Warszawa, jesienny wieczór. Deszcz uderzał rytmicznie o szyby hotelowego pokoju, w którym Iga Świątek siedziała skulona na skraju łóżka. Jej oczy były czerwone, policzki mokre od łez, a dłonie drżały nie tylko ze zmęczenia, ale i z napięcia, które od tygodni narastało w jej wnętrzu.
Nie pierwszy raz płakała tak intensywnie, ale tym razem coś w niej pękło. Wydawało się, że dłużej nie potrafi już udawać, że jest silna, nieustraszona, że kolejne porażki nie mają na nią wpływu. Szeptała sama do siebie, jakby chciała wyrzucić z serca ciężar, który od dawna ją przygniatał:
— Boję się… naprawdę boję się, że wszyscy zobaczą we mnie przegraną.
To zdanie odbiło się echem w pustym pokoju. Brzmiało obco, a zarazem boleśnie prawdziwie. Od dziecka uczona była, że zwycięstwo jest miarą wartości, że świat patrzy i ocenia. Teraz, kiedy świat rzeczywiście patrzył, ona czuła, że przestaje oddychać pod naporem oczekiwań.
Kilka godzin wcześniej, na konferencji prasowej po kolejnym meczu, który nie poszedł po jej myśli, próbowała utrzymać maskę profesjonalizmu. Siedziała przed dziennikarzami, udając spokój, ale wewnątrz miała ochotę krzyczeć. Mikrofony, aparaty, spojrzenia – wszystko zdawało się oskarżać ją o to, że nie jest wystarczająca.
— Iga, co się stało? — zapytał jeden z reporterów.
— Czy czujesz, że coś tracisz?
Nie potrafiła odpowiedzieć szczerze. Powiedziała tylko kilka zdawkowych zdań o „lepszym jutrze” i „ciężkiej pracy”. Ale w środku chciała przyznać: Tak, tracę siebie. Boję się, że już nie jestem tą dziewczyną, która wygrywała bez wahania.
Teraz, samotna, pozwoliła sobie na szczerość. Łzy spływały coraz mocniej, aż miała wrażenie, że topi się we własnym smutku. Jej telefon wibrował na stoliku nocnym – kolejne wiadomości od fanów, sponsorów, trenerów. Każde słowo z zewnątrz było przypomnieniem, że nie wolno jej się załamać. Ale właśnie to robiła.
Wspomnienia wracały falami. Pierwszy wielki triumf na Roland Garros – wtedy czuła się jak dziewczyna, która złapała gwiazdę. Cały świat klaskał, a ona była symbolem świeżości, nadziei i siły. Ale czas mijał, a wraz z nim rosły oczekiwania. Już nie wystarczyło, że grała dobrze. Musiała być najlepsza, zawsze i wszędzie.
Iga spojrzała w lustro. Jej odbicie wyglądało na zmęczone, jakby zgaszone. „Czy to naprawdę ja?” – pomyślała. Gdzie podziała się dziewczyna, która kochała tenis z czystej pasji, a nie z konieczności?
Złapała notes leżący obok torby i zaczęła pisać. Pisała bez planu, bez cenzury:
“Nie jestem maszyną. Nie jestem tylko wynikiem. Jestem człowiekiem, który się boi. Boi się zawieść, boi się rozczarować innych, boi się, że świat przestanie wierzyć we mnie, jeśli przegram jeszcze raz.”
Każde zdanie było jak oddech ulgi, ale też jak cięcie ostrym nożem po sercu. Czuła, że prawda wychodzi na powierzchnię, a ona wreszcie nie udaje.
Nagle przypomniała sobie rozmowę z ojcem sprzed lat, gdy była jeszcze nastolatką:
— Pamiętaj, Iga, nikt nie jest zwycięzcą codziennie. Nawet mistrzowie przegrywają. Ale to, co cię zdefiniuje, to nie wygrane ani przegrane, tylko to, czy znajdziesz odwagę, by wrócić na kort.
Te słowa dziś brzmiały inaczej. Zawsze powtarzała je mediom, jak mantrę. Ale czy sama w nie wierzyła? Czy naprawdę potrafiła wrócić, skoro bała się, że ludzie będą patrzeć na nią jak na przegraną?
Jej ciało drżało od płaczu. Zasłoniła twarz poduszką, jakby chciała schować się przed całym światem. Była numerem jeden na liście rankingowej, ale w tej chwili czuła się jak numer zero – pusta, zagubiona, bezwartościowa.
Po chwili ciszy podniosła głowę i wyszeptała:
— Może muszę się nauczyć przegrywać, zanim znowu nauczę się wygrywać.
To zdanie, choć bolesne, dało jej odrobinę spokoju. Jakby przyznanie się do strachu było pierwszym krokiem ku wolności.
Leave a Reply