Category: Iga Świątek

Kiedy świat sportu zatrzymał się na chwilę, by wsłuchać się w słowa jednej z najbardziej rozpoznawalnych tenisistek naszych czasów, nikt nie spodziewał się takiej wiadomości. Iga Świątek – mistrzyni kortów, symbol determinacji, pokory i elegancji – postanowiła podzielić się z fanami najbardziej osobistym wydarzeniem swojego życia. W krótkim, ale pełnym emocji oświadczeniu zamieszczonym w mediach społecznościowych, ogłosiła datę swojego ślubu.

To nie była wiadomość o kolejnym turnieju, zwycięstwie czy kontuzji. Tym razem chodziło o coś znacznie bardziej intymnego – o miłość, o przyszłość, o nowy rozdział w życiu kobiety, która przez lata kojarzona była przede wszystkim z siłą i koncentracją.

Przez długi czas Iga Świątek konsekwentnie strzegła swojej prywatności. Na konferencjach prasowych unikała pytań o życie uczuciowe, a gdy dziennikarze próbowali dopytywać, odpowiadała z uśmiechem:
— Wolę, by o mnie mówiły moje mecze, nie plotki.

Jednak życie, nawet w świecie sportu, ma swoje nieprzewidywalne zwroty. Miłość przyszła niespodziewanie, w czasie, gdy Iga była u szczytu kariery. Nie podczas wystawnego bankietu, ale – jak zdradzili jej bliscy – w najbardziej prozaiczny sposób: podczas jednego z treningów w Warszawie, gdy jej partner, Tomasz Wiltroski, pojawił się w klubie jako konsultant od przygotowania mentalnego.

— Na początku rozmawialiśmy tylko o psychologii sportu. O tym, jak utrzymać spokój w stresie, jak oddychać w decydujących momentach meczu. Ale z czasem te rozmowy stały się czymś więcej. Była w nich szczerość, ciepło, zrozumienie – wspominała Iga w jednym z późniejszych wywiadów.

Ich relacja rozwijała się w ciszy, z dala od mediów. Świat zobaczył ich razem dopiero podczas gali „Sportowiec Roku”, gdy po raz pierwszy pojawili się ramię w ramię. Wtedy wszystko stało się jasne – Iga Świątek, dotąd tak skupiona na karierze, odnalazła w życiu równowagę między sercem a pasją.

Gdy w piątkowe popołudnie Iga opublikowała na Instagramie zdjęcie przedstawiające ją z pierścionkiem zaręczynowym, świat mediów sportowych eksplodował. Zdjęcie było proste: delikatny uśmiech, słońce zachodzące za jeziorem i podpis:

> „Dziś chcę się z Wami podzielić czymś wyjątkowym. Ustaliliśmy datę. Nasz ślub odbędzie się w przyszłym roku. Dziękuję, że jesteście ze mną w tej podróży życia. ❤️”

W ciągu godziny post zebrał ponad milion polubień. Komentarze spływały z całego świata: od fanów z Polski, po wielkie gwiazdy tenisa – Serenę Williams, Carlosa Alcaraza, czy Novaka Djokovicia.

„Gratulacje, Iga! Życzę Wam miłości silniejszej niż każdy tiebreak!” – napisała Naomi Osaka.
„Zasługujesz na wszystko, co najlepsze” – dodał Rafael Nadal.

Media od razu zaczęły spekulować o szczegółach: gdzie odbędzie się ceremonia, kto zaprojektuje suknię ślubną, kto zostanie zaproszony. Ale sama Iga zachowała spokój i dystans, publikując tylko jedno zdanie więcej:

> „Niech to będzie dzień dla nas – prosty, prawdziwy i pełen miłości.”

Reakcje były natychmiastowe i pełne emocji. Fani zalewali internet zdjęciami, grafikami i filmikami z gratulacjami. Hasztag #IgaWedding w ciągu kilku godzin stał się jednym z najpopularniejszych w trendach światowych Twittera.

W Polsce wiadomość o ślubie Igi stała się tematem numer jeden. Telewizje informacyjne przerywały programy sportowe, by pokazać jej wpis. W programach śniadaniowych dyskutowano o tym, jak trudno jest utrzymać prywatność, będąc gwiazdą światowego formatu.

Psycholodzy sportowi mówili o tym, jak miłość może wpływać pozytywnie na równowagę psychiczną zawodnika. Eksperci od wizerunku chwalili Igę za elegancję i naturalność w przekazie. A kibice? Oni po prostu cieszyli się jej szczęściem.

W jednym z komentarzy, który szybko stał się viralem, pewna starsza pani napisała:

> „Pamiętam Igę z czasów, gdy była jeszcze nastolatką i grała w juniorskim Roland Garros. Zawsze była taka skromna. Teraz, gdy patrzę na nią, mam łzy w oczach. Jakby moja wnuczka wychodziła za mąż.”

Choć o samej Idze wiemy niemal wszystko – od jej ulubionej muzyki po rutynę przedmeczową – jej partner, Tomasz Wiltroski, długo pozostawał postacią zagadkową. Ma 33 lata, jest psychologiem sportowym i trenerem mentalnym współpracującym z kilkoma polskimi sportowcami.

Znany z dyskrecji i profesjonalizmu, zyskał szacunek w środowisku za spokojne podejście i umiejętność wspierania zawodników w momentach presji. Znajomi opisują go jako człowieka skromnego, z poczuciem humoru i ogromnym ser

Obecnie kobiety mogą przechodzić na emeryturę w wieku 60 lat, a mężczyźni — 65 lat. Już od dawna pojawiają się głosy, że zróżnicowany wiek emerytalny dyskryminuje mężczyzn. Do prezydenta Karola Nawrockiego wpłynęła propozycja zmian w prawie. Zakłada ona że kobiety, które nie mają dzieci, musiałyby pracować do 65. roku życia.

Do Kancelarii Prezydenta wpłynęła petycja zakładająca zrównanie wieku emerytalnego. To by oznaczało, że kobiety miałyby pracować dłużej. Reforma miałaby objąć bezdzietne Polki. 3
Zobacz zdjęcia
Do Kancelarii Prezydenta wpłynęła petycja zakładająca zrównanie wieku emerytalnego. To by oznaczało, że kobiety miałyby pracować dłużej. Reforma miałaby objąć bezdzietne Polki. Foto: newspix.pl/Reuters, Fakt.pl, Aleksander Majdański/newspix.pl

Reforma, która była wprowadzona w 2012 r. przez rzado Donalda Tuska zakładała stopniowe podnoszenie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn i zrównanie do 67. roku życia. Docelowo mężczyźni mieli pracować do 67.roku życia od 2020 r., kobiety — dopiero od 2040 r. Rząd PiS w 2016 r. jednak przywrócono niższy wiek emerytalny i obecnie kobiety mogą przechodzić na świadczenie po osiągnięciu 60. roku życia, a mężczyźni — pięć lat później. Od miesięcy jednak pojawiają się głosy, że wiek emerytalny należałoby podnieść. Do prezydenta Karola Nawrockiego wpłynęła propozycja w tej sprawie. Nie wszystkich jednak by to obowiązywało.

Petycja zakłada stopniowe podwyższanie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, rozpoczynając od podniesienia wieku emerytalnego kobiet bezdzietnych do 65. roku życia. “Obecnie kobiety w Polsce przechodzą na emeryturę wcześniej niż mężczyźni, mimo że statystycznie żyją średnio o 7,5 roku dłużej. W przypadku kobiet bezdzietnych brak jest przesłanek społecznych czy biologicznych, które uzasadniałyby wcześniejsze zakończenie aktywności zawodowej. Ponadto zróżnicowany wiek emerytalny dla poszczególnych płci jest charakterystyczny dla państw poradzieckich (Rosja, Mołdawia, Białoruś)” — pisze autor petycji (nie zgodził się na ujawnienie swoich danych) skierowanej do prezydenta Karola Nawrockiego.

Kredytodawcy muszą się zmierzyć z proponowanym podniesieniem stawki podatku od osób prawnych do 30%, aby uniknąć obciążania gospodarstw domowych wyższymi wydatkami wojskowymi

Prosimy o korzystanie z narzędzi do udostępniania dostępnych za pomocą przycisku „Udostępnij” na górze lub z boku artykułów. Kopiowanie artykułów w celu udostępnienia ich innym osobom stanowi naruszenie Regulaminu i Polityki Praw Autorskich FT.com. Aby wykupić dodatkowe prawa, prosimy o kontakt mailowy pod adresem licensing@ft.com. Subskrybenci mogą udostępniać do 10 lub 20 artykułów miesięcznie, korzystając z usługi „prezentu”. Więcej informacji można znaleźć tutaj.
https://www.ft.com/content/a70a4dcc-0955-4d4a-9c6f-20ddd4cf8aa8

Premier Polski Donald Tusk powiedział we wtorek, że banki muszą zaakceptować „brutalną prawdę” o płaceniu wyższych podatków od przedsiębiorstw, aby sfinansować gwałtowny wzrost wydatków na obronność, w związku z działaniami Warszawy zmierzającymi do podniesienia podatków dla tego sektora. Tusk argumentował, że kredytodawcy są w silniejszej pozycji niż gospodarstwa domowe, aby udźwignąć ciężar fiskalny, uzasadniając planowane podniesienie stawki podatku dochodowego od osób prawnych dla banków w przyszłym roku z 19 do 30%.

Warszawa, 6:30 rano. Stolica dopiero budziła się do życia, gdy ulica Wiejska – zazwyczaj spokojna o tej porze – wypełniła się błyskiem świateł i dźwiękiem syren. Przed gmachem Ministerstwa Sprawiedliwości zatrzymały się trzy czarne furgonetki z niebieskim napisem CBA. Agenci wyskoczyli z pojazdów, kierując się w stronę wejścia głównego. W powietrzu unosił się chłód i napięcie.

– Czas się skończył, panie ministrze – powiedział oficer prowadzący, wchodząc do marmurowego holu budynku.

Tego poranka cała Polska miała się dowiedzieć o czymś, co na zawsze zmieniło jej krajobraz polityczny. Minister Sprawiedliwości, Adam Kosiński, człowiek uważany przez wielu za symbol walki z korupcją i reformatora sądownictwa, został aresztowany pod zarzutem korupcji, defraudacji środków publicznych i manipulacji wynikami wyborów parlamentarnych.

Jeszcze kilka miesięcy wcześniej Adam Kosiński był u szczytu kariery. Młody, energiczny, o silnej osobowości i ostrym języku, potrafił zyskać posłuch w rządzie i wśród wyborców. Urodzony w małym miasteczku w Wielkopolsce, zbudował swoją karierę na haśle: „Prawo ponad wszystko”.

W 2020 roku, gdy obejmował stanowisko Ministra Sprawiedliwości, wielu widziało w nim nadzieję na nowy początek. Obiecywał przejrzystość, walkę z układami i koniec politycznych wpływów w sądach. Jego przemówienia cytowano w mediach, a nawet przeciwnicy przyznawali, że ma w sobie charyzmę.

Ale za kulisami ministerialnych korytarzy od dawna szeptano, że Kosiński prowadzi podwójną grę.

– To człowiek, który potrafi jednym gestem uśmiechnąć się do kamery, a drugim podpisać dokument, który zniszczy komuś karierę – powiedział anonimowo jeden z byłych współpracowników CBA.

Wszystko zaczęło się pół roku wcześniej, gdy Centralne Biuro Antykorupcyjne otrzymało anonimowy list. Nadawca, podpisany jako „Janek”, przekazał kopię wewnętrznej korespondencji między Kosińskim a prezesem jednej z największych firm informatycznych w kraju – TechPol Systems.

Firma ta odpowiadała za obsługę systemu liczenia głosów w ostatnich wyborach parlamentarnych. W listach, które trafiły do CBA, znajdowały się szczegółowe instrukcje dotyczące „optymalizacji wyników” i „dostosowania systemu raportowania do oczekiwań ministerstwa”.

Szef CBA, generał Nowak, zwołał wtedy tajne spotkanie.

– Jeśli to prawda – powiedział cicho – mamy do czynienia nie tylko z korupcją, ale z największym atakiem na demokrację od trzydziestu lat.

Operacja otrzymała kryptonim „Tarcza”. Jej celem było zebranie dowodów, zanim ktokolwiek z otoczenia ministra zorientuje się, że jest obserwowany.

W ciągu następnych miesięcy agenci CBA śledzili każdy krok Kosińskiego. Odkryto tajne konta w Szwajcarii, fikcyjne umowy o doradztwo i dziwnie wysokie przelewy na fundację prowadzoną przez jego żonę, Martę Kosińską, byłą dziennikarkę.

Z czasem zaczęło wychodzić na jaw coraz więcej. Minister miał spotykać się potajemnie z liderami partii rządzącej, omawiając nie tylko reformy sądów, ale też strategie wpływania na opinię publiczną.

Według ustaleń śledczych, w kluczowych dniach kampanii wyborczej z Ministerstwa Sprawiedliwości wyszło kilkadziesiąt „poleceń służbowych”, które w praktyce miały zapewnić zwycięstwo określonym kandydatom.

Kiedy jeden z dyrektorów departamentu zapytał go o legalność tych działań, Kosiński miał odpowiedzieć:

– Legalność jest względna. Liczy się wynik.

6:45. Kamera telewizji informacyjnej transmitowała obraz z helikoptera: szpaler policyjnych aut, tłum dziennikarzy i zamieszanie przed budynkiem ministerstwa.

– Proszę odsunąć się! – krzyknął jeden z agentów.

W chwilę później z głównego wejścia wyprowadzono mężczyznę w ciemnym płaszczu i kajdankach. To był Adam Kosiński.

Twarz miał bladą, ale spokojną. Nie stawiał oporu. Tylko raz, gdy dziennikarze zaczęli krzyczeć pytania, odwrócił się i powiedział:

– Jeszcze zobaczycie, kto tu naprawdę kłamie.

Kilka godzin później w prokuraturze odbyło się przesłuchanie. Prokurator generalny ogłosił oficjalnie:

> „Minister Sprawiedliwości Adam Kosiński został zatrzymany przez funkcjonariuszy CBA pod zarzutem przyjęcia korzyści majątkowych o łącznej wartości 12 milionów złotych, a także udziału w procederze manipulacji wynikami wyborów parlamentarnych.”

Wiadomość obiegła cały kraj w kilka minut.

Media zalała fala komentarzy. Telewizje informacyjne przerywały programy, by nadawać relacje na żywo.

– To koniec tej władzy – mówili jedni.
– To polityczna zemsta! – odpowiadali drudzy.

Na ulicach Warszawy pojawiły się pierwsze manifestacje. Jedni żądali natychmiastowej dymisji całego rządu, inni bronili ministra, wierząc, że padł ofiarą spisku.

Prezydent wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że „sprawa musi być wyjaśniona do końca, bez względu na stanowiska czy układy”.

Ale w kuluarach sejmowych panował chaos. Deputowani szeptali między sobą, że Kosiński może „pociągnąć za sobą” innych ministrów.

Trzy tygodnie później rozpoczął się proces. Sala sądowa w Warszawie była wypełniona po brzegi – dziennikarze, politycy, zwykli obywatele.

Kosiński wszedł do sali pewnym krokiem. Na ławie oskarżonych usiadł obok swojego adwokata, znanego mecenasa z Krakowa.

Prokurator przedstawił łącznie 36 tomów akt. W

Nie pracuje, jest na zwolnieniu lekarskim i musi przeprowadzić bardzo poważną terapię — powiedział w rozmowie z “Faktem” Robert Biedroń, ujawniając, że jego partner jest bardzo poważnie chory. Lider Nowej Lewicy podkreślił, jak ważna jest ustawa regulująca status osoby najbliższej. — Pomimo tego, że jesteśmy razem 23 lata, na dobre i na złe byliśmy ze sobą, dzisiaj jesteśmy w sytuacji naprawdę trudnej i dramatycznej. Ja nie mam poczucia, że państwo chroni nasz związek — mówił europoseł.

Panie redaktorze, powiem panu coś, czego nie mówiłem przez ostatnie dni, także w występach publicznych. Otóż mój partner jest dzisiaj bardzo poważnie chory, nie pracuje, jest na zwolnieniu lekarskim i musi przechodzić bardzo poważną terapię — wyznał Robert Biedroń w rozmowie z “Faktem”.

Dodał, że w takich momentach dociera do niego, “że nasze życie w pewnym momencie się po prostu kończy, że są sytuacje kryzysowe, tak jak teraz, w których wszystko staje przed ostatecznością” i chciałby, żeby każdy miał poczucie bezpieczeństwa.
Lider Nowej Lewicy wyjaśnił, że “jeżeli wydarzy się najgorsze”, powinniśmy móc decydować o życiu i zdrowiu swojego partnera. — Dzisiaj niestety nie mam takiej sytuacji — dodał.

— Pomimo tego, że jesteśmy razem 23 lata, na dobre i na złe byliśmy ze sobą, dzisiaj jesteśmy w sytuacji naprawdę trudnej i dramatycznej. Ja nie mam takiego poczucia, że państwo chroni nasz związek czy daje mi poczucie, że cokolwiek się wydarzy, to stoi po mojej stronie — mówił “Faktowi” europoseł.

Trudna jesień koalicji. Listopad będzie krytyczny dla Donalda Tuska

Milczałem, bo było to dla mnie po prostu trudne i bolesne. Jednego dnia jesteś pełny siły, energii i planów, a drugiego dowiadujesz się o poważnej chorobie kości, która może doprowadzić do operacji i dużego ograniczenia ruchu. Może nawet unieruchomienia. Nie wiesz czemu, ale twoje kości zaczynają umierać. Bez powodu. Pierwsze, co poczułem, odbierając diagnozę, to szok i absolutne poczucie bezradności” — napisał na Instagramie.

Poseł dołączył do swojego wpisu apel. “Zdrowie najważniejsze! Badajcie się! Nie lekceważcie żadnych objawów i dolegliwości!” — napisał.

Świat sportu znał ją jako wojowniczkę, perfekcjonistkę, kobietę, która na korcie nie znała słabości. Ale poza białymi liniami, daleko od fleszy aparatów i hałasu trybun, Iga Świątek była po prostu człowiekiem — dziewczyną, która marzyła o zwyczajnym szczęściu, o miłości, o życiu, które ma sens poza kolejnym tytułem i rankingiem WTA.

Kiedy więc pewnego jesiennego poranka media obiegła wiadomość: „Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim ukochanym” — świat dosłownie zatrzymał się na chwilę.

Wszystko zaczęło się kilka tygodni wcześniej. Plotki krążyły od dawna, ale nikt nie miał pewności. Fani zauważyli, że Iga coraz częściej pojawia się publicznie z tajemniczym mężczyzną — wysokim, o spokojnym spojrzeniu, ubranym zawsze skromnie, niemal niewidzialnym na tle błyskających fleszy.

Nie był sportowcem. Nie był celebrytą. Nie był politykiem, biznesmenem ani kimś z show-biznesu. Był po prostu człowiekiem, który rozumiał ciszę.

Poznali się w zupełnie przypadkowy sposób — podczas jednego z turniejów w Szwajcarii. Iga miała dzień przerwy między meczami i postanowiła pojechać w góry. On, Michał, był przewodnikiem, który tego dnia prowadził małą grupę turystów. Nie wiedział nawet, kim jest jego pasażerka.

— „Nie boi się pani wysokości?” — zapytał z lekkim uśmiechem, kiedy ruszyli w górę stromym szlakiem.
— „Nie. Wysokość mnie nie przeraża. Przeraża mnie tylko to, że można spaść.”

Zaśmiał się. To zdanie zapamiętał na długo.

Ich historia rozwijała się powoli, jak mecz rozgrywany z rozwagą, punkt po punkcie. Michał był inny niż wszyscy, których Iga spotkała wcześniej. Nie interesowały go rankingi, statystyki, wygrane. Kiedy rozmawiali, mówił o książkach, o naturze, o tym, jak czasami warto po prostu usiąść nad jeziorem i milczeć.

To milczenie było dla Igi czymś nowym. Po latach presji, wywiadów i analiz, cisza z Michałem była jak lekarstwo.

Przez długi czas ich związek był tajemnicą. Tylko najbliżsi wiedzieli. Iga zawsze mówiła, że miłość jest jak delikatna roślina — nie może rosnąć pod zbyt ostrym światłem.

Kiedy wygrywała kolejne turnieje — Paryż, Rzym, Doha — on był gdzieś tam, z boku. Nie na trybunach, nie w loży VIP, ale w cieniu, w hotelowym pokoju, trzymając kciuki i czekając.

— „Nie chcę być częścią twojego świata” — powtarzał. — „Chcę być twoim azylem, kiedy ten świat stanie się zbyt głośny.”

Decyzja o ślubie dojrzewała powoli. Dla Igi, która całe życie poświęciła tenisowi, myśl o małżeństwie była czymś odległym, prawie abstrakcyjnym. Ale pewnego wieczoru, po turnieju w Tokio, kiedy siedzieli razem na tarasie hotelu i patrzyli na światła miasta, Michał powiedział cicho:

— „Wiesz, czego pragnę? Nie żebyś wygrała kolejny turniej. Chciałbym, żebyś miała dom. Prawdziwy dom, nie hotel, nie pokój w akademiku, nie rezydencję tenisową. Dom, w którym pachnie chlebem i poranną kawą.”

Iga uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawił się błysk, którego dawno w nich nie było.

— „A jeśli ci powiem, że jestem gotowa?”

Nie odpowiedział od razu. Zamiast tego wyjął z kieszeni małe pudełko. W środku był pierścionek z prostym, srebrnym oczkiem.

— „Nie mam niczego więcej do zaoferowania oprócz siebie. Ale obiecuję ci spokój.”

Iga przyjęła oświadczyny bez wahania.

Dzień ogłoszenia był jednym z najspokojniejszych dni w jej życiu. Nie chciała wielkiej konferencji ani show. Po prostu napisała kilka słów na swoim profilu społecznościowym:

> „Z ogromną radością chcę podzielić się z Wami wiadomością, że wkrótce powiem ‘tak’ swojemu ukochanemu. Data naszego ślubu została wyznaczona na 21 czerwca przyszłego roku. To będzie początek nowego rozdziału.”

W ciągu minut internet eksplodował. Hasztag #ŚlubŚwiątek trafił na pierwsze miejsce w trendach.

Media prześcigały się w pytaniach: kim jest ten mężczyzna? gdzie odbędzie się ślub? kto zaprojektuje suknię?

Ale Iga pozostała sobą — nie zdradziła niczego więcej. Jej zespół wydał jedynie krótki komunikat:
„Prosimy o uszanowanie prywatności pary.”

Rozdział V — Reakcje świata

Świat sportu zareagował błyskawicznie. Rafael Nadal napisał na Twitterze:

> „Gratulacje, Iga! Życzę Ci szczęścia większego niż wszystkie Twoje zwycięstwa razem wzięte.”

Serena Williams wysłała jej prywatną wiadomość, pełną ciepła i matczynej mądrości.
A jej największa rywalka, Aryna Sabalenka, napisała z uśmiechem:

> „Mam nadzieję, że znajdziesz czas, by po ślubie nadal mnie pokonywać!”

Fani byli zachwyceni. W komentarzach pod jej postem pojawiły się tysiące gratulacji. Ludzie z całego świata pisali o tym, jak pięknie jest widzieć, że nawet w świecie zdominowanym przez rywalizację, ktoś potrafi postawić miłość ponad wszystko.

Ślub miał odbyć się w Polsce — w miejscu, które dla Igi zawsze było szczególne. Wybrała mały dworek pod Warszawą, otoczony lasami i łąkami. To tam, w ciszy i prostocie, chciała powiedzieć „tak”.

Nie zatrudniła armii organizatorów. Zamiast tego większość rzeczy robiła sama.
— „Chcę, żeby to był nasz dzień, a nie wydarzenie dla mediów.”

Suknię ślubną zaprojektowała polska projektantka — lekka, minimalistyczna, bez przepychu, jakby idealnie odzwierciedlająca jej styl gry: czystość, prostota, perfekcja.

Michał z kolei miał na sobie klasyczny garnitur w kolorze szarości, bez luksusowych dodatków.

Zaproszenia wysłali ręcznie — każde z osobna, z krótkim, osobistym listem.

21 czerwca.

Słońce wstało wcześnie, niebo było bezchmurne. Powietrze pachniało letnim deszczem, który spadł nocą. W dworku panował spokój.

Iga obudziła się o szóstej rano. Wstała, otworzyła okno i przez chwilę patrzyła na ogród. Słyszała śpiew ptaków, a w oddali dźwięk dzwonów z małego kościoła.

Kiedy fryzjerka zapytała ją, czy się denerwuje, odpowiedziała z uśmiechem:
— „Nie. Grałam w finałach wielkoszlemowych. Dziś po prostu gram o coś ważniejszego.”

Ceremonia była skromna, ale wzruszająca. Wśród gości byli rodzice, przyjaciele, kilku tenisistów i członkowie zespołu trenerskiego.

Kiedy Iga i Michał wymieniali przysięgi, wśród obecnych nie było nikogo, kto nie uroniłby łzy.

— „Obiecuję ci, że zawsze będę słuchać ciszy, którą nam przynosisz.” — powiedziała Iga.
— „A ja obiecuję, że nigdy nie pozwolę, by świat zagłuszył nasze serca.” — odpowiedział Michał.

Po ceremonii nie było medialnego przyjęcia, fleszy ani kamer. Zamiast tego — piknik w ogrodzie, muzyka grana na żywo, rozmowy do późnej nocy.

Iga była szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Po raz pierwszy od lat nie myślała o meczach, o rankingach, o presji. Po prostu była.

Następnego dnia para zniknęła z mediów. Polecieli w podróż poślubną, której kierunku nikt nie znał.

Rozdział IX — Nowe życie

Kiedy wrócili, Iga ogłosiła krótką przerwę w karierze.

— „Chcę nacieszyć się nowym etapem życia. Kort poczeka. Miłość nie.”

Świat zareagował różnie — jed

Świat sportu i życia publicznego od lat żyje nie tylko sukcesami na arenach międzynarodowych, ale również osobistymi historiami tych, którzy stają się ikonami dla milionów. W Polsce od wielu lat największą gwiazdą sportową jest Iga Świątek – mistrzyni kortu, perfekcjonistka w każdym calu, a jednocześnie osoba skromna i niezwykle związana z rodziną oraz fanami. Jej życie prywatne przez długi czas było owiane tajemnicą. Media mogły tylko domyślać się, kto skradł serce mistrzyni.

I nagle, pewnego dnia, wszystko stało się jasne. Iga postanowiła podzielić się z fanami nie tylko swoim szczęściem, ale i planami na przyszłość. Ogłosiła datę ślubu i tym samym potwierdziła, że jej wybrankiem jest Tomasz Wiltroskski, mężczyzna, o którym dotąd niewiele wiedziano, lecz który od dłuższego czasu był obecny w jej życiu.

Ta wiadomość wywołała prawdziwą burzę w mediach społecznościowych, a także lawinę komentarzy i reakcji. Była to informacja, na którą fani czekali z ogromną niecierpliwością. Historia tego związku, sam moment ogłoszenia i przygotowania do ślubu stały się inspiracją do długiej opowieści o miłości, lojalności, zaufaniu i marzeniach.

Dla Igi życie prywatne zawsze było czymś, co pragnęła chronić. Od początku kariery tenisowej unikała rozgłosu poza kortem. Jej skupienie na sporcie, determinacja i pasja sprawiały, że rzadko dzieliła się szczegółami osobistego życia. Dlatego wieść o zaręczynach i planowanym ślubie była dla wielu ogromnym zaskoczeniem.

Poznała Tomasza kilka lat wcześniej podczas jednego z wydarzeń sportowych. Nie był związany bezpośrednio z tenisem, ale z pasją obserwował świat sportu. Od pierwszych chwil połączyła ich szczera rozmowa i poczucie humoru. Tomasz szybko okazał się osobą, przy której Iga mogła być po prostu sobą – nie mistrzynią, nie ikoną, lecz zwyczajną młodą kobietą, marzącą o szczęściu i miłości.

Kiedy Iga Świątek opublikowała na swoich mediach społecznościowych krótkie, lecz pełne emocji oświadczenie:

> „Z ogromną radością chcę podzielić się z Wami niezwykłą wiadomością. Wraz z Tomaszem ustaliliśmy datę naszego ślubu. To dla nas piękny i wyjątkowy moment. Dziękuję Wam za całe wsparcie, które otrzymuję każdego dnia – teraz pragnę podzielić się z Wami także częścią mojego prywatnego szczęścia.”

.

Fani z całego świata składali gratulacje, przesyłali serdeczne życzenia i cieszyli się razem z mistrzynią. Pojawiły się tysiące komentarzy: od prostych „Gratulacje!” po długie listy pełne wzruszeń i wspomnień o chwilach, gdy kibicowali Idze na turniejach.

Jednocześnie media natychmiast zaczęły interesować się postacią Tomasza. Kim jest? Skąd pochodzi? Jak wygląda jego życie? W krótkim czasie stał się jedną z najczęściej wyszukiwanych osób w polskim internecie.

Ślub Igi i Tomasza od początku był planowany z myślą o rodzinie, przyjaciołach i najbliższych. Choć mogliby urządzić wielką ceremonię z udziałem celebrytów i transmisją telewizyjną, oboje postanowili, że będzie to intymne wydarzenie.

Jednak, jak to często bywa w przypadku osób publicznych, nawet skromne przygotowania budziły ogromne zainteresowanie. Każda decyzja – wybór sukni ślubnej, miejsca ceremonii, listy gości – stawała się tematem plotek i dyskusji.

Iga, wierna swojej naturze, nie zdradzała szczegółów. W wywiadach powtarzała tylko, że najważniejsze jest dla niej to, by dzień ślubu był pełen miłości i szczęścia, a nie medialnej sensacji.

Data, którą ogłosiła, nie była przypadkowa. Okazało się, że termin ślubu zbiegał się z rocznicą jednego z największych sportowych sukcesów Igi. Wybór tej daty miał być symbolicznym połączeniem dwóch światów – kariery sportowej i życia prywatnego.

Dla Igi oznaczało to, że nowy etap życia zaczyna się w dniu, który przypomina jej o sile, determinacji i marzeniach. Dla Tomasza zaś była to okazja, by pokazać, że chce towarzyszyć jej nie tylko w zwycięstwach, ale i w codziennych chwilach.

Wielką rolę w całej historii odegrała rodzina. Ojciec Igi, Tomasz Świątek, znany jest z tego, że zawsze wspierał córkę w rozwoju sportowym. Choć często trzymał się w cieniu, jego obecność była dla niej nieoceniona.

Rodzina Tomasza również okazała ogromne wsparcie. Spotkania obu rodzin szybko przerodziły się w serdeczne relacje. Wspólne rozmowy, planowanie i dzielenie się doświadczeniami sprawiły, że przygotowania do ślubu nabrały jeszcze większej głębi.

Nie można było uniknąć presji ze strony mediów. Gazety, portale plotkarskie i programy telewizyjne codziennie spekulowały na temat ślubu. Padały pytania: „Jaką suknię wybierze Iga?”, „Gdzie odbędzie się ceremonia?”, „Kogo zaprosi na wesele?”.

Iga, jak zawsze, podchodziła do tego z dystansem. Wiedziała, że ciekawość mediów to cena, jaką płaci za sławę. Jednak starała się chronić swoją prywatność, powtarzając, że najważniejsze chwile chce zachować tylko dla najbliższych.

Moment, w którym ogłosiła datę ślubu, stał się jednym z najbardziej komentowanych wydarzeń w polskich mediach tego roku. Relacjonowano go niemal na równi z jej triumfami na Roland Garros czy US Open.

Dziennikarze sportowi i lifestyle’owi zgodnie podkreślali, że jest to dowód na to, iż nawet największe gwiazdy sportu pragną zwykłego, ludzkiego szczęścia.

W jednym z wywiadów Iga powiedziała:

> „Sport nauczył mnie walki, determinacji i wytrwałości. Ale to miłość nauczyła mnie, jak ważne jest mieć kogoś, kto stoi obok, niezależnie od wszystkiego. Tomasz to moja największa wygrana poza kortem.”

Te słowa poruszyły fanów. Pokazały, że za sukcesami, medalami i pucharami kryje się młoda kobieta, która – jak każdy – pragnie miłości i wsparcia.

Choć Iga i Tomasz chcieli zachować intymność, trudno było powstrzymać falę spekulacji. Mówiono, że ceremonia odbędzie się w jednym z urokliwych dworków pod Warszawą, inni twierdzili, że para planuje cichy ślub za granicą, z dala od medialnego zgiełku.

Niezależnie od miejsca, wiadomo było jedno – będzie to wydarzenie, które zapisze się w historii nie tylko sportu, ale i polskiej popkultury.

Dla fanów Igi ta wiadomość była czymś więcej niż tylko informacją o ślubie. To była historia, która pokazywała, że ich idolka, mimo światowej sławy, pozostaje osobą bliską, prawdziwą i szczerą.

Wielu z nich pisało, że przykład Igi inspiruje ich nie tylko do uprawiania sportu, ale także do wierzenia w miłość, lojalność i marzenia.

Ogłoszenie daty ślubu Igi Świątek i Tomasza Wiltrosksiego stało się symbolem nowego etapu w życiu mistrzyni. Był to moment, w którym sportowa ikona podzieliła się z fanami czymś niezwykle osobistym – swoją miłością i szczęściem.

Choć przed nią zapewne kolejne turnieje, kolejne zwycięstwa i kolejne wyzwania, wiadomo jedno: teraz ma obok siebie kogoś, kto będzie dzielił z nią każdą chwilę, niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość.