Świt nad jeziorem Śniardwy należał do tych, które trudno opisać zwykłymi słowami. Woda była gładka jak lustro, a powietrze pachniało chłodną mgłą i obietnicą nowego dnia. Słońce dopiero zaczynało muskać horyzont, malując niebo pastelowym różem i pomarańczem. Cisza była niemal zupełna — tylko delikatny plusk fal o drewniany pomost i szelest wiatru poruszającego koronami brzóz. To był ich azyl. Miejsce, do którego wracali zawsze, gdy świat stawał się zbyt głośny, zbyt szybki, zbyt wymagający.
Iga stała na końcu pomostu, w miękkim, kremowym swetrze i długich, wygodnych spodniach, zapatrzona w dal. Jej dłonie, zwykle pewne i silne, teraz trzymały kubek gorącej herbaty jak talizman. Była spokojna. Naprawdę spokojna — co rzadko zdarzało się w jej życiu, pełnym podróży, presji, meczów i nieskończonych oczekiwań.
Kroki za plecami zdradziły, że Tomasz wstał i wyszedł z domku. Zanim jeszcze go zobaczyła, poczuła jego obecność. To jedno z tych uczuć, które przychodzi z czasem — nie trzeba patrzeć, by wiedzieć.
– Wiem, że jesteś – powiedziała cicho, nie odwracając się.
Tomasz roześmiał się lekko, ten ciepły, trochę chropowaty śmiech, który od lat potrafił rozpuścić każdy jej stres.
– To chyba dobrze, skoro jestem twoim mężem – odparł. – Gdybyś mnie nie wyczuwała, byłoby gorzej.
Objął ją od tyłu, otulając ramionami, a ona oparła plecy o jego klatkę piersiową, pozwalając sobie na rzadki moment pełnego odprężenia. Para z jej herbaty mieszała się z ciepłem jego oddechu.
– Tomasz… – szepnęła.
– Tak, kochanie?
I wtedy padły te słowa. Proste, ale niosące ciężar całych lat, wspomnień, walk, porażek i zwycięstw.
– Cieszę się, że jesteś częścią mojego życia.
—
Gdy wypowiedziała to zdanie, wiedziała, że brzmi ono jak z jakiejś romantycznej książki. A Iga nigdy nie lubiła przesadnego patosu. Ale tym razem to nie było coś teatralnego ani zaplanowanego — to była prawda, która po prostu wypłynęła z niej sama, niewymuszona, prawdziwa, taka, jaka powinna być.
Tomasz zamarł na chwilę, jakby te słowa wniknęły w niego głębiej, niż się spodziewał. Przyciągnął ją mocniej, a potem obrócił delikatnie, by spojrzeć jej w oczy.
– Iga, ja też… nawet nie wiesz, jak bardzo. – Uśmiechnął się, choć w jego spojrzeniu pojawiło się coś miękkiego, niemal wzruszonego. – Wiesz, że nie jestem dobry w mówieniu takich rzeczy, ale… ty jesteś centrum mojego świata. Byłaś nim, zanim jeszcze o tym wiedziałem.
Ona tylko pokręciła głową z uśmiechem.
– Zawsze wiesz, co powiedzieć.
– Nie zawsze. – Zaśmiał się. – Ale przy tobie jakoś łatwiej.
Stali tak chwilę dłużej, w ciszy, która nie była niewygodna, lecz pełna treści. Potem Iga westchnęła i spojrzała na jezioro.
– Pamiętasz, jak pierwszy raz tu przyjechaliśmy? – zapytała.
– Jak mógłbym zapomnieć? – Tomasz parsknął rozbawiony. – Padało jak z cebra, w domku nie było prądu, a ty próbowałaś suszyć buty nad świeczką.
– I stopiłam podeszwę. – Przyznała, czerwieniąc się lekko.
– I tak cię wtedy pokochałem. – Uśmiechnął się szeroko.
– Myślałam, że pokochałeś mnie wcześniej.
– Może trochę – przyznał. – Ale to właśnie wtedy pomyślałem: „Ta kobieta ma w sobie coś niesamowitego”.
– Bo stopiłam buty?
– Bo nawet w tak absurdalnej sytuacji wyglądałaś, jakbyś miała wszystko pod kontrolą. – Zbliżył czoło do jej czoła. – A ja chciałem być częścią tego świata.
Usiedli później na brzegu pomostu, machając nogami nad wodą. Wspominali swoje pierwsze spotkanie — jakby minęły wieki, choć tak naprawdę były to zaledwie cztery lata. Iga pamiętała każde szczegół.
To był turniej w Rzymie. Ona — zestresowana, przed ważnym meczem. On — fotograf sportowy z lekkim uśmiechem i jeszcze lżejszym aparatem zawieszonym na szyi. Wpadli na siebie w korytarzu przy stadionie. Dosłownie. Ona wypadła zza zakrętu w biegu, on cofał się, patrząc na zdjęcia na wyświetlaczu. Zderzyli się tak mocno, że telefon Igi wyleciał w powietrze i spadł prosto do fontanny.
– Myślałam, że cię rozszarpię – powiedziała, popijając herbatę.
– A ja myślałem, że umrę – stwierdził Tomasz z uśmiechem. – Twój wzrok był jak gilotyna.
– Może trochę.
– Tylko trochę?
– Dobrze, bardziej niż trochę.
– No właśnie.
Iga szturchnęła go łokciem, śmiejąc się.
– Ale potem wysuszyłeś mi telefon ryżem. Chociaż do dziś nie wiem, skąd miałeś cały worek ryżu.
Tomasz uniósł brew.
– Każdy dobry fotograf nosi ryż.
– Jasne.
– Serio. Widzisz, przydaje się.
– Aha. A ja miałam wrażenie, że po prostu jesteś dziwny.
– Mogłaś tak myśleć. – Tomasz wzruszył ramionami. – A jednak zostałaś moją żoną.
– To prawda. – Zaśmiała się. – I chyba nie żałuję.
– Chyba?
– Nie denerwuj się. Wiesz, że cię kocham.
Jej głos stał się miękki. Bardzo miękki.
Tomasz popatrzył na nią z czułością, której używał oszczędnie.
– Wiem, Iga.
Kiedy mgła zaczęła się podnosić, a jezioro nabrało głębokiego błękitu, postanowili wyjść na spacer wzdłuż brzegu. Woda była zimna, ale Iga uwielbiała ten chłód. Pozwalał jej uspokoić głowę. Czasem po intensywnych turniejach czuła, że świat pędzi zbyt szybko, jakby każdy dzień był biegiem bez końca. A tutaj… tutaj czas zwalniał.
– Myślisz, że kiedyś zwolnię? – zapytała nagle.
– Ty? – Tomasz spojrzał na nią uważnie. – Znasz siebie. Potrzebujesz ruchu, wyzwań. Ale… potrafisz też odpoczywać. Tylko musisz sobie na to pozwalać.
– Ty mi pomagasz. – Uśmiechnęła się. – Uczysz mnie tego.
– A ty uczysz mnie… wszystkiego innego. – Zaśmiał się. – Cierpliwości. Dyscypliny. Miłości.
– Brzmi, jakbyś pisał przemówienie na naszą rocznicę.
– Może piszę.
Iga zatrzymała się, patrząc na niego dłużej niż zwykle.
– Tomasz… – zaczęła. – Czasem myślę, że gdyby nie ty, mogłabym się pogubić.
– Nie mów tak.
– Mówię poważnie. Przez lata żyłam w świecie, w którym liczy się tylko wynik, forma, presja. A ty… ty przyszedłeś i nagle nauczyłam się być człowiekiem, nie tylko tenisistką.
Jej słowa były szczere, nienadęte, prawdziwe. Tomasz złapał ją za rękę, ściskając ją lekko.
– Iga, ty jesteś niesamowita sama z siebie. Ja tylko stoję obok i patrzę.
– Nie. Ty jesteś z przodu, z boku, z tyłu. Zawsze tam, gdzie cię potrzebuję.
– Bo cię kocham.
– Wiem.
Szli dalej, a wokół nich unosiła się ta spokojna aura dwóch osób, które wiedzą, że znalazły coś prawdziwego.
Po południu pogoda się ociepliła. Iga usiadła na tarasie z notesem, który zabierała wszędzie. Pisała rzadko, ale zawsze wtedy, gdy czuła, że jej myśli są zbyt intensywne, by trzymać je w głowie. Dziś miała w sobie wyjątkowe poczucie wdzięczności. Zapisała kilka zdań:
„Wdzięczność jest jak kotwica. Utrzymuje cię stabilnie, nawet gdy wokół jest sztorm.”
I pomyślała o Tomaszu. O tym, jak stał się jej kotwicą.
Tymczasem on siedział na trawie, ustawiając statyw i aparat. Chciał uchwycić zachód słońca, który tutaj zawsze był spektakularny. Ale co chwilę spoglądał w jej stronę. Iga zawsze to zauważała.
– Przestań tak na mnie patrzeć – zażartowała.
– Nie patrzę. – Odparł teatralnie.
– Przecież widzę, Tomasz.
– Dobrze, patrzę. Bo jesteś piękna.
– Za dużo komplementów jak na jeden dzień.
– Nigdy nie za dużo.
– To prawda? – uniosła brew.
– Całkowicie.
Zachichotała pod nosem i znów skupiła się na notesie. Wiedziała, że Tomasz nie mówił takich rzeczy bez powodu. On nie był typem człowieka, który rzucał pochlebstwami. Kiedy coś mówił, mówił to, bo to czuł.
Leave a Reply