Nikt nie spodziewał się, że ten dzień nadejdzie tak szybko. Choć Iga Świątek przez lata zachwycała świat swoim niebywałym talentem, determinacją i gracją na korcie, to nikt nie był gotowy na słowa, które padły podczas konferencji prasowej w Warszawie wczesnym popołudniem:
– Z głębokim żalem ogłaszam zakończenie mojej kariery tenisowej – powiedziała Iga, ledwo powstrzymując łzy. – Odszedł mój ojciec, mój największy mentor, najwierniejszy kibic i przyjaciel. Bez niego nie byłoby mnie tutaj. Bez niego nie byłoby mojej historii.
Sala zamarła. Dziennikarze, kibice, byli sportowcy – wszyscy patrzyli na nią w ciszy, nie potrafiąc znaleźć słów. To był moment, który odmienił nie tylko polski sport, ale i serca tysięcy ludzi, dla których Iga była symbolem nadziei, pasji i marzeń.
Rozdział I: Ojciec i córka
Tomasz Świątek był nie tylko ojcem Igi. Był jej trenerem, przewodnikiem i wzorem. Sam, jako były wioślarz olimpijski, doskonale znał ciężar sportowej drogi. Kiedy mała Iga miała zaledwie kilka lat, zabierał ją na korty Legii Warszawa. Nie dlatego, że marzył o jej karierze – po prostu chciał spędzać z nią czas. Ale bardzo szybko zauważył, że córka nie jest zwyczajnym dzieckiem.
– Miała coś w oczach – wspominał kiedyś w jednym z wywiadów. – Determinację. Taką, jakiej nie widziałem nawet u siebie, gdy trenowałem do igrzysk.
Z biegiem lat więź między nimi tylko się pogłębiała. Nie chodziło tylko o sport – Tomasz był dla Igi opoką. Gdy przeżywała pierwsze porażki, on mówił: „To tylko krok do czegoś większego.” Gdy zdobywała pierwszy wielkoszlemowy tytuł, rzuciła się mu w ramiona, powtarzając: „Zrobiłam to dla nas.”
Rozdział II: Cień nad kortem
Śmierć Tomasza przyszła nagle. Mimo że miał 59 lat i cieszył się dobrym zdrowiem, niespodziewany atak serca zaskoczył wszystkich. Iga przebywała wtedy w Miami, przygotowując się do kolejnego meczu. Wiadomość dotarła do niej kilka godzin przed wyjściem na kort. Zrezygnowała z udziału w turnieju, wsiadła w pierwszy możliwy samolot i wróciła do Polski.
Świat sportu zamarł. Media próbowały dowiedzieć się więcej, ale zespół Igi poprosił o prywatność. Pogrzeb odbył się w wąskim gronie, bez kamer, bez błysków fleszy. Tylko najbliżsi, cisza i Iga – klęcząca przy grobie ojca z rakietą tenisową w dłoniach.
Przez kolejne tygodnie nie pojawiała się publicznie. Nie było jej w mediach społecznościowych. Nie komentowała niczego. Fani pisali tysiące wiadomości wsparcia, ale odpowiedzi nie nadchodziły. Trenerzy, sponsorzy i federacje próbowały nawiązać kontakt, ale bezskutecznie. Iga zniknęła.
Gdy pojawiła się zapowiedź konferencji prasowej, fani mieli nadzieję, że wraca. Że to chwilowe wycofanie się. Że poradziła sobie z bólem i znów zobaczymy ją na korcie. Ale nikt nie był gotowy na to, co miało nastąpić.
– Mój tata był moim światem – powiedziała, patrząc wprost w kamery. – Każdy mecz, każdy trening, każda porażka i każde zwycięstwo – wszystko dzieliłam z nim. Teraz… nie potrafię tego sobie wyobrazić bez niego. Tenis był naszą wspólną drogą. Teraz ta droga się kończy.
Gdy padły te słowa, nikt nie mówił. Słychać było tylko dźwięk aparatów fotograficznych i ciche szlochy w tłumie. Iga zakończyła swoją wypowiedź jednym zdaniem, które zostanie w pamięci Polaków na zawsze:
– Nie żegnam się z tenisem. Żegnam się z tą wersją siebie, która nie potrafi już grać bez niego.
Rozdział IV: Reakcja świata
Świat sportu zareagował natychmiast. Serena Williams napisała na Twitterze: „Iga, jesteś jedną z najwspanialszych tenisistek, jakie widziałam. Twój ojciec był z ciebie dumny – i my też jesteśmy.” Novak Djoković opublikował zdjęcie z Igą i dopisał: „Szanujemy twoją decyzję. Rodzina jest ponad wszystko.”
W Polsce reakcja była jeszcze bardziej emocjonalna. Premier wydał oficjalne oświadczenie, dziękując Idze za wszystkie lata dumy, jakie dała narodowi. W wielu miastach organizowano spotkania fanów, podczas których wspominano jej najpiękniejsze mecze.
W warszawskim Muzeum Sportu powstała specjalna wystawa poświęcona karierze Igi – od pierwszego turnieju, przez triumfy w Roland Garros, po ostatnią konferencję. W jednej z sal zawisło wspólne zdjęcie Igi i Tomasza – z uśmiechami, trzymających się za ręce, zaraz po zdobyciu pierwszego wielkoszlemowego tytułu.
Rozdział V: Nowy rozdział
Po kilku miesiącach Iga powoli zaczęła wracać do życia publicznego – ale nie jako zawodniczka. Zaangażowała się w fundację im. Tomasza Świątka, która wspiera młodych sportowców z niezamożnych rodzin. Osobiście prowadziła zajęcia z dziećmi w różnych miastach Polski, opowiadając im o znaczeniu pasji, wytrwałości i miłości.
W wywiadzie dla „Wysokich Obcasów” powiedziała:
– Mój tata wierzył, że sport może zmieniać życie. Teraz ja chcę dawać szansę tym, którzy mają talent, ale nie mają środków. To moje nowe powołanie.
Wkrótce potem zaczęła pracować jako komentatorka tenisa w TVP Sport. Jej analizy były wyjątkowe – pełne empatii, wiedzy i osobistej perspektywy. Kibice pokochali ją na nowo.
Rozdział VI: Powrót – ale inny
W 2026 roku pojawiły się plotki, że Iga wraca na kort. Fani oszaleli. Jednak sama zainteresowana szybko je zdementowała:
– Moje miejsce jest teraz poza kortem. Ale nie znaczy to, że przestałam kochać tenis. Będę przy nim zawsze – jako mentorka, jako nauczycielka, jako kibic.
W tym samym roku pojawiła się w filmie dokumentalnym „Świątek – historia ojca i córki”, który zdobył ogromne uznanie na całym świecie. Opowiadał nie tylko o sukcesach, ale i o relacji, która stała za każdym zwycięstwem. Tomasz Świątek jawił się tam nie jako trener, ale jako człowiek z ogromnym sercem i bezgraniczną wiarą w córkę.
Rozdział VII: Dziedzictwo
W 2030 roku w Raszynie otwarto „Akademię Tenisową im. Tomasza i Igi Świątek”. Był to kompleks z nowoczesnymi kortami, internatem, szkołą i centrum zdrowia psychicznego dla sportowców. Iga powiedziała wtedy:
– Chcemy, by każde dziecko, które tu trafi, wiedziało, że jest ważne. Niezależnie od wyników. Mój ojciec zawsze mówił: „Najważniejsze to być dobrym człowiekiem.” I tego będziemy uczyć.
Setki młodych zawodników zgłosiło się do Akademii w pierwszym roku. Wielu z nich mówiło otwarcie: „Zaczęliśmy trenować, bo zainspirowała nas Iga.”
W prywatnym życiu Iga odnalazła spokój. Zamieszkała w małym domu na Mazurach, z dala od mediów. Hodowała konie, pisała pamiętniki, czasem wyjeżdżała na turnieje jako gość honorowy. W jednym z ostatnich wywiadów powiedziała:
– Wciąż czasem gram. Dla siebie. Dla niego. Gdy trzymam rakietę, czuję, że jest obok.
Iga Świątek odeszła z kortu jako mistrzyni, ale pozostała w sercach ludzi jako coś więcej – jako symbol piękna ludzkiej relacji, miłości, straty i
Leave a Reply