Warszawa, wczesne popołudnie. Wrzesień, dzień jak każdy inny, choć dla Igi Świątek miał stać się dniem, który na zawsze wyryje się w jej pamięci. W powietrzu unosiła się jesienna mgła, a niebo zdawało się wisieć ciężko nad miastem. W eleganckim budynku kancelarii notarialnej na Mokotowie zebrało się kilka osób – prawnicy, lekarz genetyk, a także najbliższa rodzina tenisistki.
Iga siedziała przy długim stole, w dłoniach obracała butelkę wody mineralnej, której nawet nie otworzyła. Jej spojrzenie wędrowało od jednego kąta sali do drugiego, jakby próbowała uciec przed rzeczywistością. W ciągu ostatnich miesięcy narosło wokół niej wiele plotek i spekulacji – o rzekomym konflikcie w rodzinie, o tajemniczych badaniach DNA, o pytaniach, których nigdy nie chciała sobie zadać.
Ojciec, Tomasz Świątek, siedział naprzeciwko niej. Jego twarz była napięta, a oczy wbite w podłogę. Milczenie ciążyło nad stołem niczym ołów.
– Wyniki są gotowe – odezwał się lekarz, otwierając teczkę. – Musimy je teraz oficjalnie odczytać.
Iga poczuła, jak serce przyspiesza jej rytm. Każdy oddech stawał się cięższy, jakby powietrze nagle zgęstniało. „To tylko papiery” – próbowała wmówić sobie w myślach. – „To tylko dokument. Cokolwiek tam będzie napisane, nie zmieni tego, kim jestem”.
Ale w głębi duszy wiedziała, że wszystko mogło się zmienić.
Lekarz mówił spokojnie, jakby czytał raport pogodowy. Ale każde słowo spadało na uszy Igi jak uderzenie młota.
– Analiza próbek wykazała, że zgodność profili genetycznych między Igą Świątek a Tomaszem Świątkiem wynosi zero procent. Oznacza to jednoznacznie, że pan Tomasz Świątek nie jest biologicznym ojcem Igi Świątek.
Słowa zawisły w powietrzu. Przez chwilę panowała kompletna cisza. Potem coś w środku Igi pękło.
– Co? – wyszeptała, jakby nie rozumiała języka, w którym mówi lekarz. – To… niemożliwe.
Spojrzała na ojca. On również był blady jak kreda, choć wydawało się, że nie jest zaskoczony. Jego oczy unikały jej spojrzenia.
W głowie Igi rozszalał się chaos. Obrazy z dzieciństwa, wspomnienia z kortu, krzyk ojca z trybun, jego wymagania, jego pochwały, jego gniew – wszystko mieszało się w jedną, nieznośną kakofonię.
– To musi być pomyłka – powiedziała drżącym głosem. – Przecież… przecież całe życie…
Wstała gwałtownie, ale nogi odmówiły posłuszeństwa. Świat wokół niej zakręcił się jak po długim meczu w upale. Serce waliło tak mocno, że miała wrażenie, iż zaraz wyskoczy z piersi. Jeszcze próbowała złapać się krzesła, ale było za późno.
Gdy ciało Igi osunęło się na podłogę, w sali wybuchło poruszenie. Ktoś krzyknął jej imię, ktoś inny pobiegł po wodę. Lekarz genetyk rzucił teczkę na stół i klęknął obok niej, sprawdzając puls.
– Oddycha – powiedział, choć jego głos drżał. – To omdlenie z powodu silnego stresu.
Ojciec Igi nie poruszył się od razu. Patrzył na jej bezwładne ciało z miną człowieka, który nagle zobaczył skutki własnych decyzji. W końcu podniósł się i powoli podszedł, ale jego twarz nie zdradzała niczego – ani bólu, ani troski, ani ulgi.
Kiedy Iga odzyskała przytomność kilka minut później, pierwszym dźwiękiem, jaki usłyszała, było echo własnego imienia. Otworzyła oczy i zobaczyła twarze pochylone nad nią. Wszystko było rozmazane, jak przez mgłę.
– Już dobrze, jesteś bezpieczna – usłyszała kobiecy głos, należący do jednej z prawniczek obecnych w sali.
Ale nic nie było dobrze. Nic nie było bezpieczne. Cały świat Igi runął w jednej sekundzie, jak domek z kart.
Po kilku godzinach Iga siedziała w swoim mieszkaniu na warszawskim Wilanowie. Wciąż była blada, a jej dłonie drżały, kiedy próbowała nalać sobie herbaty.
– Nie mogę… nie mogę tego pojąć – powtarzała do menedżerki, która towarzyszyła jej od początku. – To przecież niemożliwe. Całe życie wierzyłam, że wiem, kim jestem.
Menedżerka próbowała ją uspokoić, ale słowa odbijały się od niej jak od ściany. Iga wpatrywała się w okno, w jesienny deszcz spływający po szybie.
– Jeśli on nie jest moim ojcem, to kim ja jestem? – zapytała nagle, bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego. – Cała moja tożsamość, moje nazwisko, moje zwycięstwa… wszystko było zbudowane na kłamstwie?
Przez głowę przeleciały jej setki pytań. Kto jest jej biologicznym ojcem? Czy matka wiedziała? Dlaczego prawda wyszła na jaw dopiero teraz? I czy naprawdę można jeszcze komukolwiek zaufać?
Kiedy wieść o wynikach DNA przedostała się do mediów, Polska zamarła. Nagłówki portali informacyjnych biły po oczach:
„Szokujące odkrycie: ojcostwo Tomasza Świątka podważone!”
„Iga Świątek w szpitalu po dramatycznym omdleniu”
„Kim naprawdę jest mistrzyni z Raszyna?”
Dziennikarze oblegali każdy kąt życia Igi. Telefony dzwoniły bez końca. Paparazzi czaili się przed jej blokiem, a sąsiedzi nieustannie szeptali między sobą.
W sieci trwała gorączka spekulacji. Jedni współczuli Idze, inni snuli teorie spiskowe. Byli tacy, którzy oskarżali ojca o zatajenie prawdy, i tacy, którzy twierdzili, że to próba zniszczenia kariery najlepszej polskiej tenisistki.
Iga wyłączyła telefon. Internet stał się dla niej labiryntem lęku, z którego nie było wyjścia.
Kilka dni później doszło do rozmowy, której Iga najbardziej się obawiała. Jej matka, Dorota, przyjechała do mieszkania. W drzwiach wyglądała na zmęczoną i przygaszoną.
– Musimy porozmawiać – powiedziała cicho.
Iga siedziała na sofie, skulona, jakby próbowała się schować przed całym światem.
– Czy to prawda? – zapytała bez wstępów. – Ty wiedziałaś?
Matka spuściła wzrok. Długo milczała, zanim odpowiedziała:
– Tak. Wiedziałam.
Te dwa słowa były jak cios nożem.
– Wiedziałaś i nic mi nie powiedziałaś?! – krzyknęła Iga, czując, jak łzy napływają jej do oczu. – Całe życie żyłam w kłamstwie, a ty
Leave a Reply