Emocjonalna Iga swiatek zalewa się łzami, przyznaje się do strachu przed byciem postrzeganą jako przegrana

Światła hali powoli gasły, a echo oklasków jeszcze krążyło w powietrzu. Iga Świątek siedziała sama w szatni, skulona na ławce, z ręcznikiem owiniętym wokół ramion. Wszyscy dawno wyszli – trener, dziennikarze, nawet sprzątacze. Została tylko ona i cisza, która nagle wydawała się głośniejsza niż każdy krzyk z trybun.

Łzy spływały po jej policzkach, ciężkie, gorące, wstydliwe. Nie były to łzy po porażce, bo takie znała – każdy sportowiec je zna. To były łzy głębsze, zrodzone z lęku.

– A jeśli… – wyszeptała sama do siebie – jeśli wszyscy zaczną widzieć we mnie przegraną?

Ten szept rozległ się w jej głowie jak echo w jaskini. Strach, który od miesięcy narastał, wreszcie znalazł ujście. Nikt nie wiedział, jak bardzo bała się nie tyle samego przegrania meczu, co tego, jak zostanie oceniona.

Bo w świecie sportu przegrana to nie tylko wynik na tablicy. To łatka, którą ludzie naklejają na twoje imię.

Kilka dni później wróciła do Warszawy. Jesień przykrywała miasto mgłą i złotymi liśćmi. Spacerując po Krakowskim Przedmieściu, Iga miała kaptur naciągnięty głęboko na czoło, choć nikt jej nie zaczepiał.

– Powinnam czuć się dumna – pomyślała. – Tyle osiągnęłam, a ja… uciekam.

Przechodząc obok grupy studentów, usłyszała swoje nazwisko. Odwróciła się instynktownie, serce przyspieszyło.

– „Świątek znowu płakała, widziałeś?” – mówił chłopak, przeglądając coś w telefonie. – „Już nie jest taka silna jak kiedyś.”

Iga poczuła, jakby ziemia pod nią się rozstąpiła. Przyspieszyła kroku. Wróciła do hotelu i zamknęła się w pokoju. Włączała i wyłączała telewizor, przeskakiwała między kanałami, ale wszędzie pojawiały się wzmianki o niej.

Bycie w Polsce – w domu – nie dawało spokoju. Wręcz przeciwnie. To tutaj czuła największą presję, bo wiedziała, że każdy krok jest oglądany, oceniany, komentowany.

Wieczorem odwiedził ją ojciec. Zawsze był dla niej wsparciem, choć miał też swoje wymagania.

– Iga, musisz zrozumieć – zaczął spokojnie, siadając naprzeciwko. – Ludzie zawsze będą mówić. Gdy wygrywasz – mówią, że jesteś najlepsza. Gdy przegrywasz – mówią, że się kończysz. To nie oni definiują, kim jesteś.

– Ale tato… – Iga spojrzała na niego zapłakanymi oczami. – Ja nie boję się przegrywać meczu. Boję się, że zostanę nazwana przegraną. To jest różnica.

Ojciec milczał chwilę, a potem skinął głową. – Wiem. Ale musisz znaleźć w sobie taką siłę, żeby nawet jeśli świat cię tak nazwie, ty wiedziałaś, że to kłamstwo.