Był spokojny, marcowy poranek, kiedy Dorota Świątek wstała z łóżka i, jak co dzień, poszła do kuchni zaparzyć kawę. Jej mąż, Tomasz Świątek, jeszcze spał. Ich dom, położony na obrzeżach Warszawy, był oazą spokoju – miejscem, gdzie przez ostatnie lata znajdowali ukojenie po licznych wyjazdach, wywiadach i stresach związanych z karierą ich córki, Igi Świątek.
Tomasz był nie tylko ojcem mistrzyni świata, ale też jej mentorem, przyjacielem i wzorem siły. Dla Doroty był całym światem – miłością życia, mężczyzną, z którym przeszła przez wszystkie burze. Ale tego dnia, coś było nie tak.
Dorota weszła do sypialni z filiżanką kawy i zobaczyła Tomasza leżącego bez ruchu. Serce jej zamarło. Z początku sądziła, że śpi, lecz z każdą sekundą coraz bardziej ogarniał ją niepokój. Jego twarz była blada, a klatka piersiowa nie unosiła się w regularnym rytmie. Upuściła filiżankę, która rozbiła się o podłogę.
— Tomasz? — wyszeptała, podchodząc do niego i kładąc dłoń na jego ramieniu. — Kochanie?
Brak reakcji. Jej dłonie zaczęły się trząść. Z drżącym głosem zadzwoniła na pogotowie. Karetka przyjechała po dziesięciu minutach, które wydawały się wiecznością. Ratownicy medyczni natychmiast przystąpili do reanimacji, ale było już za późno.
Tomasz Świątek zmarł we śnie. Zawał serca. 61 lat.
Rozdział 2: Milczenie po burzy
Wieści rozeszły się błyskawicznie. Media jeszcze tego samego dnia podały informację o śmierci Tomasza Świątka, lecz rodzina nie potwierdziła jej od razu. Dorota, załamana, nie była w stanie mówić. Iga, przebywająca wówczas w Miami, gdzie miała rozegrać kolejny mecz, natychmiast odwołała swój udział i wróciła do Polski.
— Mamo — powiedziała Iga, obejmując zapłakaną Dorotę na lotnisku. — Jesteśmy razem. Przejdziemy przez to.
Dom wypełniła cisza. Brakowało jego śmiechu, jego głosu, kroków na schodach, dźwięku otwieranej gazety, westchnień i komentarzy, którymi zawsze komentował wiadomości. Dorota siedziała w fotelu, trzymając w dłoni jego zegarek, który ratownicy zdjęli z jego nadgarstka przed próbą reanimacji.
Wieczorem usiadła do komputera. Wiedziała, że musi powiedzieć światu. Nie tylko jako żona, ale jako członek rodziny znanej i podziwianej. Przez chwilę tylko patrzyła na ekran. Potem napisała krótkie zdanie.
Rozdział 3: Oświadczenie
„Z głębokim żalem i niewyobrażalnym bólem informuję, że mój ukochany mąż, Tomasz Świątek, odszedł dziś rano we śnie. Dziękuję wszystkim za wsparcie. Proszę o uszanowanie naszej prywatności.”
Po chwili dodała jeszcze jedno zdanie. Z serca. Z emocji.
„Dorota Świątek ze łzami w oczach ogłosiła światu śmierć swojego męża, Tomasza Świątka.”
To zdanie obiegło media społecznościowe, gazety, portale informacyjne. Zdjęcie Doroty z ich wspólnego wyjazdu do Włoch sprzed dwóch lat, gdzie uśmiechnięta trzymała dłoń Tomasza, stało się symbolem tragedii. Świat się zatrzymał — przynajmniej dla nich.
Rozdział 4: Pogrzeb
Pogrzeb odbył się tydzień później. Setki osób przyszły, by pożegnać Tomasza Świątka. Byli sportowcy, politycy, przyjaciele rodziny, kibice, dziennikarze. Ale najważniejsze były trzy osoby stojące w pierwszym rzędzie: Dorota, Iga i starsza siostra Igi – Agata.
Dorota stała w czerni, przytulona do córek. Jej twarz była spokojna, choć oczy zdradzały niewyobrażalny ból. Przez całą ceremonię trzymała mały srebrny krzyżyk, który Tomasz podarował jej w dniu ślubu.
Podczas mowy pożegnalnej Iga powiedziała:
— Tata był nie tylko moim trenerem, ale moim bohaterem. To dzięki niemu jestem dziś tym, kim jestem. Ale przede wszystkim był wspaniałym mężem. Mama, wiem, że kochał cię całym sercem. I zawsze będzie z nami.
Łzy płynęły po policzkach Doroty, kiedy słuchała słów córki.
Rozdział 5: Życie po Tomaszu
Po pogrzebie nastała pustka. Czas płynął, lecz nie leczył ran tak szybko, jak obiecywali znajomi i psycholodzy. Dorota nie mogła spać. Budziła się w nocy, sięgała ręką na drugą stronę łóżka i za każdym razem czuła ten sam chłód.
Nie raz myślała, że się nie podniesie. Ale miała dla kogo żyć. Dla córek, dla wnuków, których kiedyś może się doczeka. Dla pamięci o Tomaszu. Zaczęła pisać dziennik — coś, co doradziła jej Iga.
W pierwszym wpisie zanotowała:
„Nie wiem, jak będzie wyglądało życie bez ciebie, Tomaszu. Ale wiem, że muszę je przeżyć w sposób, który by cię nie zawiódł.”
Rozdział 6: Pamięć
W rocznicę jego śmierci Dorota zorganizowała małą ceremonię przy grobie. Byli tylko najbliżsi. Zapalili znicze, złożyli kwiaty. Iga odczytała fragment listu, który kiedyś napisał jej ojciec:
„Nie ważne, ile wygrasz turniejów. Ważne, czy potrafisz pozostać człowiekiem, niezależnie od tego, co przyniesie los.”
Dorota spojrzała w niebo. Poczuła na policzku pojedynczą kroplę deszczu, choć niebo było jasne.
— To on — szepnęła. — Daje nam znak.
Rozdział 7: Dom bez niego
Dom, który kiedyś był pełen życia, teraz był cichy. Dorota długo nie mogła się przyzwyczaić do samotności. Jednak z czasem zaczęła odzyskiwać równowagę. Zajęła się ogrodem, zaczęła chodzić na spacery, przyjęła kotkę, którą nazwała Tamara — od imienia, które Tomasz wymyślił kiedyś dla fikcyjnego bohatera.
Odwiedzała grób męża raz w tygodniu. Czasem mówiła do niego na głos.
— Wiesz, Tomaszu, czasem myślę, że zaraz otworzysz drzwi i powiesz: „No już, koniec tego smutku. Życie trwa dalej.”
I tak też robiła. Życie trwało. Choć nigdy już nie było takie samo.
Po dwóch latach od jego śmierci Dorota napisała list. Opublikowała go w jednym z tygodników:
„Tomaszu, minęły dwa lata. Czas nie zatarł pamięci, a twoje miejsce w moim sercu pozostaje niezachwiane. Codziennie czuję twoją obecność. W oddechu naszych córek, w hałasie ulicy, w ciszy poranków.
Nie wiem, czy życie bez ciebie kiedykolwiek będzie łatwe. Ale uczę się żyć z bólem, który już nie rozdziera, lecz przypomina. Przypomina, że miałam szczęście — bo miałam ciebie.
Kocham cię. Na zawsze.
Śmierć Tomasza Świątka była ciosem nie tylko dla rodziny, ale i dla wielu Polaków, którzy przez lata śledzili jego życie jako sportowca i ojca mistrzyni. Ale dla Doroty była to przede wszystkim osobista tragedia – utrata partnera, z którym dzieliła wszystko.
Zdanie, które napisała w tamtym bolesnym dniu – „Dorota Świątek ze łzami w oczach ogłosiła światu śmierć swojego męża, Tomasza Świątka” – stało się symbolem straty, miłości i siły, którą można znaleźć nawet po
Leave a Reply