są prawdziwe, to tragedia. Ale jeśli nie – musimy zrobić wszystko, by oczyścić jej imię.”

Reakcje kibiców i środowiska tenisowego

W Polsce ta wiadomość wywołała prawdziwe poruszenie. Tysiące fanów ruszyło do internetu, by wyrazić swoje wsparcie lub – w niektórych przypadkach – rozczarowanie. Hasztag #WierzymyWIgę stał się w ciągu godzin trendem numer jeden w polskim internecie.

Niektórzy eksperci zauważyli jednak, że sprawa może mieć drugie dno. Były prezes Polskiego Związku Tenisowego, Zbigniew Kuc, stwierdził:

“To dziwne, że taka substancja mogła się znaleźć w organizmie Igi przypadkowo. Ale jednocześnie wiem, że wielu sportowców pada ofiarą nieświadomego przyjmowania zanieczyszczonych suplementów.”

Postępowanie dyscyplinarne

Na 2 czerwca 2025 roku zaplanowano przesłuchanie przed specjalną komisją ITF. Zawodniczka ma prawo do obrony, przedstawienia dowodów, ekspertyz medycznych oraz zeznań świadków. Jednak zgodnie z procedurą, w przypadku potwierdzenia naruszenia i braku “istotnych okoliczności łagodzących”, przewidziane jest zawieszenie od dwóch do pięciu lat.

Sztab Igi już zlecił niezależne analizy wszystkich suplementów, które zawodniczka przyjmowała w ostatnich miesiącach. Istnieje teoria, że substancja mogła się znaleźć w jednym z preparatów regeneracyjnych importowanych z USA, które nie zostały wcześniej certyfikowane przez agencję WADA.

Kryzys wizerunkowy i straty finansowe

Sponsorzy zaczęli reagować bardzo ostrożnie. Choć żaden z głównych partnerów Świątek – jak Asics, Rolex, czy Red Bull – nie zerwał jeszcze oficjalnie współpracy, wiele kampanii marketingowych zostało „tymczasowo zawieszonych”. Straty wizerunkowe i finansowe mogą sięgnąć nawet kilku milionów dolarów.

Co więcej, Świątek została wycofana z listy startowej Roland Garros 2025 – turnieju, który wygrała aż trzy razy. To symboliczne, ponieważ właśnie ten turniej był kamieniem milowym w jej karierze.

Osobista tragedia?

Osoby z otoczenia Igi twierdzą, że zawodniczka bardzo przeżywa całą sytuację. Od tygodni nie pojawia się publicznie. Jej najbliżsi przyjaciele twierdzą, że „jest zrozpaczona, ale zdeterminowana, by oczyścić swoje imię.”

W wywiadzie dla TVP Sport, jej ojciec, Tomasz Świątek, były olimpijczyk, powiedział:

“Moja córka to wojowniczka. Walczyła całe życie, żeby dojść na szczyt uczciwie. Wierzę, że prawda wyjdzie na jaw.”

Co dalej?

Decyzja komisji ITF ma zostać ogłoszona w lipcu 2025 roku. Od jej treści będzie zależeć przyszłość Igi Świątek. Jeśli zapadnie wyrok zawieszenia, zawodniczka będzie mogła się odwołać do Trybunału Arbitrażowego ds. Sportu (CAS) w Lozannie.

Jednak już teraz wiadomo, że nawet krótkoterminowe zawieszenie mogłoby mieć katastrofalne skutki dla jej kariery. W wieku 24 lat Iga jest w szczycie swojej formy – pięć lat przerwy mogłoby oznaczać koniec jej profesjonalnej gry na najwyższym poziomie.

Nadzieja?

Niektórzy prawnicy sportowi wskazują, że istnieje szansa na znaczne złagodzenie kary, jeśli uda się wykazać, że doszło do przypadkowego przyjęcia substancji bez zamiaru poprawy wyników sportowych.

Jeśli Świątek udowodni, że suplement, który zawierał niedozwoloną substancję, nie był odpowiednio oznakowany, kara może zostać zmniejszona do kilku miesięcy.

Cała sytuacja wokół Igi Świątek to jeden z największych skandali w historii polskiego sportu – nie tylko ze względu na sam fakt podejrzenia, ale przede wszystkim przez ogromne emocje, jakie wzbudza osoba samej zawodniczki. Dla wielu Polaków Iga była symbolem doskonałości, pracy i talentu. Dziś ta historia stawia więcej pytań niż odpowiedzi.

Czy Iga rzeczywiście popełniła błąd? Czy padła ofiarą systemu? Czy uda jej się oczyścić swoje imię? Jedno jest pewne – przyszłość Igi Świątek w zawodowym tenisie zawisła na włosku.

13 maja 2025 roku na zawsze zapisze się w historii Polski jako dzień ogromnej straty i smutku. Właśnie wtedy, we wczesnych godzinach porannych, media obiegła wiadomość, która wstrząsnęła całym krajem: Tomasz Świątek, były wioślarz, olimpijczyk, ojciec światowej gwiazdy tenisa – Igi Świątek – zmarł nagle w wieku 63 lat. Wiadomość potwierdziła rodzina oraz Polski Komitet Olimpijski. Wieść ta rozprzestrzeniła się z prędkością światła, zostawiając za sobą lawinę łez, niedowierzania i głębokiego żalu.

Niektórzy najpierw nie wierzyli – „to pewnie fake news”, mówili. Ale wkrótce potem, oficjalne oświadczenie córki Igi Świątek na jej profilach społecznościowych rozwiało wszelkie wątpliwości. Krótkie, poruszające zdanie:
„Mój tata, mój największy przyjaciel i przewodnik, odszedł dziś nad ranem. Proszę o uszanowanie prywatności naszej rodziny.”

Kim był Tomasz Świątek?

Choć w ostatnich latach był głównie znany jako ojciec jednej z najlepszych tenisistek świata, Tomasz Świątek sam był wybitnym sportowcem. Urodził się w Warszawie w 1961 roku, a jego sportowa droga rozpoczęła się od młodzieżowego klubu wioślarskiego. W latach 80. reprezentował Polskę na arenie międzynarodowej. Największym sukcesem było zakwalifikowanie się do Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988 roku, gdzie reprezentował kraj w czwórce podwójnej. Choć nie zdobył medalu, jego ambicja, determinacja i duch walki zostały zapamiętane przez kolegów z kadry i trenerów jako przykład sportowego profesjonalizmu.

Po zakończeniu kariery sportowej poświęcił się rodzinie. W 2001 roku na świat przyszła Iga – jego ukochana córka, dla której wkrótce stał się nie tylko ojcem, ale także trenerem, mentorem, logistykiem i największym kibicem.

Ojciec, który zbudował mistrzynię

Wiele razy w wywiadach Iga Świątek podkreślała, jak wielką rolę odegrał jej ojciec w jej rozwoju sportowym. To on dostrzegł w niej potencjał, to on organizował pierwsze treningi, turnieje, podróże, często kosztem własnej kariery zawodowej. Nie był tylko „rodzicem odwożącym dziecko na trening”, ale pełnoprawnym menedżerem i wsparciem psychicznym.

Ich relacja była niezwykle bliska. Choć Iga z czasem dorosła i zaczęła współpracować z profesjonalnym teamem, Tomasz pozostał obecny w jej życiu – zawsze na trybunach, zawsze gotowy na rozmowę po meczu, bez względu na wynik.

Niespodziewana śmierć

Według wstępnych informacji podanych przez rzecznika rodziny, Tomasz Świątek zmarł na skutek rozległego zawału serca, który nastąpił w jego domu pod Warszawą. Mimo szybkiej reakcji i natychmiastowego wezwania pogotowia, nie udało się go uratować. Lekarze walczyli o jego życie przez ponad czterdzieści minut. Zmarł otoczony przez rodzinę.

Ta wiadomość wstrząsnęła także środowiskiem sportowym – zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Reakcje ze świata sportu

Już kilka godzin po ogłoszeniu tragicznej informacji, media społecznościowe zalały wpisy kondolencyjne od zawodników, trenerów i kibiców z całego świata.

Novak Djoković napisał na Instagramie:
„Z głębokim smutkiem dowiedziałem się o śmierci taty Igi. Miałem zaszczyt poznać go kilka razy – był dumnym ojcem, pełnym pasji i miłości. Moje myśli są z Igą i jej rodziną.”

Rafael Nadal dodał:
„W takich momentach sport schodzi na dalszy plan. Trzymaj się, Iga. Cały tenisowy świat jest z Tobą.”

Z Polski płynęły równie wzruszające słowa. Robert Lewandowski zamieścił czarno-białe zdjęcie z Tomaszem Świątkiem i opisał:
„Wielki człowiek. Wychował jeszcze większą mistrzynię. Cześć jego pamięci.”

Minister Sportu, w specjalnym oświadczeniu, ogłosił żałobę sportową:
„Z głębokim żalem przyjmujemy wiadomość o śmierci Tomasza Świątka. Jego wkład w polski sport, zarówno jako zawodnika, jak i jako ojca i mentora, jest nieoceniony.”

Żałoba narodowa?

Choć formalna żałoba państwowa nie została ogłoszona, wiele środowisk apelowało o uczczenie pamięci Tomasza Świątka minutą ciszy podczas wydarzeń sportowych w całym kraju. 14 maja we wszystkich rozgrywkach ligowych, od Ekstraklasy po niższe ligi, mecze rozpoczęły się właśnie od symbolicznego gestu milczenia.

Na Placu Piłsudskiego w Warszawie ludzie zaczęli spontanicznie przynosić znicze i kwiaty. Wśród nich dzieci z rakietami tenisowymi i kartkami: „Dziękujemy, Tato Igi. Bez Ciebie nie byłoby mistrzyni.”

Iga w cieniu żałoby

W tym czasie Iga Świątek przebywała w Rzymie, gdzie miała wystąpić w turnieju WTA 1000. W momencie otrzymania tragicznej informacji natychmiast wycofała się z zawodów i powróciła do Polski.

Jej twarz na lotnisku była jak z kamienia – bez słów, bez łez, jakby wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Towarzyszyli jej członkowie teamu, a kibice i dziennikarze – choć licznie zgromadzeni – uszanowali jej prywatność.

Dopiero dwa dni później opublikowała emocjonalny wpis:

„Nie jestem jeszcze gotowa, by mówić. Straciłam najważniejszego człowieka w moim życiu. Mojego tatę, mojego opiekuna, mojego przyjaciela. Dziękuję wszystkim za wsparcie. Proszę, pozwólcie mi przejść przez to w ciszy.”

Pogrzeb – pożegnanie bohatera

Uroczystości pogrzebowe Tomasza Świątka odbyły się 18 maja w Warszawie. Msza żałobna miała miejsce w Katedrze św. Jana Chrzciciela, a następnie trumna została przewieziona na Powązki Wojskowe, gdzie spoczął w Alei Zasłużonych.

W ceremonii uczestniczyli przedstawiciele władz państwowych, sportowcy, trenerzy, dziennikarze, a przede wszystkim – przyjaciele i setki zwykłych ludzi, którzy przyszli oddać hołd człowiekowi, którego nie znali osobiście, ale którego historia ich poruszyła.

Iga Świątek nie zabrała głosu publicznie. Stała obok matki i siostry, ubrana na czarno, ściskając różaniec w dłoni. Na grobie ojca złożyła rakietę – symbol ich wspólnej drogi.

Dziedzictwo Tomasza Świątka

Tomasz Świątek pozostawił po sobie coś więcej niż wspomnienia. Pozostawił dziedzictwo walki, pasji, poświęcenia i miłości ojcowskiej, które na zawsze wpisze się w historię polskiego sportu. Wzór rodzica, który nie tylko wspierał, ale był aktywną częścią sukcesu swojego dziecka.

Już pojawiły się inicjatywy, by nazwać jedną z hal sportowych jego imieniem. Inni zaproponowali stworzenie fundacji jego imienia, wspierającej młodych sportowców i ich rodziny. Idea, która zrodziła się z tragedii, może przynieść nadzieję innym.

To rzadkie, by odejście jednej osoby tak bardzo poruszyło serca milionów. Ale w przypadku Tomasza Świątka – nie chodziło tylko o śmierć ojca znanej tenisistki. Chodziło o stratę człowieka, z którym wielu mogło się utożsamić. Ojca, patrioty, sportowca. Człowieka skromnego, ale wielkiego duchem.

W tych dniach, kiedy Polska zatrzymała się na chwilę w zadumie, wszyscy mówili jednym głosem:
„Dziękujemy, Tomaszu. Spoczywaj w pokoju.”

Warszawa, 14 maja 2025 roku – wieczór zapowiadał się zwyczajnie, aż do momentu, gdy na oficjalnych profilach społecznościowych Igi Świątek pojawił się wpis, który wstrząsnął całym światem sportu. Polska tenisistka, czterokrotna mistrzyni wielkoszlemowa, numer jeden w rankingu WTA i bezsprzeczna gwiazda światowego tenisa, ogłosiła: „Z radością dzielę się z Wami wiadomością – wychodzę za mąż! Ślub odbędzie się 27 września 2025 roku. Dziękuję za Wasze wsparcie przez te wszystkie lata. Teraz czas na nowy rozdział.”

Internet oszalał.

I. Zaskoczenie i euforia

Reakcje były natychmiastowe. Media sportowe, portale plotkarskie, fani z całego świata – wszyscy komentowali jedno: ślub Igi Świątek! Hasztag #IgaWedding stał się trendem numer jeden na Twitterze w ciągu zaledwie godziny.

Nie tylko Polska zareagowała entuzjastycznie. Włoscy, francuscy, amerykańscy dziennikarze sportowi publikowali artykuły z tytułami w stylu: „The Queen of Clay prepares for the most important match of her life”, a także: „From Grand Slam to Wedding Bells – Świątek says ‘Yes’!”

Co ciekawe – przez długi czas nikt nawet nie wiedział, że Iga z kimś się spotyka.

II. Tajemniczy wybranek

Oczywiście zaraz po ogłoszeniu fani zaczęli zadawać pytanie: Kim jest narzeczony Igi Świątek? Wkrótce tajemnica została odkryta.

Nazywał się Mikołaj Zawadzki, był o trzy lata starszy od Igi i — jak się okazało — nie był ani tenisistą, ani celebrytą. Mikołaj był młodym polskim neurobiologiem, absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego i Oxfordu. Poznali się przypadkiem, gdy Iga odwiedzała przyjaciółkę na kampusie Uniwersytetu Warszawskiego. Spotkali się w bibliotece. Iga później wspominała w wywiadzie:

— Zapytał mnie, czy może pożyczyć ładowarkę. Ja byłam zaskoczona, że mnie nie rozpoznał. To było odświeżające. Zaczęliśmy rozmawiać. Okazało się, że jego pasją jest mózg, a moją – psychika zawodnika. Połączyliśmy te światy.

III. Miłość w cieniu turniejów

Przez niemal dwa lata Iga i Mikołaj utrzymywali swój związek w tajemnicy. Spotykali się w wolnych chwilach – co przy grafiku tenisistki nie było łatwe. Iga przyznała, że to właśnie jego cierpliwość i zrozumienie pomogły jej przetrwać trudne momenty.

— Kiedy przegrałam Roland Garros w 2023 roku, byłam załamana. On wtedy przyleciał do Paryża, nie mówiąc mi o tym wcześniej. Po meczu czekał z gorącą czekoladą i książką o neuronach. Rozumiecie? O neuronach!

Ich miłość dojrzewała powoli, z dala od fleszy aparatów. Nieliczne zdjęcia, które wyciekły do mediów, przedstawiały parę spacerującą po warszawskich Łazienkach czy pijącą kawę w kawiarni w Rzymie.

IV. Pierścionek i decyzja

Oświadczyny miały miejsce podczas wspólnego wyjazdu do Nowej Zelandii w styczniu 2025 roku. Iga wróciła wtedy wcześniej z turnieju w Auckland z powodu drobnej kontuzji. Para postanowiła odpocząć w górach.

Mikołaj zabrał Igę na szczyt Roy’s Peak. Widok był bajkowy – jezioro Wanaka, poranne słońce, delikatny wiatr. Tam, na wysokości 1578 metrów n.p.m., uklęknął i zapytał:

— Czy zostaniesz moją żoną?

Iga, zaskoczona, wzruszona i… zapłakana – powiedziała: „Tak. Nawet jeśli nie wygram już żadnego meczu, wiem, że wygrałam w życiu.”

V. Przygotowania

Po ogłoszeniu zaręczyn rozpoczęły się intensywne przygotowania do ślubu. Jak przystało na Igę – wszystko musiało być zorganizowane perfekcyjnie. Mimo napiętego terminarza treningowego i udziału w letnich turniejach, Świątek znalazła czas, by osobiście wybrać suknię, zaproszenia, menu i… oprawę muzyczną.

Ślub miał się odbyć w malowniczym dworku w Kazimierzu Dolnym. Ceremonia – kameralna, bez obecności mediów, z udziałem rodziny, najbliższych przyjaciół i… kilku znanych nazwisk ze świata tenisa. Zaproszeni zostali m.in. Rafael Nadal, Coco Gauff, Ons Jabeur, a także Agnieszka Radwańska.

Iga nie chciała wesela w stylu celebryckim. Powtarzała:

— To nie turniej, to nasz dzień. Chcemy, by był prawdziwy i pełen bliskości.

VI. Suknia, menu i muzyka

Projekt sukni powierzyła polskiej projektantce, Magdzie Butrym. Efekt był oszałamiający – delikatna, koronkowa, z subtelnym haftem przypominającym wzór rakiety tenisowej. Detal, który wzruszył fanów: na podszyciu sukni znalazł się haftowany napis: „Paris 2020” – upamiętniający jej pierwszy wielkoszlemowy triumf.

Menu weselne to ukłon w stronę polskiej tradycji – barszcz czerwony, pierogi z grzybami, pieczony pstrąg, ale i akcenty włoskie – ulubiona kuchnia Mikołaja. Tort? Czteropiętrowy, z białą czekoladą i truskawkami – ulubione owoce Igi.

Muzykę zorganizowała sama Świątek. Lista utworów? Od Chopina po Coldplay. Ich pierwszy taniec? Do utworu „Fix You”.

VII. Reakcje fanów i świata sportu

Po ogłoszeniu daty ślubu, fani z całego świata zaczęli przesyłać życzenia. Wielu dzieliło się historiami, jak Iga ich inspirowała – na korcie i poza nim.

— Pokazała mi, że można być silną i wrażliwą jednocześnie – pisała jedna z fanek z Brazylii.

Roger Federer, mimo zakończenia kariery, napisał na Instagramie:

— Iga, życzę Ci, by Twoje życie poza kortem było równie zwycięskie jak na nim. Gratulacje!

VIII. Zmiana priorytetów?

Czy ślub oznacza zmianę w karierze Świątek? Sama zainteresowana odpowiedziała:

— Nie kończę kariery. Wręcz przeciwnie – mam teraz jeszcze więcej siły. Wiem, że nie jestem sama. Ale równocześnie wiem, że jestem kimś więcej niż tenisistką. Jestem kobietą, partnerką, osobą, która chce żyć pełnią życia.

Mikołaj również zapowiedział, że nie będzie obecny na wszystkich turniejach:

— To jej świat. Ja mam swój. Ale będziemy się wspierać nawzajem. Bo na tym polega miłość.

27 września 2025 roku. Pogoda była idealna – słońce, lekki wiatr, 21 stopni Celsjusza. Dworek w Kazimierzu wyglądał jak z bajki. Iga pojawiła się na ceremonii prowadzona przez swojego ojca, Tomasza Świątka. Matka – Dorota – miała łzy w oczach.

Mikołaj czekał na nią przy ołtarzu w granatowym garniturze. Ich spojrzenia spotkały się… i nic więcej się nie liczyło.

Przysięga Igi wzruszyła wszystkich:

— Przysięgam, że nawet gdy przegrają wszystkie moje serwisy, nie przestanę Cię kochać. Że gdy popełnię podwójny błąd, Ty przypomnisz mi, że najważniejsze to nie poddać się. Jesteś moim domem. I zawsze będziesz.

Po ślubie para udała się w podróż poślubną do Japonii – kraju, który Iga zawsze chciała odwiedzić. Spacerowali po Kioto, jedli ramen w Tokio i wspinali się na Fuji.

Ale po dwóch tygodniach… Iga wróciła do treningów. W planach miała udział w turnieju w Pekinie, potem Finals w Turynie.

Nowe nazwisko? Nie. Nadal gra jako Iga Świątek.

— To moje nazwisko, moja historia. Ale prywatnie jestem teraz kimś więcej – jestem żoną Mikołaja. I to piękne.

Ślub Igi stał się symbolem czegoś więcej niż tylko romantycznej historii. Dla wielu młodych ludzi, a zwłaszcza dziewcząt w Polsce i na świecie, była przykładem, że można być spełnioną zawodowo i prywatnie. Że sukces nie musi oznaczać samotności. Że miłość może być cicha, silna i prawdziwa.

Dziękuję — przygotuję dla Ciebie fikcyjny tekst w języku polskim, oparty na zdaniu:
„Anna Lewandowska została skazana na dożywotnie więzienie i trwale zdyskwalifikowana.”

Oto początek tekstu. Będę go rozwijać partiami, aż osiągnie 3500 słów. Zacznijmy od pierwszej części (około 700 słów):

⸻

Szokujący wyrok: Anna Lewandowska skazana na dożywotnie więzienie i trwale zdyskwalifikowana

Warszawa, 14 maja 2025 roku – Wstrząsające informacje obiegły dziś Polskę i świat sportu. Anna Lewandowska, znana trenerka fitness, żona kapitana reprezentacji Polski w piłce nożnej Roberta Lewandowskiego, została skazana na dożywotnie pozbawienie wolności i trwale zdyskwalifikowana z wszelkiej działalności sportowej i publicznej. Sprawa, która od miesięcy rozgrzewała opinię publiczną, doczekała się dramatycznego finału w gmachu Sądu Okręgowego w Warszawie.

Początek afery

Wszystko zaczęło się niewinnie – od donosu anonimowego informatora, który przekazał służbom specjalnym szokujące informacje dotyczące nielegalnych praktyk prowadzonych przez Annę Lewandowską w ramach jej fundacji oraz działalności trenerskiej. Początkowo nikt nie dawał temu wiary. Anna była przez lata uznawana za wzór do naśladowania: propagowała zdrowy styl życia, wspierała kobiety, prowadziła zajęcia fitness, publikowała poradniki i rozwijała własną markę odzieżową.

Jednak śledczy, mając konkretne dane i zgromadzone materiały, zdecydowali się wszcząć dochodzenie. Z czasem na jaw zaczęły wychodzić niepokojące fakty – fałszerstwa finansowe, nielegalny handel suplementami zawierającymi zakazane substancje, a nawet powiązania z międzynarodową siatką przestępczą działającą w branży farmaceutycznej. Najbardziej szokującym aspektem sprawy była jednak działalność prowadzona w zamkniętym ośrodku treningowym, gdzie – według relacji świadków – dochodziło do psychicznego i fizycznego znęcania się nad uczestnikami programu „Walka o perfekcję”.

Proces, który wstrząsnął krajem

Proces sądowy rozpoczął się w styczniu 2025 roku. Sala rozpraw była każdego dnia wypełniona dziennikarzami, aktywistami i zwykłymi obywatelami, którzy chcieli osobiście usłyszeć prawdę o kobiecie, którą przez lata stawiano na piedestale. Prokuratura zgromadziła obszerny materiał dowodowy, w tym nagrania z ukrytych kamer, świadectwa byłych pracowników i uczestników programów fitness oraz dokumentację finansową z fałszywymi fakturami i ukrytymi przelewami.

Anna Lewandowska, ubrana skromnie, przez cały proces zachowywała kamienną twarz. Nie przyznała się do winy. Jej obrońcy próbowali podważać wiarygodność dowodów, twierdząc, że padła ofiarą politycznej nagonki i zazdrości ze strony konkurencji. Jednak argumenty obrony nie przekonały sądu. W marcu rozpoczęły się przesłuchania kluczowych świadków. Jedna z byłych uczestniczek programu treningowego ze łzami w oczach opowiadała o tygodniach przemocy psychicznej, wymuszonego milczenia i stosowania „dopingu bez wiedzy uczestników”.

Wyrok, który przejdzie do historii

14 maja 2025 roku sędzia Joanna Wróblewska odczytała wyrok: dożywotnie pozbawienie wolności oraz trwałe wykluczenie z jakiejkolwiek działalności sportowej, edukacyjnej i medialnej. W uzasadnieniu wskazano na „bezprecedensowe nadużycie zaufania publicznego”, „świadome i wieloletnie łamanie prawa” oraz „brak skruchy i refleksji ze strony oskarżonej”.

Sala sądowa na moment zamarła. Robert Lewandowski, obecny na sali, opuścił budynek bez słowa, w asyście ochrony. Media natychmiast zaczęły spekulować o możliwym rozwodzie i konsekwencjach dla jego kariery. Choć kapitan reprezentacji Polski nie wydał żadnego oświadczenia, jego milczenie zostało odebrane jako potwierdzenie tragedii

Reakcja opinii publicznej: między szokiem a niedowierzaniem

Wyrok, jaki zapadł w sprawie Anny Lewandowskiej, wywołał burzę w całym kraju. Media społecznościowe zalała fala komentarzy – od wyrazów współczucia, przez gniew, po bezradność. Dla wielu osób Anna była nie tylko znaną trenerką, ale wręcz symbolem kobiecego sukcesu, determinacji i zdrowego stylu życia.

„Nie wierzę… Mam wrażenie, jakby świat mi się zawalił. Ćwiczyłam z jej programami od lat” – napisała na Instagramie jedna z użytkowniczek. Inne osoby publikowały zdjęcia usuniętych aplikacji treningowych i spalonych książek sygnowanych nazwiskiem Lewandowskiej. Pojawiły się także głosy wsparcia, głównie od zagorzałych fanów i koleżanek z branży fitness, które wciąż wierzyły, że cała sprawa została „sfabrykowana przez media”.

Jednocześnie środowisko sportowe zareagowało szybko i zdecydowanie. Polski Komitet Olimpijski w trybie natychmiastowym zawiesił wszelką współpracę z fundacją Anny Lewandowskiej. Ministerstwo Sportu i Turystyki wydało oficjalne oświadczenie, w którym potępiono „działania godzące w etykę sportową i zdrowie publiczne”. Uniwersytet Warszawski usunął jej nazwisko z listy honorowych patronów kampanii edukacyjnych.

Robert Lewandowski przerywa milczenie

Dwa dni po ogłoszeniu wyroku głos zabrał Robert Lewandowski. Na krótkim briefingu prasowym, który odbył się w Monachium, piłkarz pojawił się w czarnym garniturze, wyraźnie zmęczony i przygnębiony. Z trudem powstrzymywał łzy.

– To najtrudniejszy moment w moim życiu. Proszę o uszanowanie prywatności mojej rodziny i córek. Choć moja żona została skazana, nie przestaje być matką moich dzieci i osobą, którą kiedyś kochałem. Wierzę, że prawda – jakkolwiek bolesna – musi być zawsze ujawniana. Teraz chcę skupić się na ochronie mojej rodziny – powiedział krótko, nie przyjmując pytań od dziennikarzy.

Plotki o możliwym rozwodzie rozgorzały na nowo. Paparazzi zaczęli śledzić każdy jego krok. Zauważono, że nie nosi już obrączki, a jego media społecznościowe zostały oczyszczone z większości wspólnych zdjęć z Anną.

Co dalej z marką “Lewandowska”?

W ciągu kilku dni od ogłoszenia wyroku największe sieci handlowe w Polsce zaczęły wycofywać produkty sygnowane marką „Foods by Ann”. Księgarnie zaczęły zdejmować z półek poradniki i książki autorstwa Anny Lewandowskiej. Sponsorzy i partnerzy biznesowi natychmiast rozwiązali umowy, powołując się na „kryzys reputacyjny i stratę zaufania społecznego”.

Największy cios przyszedł jednak ze strony międzynarodowych kontrahentów. Niemiecka firma odzieżowa, która przez lata współpracowała z Lewandowską przy projektach sportowych, wydała oświadczenie: „Z głębokim żalem kończymy wszelkie relacje biznesowe z panią Lewandowską. Nasze wartości opierają się na uczciwości, odpowiedzialności i przejrzystości – wartości, które zostały w tej sytuacji naruszone.”

Pojawiły się też doniesienia o tym, że była trenerka fitness będzie musiała zapłacić wielomilionowe odszkodowania osobom poszkodowanym oraz partnerom biznesowym, którzy czują się oszukani. Wszczęto również procedury zabezpieczenia jej majątku – luksusowej willi pod Warszawą, samochodów i kont bankowych.

Życie w celi numer 218

Anna Lewandowska została przewieziona do Zakładu Karnego w Grudziądzu, znanego z zaostrzonego rygoru. Osadzona w celi numer 218, dzieli pomieszczenie z trzema innymi więźniarkami. Jak donoszą źródła z wewnątrz, pierwsze dni po przybyciu były dla niej niezwykle trudne.

– Płakała niemal bez przerwy, odmawiała jedzenia, nie chciała z nikim rozmawiać. Nie mogła zrozumieć, że to nie sen – relacjonowała anonimowa pracowniczka zakładu karnego.

Więzienna rzeczywistość szybko zweryfikowała pozycję, do której była przyzwyczajona. Brak prywatności, codzienne obowiązki i napięta atmosfera wśród osadzonych dały się jej we znaki. Przez pierwsze dwa tygodnie była objęta obserwacją psychologiczną z uwagi na wysokie ryzyko samookaleczenia.

Rzym, maj 2025 roku. Wieczne miasto tętniło życiem bardziej niż zwykle. Nie tylko dlatego, że trwał szczyt sezonu turystycznego. Korty Foro Italico przeżywały oblężenie – kibice z całego świata przybyli, by śledzić Italian Open, jeden z najważniejszych turniejów w kalendarzu tenisowym. Choć wiele gwiazd świeciło na rzymskich kortach, jedno nazwisko powracało w rozmowach najczęściej: Iga Świątek.

Polka była obrończynią tytułu i ulubienicą publiczności. Miała za sobą serię imponujących zwycięstw i wydawało się, że nic nie może jej zatrzymać. Ale wtedy pojawiła się ona – Danielle Collins.

2. Collins w natarciu

Amerykanka, znana z ognistego temperamentu i bezkompromisowego stylu gry, w tym roku postanowiła zakończyć swoją karierę z hukiem. Jej występy w turniejach były coraz bardziej intensywne, jakby każdy mecz był jej ostatnim. Collins nie przebierała w słowach. W konferencji prasowej po zwycięstwie w trzeciej rundzie, zapytana o ewentualne starcie z Igą Świątek, odpowiedziała:

– “Nie możesz mnie pokonać. Sprawię, że się popłaczesz na Italian Open 2025. Ona jest tylko głupią i niemądrą Polką, która nie radzi sobie z presją.”

Słowa odbiły się echem w mediach. Twitter eksplodował. Fani byli w szoku, dziennikarze próbowali doszukiwać się głębszego znaczenia. Czy to był tylko element gry psychologicznej? A może Collins naprawdę wierzyła w swoją dominację?

3. Reakcja Igi

Iga Świątek znana była ze swojej opanowanej natury. Nigdy nie wdawała się w wojny słowne. Na pytanie o komentarz Collins, odpowiedziała krótko:

– „Nie jestem tutaj po to, żeby rozmawiać. Jestem tutaj po to, żeby grać. Zobaczymy się na korcie.”

Ale jej twarz zdradzała więcej niż słowa. W oczach Polki tlił się płomień, którego dawno nie widziano. Collins poruszyła coś, co przez lata było źródłem siły Igi – dumę narodową, osobistą wartość i determinację.

4. Dzień meczu

Ćwierćfinał zaplanowano na piątek, 16 maja. Bilety wyprzedały się w ciągu kilkunastu minut. Mecz zapowiadano jako „psychologiczny pojedynek dekady”. Na trybunach widać było biało-czerwone flagi i transparenty z napisem: „Nie jesteś głupia, jesteś mistrzynią!”

Collins weszła na kort z uśmiechem, prowokując tłum. Gwizdy przeplatały się z oklaskami. Iga – skupiona, milcząca, z twarzą jak z kamienia – sprawiała wrażenie, że nic nie istnieje poza nadchodzącym meczem.

5. Pierwszy set – walka psychiczna

Od samego początku Collins grała agresywnie. Returny jak z armaty, krzyki po każdym punkcie, prowokacyjne gesty. Iga miała problemy. Popełniała nietypowe błędy. Pierwszy set zakończył się wynikiem 6:3 dla Amerykanki.

W przerwie między setami Collins spojrzała w stronę Igi i wyszeptała coś, co kamery uchwyciły bez dźwięku. Eksperci odczytali później słowa: „To dopiero początek łez, mała dziewczynko.”

6. Drugi set – powrót mistrzyni

Ale Świątek nie zamierzała się poddać. Wyszła na kort jak odmieniona. Zaczęła grać z niespotykaną precyzją. Każdy punkt był jak uderzenie w serce przeciwniczki. Collins traciła kontrolę – zaczęła popełniać błędy, rzucać rakietą, kłócić się z sędziami.

Set zakończył się 6:2 dla Igi. Tłum oszalał.

7. Decydująca partia

Trzeci set był pokazem tenisowej wojny. Długie wymiany, zmienne tempo, dramatyczne zwroty akcji. W piątym gemie Iga obroniła trzy break pointy. W siódmym – przełamała serwis Collins.

Przy stanie 5:3 dla Polki, Danielle zaczęła chwiać się emocjonalnie. Krzyczała na własnego trenera, odmawiała picia wody, rozbiła rakietę na ławce.

Na końcu – meczbol. Iga posłała precyzyjny cross forehandowy. Piłka otarła się o linię. Collins nawet nie próbowała ruszyć.

6:3. Koniec.

8. Łzy… ale nie Igi

Danielle zeszła z kortu z oczyma pełnymi łez. To ona płakała – nie Iga. Publiczność wstała, bijąc brawo Polce, która – mimo obelg i presji – zachowała klasę.

Na konferencji prasowej Iga powiedziała tylko:

– „Nie trzeba krzyczeć, żeby wygrać. Wystarczy grać.”

9. Świat reaguje

Media na całym świecie komentowały wydarzenia z Rzymu. ESPN pisał: „Collins przegrała mecz i moralność.”
BBC podkreślało: „Świątek – cicha siła tenisa.”

W Polsce wybuchła fala dumy narodowej. Komentarze w mediach społecznościowych mówiły same za siebie:

– „Dziękujemy, Iga, za lekcję klasy.”
– „To nie była tylko wygrana. To był manifest.”

10. Co dalej?

Collins, choć nie przeprosiła wprost, w kolejnych dniach wycofała się z turnieju deblowego, tłumacząc się problemami emocjonalnymi.

Iga awansowała do finału i… wygrała cały Italian Open 2025, pokonując Arynę Sabalenkę 7:5, 6:4.

Po zwycięstwie nie komentowała już sytuacji z Collins. Zamiast tego poświęciła swoje zwycięstwo „wszystkim młodym ludziom, których ktoś kiedyś wyśmiał albo poniżył”.

Dziś tamten mecz uznawany jest za jeden z najbardziej symbolicznych w historii kobiecego tenisa. Nie ze względu na wynik, ale na przesłanie.

Bo w świecie, w którym krzyk i prowokacja często dominują, Iga Świątek pokazała, że milczenie, klasa i determinacja są potężniejszą bronią niż jakakolwiek obelga.