Iga Świątek ogłosiła datę swojego ślubu ze swoim mężem, Tomaszem Wiltroskim.

Kiedy Iga Świątek po raz pierwszy wspomniała o tym, że w jej życiu pojawił się ktoś wyjątkowy, media sportowe w Polsce i na świecie dosłownie eksplodowały. Fani tenisa, przyzwyczajeni do jej skromności, skupienia i niemal ascetycznego podejścia do kariery, nie spodziewali się, że najlepsza tenisistka świata otworzy się tak bardzo na uczucia. A jednak – Iga pokazała, że nawet w świecie pełnym rywalizacji, podróży i presji, można znaleźć miejsce na miłość.
I teraz, po latach tajemnicy, ciszy i szeptanych plotek, ogłosiła to oficjalnie: „Ślub odbędzie się 22 czerwca przyszłego roku” – napisała w poście na Instagramie, dodając czarno-białe zdjęcie, na którym ona i Tomasz Wiltroski trzymają się za ręce na tle zachodzącego słońca.

Historia ich znajomości sięga kilku lat wstecz. Tomasz Wiltroski nie był człowiekiem z pierwszych stron gazet. Pracował w branży sportowej, ale zawsze pozostawał w cieniu. Był analitykiem, współpracownikiem kilku klubów tenisowych, człowiekiem, który znał statystyki, technikę i psychologię zawodników lepiej niż wielu trenerów.

Spotkali się podczas jednego z turniejów w Rzymie. Iga właśnie przegrała mecz, a Tomasz – z ramienia organizatorów – pomagał zawodnikom analizować ich grę w ramach programu rozwojowego. Zwykła rozmowa przy kawie, kilka żartów o błędach serwisowych i o tym, że „nawet najlepsi mają gorszy dzień”, przerodziły się w coś więcej.

Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale raczej porozumienie dusz – naturalne, powolne, dojrzewające z każdym kolejnym spotkaniem. Iga, zmęczona światłem reflektorów, znalazła w nim spokój. Tomasz, nieprzyzwyczajony do życia w cieniu gwiazdy, nauczył się patrzeć na sukces inaczej – nie jak na cel, ale jak na podróż, którą warto dzielić z kimś bliskim.

Ich relacja przez długi czas była tajemnicą.
Iga nie chciała, by świat tenisa komentował każdy jej gest, a Tomasz był zbyt dojrzały, by szukać rozgłosu. Spotykali się w wolnych chwilach – między turniejami, w cichych kawiarniach, podczas spacerów po lesie w Raszynie, gdzie mieszkali przez pewien czas z dala od ciekawskich spojrzeń.

Z czasem jednak ludzie zaczęli coś podejrzewać. Dziennikarze zauważyli, że podczas turniejów w Paryżu i Madrycie w loży trenerskiej pojawia się mężczyzna, który nie jest częścią oficjalnego sztabu. Zawsze w tych samych czarnych okularach, zawsze skupiony, zawsze tam, gdzie gra Iga.

Kiedy po jednym z meczów zapytano ją wprost:
– Czy to pana widziano w loży Igi Świątek? – Tomasz uśmiechnął się tylko i odpowiedział:
– „Nie komentuję życia prywatnego zawodniczki.”
I tak ich tajemnica trwała dalej.

Paradoksalnie, to pandemia zbliżyła ich jeszcze bardziej. Turnieje były odwoływane, świat się zatrzymał, a sportowcy zostali zmuszeni do refleksji nad tym, co w życiu naprawdę ważne.

W tym czasie Iga wróciła do Polski, by trenować w ciszy, z dala od wielkich aren. Tomasz pomagał jej analizować mecze online, organizował sparingi i – co najważniejsze – był po prostu obok. Wspólne poranki przy kawie, rozmowy o przyszłości, wieczory przy książkach – to wtedy, jak mówią bliscy, Iga zrozumiała, że miłość nie musi być burzliwa, by być prawdziwa.

W jednym z wywiadów po latach powiedziała:

> „Miłość to nie film. To codzienność, w której ktoś cię rozumie bez słów. Tomasz był przy mnie, kiedy nie byłam ‘numerem jeden’. I za to jestem mu wdzięczna.”

Rok później Iga wróciła na korty w wielkim stylu. Wygrane w Doha, Indian Wells, Paryżu – jej gra była dojrzalsza, bardziej pewna. Dziennikarze pytali, co się zmieniło. Odpowiadała z uśmiechem:

> „Może po prostu znalazłam równowagę.”

Za kulisami Tomasz był jej opoką. Pomagał w analizach, doradzał, wspierał, ale nigdy nie wychodził przed szereg. Wiedział, że to jej scena, jej historia, jej blask.
Gdy zdobyła kolejny tytuł wielkoszlemowy, wśród gratulacji i łez w loży cicho uśmiechał się on – ten, którego znała nie jako kibica, ale jako przyjaciela i powiernika.

Oświadczyny były tak prywatne, jak cała ich historia.
Nie było fleszy, paparazzich ani tłumów.
Zdarzyło się to w Zakopanem, zimą, w małej chacie z kominkiem, gdzie zatrzymali się po turnieju w Australii.

Tomasz, trzymając w dłoni niewielkie pudełko, zapytał:
– „Iga, czy mogę z tobą przeżyć nie tylko każdy mecz, ale całe życie?”
Odpowiedziała, nie wahając się ani sekundy:
– „Z tobą nawet porażka jest zwycięstwem.”

Pierścionek był prosty, z jednym diamentem. Symboliczny, tak jak ich relacja – bez przepychu, ale z głębią.

Kiedy Iga Świątek ogłosiła datę ślubu, świat zamarł na chwilę.
Instagramowy post zdobył miliony polubień w kilka godzin. Komentowali wszyscy – od fanów po światowe gwiazdy sportu.
Rafael Nadal napisał:

> „Gratulacje, Iga! Życzę Wam tyle wytrwałości w miłości, ile masz na korcie.”
A Naomi Osaka dodała:
„Niech wasze serca zawsze grają w duecie.”

W Polsce wiadomość wywołała prawdziwe poruszenie. Media rozpisywały się o szczegółach: gdzie odbędzie się ceremonia, kto zaprojektuje suknię, kto poprowadzi uroczystość.
Ale Iga – wierna swojej naturze – postanowiła, że ślub będzie kameralny.
Tylko rodzina, najbliżsi przyjaciele i kilka osób z jej zespołu.
Bez transmisji, bez wywiadów, bez sponsorów.

W wywiadzie dla TVP Sport powiedziała:

> „Ten dzień nie jest o tenisie. To dzień, w którym chcę być po prostu sobą – Igą, nie numerem jeden świata.”

Choć ceremonia miała być skromna, przygotowania wymagały wielu decyzji.
Suknię zaprojektowała polska projektantka – Anna Dudzińska – znana z minimalistycznych, eterycznych kreacji.
Miejsce? Stary dworek w okolicach Kazimierza Dolnego, otoczony sadami i wiśniowymi drzewami.

Iga sama wybrała muzykę. Na liście znalazły się utwory klasyczne, trochę jazzu i – ku zaskoczeniu wszystkich – jeden z ulubionych kawałków jej ojca: „What a Wonderful World”.

Tomasz, z kolei, zajął się organizacją przyjęcia. Wiedział, że dla Igi liczy się autentyczność. Dlatego postawił na prostotę – drewniane stoły, świece, dzbanuszki z polnymi kwiatami.
Nie chodziło o spektakl. Chodziło o miłość.

Nadszedł ten dzień – 22 czerwca.
Poranek był cichy, słoneczny, lekko pachnący latem. Iga obudziła się wcześniej niż zwykle. Spojrzała w lustro, dotknęła dłonią pierścionka i uśmiechnęła się do siebie.

Nie była to presja finału turnieju, nie była to walka z rywalką.
To był spokój – taki, który czuje się, gdy człowiek wie, że robi coś właściwego.

Uroczystość odbyła się w ogrodzie dworu. Goście siedzieli na prostych, białych krzesłach, a w tle grał kwartet smyczkowy.
Kiedy Iga pojawiła się w białej, lekkiej sukni, Tomasz przez chwilę zamarł.
Wyglądała jak cisza po zwycięstwie – spokojna, piękna, pewna siebie.

Przyjaciele wspominają, że gdy składała przysięgę, jej głos lekko drżał, ale w oczach miała łzy szczęścia.
– „Obiecuję, że nigdy nie pozwolę, byś poczuł się sam, nawet gdy świat będzie patrzył tylko na mnie.”

A Tomasz odpowiedział:
– „Będę przy tobie w każdej wygranej i w każdej porażce, bo w życiu – tak jak w tenisie – liczy się nie punkt, ale serce.”

Po ślubie Iga i Tomasz zniknęli z mediów na kilka tygodni.
Wybrali podróż poślubną do Norwegii – daleko od paparazzich, wśród fiordów i ciszy.
Iga napisała potem na swoim profilu:

> „Tam, gdzie nie ma tłumów, serce słyszy najwięcej.”

Kiedy wróciła na kort, fani zauważyli coś nowego – jeszcze większy spokój w jej grze.
Nie chodziło już tylko o zwycięstwa. Chodziło o sens.

Ślub Igi Świątek i Tomasza Wiltroskiego stał się czymś więcej niż prywatnym wydarzeniem.
Dla wielu fanów był symbolem równowagi między pasją a życiem, między sukcesem a człowieczeństwem.

W świecie, gdzie sportowcy często gubią siebie w pogoni za wynikami, Iga pokazała, że można być mistrzynią i kochać, walczyć i marzyć, wygrywać i nadal być pokorną.

Jej historia z Tomaszem to nie bajka o księżniczce i rycerzu.
To opowieść o dwóch ludziach, którzy znaleźli się w świecie, w którym łatwo się zgubić – i postanowili trzymać się za ręce mimo wszystko.

Minęły miesiące od ślubu.
Świat tenisa toczy się dalej, a Iga znów jest na szczycie rankingu. Ale gdy po meczu dziennikarz zapytał ją:
– „Czy życie po ślubie coś zmieniło?”
Odpowiedziała z uśmiechem:

> „Nie. Nadal gram o zwycięstwa. Tylko teraz wiem, że niezależnie od wyniku, mam do kogo wrócić.”

I może właśnie w tym tkwi jej największa wygrana – nie na korcie, ale w życiu.

Historia Igi Świątek i Tomasza Wiltroskiego to przypomnienie, że nawet w świecie pełnym rywalizacji i presji można odnaleźć ciszę, ciepło i miłość.
Ich ślub to nie koniec historii, lecz początek nowego rozdziału – takiego, w którym serce i pasja idą w parze.

A kiedy świat znów będzie podziwiać jej triumfy, gdzieś obok, w cieniu loży, nadal będzie on – mężczyzna, który nie potrzebuje blasku, by wiedzieć, że jest częścią czegoś wyjątkowego.