Iga Świątek znajdowała się właśnie w szatni po intensywnym treningu na kortach ziemnych w Rzymie. Miała za sobą kolejny udany mecz, a jej zespół już planował strategię na kolejne spotkania. Wszyscy wiedzieli, że Iga była w formie, a jej koncentracja i determinacja były jak zawsze niezłomne. Nikt jednak nie mógł przewidzieć, że ten dzień zapisze się w jej życiu jako jeden z najtragiczniejszych.
Telefon zadzwonił niepozornie. Asystentka Igi, Aneta, spojrzała na ekran i zbladła. Po chwili podeszła do tenisistki i z szeptem powiedziała:
– Iga… to pilne. To twoja mama.
Iga wzięła telefon z lekkim niepokojem, ale nawet wtedy nie spodziewała się tego, co miało nastąpić. Jej mama mówiła cicho, ale słowa były wyraźne:
– Kochanie… stało się coś strasznego. Twoja siostra Agata… miała wypadek…
Gdy usłyszała te słowa, świat zawirował. Jej oddech przyspieszył, dłonie zaczęły się trząść.
– Co się stało? – zapytała, prawie krzycząc. – Gdzie jest Agata?
Po drugiej stronie zapadła cisza, którą przerwał tylko cichy szloch matki:
– Ona nie żyje, Iga…
Ten jeden moment zatrzymał czas. Radość po zwycięstwie zniknęła. Tryumf, plany, konferencje – wszystko przestało mieć znaczenie. Iga upadła na ławkę i zaczęła gorzko płakać. Płakała nie jak sportsmenka, ale jak siostra, jak dziewczyna, która właśnie straciła część swojego serca.
Cisza w hotelowym pokoju
Po opuszczeniu obiektu sportowego, Iga wróciła do hotelu. Siedziała w ciemnym pokoju, nie mogąc zebrać myśli. W rękach trzymała zdjęcie z dzieciństwa – ona i Agata na rowerach, obie uśmiechnięte, z rozwianymi włosami. To był jeden z ich ulubionych wspomnień z dzieciństwa w Raszynie.
Agata była starsza o cztery lata. To ona zawsze opiekowała się Igą, podnosiła ją, gdy upadała, dopingowała ją, gdy przegrywała. Choć nie była znana publicznie jak młodsza siostra, odegrała ogromną rolę w jej życiu.
Iga zaczęła wspominać ich wspólne wieczory, kiedy Agata robiła jej herbatę z miodem i cytryną, gdy Iga chorowała. Przypomniała sobie ich rozmowy przez telefon z różnych zakątków świata, kiedy podróżowała na turnieje. Agata zawsze była jej ostoją.
Teraz jej nie było.
Media w szoku
Gdy informacja o tragedii dotarła do mediów, świat tenisa zamarł. Wszystkie agencje informacyjne w Polsce i za granicą publikowały nagłówki:
„Tragedia w rodzinie Świątek – Iga otrzymała bolesną wiadomość tuż po meczu.”
„Świat sportu łączy się w bólu z Igą Świątek po śmierci siostry.”
Na portalach społecznościowych pojawiły się setki tysięcy wiadomości z wyrazami współczucia. Serena Williams, Rafael Nadal, Coco Gauff, Novak Djoković – wszyscy przesyłali wsparcie.
Iga jednak odcięła się od świata. Nie odbierała telefonów, nie wychodziła z pokoju. Jej zespół zawiesił wszystkie spotkania medialne. Turniej, który był dla niej jednym z kluczowych w przygotowaniach do Roland Garros, nagle stał się zupełnie nieistotny.
Powrót do Polski
Trzy dni później, w czarnej marynarce i ciemnych okularach, Iga wróciła do Polski. Towarzyszyli jej członkowie zespołu oraz ojciec. Na lotnisku nie było fotoreporterów – prośba o prywatność została uszanowana.
W domu rodzinnym w Raszynie panowała cisza, jakiej Iga nigdy wcześniej nie doświadczyła. Ściany, które kiedyś tętniły śmiechem sióstr, teraz milczały.
W salonie stała urna z prochami Agaty. Iga nie była w stanie podejść od razu. Dopiero po godzinie weszła sama do pokoju i usiadła przed zdjęciem siostry.
– Przepraszam, że mnie nie było, kiedy cię potrzebowałaś – wyszeptała, a łzy zaczęły znów spływać po jej policzkach. – Obiecałam, że zawsze będę blisko. Zawiodłam.
Wypadek
Według policyjnych raportów, Agata wracała z pracy do domu. Była późna godzina, padał deszcz. W okolicach Piaseczna na jej samochód z ogromną siłą najechał rozpędzony SUV, którego kierowca był pod wpływem alkoholu. Agata zginęła na miejscu.
Sprawca – 28-letni mężczyzna – nie udzielił jej pomocy. Został zatrzymany godzinę później przez policję.
Iga nie chciała znać szczegółów. Dla niej liczyło się tylko to, że jej siostry już nie ma.
Pogrzeb
Na pogrzebie pojawiło się wiele osób, ale uroczystość miała charakter zamknięty. W pierwszym rzędzie – matka, ojciec i Iga.
Gdy kapłan mówił o życiu Agaty, Iga ściskała w dłoni różaniec, który dostała od siostry wiele lat wcześniej. To była ich tajemna pamiątka – znak siły i wiary.
Gdy trumna została opuszczona do grobu, Iga wzięła głęboki oddech i powiedziała półgłosem:
– Nigdy cię nie zapomnę.
Tydzień milczenia
Przez kolejne dni nie było żadnych informacji o Idze. Nie było wiadomo, czy wróci do tenisa, czy zdecyduje się na dłuższą przerwę. Fani czekali cierpliwie, z szacunkiem dla bólu, przez który przechodziła.
Dopiero tydzień później na jej oficjalnym profilu na Instagramie pojawił się wpis:
„Moja siostra Agata była dla mnie wszystkim. To dzięki niej miałam siłę, by codziennie wstawać i walczyć o swoje marzenia. Jej odejście pozostawiło we mnie pustkę, której nie da się opisać.
Dziękuję za wasze wsparcie. Potrzebuję czasu, ale wiem, że ona chciałaby, żebym nadal grała. Dla niej.”
Powrót na kort
Dwa miesiące później Iga wróciła do gry. Nie była już tą samą zawodniczką – coś w jej oczach się zmieniło. Miała w sobie więcej smutku, ale też nową siłę.
Podczas pierwszego meczu po przerwie, po zwycięstwie w trzech setach, podniosła rakietę do nieba i spojrzała w górę.
– To dla ciebie, Aga – powiedziała do mikrofonu z drżącym głosem.
Fundacja Agaty
W kolejnych miesiącach Iga założyła fundację imienia swojej siostry. Jej celem była pomoc rodzinom ofiar wypadków drogowych oraz działania na rzecz bezpieczeństwa na drogach.
– Nie chcę, by inne siostry traciły swoje siostry przez głupotę i lekkomyślność – mówiła podczas inauguracji. – Jeśli mogę coś zmienić, zrobię to.
Fundacja rozpoczęła współpracę z licznymi szkołami, organizowała warsztaty, kampanie społeczne i akcje charytatywne.
Iga nie tylko wróciła do sportu – wróciła z misją.
Minęły trzy lata od śmierci Agaty. Iga wciąż grała – czasem przegrywała, czasem wygrywała, ale zawsze po każdym meczu, gdy spoglądała w niebo, szeptała:
– To dla ciebie.
Jej życie naznaczone było stratą, ale także głęboką miłością.
Bo chociaż siostry nie było już obok niej fizycznie, to w sercu Igi była obecna zawsze – jako jej anioł stróż.
Leave a Reply