Na korcie panowała cisza, której Iga nigdy wcześniej nie doświadczyła w tak bolesny sposób. Publiczność, jeszcze chwilę temu żywa i pełna okrzyków, teraz jakby zawisła w milczeniu. Były oklaski, oczywiście, były gratulacje dla rywalki, lecz w uszach Igi rozbrzmiewało tylko jedno – jej własny oddech, nierówny, rwany, przesiąknięty czymś, co trudno było nazwać inaczej niż rozpaczą.
Podniosła rękę, by pomachać fanom, jak nakazuje tradycja, ale jej dłoń drżała. Gdy tylko opuściła rakietę na ziemię, poczuła, że nogi odmawiają posłuszeństwa. Każdy krok ku tunelowi wydawał się wiecznością. „Nie mogę płakać tutaj, nie teraz” – powtarzała w myślach. Ale łzy były szybsze.
Zanim zdążyła wejść do szatni, pierwsza kropla spłynęła po policzku, a za nią kolejne, ciężkie jak kamienie. Dziennikarze ustawieni w korytarzu widzieli jej twarz, uchwycili moment, którego sama wolałaby nigdy nie przeżywać. Migawki aparatów zalały przestrzeń jak huk pioruna.
„Iga Świątek w łzach po porażce” – wiedziała, że taki nagłówek pojawi się w sieci szybciej, niż ona zdoła usiąść na ławce. Ale nikt nie wiedział, co naprawdę działo się w jej sercu.
Dla większości ludzi przegrana to tylko wynik na tablicy. Zero i jeden. W sporcie zawsze ktoś wygrywa, ktoś przegrywa. Ale dla Igi przegrana miała inny smak – smak zawodu, jaki, jej zdaniem, sprawiała milionom ludzi.
– „Nie boję się przegrywać jako zawodniczka. Boję się przegrywać jako Polka” – wyszeptała do swojego teamu, gdy drzwi do szatni zatrzasnęły się za nią.
Siedziała skulona, ręcznik oparty na kolanach, głowa ukryta w dłoniach. Myśl, że zawiodła kraj, który od lat wierzył w nią jak w symbol, bolała bardziej niż ból mięśni po długim meczu.
Wiedziała, że każdy sukces, każde trofeum, każda wygrana konferencja prasowa była interpretowana nie tylko jako jej osobisty triumf, ale jako tryumf Polski. W chwilach zwycięstw była „dumną ambasadorką”, „gwiazdą narodową”. Ale w porażce czuła się jak ciężar, który zaciąga biało-czerwone barwy ku ziemi.
– „Nie uniosłam tego. Nie uniosłam Polski. Nie uniosłam ich nadziei” – powtarzała w kółko.
Od momentu, gdy po raz pierwszy zdobyła Roland Garros, jej życie zmieniło się nieodwracalnie. Miała zaledwie dziewiętnaście lat, a już na jej barki spadło brzemię porównań, analiz, oczekiwań.
„Nowa gwiazda światowego tenisa.”
„Największy talent w historii polskiego sportu.”
„Ta, która pokaże światu potęgę Polski.”
Te słowa, powtarzane w mediach i w sieci, na początku dodawały jej skrzydeł. Ale z każdym kolejnym turniejem presja rosła. Nie była już tylko młodą tenisistką – była symbolem. A symbole nie mogą się mylić, nie mogą płakać, nie mogą upadać.
A jednak upadła.
I właśnie ten upadek, ten moment słabości, stał się dla niej bardziej przerażający niż sama porażka sportowa.
Na zewnątrz miała cały sztab: trenerów, psychologów, fizjoterapeutów, menedżerów. Ale wewnątrz czuła się przeraźliwie sama. Kto mógł zrozumieć, jak to jest nieść na barkach oczekiwania czterdziestu milionów ludzi?
Kto mógł pojąć, że każdy mecz to nie tylko walka o punkty w rankingu, ale o honor i dumę narodową?
– „Czasem mam wrażenie, że gram nie przeciwko rywalce, tylko przeciwko ciężarowi własnego kraju” – powiedziała kiedyś w zaufaniu.
I dziś ten ciężar przygniótł ją mocniej niż kiedykolwiek.
Leave a Reply