Category: Iga Świątek

Świat sportu od zawsze przyciągał uwagę mediów, kibiców i zwykłych ludzi. Tenis, jako dyscyplina łącząca w sobie elegancję, wysiłek i nieustanną walkę o perfekcję, stał się w ostatnich latach jednym z najczęściej komentowanych sportów na świecie. W Polsce zaś to właśnie nazwisko Igi Świątek wywoływało największe emocje. Była ikoną młodego pokolenia, przykładem determinacji i niebywałego talentu. Jednak tym razem wiadomości o niej nie dotyczyły kolejnego wielkiego zwycięstwa, medalu czy triumfu w turnieju wielkoszlemowym. Tym razem cała Polska i duża część świata żyła zupełnie inną informacją: Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu.

I to nie z kim innym, ale ze swoim byłym trenerem.

Wszystko wydarzyło się pewnego ciepłego, wrześniowego poranka. Na swoich mediach społecznościowych Iga opublikowała krótkie nagranie, w którym siedziała na tle białych róż i uśmiechała się tak szeroko, jak nigdy dotąd. Nie było tam rakiety, nie było piłki, nie było głośnego stadionu – była tylko ona i szczęście wypisane w oczach.

– Kochani – zaczęła spokojnym głosem – przez lata wspieraliście mnie w mojej tenisowej podróży. Razem przeżywaliśmy zwycięstwa i porażki. Dziś jednak chcę podzielić się z wami czymś jeszcze bardziej osobistym. Z radością ogłaszam datę mojego ślubu. – Zrobiła krótką pauzę. – Wybranek mojego serca to człowiek, którego dobrze znacie – mój były trener.

Słowa te obiegły internet w tempie błyskawicy. Komentarze, spekulacje i pytania zaczęły mnożyć się z minuty na minutę.

„Były trener?!” – pytali jedni.
„Kiedy to się zaczęło?” – dociekali inni.
„To romantyczne!” – pisali fani, którzy od dawna podejrzewali, że między Igą a jej sztabem szkoleniowym istnieje coś więcej niż tylko sportowa więź.

Aby zrozumieć wagę tego ogłoszenia, trzeba się cofnąć o kilka lat. Kiedy Iga była nastolatką, stawiała dopiero pierwsze kroki na wielkich kortach. Talent miała ogromny, ale brakowało jej doświadczenia i dojrzałości sportowej. To właśnie wtedy na jej drodze pojawił się Tomasz, trener znany w środowisku ze spokojnego charakteru i analitycznego podejścia do gry.

Tomasz nie był typowym, krzyczącym szkoleniowcem. Wyróżniał się cierpliwością i umiejętnością budowania relacji. Zamiast presji – dawał wsparcie. Zamiast krytyki – starał się tłumaczyć i inspirować. Nic więc dziwnego, że współpraca między nim a młodą tenisistką układała się znakomicie.

Ich relacja zaczęła się od godzin spędzonych na treningach, rozmów o taktyce, analiz meczów. Ale z czasem zaczęło się pojawiać coś więcej. Zaufanie. Bliskość. Poczucie, że oboje są dla siebie kimś więcej niż tylko zawodniczką i trenerem.

Kilka lat później drogi Igi i Tomasza w sensie zawodowym się rozeszły. Oficjalnie mówiono o tym, że potrzebowała „nowego spojrzenia” i „świeżej energii” w swojej karierze. Media pisały, że to naturalny etap rozwoju – każdy sportowiec czasem zmienia sztab.

Jednak za kulisami oboje wiedzieli, że rozstanie na korcie nie oznaczało końca ich relacji. Wręcz przeciwnie – było początkiem czegoś zupełnie innego.

Bez codziennego treningowego rytmu zaczęli spotykać się bardziej prywatnie. Spacerowali po warszawskich ulicach, wymieniali się książkami, chodzili do kina. Nagle odkryli, że poza wspólną pasją do sportu łączy ich także wiele innych rzeczy: zamiłowanie do literatury, fascynacja psychologią i podobne poczucie humoru.

Przez długi czas trzymali swoje uczucia w tajemnicy. Świat sportu był surowy i bezlitosny wobec takich rewelacji. Gdyby wyszło na jaw, że zawodniczka i trener mają romans, natychmiast stałoby się to pożywką dla tabloidów.

Dlatego Iga i Tomasz woleli żyć jak w ukrytym ogrodzie. Spotykali się w miejscach, gdzie nikt ich nie rozpoznawał, rozmawiali godzinami przez telefon i wymieniali listy – bo oboje wierzyli, że słowa zapisane na papierze mają większą moc niż szybkie wiadomości w telefonie.

Była to miłość dojrzała, ale jednocześnie pełna młodzieńczego entuzjazmu. Oboje czuli, że znaleźli w sobie oparcie, którego nikt inny nie mógł im dać.

Po kilku latach takiej skrywanej relacji Tomasz postanowił zrobić krok, który zmienił wszystko.

Był zimowy wieczór. Iga wróciła zmęczona z turnieju w Australii. W mieszkaniu czekał na nią stół nakryty świecami, ulubiona herbata z malinami i ciepły uśmiech Tomasza.

– Wiesz, ile lat już jesteśmy razem? – zapytał.
– Wiem – odpowiedziała, uśmiechając się delikatnie. – Ale nie liczę, bo chcę, żeby to trwało wiecznie.
– A może byśmy sprawili, żeby to „wiecznie” miało prawdziwy wymiar? – Tomasz wyjął małe pudełeczko i otworzył je, a w środku błyszczał pierścionek.

Iga oniemiała. W jej oczach pojawiły się łzy. Bez chwili wahania odpowiedziała „tak”.

Gdy więc kilka miesięcy później Iga ogłosiła światu datę ślubu, reakcje były gwałtowne. Jedni byli zachwyceni:

– To piękne, że sportowa współpraca przerodziła się w prawdziwą miłość! – pisali fani.

Inni nie kryli zdziwienia:

– Były trener? To na pewno skomplikowane…

Media na całym świecie pisały o tym wydarzeniu. Niektóre gazety sportowe zamieszczały obszerne artykuły o tym, jak „romanse na linii trener-zawodnik” zmieniają obraz współczesnego sportu. Portale plotkarskie analizowały każdy szczegół: od stylu pierścionka po to, gdzie odbędzie się ceremonia.

Ślub miał być wydarzeniem nie tylko prywatnym, ale i symbolicznym. Para zdecydowała, że ceremonia odbędzie się w Warszawie, w otoczeniu najbliższej rodziny i przyjaciół. Choć media spekulowały o ogromnym weselu z udziałem gwiazd sportu i polityki, Iga i Tomasz postanowili, że chcą czegoś kameralnego.

– To nasz dzień, nie spektakl – powtarzała Iga.

Suknia miała być prosta, ale elegancka, a zamiast tradycyjnej sali weselnej wybrali piękny ogród w pobliżu Wisły. Tam, gdzie cisza mieszała się ze śpiewem ptaków, a przestrzeń dawała poczucie wolności – podobnej do tej, jaką Iga czuła na korcie.

Historia Igi i Tomasza szybko zaczęła być interpretowana jako coś więcej niż zwykła miłość. Dla wielu fanów była dowodem na to, że prawdziwe relacje buduje się na fundamencie zaufania, przyjaźni i wspólnych doświadczeń.

Dla młodych ludzi para stała się inspiracją, że nie zawsze trzeba podążać utartymi ścieżkami. Dla kibiców – dowodem, że sportowcy są nie tylko maszynami do wygrywania meczów, ale przede wszystkim ludźmi z sercem i emocjami.

Nadszedł dzień, na który wszyscy czekali. Pogoda była idealna – słońce świeciło, ale nie parzyło, a wiatr lekko poruszał liśćmi drzew.

Iga stanęła na ścieżce prowadzącej do altany, gdzie czekał Tomasz. Miała na sobie suknię, której prostota podkreślała jej naturalne piękno. W dłoniach trzymała bukiet białych róż – takich samych, jak te, które pojawiły się w jej nagraniu ogłaszającym ślub.

Kiedy ich spojrzenia się spotkały, czas jakby się zatrzymał.

– Biorę cię nie tylko na dziś, ale na każdy kolejny dzień mojego życia – powiedziała Iga podczas przysięgi.
– A ja obiecuję być twoim trenerem w życiu, nie na korcie – odpowiedział Tomasz.

Historia miłości Igi i jej byłego trenera szybko stała się jedną z najczęściej cytowanych opowieści o sporcie i uczuciach w XXI wieku. Dla jednych była to tylko ciekawostka, dla innych – inspiracja, że w świecie pełnym presji i rywalizacji można znaleźć coś tak czystego, jak prawdziwa miłość.

A Iga? Ona wciąż grała. Nadal wygrywała mecze, nadal zdobywała trofea. Ale teraz, oprócz bycia mistrzynią na korcie, była też szczęśliwą żoną poza nim.

Bo jak sama powiedziała w jednym z wywiadów:

– Można wygrać setki meczów i zdobyć wszystkie tytuły świata, ale jeśli nie ma się kogoś, z kim można to dzielić, to zwycięstwa smakują inaczej.

Był chłodny, wiosenny poranek, kiedy media sportowe i ogólnopolskie obiegła sensacyjna informacja: „Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim mężem, Tomaszem Wiktorowskim.”
Nagłówki rozświetliły się na ekranach telefonów, komputerów i telewizorów. Fani, którzy dotąd śledzili każdy mecz Igi, nagle zostali wciągnięci w zupełnie inną opowieść – o miłości, przywiązaniu i wielkiej decyzji życiowej.

Świat sportu znał ich od dawna jako duet – trener i zawodniczka. To Tomasz Wiktorowski, były tenisista, przez lata wspierał Igę w najtrudniejszych momentach kariery, prowadząc ją do kolejnych sukcesów. Jednak mało kto przypuszczał, że relacja ta z czasem przerodzi się w coś więcej niż współpracę zawodową.

Historia ich znajomości sięga czasów, gdy Iga miała zaledwie kilkanaście lat i stawiała pierwsze kroki w dorosłym tenisie. Była nieśmiałą, ale niezwykle utalentowaną dziewczyną, która marzyła o zdobyciu wielkich turniejów. Tomasz – doświadczony szkoleniowiec – od razu dostrzegł w niej iskrę, która wyróżniała ją na tle innych.

Na kortach pojawiały się między nimi pierwsze rozmowy, analizy i wspólne sesje treningowe. To, co zaczęło się od profesjonalnej współpracy, z czasem nabierało bardziej osobistego wymiaru. Oboje jednak długo trzymali swoje emocje w cieniu, nie chcąc mieszać kariery z uczuciami.

Lata 2020–2023 były przełomowe. Iga zdobywała kolejne wielkoszlemowe tytuły, stawała się numerem jeden światowego rankingu. W każdym wywiadzie podkreślała rolę swojego trenera. Tomasz był przy niej nie tylko w chwilach triumfu, ale również w momentach zwątpienia i porażek.

Fani zauważali subtelne gesty – spojrzenia pełne ciepła, uśmiechy po wygranych punktach, dotyk dłoni w geście wsparcia. Media zaczęły spekulować, ale para konsekwentnie milczała, dbając o prywatność.

Według bliskich znajomych, ich pierwsze poważne wyznanie miłości miało miejsce podczas turnieju w Paryżu. Po emocjonującym meczu Iga, zmęczona i wzruszona, usiadła na trybunach obok Tomasza. Wtedy padły słowa, które zmieniły ich życie.

– „Wiesz, że bez ciebie nie byłoby mnie tutaj?” – szepnęła.
– „A ja bez ciebie nie wyobrażam sobie ani jednego dnia” – odpowiedział.

Od tej chwili stali się nie tylko duetem sportowym, lecz także parą, której więź była nierozerwalna.

Miłość dojrzewała w cieniu podróży, treningów i turniejów. Nocne rozmowy w hotelowych pokojach, wspólne spacery po miastach, które odwiedzali z okazji zawodów – wszystko to tworzyło fundament ich związku.

Wreszcie nadszedł moment, gdy Tomasz uklęknął przed Igą z pierścionkiem w dłoni. Było to w Rzymie, po zakończeniu jednego z turniejów. Choć oboje byli zmęczeni, atmosfera włoskiego miasta i romantyczny zachód słońca sprawiły, że ta chwila była magiczna.

– „Czy zostaniesz ze mną na zawsze – na korcie i poza nim?” – zapytał.
– „Tak, na zawsze” – odpowiedziała Iga ze łzami w oczach.

Kiedy więc Iga Świątek poinformowała publicznie o dacie ślubu, reakcje były natychmiastowe. Kibice w Polsce i na całym świecie zaczęli gratulować, pisać komentarze, udostępniać zdjęcia. Media prześcigały się w domysłach: gdzie odbędzie się uroczystość, kto zostanie zaproszony, jak będzie wyglądać suknia panny młodej.

Jedni byli zaskoczeni, inni twierdzili, że od dawna tego się spodziewali. Jednak wszyscy zgodnie powtarzali: „To piękne, że tak wielka sportsmenka odnalazła szczęście w miłości.”

Planowanie ślubu nie było łatwe. Iga i Tomasz pragnęli uroczystości skromnej, ale eleganckiej. Nie zależało im na medialnym rozgłosie – chcieli, aby to był dzień tylko dla nich i najbliższych.

Rozważali różne miejsca: romantyczny Kraków, malownicze Mazury, a może Warszawę, która była świadkiem ich wspólnego życia zawodowego? Ostatecznie wybór padł na podwarszawską rezydencję otoczoną zielenią, z dala od zgiełku miasta.

Suknia Igi miała być prosta, klasyczna, podkreślająca jej naturalne piękno. Tomasz postawił na elegancki garnitur w ciemnym kolorze. Wszystko miało odzwierciedlać ich charakter – skromność, szczerość i autentyczność.

Nadszedł wreszcie długo wyczekiwany dzień. Goście zbierali się w ogrodzie rezydencji, gdzie przygotowano białe krzesła, altanę udekorowaną kwiatami i subtelne światła. Atmosfera była podniosła, ale i pełna radości.

Iga pojawiła się w towarzystwie ojca, Tomasza Świątka. Jej krok był pewny, a twarz rozpromieniała. Tomasz czekał przy ołtarzu z uśmiechem, w oczach miał wzruszenie.

Gdy padły słowa przysięgi, wielu gości ocierało łzy.

– „Przysięgam ci miłość, wierność i wsparcie w każdej chwili naszego życia” – powiedziała Iga.
– „Obiecuję być przy tobie, gdy będziesz zdobywać szczyty i gdy będziesz potrzebować pocieszenia” – odpowiedział Tomasz.

.

Informacja o ślubie szybko obiegła media. Tenisiści z całego świata przesyłali gratulacje. Serena Williams napisała w mediach społecznościowych: „Miłość to największe zwycięstwo. Gratulacje, Iga i Tomasz!”
Novak Djoković dodał: „Na korcie jesteś wojowniczką, ale poza nim zasługujesz na szczęście. Wszystkiego najlepszego!”

Fani z Polski przygotowali specjalne transparenty i filmiki, wyrażając radość, że ich idolka odnalazła swoją drugą połówkę.

Ślub nie zakończył kariery Igi. Wręcz przeciwnie – znalazła w sobie nową energię. Obecność Tomasza, który teraz był nie tylko trenerem, ale i mężem, dawała jej jeszcze większą siłę.

Podróżowali razem na turnieje, wspólnie trenowali, ale także potrafili odciąć się od świata sportu, spędzając czas w domowym zaciszu. Oboje podkreślali, że fundamentem ich relacji jest wzajemne zaufanie i przyjaźń.

Ich historia stała się inspiracją dla wielu. Pokazywała, że nawet w świecie pełnym rywalizacji i presji można znaleźć prawdziwą miłość. Iga i Tomasz stali się symbolem pary, która potrafiła połączyć życie zawodowe z prywatnym, nie tracąc przy tym autentyczności.

W wywiadach Iga często powtarzała: „Największe trofeum, jakie zdobyłam, to nie puchar, lecz miłość, którą znalazłam u boku Tomasza.”

Historia Igi Świątek i Tomasza Wiktorowskiego to opowieść o zaufaniu, wspólnych marzeniach i sile uczucia. Choć świat znał ich jako mistrzynię i trenera, prawdziwa magia rozgrywała się poza kortem – w chwilach, gdy byli tylko dla siebie.

Ogłoszenie daty ślubu było nie tylko informacją dla mediów, ale symbolem: że nawet w świecie, gdzie liczą się rekordy i zwycięstwa, najważniejsze są serce i miłość.

Był słoneczny poranek w Warszawie, kiedy w mediach społecznościowych pojawiła się wiadomość, która w kilka minut obiegła cały świat sportu. Na oficjalnym profilu Igi Świątek widniało krótkie, ale wymowne zdanie:
„Z radością chcemy podzielić się z Wami wspaniałą wiadomością – wybraliśmy datę naszego ślubu.”

Wpisowi towarzyszyło wspólne zdjęcie: Iga i Tomasz siedzieli obok siebie, uśmiechnięci, naturalni, w tle widać było rozświetloną salę z kwiatami i świecami. Nie było to typowe, sztucznie zaaranżowane zdjęcie prasowe – bardziej przypominało ujęcie z prywatnego albumu. To właśnie ta autentyczność sprawiła, że tysiące fanów poczuło, jakby byli częścią tej historii.

Dziennikarze sportowi z Polski i całego świata natychmiast podchwycili temat. Nagłówki mówiły same za siebie:

„Miłość na korcie i poza nim – Świątek i Wiktorowski ogłaszają ślub”

„Najważniejszy mecz w życiu Igi Świątek – już wkrótce stanie na ślubnym kobiercu”

„Trener i mistrzyni – niezwykła historia miłości, która zmieniła oblicze polskiego tenisa”.

Aby zrozumieć wagę tej chwili, trzeba było cofnąć się o kilka lat, do momentu, gdy ich ścieżki zawodowe splotły się w sposób, który nikt wówczas nie podejrzewał, że przerodzi się w coś więcej.

Tomasz Wiktorowski, doświadczony trener tenisowy, był już wtedy znany w środowisku sportowym. Przez lata współpracował z Agnieszką Radwańską, prowadząc ją do wielkich sukcesów. Po zakończeniu tej współpracy los skierował go ku młodej, niezwykle utalentowanej zawodniczce – Idze Świątek.

Iga miała zaledwie dwadzieścia lat, gdy ich drogi się przecięły. Była już mistrzynią Rolanda Garrosa, ale potrzebowała kogoś, kto pomoże jej ugruntować pozycję w światowym tenisie. Tomasz wniósł spokój, doświadczenie i strategię, a Iga – świeżość, pasję i niewiarygodną determinację. Ich współpraca bardzo szybko zaczęła przynosić rezultaty.

Jednak nie tylko sport ich połączył. Z czasem, spędzając wspólnie godziny na treningach, podróżując po całym świecie, dzieląc stres i radość zwycięstw, odkryli, że łączy ich coś więcej niż tylko tenis.

Wszystko zaczęło się od prostych gestów – wspólnych rozmów przy kawie, żartów podczas podróży samolotem, wsparcia w trudnych chwilach. Przyjaźń stopniowo przeradzała się w głębsze uczucie.

Świat długo nie wiedział o ich związku. Oboje byli bardzo ostrożni. Iga, jako jedna z największych gwiazd światowego sportu, musiała chronić swoją prywatność, a Tomasz jako trener musiał unikać sytuacji, które mogłyby odwracać uwagę od ich pracy.

Jednak ci, którzy mieli okazję obserwować ich bliżej – członkowie sztabu, przyjaciele, a czasem nawet uważni kibice – dostrzegali subtelne znaki. Spojrzenia pełne ciepła, uśmiechy wymieniane po zwycięskich meczach, drobne gesty, które nie miały nic wspólnego z relacją czysto zawodową.

Kiedy Iga zdobywała kolejne tytuły Wielkiego Szlema, Tomasz zawsze był obok, nie tylko jako trener, ale też jako ktoś, kto naprawdę wierzył w nią bezwarunkowo. Z biegiem czasu oboje zrozumieli, że to nie jest chwilowa fascynacja, lecz fundament, na którym mogą zbudować coś trwałego.

Moment, w którym zdecydowali się ogłosić światu swoje uczucie, nie był łatwy. Obawiali się krytyki – różnicy wieku, mieszania życia prywatnego z zawodowym, a także presji mediów.

Ale w końcu zrozumieli, że szczęście nie powinno być ukrywane. Miłość, którą dzielili, była zbyt silna, by ją chować.

Dlatego, kiedy w prywatnym gronie Tomasz poprosił Igę o rękę podczas kolacji w małej włoskiej restauracji w Rzymie – miejscu, które oboje uwielbiali – wiedzieli, że kolejny krok będzie już naturalny.

Iga powiedziała „tak” bez chwili zawahania. Było to jedno z najważniejszych „tak” w jej życiu – równie emocjonujące, jak wygranie najtrudniejszego meczu.

Oficjalne ogłoszenie daty ślubu było logiczną konsekwencją. Nie chcieli jednak, by było to wydarzenie wyłącznie medialne. Dlatego najpierw podzielili się tą informacją z rodziną, przyjaciółmi i najbliższym gronem współpracowników.

Dopiero później, świadomi, że prędzej czy później wiadomość i tak wycieknie, postanowili sami ją ogłosić – w sposób prosty, elegancki i autentyczny.

Reakcje były natychmiastowe i w ogromnej większości pozytywne. Kibice gratulowali im z całego serca, życząc szczęścia i miłości. Media pisały o „romansie, który stał się piękną historią życia”. Nawet ci, którzy początkowo podchodzili sceptycznie, musieli przyznać, że razem wyglądają szczęśliwi jak nigdy.

Data ślubu została wyznaczona na czerwiec – symboliczny miesiąc, w którym Iga święciła największe sukcesy na kortach Rolanda Garrosa.

Przygotowania ruszyły pełną parą. Ceremonia miała odbyć się w podwarszawskim pałacu, otoczonym zielenią i kwitnącymi ogrodami. Para młoda marzyła o uroczystości eleganckiej, ale jednocześnie intymnej – z dala od błysku fleszy, chociaż oczywiście zainteresowanie mediów było ogromne.

Suknia ślubna Igi była utrzymywana w ścisłej tajemnicy. Wiadomo było jedynie, że zaprojektuje ją polska projektantka, która współpracowała już wcześniej z gwiazdami sportu. Tomasz natomiast postawił na klasyczny, szyty na miarę garnitur.

Lista gości obejmowała rodzinę, najbliższych przyjaciół, współpracowników i kilka znanych postaci ze świata sportu. Pojawić się mieli m.in. inni polscy tenisiści, dawni rywale z kortu, a także przedstawiciele międzynarodowych organizacji tenisowych.

Ślub Igi Świątek i Tomasza Wiktorowskiego stał się tematem nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Amerykańskie i francuskie media sportowe pisały o „najpiękniejszej parze tenisa”, a w Hiszpanii porównywano ich historię do miłosnych opowieści sprzed lat.

Fani tworzyli specjalne hashtagi w mediach społecznościowych, a profile fanowskie publikowały zdjęcia, filmiki i wspomnienia z meczów, w których ich współpraca na korcie była widoczna jak na dłoni.

Dla wielu ludzi ich ślub stał się symbolem – dowodem na to, że w sporcie, gdzie często króluje presja i rywalizacja, może narodzić się coś tak pięknego jak prawdziwa miłość.

Czerwcowe słońce rozświetlało pałacowe ogrody, kiedy goście zaczęli się gromadzić. Atmosfera była pełna emocji – mieszanina radości, wzruszenia i ekscytacji.

Iga w białej sukni wyglądała olśniewająco. Jej twarz promieniała szczęściem, gdy podchodziła do ołtarza. Tomasz czekał na nią, patrząc z dumą i miłością, jakiej nie da się opisać słowami.

Ceremonia była wzruszająca, ale jednocześnie prosta. Słowa przysięgi wypowiadane były z takim uczuciem, że wielu gości miało łzy w oczach. Kiedy padło „tak”, a para młoda pocałowała się po raz pierwszy jako mąż i żona, rozległy się gromkie brawa.

Przyjęcie weselne trwało do późnej nocy. Były tańce, wspomnienia, żarty, a także chwile cichej refleksji. Wszyscy czuli, że uczestniczą w czymś wyjątkowym – w historii, która przejdzie do legendy nie tylko polskiego sportu, ale i życia publicznego.

Świat sportu ma to do siebie, że potrafi zaskakiwać nie tylko wynikami na kortach, stadionach czy halach, ale również wydarzeniami z życia prywatnego wielkich mistrzów. Kiedy na początku września media podały wiadomość, że Iga Świątek – niekwestionowana królowa kobiecego tenisa – zaręczyła się ze swoim byłym trenerem, Tomaszem Wiktorowskim, reakcje były natychmiastowe. Fani przecierali oczy ze zdumienia, dziennikarze szukali potwierdzenia u najbliższych, a eksperci zastanawiali się, czy ten związek nie jest kolejnym dowodem na niezwykłą więź, jaka rodzi się pomiędzy zawodnikiem a jego trenerem.

Nie była to plotka, nie była to insynuacja. Sama Iga opublikowała w mediach społecznościowych zdjęcie, na którym widać, jak z uśmiechem pokazuje pierścionek zaręczynowy, stojąc u boku Tomasza Wiktorowskiego. Podpis brzmiał prosto, ale wymownie: „Powiedziałam TAK. Dziękuję za wsparcie, które zaczęło się na korcie, a dziś stało się częścią mojego życia prywatnego.”

Żeby zrozumieć wagę tej historii, trzeba cofnąć się o kilka lat, do momentu, kiedy drogi Świątek i Wiktorowskiego skrzyżowały się w profesjonalny sposób.

Tomasz Wiktorowski nie był w świecie polskiego tenisa postacią anonimową. Przez lata prowadził Agnieszkę Radwańską, doprowadzając ją do najlepszych wyników w karierze. Gdy w 2021 roku do jego drzwi zapukała młoda, ale już odnosząca sukcesy Iga, wielu pytało: czy to możliwe, że ten duet zdominuje świat?

Odpowiedź przyszła szybciej, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Współpraca z Wiktorowskim przyniosła Świątek kolejne triumfy w turniejach wielkoszlemowych i spektakularne zwycięstwa nad największymi rywalkami. Iga awansowała na pierwsze miejsce w światowym rankingu, a jej nazwisko zaczęło być wymieniane obok takich legend jak Serena Williams, Steffi Graf czy Martina Navrátilová.

Nie było tajemnicą, że relacja zawodniczki z trenerem była wyjątkowo bliska. Wiktorowski nie tylko dbał o jej przygotowanie fizyczne i taktyczne, ale także wspierał ją psychicznie w chwilach największej presji. Publiczność często widziała, jak podczas zmian stron Iga zerka na swojego trenera z pełnym zaufaniem, jakby w jego oczach szukała spokoju i siły.

Każdy sportowiec wie, że trener to ktoś więcej niż instruktor. To powiernik, doradca, czasami niemal członek rodziny. W przypadku Świątek i Wiktorowskiego ta więź stała się wyjątkowo silna.

Plotki o ich bliskości zaczęły krążyć w środowisku tenisowym już wcześniej, ale nikt nie traktował ich poważnie. Mówiono raczej, że Iga, jako młoda zawodniczka, potrzebuje mentora, który pomoże jej poradzić sobie z ciężarem sukcesu. Wiktorowski wydawał się do tej roli idealny – spokojny, doświadczony, zrównoważony.

Jednak z czasem, gdy ich współpraca zakończyła się formalnie, a mimo to nadal spędzali ze sobą wiele czasu, pytania zaczęły się nasilać. Dziennikarze widywali ich razem podczas wyjazdów, prywatnych kolacji czy wspólnych podróży.

Dziś, patrząc na wiadomość o zaręczynach, widać wyraźnie, że uczucie kiełkowało już od dawna, a decyzja o ujawnieniu go była jedynie kwestią czasu.

Nie ma co ukrywać – zaręczyny Igi i Tomasza podzieliły opinię publiczną.

Dla wielu fanów była to piękna historia: trener i zawodniczka, których połączyła pasja, teraz zamieniają wspólną pracę w życie prywatne. Internauci pisali: „To dowód, że prawdziwe uczucie może narodzić się nawet w najbardziej profesjonalnych relacjach”, albo „Jeśli są szczęśliwi, to tylko się cieszyć!”.

Ale pojawiły się też głosy krytyczne. Niektórzy uważali, że różnica wieku jest zbyt duża. Inni podnosili argumenty o tym, że trener i zawodniczka powinni unikać tak bliskich relacji. Jeszcze inni martwili się, że to wydarzenie może odciągnąć Igę od jej sportowych celów.

Jedno było pewne: nikt nie pozostał obojętny.

Dużo mówiło się również o samym pierścionku zaręczynowym. Widać było, że to nie jest przypadkowy wybór. Tomasz Wiktorowski postawił na klasyczną elegancję – diament osadzony w delikatnej obrączce z białego złota. Symbol prostoty, ale i trwałości.

Niektórzy dziennikarze dostrzegli w tym ukryty przekaz: tak jak w tenisie liczy się cierpliwość, wytrwałość i prostota ruchów, tak i w miłości najważniejsze są szczere fundamenty.

Najważniejsze pytanie, jakie stawiają sobie dziś kibice, brzmi: jak zaręczyny wpłyną na karierę Igi Świątek?

Nie ma wątpliwości, że Polka pozostaje jedną z najlepszych zawodniczek na świecie. Jej głód zwycięstw, ambicja i determinacja są niepodważalne. Ale sport zna wiele przypadków, kiedy życie prywatne stawało się przeszkodą w utrzymaniu pełnej koncentracji.

Z drugiej strony, dla wielu sportowców stabilizacja emocjonalna jest kluczem do sukcesu. Jeśli Iga znalazła w Tomaszu nie tylko trenera, ale także partnera życiowego, może to być źródłem dodatkowej siły.

Wiktorowski, zapytany przez dziennikarzy o zaręczyny, odpowiedział krótko: „Byliśmy drużyną na korcie, teraz chcemy być drużyną w życiu. Reszta niech pozostanie między nami.”

Te słowa idealnie oddają istotę ich relacji. Bo przecież w tenisie, podobnie jak w miłości, chodzi o wspólne przechodzenie przez kryzysy, wspieranie się w trudnych chwilach i cieszenie się zwycięstwami.

Zaręczyny Świątek i Wiktorowskiego sprawiły, że Polska ponownie znalazła się w centrum uwagi mediów sportowych na całym świecie. To wydarzenie wykracza poza tenis – staje się historią o ludzkich uczuciach, o tym, jak granice pomiędzy pracą a życiem prywatnym mogą się zacierać.

Niektórzy porównują tę sytuację do relacji innych wielkich sportowców z ich trenerami. Padają nazwiska z historii futbolu, lekkiej atletyki czy gimnastyki. Ale przypadek Świątek jest wyjątkowy, bo Iga już teraz uchodzi za ikonę i symbol nowej generacji sportowców, którzy otwarcie mówią o swoich emocjach i nie boją się podejmować odważnych decyzji.

Na razie para nie zdradza szczegółów dotyczących ślubu. Media spekulują, że ceremonia mogłaby odbyć się w Warszawie albo w jednym z europejskich miast, z którymi Iga czuje się szczególnie związana, jak Paryż czy Rzym.

Nie brakuje też głosów, że para zdecyduje się na kameralną uroczystość z dala od kamer, w gronie najbliższych. Iga zawsze podkreślała, że prywatność jest dla niej niezwykle ważna, a medialny szum męczy ją bardziej niż sama rywalizacja na korcie.

Nie można też pominąć szerszego kontekstu. Historia Świątek i Wiktorowskiego ma znaczenie symboliczne – pokazuje, że polski sport dojrzewa, że jego bohaterowie stają się pełnoprawnymi postaciami światowego formatu, których życie interesuje nie tylko fanów, ale i opinię publiczną na całym świecie.

Zaręczyny mogą stać się inspiracją dla młodych zawodników, by pamiętali, że za sukcesem kryje się nie tylko ciężka praca, ale i ludzkie emocje, które potrafią nadać sens każdej drodze.

Choć wielu komentatorów próbuje dziś oceniać decyzję Igi i Tomasza, jedno jest pewne: to początek nowego rozdziału. Niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, ich historia stanie się częścią legendy polskiego sportu.

Iga Świątek, zawodniczka o stalowych nerwach i ogromnym talencie, i Tomasz Wiktorowski, doświadczony trener, który wprowadził ją na szczyt – teraz wspólnie decydują się na wspólne życie.

Można powiedzieć, że to opowieść o miłości, która zrodziła się w cieniu wielkich triumfów, wśród stresu, potu i łez, ale która przetrwała wszystko i znalazła swój finał w prostym słowie: „TAK.”

Triumf Igi Świątek na światowych kortach powoli przestaje być dla kibiców zaskoczeniem, a staje się czymś niemal oczywistym. Mimo to za każdym razem, gdy Polka sięga po kolejny wielkoszlemowy puchar, emocje ogarniają zarówno fanów tenisa, jak i cały sportowy świat. To nie jest bowiem zwykła wygrana – to dowód konsekwencji, determinacji i wyjątkowego talentu. Jej historia jest opowieścią o drodze pełnej poświęceń, o sile charakteru i o miłości do sportu, która prowadzi ją na szczyty, gdzie zaledwie nieliczni potrafią się utrzymać.

Iga Świątek od najmłodszych lat wykazywała ogromny potencjał sportowy. Jej ojciec, Tomasz Świątek, były wioślarz olimpijski, zaszczepił w niej nie tylko pasję do sportu, ale też dyscyplinę i świadomość, że droga na szczyt nie jest prostą linią.

W Warszawie, gdzie dorastała, nikt nie spodziewał się, że cicha, nieśmiała dziewczyna stanie się ikoną światowego tenisa. Gdy miała zaledwie kilka lat, chwyciła rakietę tenisową i zaczęła pierwsze próby odbijania piłki na kortach Legii Warszawa. Z czasem pojawiły się pierwsze sukcesy juniorskie, w tym wygrana w juniorskim Wimbledonie.

Ten moment był przełomowy – oto młoda Polka dała znać światu, że wchodzi do gry zawodowej nie po to, by być tłem, ale by wyznaczać nowe standardy.

Świat usłyszał głośno o Idze w 2020 roku, kiedy – jako nastolatka – sięgnęła po swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy w Roland Garros. To był moment, który zmienił bieg historii polskiego sportu. Do tamtej pory żadna Polka nie triumfowała w singlu wielkoszlemowym.

Wygrana w Paryżu nie była jednak przypadkiem. Iga pokazała dojrzałość, której nie spodziewali się eksperci. Jej tenis był ofensywny, zróżnicowany, ale też wsparty niesamowitą odpornością psychiczną. To właśnie wtedy zaczęto mówić, że rodzi się nowa dominatorka kobiecego tenisa.

Po sukcesie w Roland Garros, kolejne miesiące przyniosły zwycięstwa w turniejach WTA oraz kolejne trofea wielkoszlemowe. Media na całym świecie zaczęły przedstawiać ją jako „królową kortów”. Jednak wraz z triumfami pojawiła się również ogromna presja.

Kibice, dziennikarze i sponsorzy oczekiwali od Igi, że będzie wygrywać zawsze. Każda porażka była szeroko komentowana, a każde zwycięstwo – traktowane jako oczywistość.

To właśnie w takich chwilach Świątek musiała udowodnić, że oprócz niezwykłych umiejętności tenisowych posiada też siłę charakteru, która pozwala przetrwać trudne momenty.

Najnowszy triumf Igi Świątek to dowód, że jej dominacja nie jest przypadkowa, lecz wynikiem systematycznej pracy. Turniej, który właśnie wygrała, obfitował w niesamowite emocje.

Już w pierwszych rundach pokazała swoją klasę, pokonując rywalki w prostych setach. W ćwierćfinale musiała jednak zmierzyć się z wymagającą przeciwniczką, która zmusiła ją do gry na najwyższych obrotach. Spotkanie trwało ponad trzy godziny i zakończyło się dramatycznym tie-breakiem. To był moment, w którym serca kibiców biły szybciej niż zwykle.

W półfinale i finale Świątek udowodniła, że potrafi wyciągać wnioski. Jej gra była niemal perfekcyjna – agresywna, ale jednocześnie kontrolowana. Zdominowała rywalkę, nie pozostawiając wątpliwości, kto jest numerem jeden.

Kiedy uniosła puchar do góry, na trybunach rozbrzmiały owacje na stojąco. Tysiące kibiców wiwatowało jej imię, a miliony przed telewizorami świętowały kolejny triumf Polki.

Dla Polaków zwycięstwa Igi Świątek to coś więcej niż sport. To powód do dumy narodowej, symbol, że Polska może wychować światową mistrzynię. W każdym zakątku kraju, od wielkich miast po najmniejsze wsie, ludzie komentują jej mecze, przeżywają emocje i czują, że biorą udział w czymś wielkim.

Na ulicach Warszawy po triumfie pojawiły się transparenty z napisem: „Brawo Iga!”. Media społecznościowe zalała fala gratulacji – od zwykłych fanów, przez sportowców, aż po polityków i artystów.

Za każdym wielkim sportowcem stoi sztab ludzi, którzy pomagają mu osiągać sukcesy. W przypadku Igi to nie tylko trenerzy i fizjoterapeuci, ale także psycholog sportowy. Świątek otwarcie mówi o tym, że praca nad sferą mentalną była kluczem do jej sukcesu.

Dzięki temu potrafi zachować spokój w najtrudniejszych momentach i nie dać się złamać presji. Jej styl gry to nie tylko technika i siła, ale też niezwykła odporność psychiczna, która pozwala odwracać losy meczów.

Iga stała się inspiracją dla tysięcy młodych ludzi w Polsce i na świecie. Jej historia pokazuje, że nawet z małego kraju można wejść na szczyt światowego sportu. Akademie tenisowe w Polsce odnotowują coraz większe zainteresowanie – rodzice zapisują dzieci na zajęcia, marząc, że kiedyś ich pociechy pójdą w ślady Świątek.

Co jednak ważniejsze, Iga inspiruje nie tylko jako sportowiec, ale i jako człowiek. Jej skromność, autentyczność i otwartość sprawiają, że ludzie widzą w niej wzór do naśladowania.

Po kolejnym triumfie pytanie nasuwa się samo: co dalej? Czy Iga Świątek pobije rekordy Sereny Williams, Steffi Graf czy Margaret Court?

Odpowiedź nie jest prosta. Sport to nie matematyka, a kariera sportowca to pasmo wzlotów i upadków. Jednak jeśli spojrzymy na konsekwencję i determinację Świątek, możemy być pewni, że kolejne lata przyniosą jeszcze wiele zwycięstw.

Sama Iga podkreśla, że nie liczy pucharów, lecz skupia się na byciu coraz lepszą wersją siebie. Jej celem jest rozwój i radość z gry. To podejście, które pozwala jej utrzymywać balans między sukcesem a życiem prywatnym.

Niezależnie od tego, ile jeszcze tytułów zdobędzie, jedno jest pewne – Iga Świątek już teraz zapisała się złotymi zgłoskami w historii tenisa i polskiego sportu.

Jest ambasadorką Polski na świecie, ikoną, która pokazuje, że marzenia mogą się spełnić. Jej nazwisko pojawia się w rankingach, na okładkach gazet, w podręcznikach sportowych. To dziedzictwo, które zostanie na długo, a kolejne pokolenia będą mówić: „Tak, to była era Igi Świątek”.

„Iga Świątek znów dominuje – kolejny puchar wielkoszlemowy w jej kolekcji” – to zdanie nie jest tylko nagłówkiem. To historia, która kryje w sobie lata pracy, wyrzeczeń i pasji. To opowieść o młodej kobiecie, która nie bała się marzyć i która dziś inspiruje miliony.

Jej kolejne triumfy pokazują, że prawdziwa wielkość rodzi się nie z przypadku, ale z konsekwencji i determinacji. Iga Świątek nie tylko dominuje na kortach, ale też w sercach ludzi, którzy widzą w niej symbol nadziei, siły i wiary w to, że niemożliwe nie istnieje.

Świat sportu od zawsze przyciąga uwagę nie tylko ze względu na rywalizację, emocje czy triumfy na arenach międzynarodowych, lecz także z powodu historii osobistych, które towarzyszą największym gwiazdom. Iga Świątek, polska ikona tenisa i postać rozpoznawalna na całym świecie, po raz kolejny znalazła się w centrum medialnych doniesień. Tym razem jednak nie chodzi o jej zwycięstwa na korcie, rekordy czy kolejne tytuły wielkoszlemowe. Tym razem chodzi o życie prywatne – a dokładniej o ogłoszenie daty ślubu z ukochanym.

To wydarzenie w naturalny sposób wzbudza ogromne emocje zarówno wśród kibiców, jak i mediów. Ślub Igi Świątek staje się nie tylko prywatnym, intymnym momentem, ale także symbolem nowego etapu w życiu sportsmenki, która przez lata była utożsamiana głównie z ciężką pracą, dyscypliną i skupieniem na karierze.

Aby zrozumieć wagę tej chwili, warto cofnąć się do początków kariery Igi. Urodzona w Warszawie, wychowana w rodzinie sportowej (jej ojciec, Tomasz Świątek, był wioślarzem olimpijskim), od najmłodszych lat była oswajana z wysiłkiem fizycznym, rywalizacją i konsekwencją. Jednak tenis – dyscyplina wymagająca nie tylko siły, ale i ogromnej odporności psychicznej – szybko stał się jej pasją i sposobem na życie.

W wieku zaledwie kilkunastu lat przebijała się przez kolejne szczeble juniorskiej hierarchii, a triumf w juniorskim Wimbledonie w 2018 roku otworzył jej drzwi do wielkiej kariery. Potem nastąpił przełom – wygrana w Roland Garros w 2020 roku sprawiła, że nazwisko Świątek pojawiło się na ustach całego tenisowego świata. Od tamtej pory Polka konsekwentnie budowała swoją legendę – zdobywała kolejne tytuły, dominowała w rankingach, a jej styl gry i skromność na korcie i poza nim przyniosły jej sympatię fanów na całym globie.

Przez ten czas życie prywatne Igi pozostawało w cieniu. Skupiała się na treningach, podróżach i turniejach. Zawsze podkreślała, że stara się zachować równowagę między życiem zawodowym a osobistym, ale rzadko zdradzała szczegóły.

Dlatego właśnie wiadomość o ogłoszeniu daty ślubu była tak ogromnym zaskoczeniem. Podczas konferencji prasowej w Warszawie, zorganizowanej po jednym z turniejów, Iga pojawiła się uśmiechnięta, w towarzystwie swojego narzeczonego. Choć media od dawna spekulowały na temat jej związku, nikt nie spodziewał się, że sportowa gwiazda zdecyduje się na tak otwarte wyznanie.

– „Z wielką radością chciałabym podzielić się z wami wyjątkową wiadomością. Razem z moim ukochanym podjęliśmy decyzję o wspólnej przyszłości. Ustaliliśmy datę naszego ślubu i nie mogę się doczekać tego dnia. To dla mnie ogromne szczęście i piękny moment w życiu” – powiedziała Iga Świątek, wzruszona i pełna emocji.

Na sali rozległy się brawa, a dziennikarze natychmiast zasypali ją pytaniami. Data ceremonii została potwierdzona, ale miejsce wciąż pozostaje tajemnicą – wiadomo jedynie, że będzie to wydarzenie kameralne, z udziałem najbliższej rodziny i przyjaciół.

To pytanie nurtuje fanów najbardziej. Choć Iga zawsze starała się chronić prywatność, tym razem postanowiła odsłonić rąbka tajemnicy. Jej narzeczony nie jest osobą ze świata sportu ani show-biznesu. To człowiek, który – jak sama mówi – „dał jej spokój, stabilność i radość w codziennym życiu”.

Znajomi pary podkreślają, że ich relacja opiera się na wzajemnym szacunku i zrozumieniu. To właśnie dzięki wsparciu ukochanego Iga mogła spokojniej podchodzić do presji związanej z turniejami. W wielu trudnych momentach to on był dla niej oparciem – zarówno podczas porażek, jak i w chwilach triumfu.

Ogłoszenie ślubu wywołało falę komentarzy. Media społecznościowe wypełniły się gratulacjami, zdjęciami i filmami z konferencji. Kibice pisali, że cieszą się z jej szczęścia, że zasłużyła na radosny moment po latach ciężkiej pracy.

Inni sportowcy również nie kryli wzruszenia. Rafael Nadal pogratulował Idze w mediach społecznościowych, pisząc: „Twoje zwycięstwa na korcie są imponujące, ale to, co dzieje się poza nim, jest jeszcze piękniejsze. Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia!” Serena Williams dodała krótko: „Love is the biggest win”.

W Polsce temat ślubu stał się jednym z najgorętszych tematów dnia. Programy informacyjne i portale internetowe szeroko komentowały tę wiadomość, a zdjęcia uśmiechniętej pary obiegły wszystkie media.

Dla wielu fanów ślub Igi Świątek ma znaczenie symboliczne. Oto dziewczyna, która przez lata była „cudownym dzieckiem” polskiego sportu, przechodzi w nowy etap życia – nie tylko jako mistrzyni kortów, ale także jako kobieta zakładająca rodzinę.

W świecie, gdzie wielu sportowców podporządkowuje całe życie karierze, decyzja Igi pokazuje, że można znaleźć równowagę. To przesłanie szczególnie ważne dla młodych dziewczyn, które marzą o sukcesie, ale obawiają się, że będą musiały rezygnować z życia prywatnego.

Choć ślub jest ogromnym wydarzeniem, Iga podkreśla, że nie zamierza rezygnować z kariery. – „Tenis wciąż jest moją pasją i moją drogą. Ślub to nowy rozdział, ale absolutnie nie oznacza końca mojej przygody ze sportem” – powiedziała podczas konferencji.

Jednocześnie dodała, że chce bardziej zadbać o równowagę między życiem zawodowym a osobistym. Być może oznacza to nieco mniej turniejów w kalendarzu, ale na pewno nie rezygnację z rywalizacji na najwyższym poziomie.

Nie ma wątpliwości, że dzień ślubu Igi Świątek stanie się jednym z najbardziej komentowanych wydarzeń roku w Polsce. Media będą relacjonować przygotowania, komentować wybór sukni, dekoracji i miejsca ceremonii. Już teraz spekuluje się, że projektanci sukni ślubnej prześcigają się w propozycjach, a fotografowie marzą o możliwości dokumentowania tego dnia.

Dla wielu Polaków to wydarzenie nie tylko rodzinne, ale wręcz narodowe – bo Iga stała się symbolem polskich sukcesów, dumy i radości. Jej ślub traktowany jest jak moment, w którym cała Polska może cieszyć się razem z nią.

Najważniejsze jednak w tym wszystkim są emocje samej Igi. W wywiadach powtarza, że czuje się szczęśliwa i spełniona. – „Na korcie nauczyłam się walczyć i nigdy się nie poddawać, ale poza nim odkryłam, że najpiękniejsze chwile przychodzą wtedy, gdy można je dzielić z drugą osobą. Dlatego ten dzień będzie dla mnie wyjątkowy” – mówiła w rozmowie z jednym z polskich magazynów.

Historia Igi Świątek pokazuje, że nawet największe gwiazdy sportu są przede wszystkim ludźmi – ze swoimi marzeniami, potrzebami i pragnieniami. Ogłoszenie daty ślubu to radosny moment nie tylko dla niej i jej narzeczonego, ale także dla milionów fanów, którzy przez lata śledzili jej drogę na szczyt.

Ten moment zapisze się nie tylko w kronikach życia prywatnego, ale także w historii polskiego sportu. Bo oto Iga Świątek, mistrzyni kortów, wojowniczka i wzór dla młodych, pokazuje, że szczęście można odnaleźć nie tylko w blasku reflektorów i na podium, ale także w prostych, codziennych chwilach dzielonych z ukochaną osobą.

Minister Sikorski to jedyny minister w III Rzeczpospolitej, który tak daleko sparaliżował polską dyplomację — mówił Marcin Przydacz, szef Biura Polityki Międzynarodowej w kancelarii prezydenta Karola Nawrockiego w piątek na antenie Polsat News. Zdaniem prezydenckiego ministra “Sikorski łamie przepisy konstytucji”. — Im szybciej się wycofa, tym lepiej dla Polski — twierdzi Przydacz.

Jeżeli wojsko strzelało z rakiety, to rakieta musiała gdzieś spaść. Mają zdjęcia domu. Można było po godzinie stwierdzić, że to nie był rosyjski dron. Od tego jest prokuratura — mówił dalej polityk.

towanie
KrajPrezydencki minister uderza w Radosława Sikorskiego. “Sparaliżował polską dyplomację”
Prezydencki minister uderza w Radosława Sikorskiego. “Sparaliżował polską dyplomację”
Autor Dziennikarze Onet Wiadomości
Dziennikarze Onet Wiadomości
19 września 2025, 08:46

Udostępnij
Marcin PrzydaczPAP/Paweł Supernak
Marcin Przydacz
— Minister Sikorski to jedyny minister w III Rzeczpospolitej, który tak daleko sparaliżował polską dyplomację — mówił Marcin Przydacz, szef Biura Polityki Międzynarodowej w kancelarii prezydenta Karola Nawrockiego w piątek na antenie Polsat News. Zdaniem prezydenckiego ministra “Sikorski łamie przepisy konstytucji”. — Im szybciej się wycofa, tym lepiej dla Polski — twierdzi Przydacz.

Więcej ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu
Przydacz pytany był m.in. o kwestię uszkodzonego domu w Wyrykach. Wiceminister spraw zagranicznych Marcin Bosacki, z którym prezydencki minister odbył w czwartek rozmowę, na nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ pokazywał zdjęcia domu, mówiąc, że jest to skutek upadku rosyjskiego drona. Tymczasem z najnowszych informacji wynika, że dom uszkodziła polska rakieta.

— Co do Wyryków, ja nie mam przekonania, czy sam wiceminister Bosacki miał pełne informacje przed posiedzeniem Rady Bezpieczeństwa ONZ — stwierdził Przydacz. Podkreślił, że “bardzo źle” się stało, ponieważ Bosacki zaprezentował fakty, które mogą być podważane. — Duży błąd, tylko pytanie, czy po stronie MSZ, czy MON — dodał, podkreślając, że “jeśli nie było pewności, trzeba było wstrzymać się od prezentowania tego wątku” przed światem.

Dalszy ciąg artykułu pod materiałem wideo

— Jeżeli wojsko strzelało z rakiety, to rakieta musiała gdzieś spaść. Mają zdjęcia domu. Można było po godzinie stwierdzić, że to nie był rosyjski dron. Od tego jest prokuratura — mówił dalej polityk.

REKLAMA

CZYTAJ:Kłótnia w studiu o informacje na temat domu w Wyrykach. “Nie no, błagam pana”
Spór o ambasadorów
Przydacz pytany był także o kwestię nominacji ambasadorskich. Prezydencki minister stwierdził, że w kwestii nominacji ambasadorskich “wymagana jest wstępna zgoda prezydenta Nawrockiego na procedowanie danej kandydatury”. Odpowiedział mu wicepremier, minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski. “Nie pozwolę na odbieranie rządowi jego kompetencji ani na ponowne upartyjnienie polskiej służby dyplomatycznej” — oznajmił.

— Minister Sikorski to jedyny minister w III Rzeczpospolitej, który tak daleko sparaliżował polską dyplomację — mówił Przydacz. Ocenił także, że nie świadczy to najlepiej o jego kompetencjach dyplomatycznych.

Zdecydowana większość Polaków pozytywnie ocenia Karola Nawrockiego w roli prezydenta RP – wynika z najnowszego sondażu United Surveys dla Wirtualnej Polski. – Nie jestem tym zaskoczony – komentuje prof. Antoni Dudek. Politolog wskazuje na trwający wciąż “miesiąc miodowy” nowego prezydenta.

Według najnowszego sondażu United Surveys dla Wirtualnej Polski, 57,5 proc. badanych Polaków pozytywnie ocenia Karola Nawrockiego w roli prezydenta (zdecydowanie pozytywnie ocenia go 25 proc., a raczej pozytywnie – 32,5 proc.).

Według najnowszego sondażu United Surveys dla Wirtualnej Polski, 57,5 proc. badanych Polaków pozytywnie ocenia Karola Nawrockiego w roli prezydenta (zdecydowanie pozytywnie ocenia go 25 proc., a raczej pozytywnie – 32,5 proc.).

Przeciwnego zdania jest 32,9 proc. badanych, z czego raczej negatywnie ocenia Nawrockiego 20,3 proc., a 12,6 proc. – zdecydowanie negatywnie. 9,6 proc. respondentów nie potrafi się określić.

Jak Polacy oceniają Nawrockiego w roli prezydenta?
Karola Nawrockiego zdecydowanie lepiej w roli nowego prezydenta widzą mężczyźni (69 proc.), aniżeli kobiety (44 proc.). Jest to zresztą zbieżne z wynikami sondaży w trakcie kampanii prezydenckiej przed wyborami.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Nowy prezydent najbardziej zyskuje też w oczach osób ze średnim wykształceniem (68 proc.) i mieszkańców małych miast do 50 tys. mieszkańców (60 proc.), a najmniej wśród mieszkańców wsi (38 proc. ocenia go negatywnie). Dla porównania negatywnie ocenia go też 36 proc. mieszkańców dużych miast powyżej 250 tys. mieszkańców. Przypomnijmy, że wieś była zawsze uznawana za twardy elektorat Prawa i Sprawiedliwości.

Z sondażu wynika również, że Nawrockiego pozytywnie ocenia aż 92 proc. tych, którzy w ostatnich wyborach do Sejmu oddali głos na PiS i tyle samo wyborców Konfederacji. Na plus ocenia go też 73 proc. tych, którzy głosowali na Trzecią Drogę, 19 proc. na KO i 4 proc. na Nową Lewicę.

Nawrocki bardziej podoba się też młodszym Polakom. W grupie 18-29 l. pozytywnie ocenia go 73 proc. badanych, a negatywnie – 27 proc. W grupie wiekowej 30-39 l. pozytywnie – 67 proc., a negatywnie – 22 proc. W przedziale 40-49 l. 59 proc. ocenia Nawrockiego pozytywnie, a 33 proc. negatywnie. Wśród osób z grupy 50-59 l. 53 proc. ocenia go pozytywnie, a 28 proc. negatywnie. W przedziale 60-69 l. 57 proc. pozytywnie, a 35 proc. negatywnie. Natomiast spośród osób starszych w wieku 70 lat i więcej 42 proc. respondentów ocenia Nawrockiego pozytywnie, a aż 52 proc. negatywnie.

Miesiąc miodowy Nawrockiego
Tak dobre notowania Nawrockiego nie dziwią prof. Antoniego Dudka. W rozmowie z WP politolog tłumaczy, że trwa “miesiąc miodowy” nowego prezydenta. Nawrocki, zdaniem prof. Dudka, dostał “bonus za sukces” w wyborach i naturalnym jest, że przez pewien czas jego notowania będą “znacząco” na plusie.

– Nigdy nie był w stu procentach PiS-owskim kandydatem, popierali go również wyborcy Konfederacji i Sławomira Mentzena. Kandydat z nizin społecznych, który zrobił oszałamiającą karierę, może się wielu podobać, zwłaszcza młodym. Imponuje im, czekają aż rozbije on system – duopol PO-PiS – ocenia profesor, zdaniem którego zrozumiałe jest duże poparcie dla Nawrockiego w najmłodszej grupie wiekowej.

Politolog wskazuje, że Nawrocki ma już za sobą serię drobnych porażek w postaci ostatnich podróży po Europie, które nie przyniosły żadnych konkretów, a jedynie pogorszenie relacji z Niemcami przez “wyciąganie” tematu reperacji podczas wizyty w Berlinie. Profesor jest jednak zdania, że wyborcy zapamiętają głównie sukces w postaci spotkania z Donaldem Trumpem w Białym Domu.

To, co dziś robią panowie [Piotr] Schab, [Przemysław] Radzik i [Michał] Lasota, jest łamaniem prawa, być może żyją w alternatywnej rzeczywistości, w której są rzecznikami dyscyplinarnymi — powiedział w wywiadzie w piątkowej “Rzeczpospolitej” minister sprawiedliwości Waldemar Żurek. — Proponuję się obudzić — dodał.

wanie
KrajWaldemar Żurek o roli nowego rzecznika dyscyplinarnego. “Proponuję się obudzić”
Waldemar Żurek o roli nowego rzecznika dyscyplinarnego. “Proponuję się obudzić”
Autor Polska Agencja Prasowa
Polska Agencja Prasowa
19 września 2025, 06:17

Udostępnij
Waldemar ŻurekPAP/Leszek Szymański
Waldemar Żurek
— To, co dziś robią panowie [Piotr] Schab, [Przemysław] Radzik i [Michał] Lasota, jest łamaniem prawa, być może żyją w alternatywnej rzeczywistości, w której są rzecznikami dyscyplinarnymi — powiedział w wywiadzie w piątkowej “Rzeczpospolitej” minister sprawiedliwości Waldemar Żurek. — Proponuję się obudzić — dodał.

Więcej ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu
Minister sprawiedliwości został zapytany przez “Rzeczpospolitą” o zadania, jakie stawia przed nowym rzecznikiem dyscyplinarnym, którym została sędzia Joanna Raczkowska z Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie.

— Ma jedno kluczowe zadanie: odpolitycznić system dyscyplinarny. Przywrócić normalność i standardy konstytucyjne czy europejskie. Koniec z rzecznikami, którzy ścigali sędziów za niezawisłość i odwagę, za zadawanie pytań prejudycjalnych i cytowanie konstytucji. Wszyscy pamiętamy, jak wyglądały pseudodyscyplinarki, szukanie haków na sędziów, szykany wobec tych, którzy bronili konstytucji. Drodzy panowie: Schab, Radzik i Lasota skończyło się bezprawie. Wraca praworządność — powiedział minister sprawiedliwości.

Dalszy ciąg artykułu pod materiałem wideo

“Cel jest prosty”
Na pytanie, gdzie nowa rzeczniczka będzie pracować, Waldemar Żurek stwierdził, że “nie będzie udawać, że wszystko jest w porządku”.

REKLAMA

ZOBACZ: Waldemar Żurek reaguje w sprawie neosędziów. Nowy ruch ministra
— Byli rzecznicy dyscyplinarni okupują biura w siedzibie Krajowej Rady Sądownictwa. A legalni rzecznicy muszą przecież pracować i nie będą skazani na łaskę i niełaskę uzurpatorów. Wydałem w tej sprawie zarządzenie. Zgodnie z jego paragrafem obsługę administracyjną rzeczników w razie potrzeby może zapewnić Sąd Okręgowy Warszawa-Praga. Jako minister sprawiedliwości mogę też udostępnić w Warszawie pomieszczenia np. do przesłuchań. To zarządzenie nie zmienia ustawy (nie uchyla art. 112 par. 4 ustawy-Prawo o ustroju sądów powszechnych) i nie zastępuje roli KRS. Jest aktem wewnętrznym, opartym wprost na art. 34a ustawy o Radzie Ministrów i mającym konstytucyjnie wewnętrzny charakter (art. 93 konstytucji). Cel jest prosty: umożliwienie normalnej, spokojnej pracy legalnym rzecznikom — zaznaczył

Świat sportu ma to do siebie, że co pewien czas rodzi jednostki, które wymykają się schematom, przełamują bariery i tworzą nową definicję wielkości. W Polsce takim nazwiskiem stała się Iga Świątek – młoda tenisistka, która w oczach wielu kibiców nie tylko spełnia, ale wręcz przerasta najśmielsze oczekiwania. Jej ojciec, Tomasz Świątek, były sportowiec i trener, w jednym z wywiadów wyznał: „Iga osiągnęła coś, czego nie byłem świadkiem od dziesięcioleci.”

To zdanie odbiło się szerokim echem w mediach i stało się punktem wyjścia do dyskusji o fenomenie kariery Igi, o jej drodze na szczyt oraz o tym, co znaczy być ikoną w czasach, gdy sport łączy się z emocjami całych narodów.

Historia Igi Świątek nie zaczęła się na wielkich kortach Wimbledonu czy Roland Garros. Zaczęła się w rodzinie, gdzie sport odgrywał kluczową rolę. Jej ojciec, Tomasz, był olimpijczykiem w wioślarstwie i doskonale wiedział, jak wiele poświęceń wymaga osiąganie sukcesów. To on dostrzegł w córce determinację i niezwykłą pasję.

Od najmłodszych lat Iga trenowała z ogromnym zaangażowaniem. Dziecięce zabawy szybko zamieniły się w regularne treningi, a zwykła rakieta stała się narzędziem do budowania przyszłości. Tomasz Świątek wspominał nieraz, że Iga miała w sobie coś, co trudno było opisać – mieszankę naturalnego talentu, inteligencji taktycznej i niewiarygodnej pracowitości.

Każda wielka kariera ma swoje punkty zwrotne. Dla Igi takim momentem stało się zwycięstwo na Roland Garros w 2020 roku. Miała zaledwie 19 lat, a już wtedy udowodniła, że jest w stanie rywalizować jak równy z równym z największymi gwiazdami światowego tenisa.

Dla Tomasza Świątka było to coś więcej niż triumf sportowy. To był dowód, że wszystkie lata treningów, wyrzeczeń i wiary w córkę miały sens. W jednym z wywiadów podkreślił, że w tamtym momencie przypomniał sobie emocje sprzed dekad, kiedy sam walczył na olimpijskich torach wioślarskich.

Choć Tomasz przekazał Idze sportowe geny i dyscyplinę, zawsze podkreślał, że sukces córki to efekt jej własnej drogi. „Mogłem dać jej narzędzia i mentalność, ale to Iga wykonała pracę” – mówił.

To właśnie ta samodzielność i umiejętność podejmowania trudnych decyzji wyróżnia Igę spośród wielu innych tenisistek. Kiedy potrzebowała przerwy, potrafiła ją zrobić. Kiedy należało zmienić trenera – podejmowała odważne kroki.

Słowa Tomasza Świątka – „Iga osiągnęła coś, czego nie byłem świadkiem od dziesięcioleci” – nie są jedynie ojcowską dumą. To również komentarz do szerszego zjawiska. W Polsce przez lata brakowało gwiazdy tenisa, która mogłaby konkurować z najlepszymi na świecie. Ostatni raz podobne emocje wzbudzała Agnieszka Radwańska, lecz jej styl i osiągnięcia miały inny charakter.

Iga wniosła coś nowego – połączenie siły, inteligencji, mentalności mistrza i autentyczności. To sprawiło, że stała się nie tylko sportową ikoną, ale też wzorem dla młodego pokolenia.

Kiedy Iga wychodzi na kort, miliony Polaków wstrzymują oddech. Jej mecze śledzą nie tylko pasjonaci sportu, ale również ci, którzy na co dzień nie interesują się tenisem. Stała się symbolem narodowej dumy – dowodem, że Polacy potrafią osiągać sukcesy w dziedzinach, które wcześniej wydawały się poza zasięgiem.

Tomasz Świątek przyznał w rozmowie, że widząc kibiców z biało-czerwonymi flagami na trybunach, czuje się, jakby wracał do lat swojej młodości. „To uczucie jedności, radości i dumy – ono zdarza się niezwykle rzadko. Dlatego powiedziałem, że to coś, czego nie widziałem od dziesięcioleci.”

Bycie numerem jeden na świecie to nie tylko przywilej, ale też ogromne obciążenie. Każdy błąd, każdy gorszy mecz staje się tematem dla mediów. Presja, która spoczywa na barkach Igi, jest niewyobrażalna.

Mimo to Świątek udowadnia raz za razem, że potrafi zachować równowagę. Jej otwarte wypowiedzi na temat zdrowia psychicznego, współpraca z psychologiem sportowym oraz gotowość do rozmów o własnych słabościach pokazują, że nowoczesny sport to nie tylko siła fizyczna, ale także umiejętność dbania o psychikę.

Szkoły tenisowe w Polsce przeżywają obecnie prawdziwy renesans. Coraz więcej dzieci zapisuje się na zajęcia, marząc o tym, by pójść w ślady Igi. Trenerzy podkreślają, że fenomen Świątek działa podobnie jak sukcesy Roberta Lewandowskiego w piłce nożnej czy Adama Małysza w skokach narciarskich – budzi nową falę pasji i chęci do działania.

Choć w świecie sportu często słyszy się o konfliktach między rodzicami a dziećmi, którzy razem budują karierę, w przypadku Świątków relacja ta wydaje się wyjątkowo zdrowa. Tomasz nigdy nie próbował narzucać Idze własnej wizji – wspierał ją, ale pozwalał podejmować decyzje.

To właśnie dlatego jego słowa mają tak wielką wagę. Gdy mówi, że córka osiągnęła coś wyjątkowego, widać w nich nie tylko dumę, ale i szacunek dla jej indywidualnej drogi.

Co będzie dalej? Czy Iga zdobędzie jeszcze więcej tytułów wielkoszlemowych? Czy zapisze się w historii jako jedna z najwybitniejszych tenisistek wszech czasów?

Nikt nie zna odpowiedzi. Ale już teraz wiadomo jedno – osiągnęła coś, co pozwala myśleć o niej jako o symbolu epoki. Tomasz Świątek miał rację – od dziesięcioleci Polska nie miała takiej postaci w sporcie, a świat kobiecego tenisa nie widział tak kompletnej zawodniczki.

Zdanie wypowiedziane przez Tomasza Świątka można odczytywać na wiele sposobów. Jest w nim dumna nuta ojcowska, ale też głębokie przekonanie, że jesteśmy świadkami czegoś ponadczasowego.

Iga Świątek nie jest już tylko sportowcem – stała się fenomenem kulturowym, inspiracją dla młodych, ambasadorką Polski na arenie międzynarodowej i przykładem, że pasja, ciężka praca i odwaga mogą zmienić losy jednostki, a czasem nawet całego narodu.