“Iga Świątek została uwięziona przez korty tenisowe.”

Iga Świątek została uwięziona przez korty tenisowe – fikcyjna opowieść

Był to zwykły dzień w Paryżu, a korty Rolanda Garrosa świeciły pustkami. Turniej właśnie dobiegł końca, kibice powoli opuszczali stadion, a pracownicy zaczynali sprzątać trybuny. Iga Świątek, świeżo po kolejnym triumfie na paryskiej mączce, postanowiła jeszcze raz wejść na kort centralny, by nacieszyć się chwilą.

Szła wolnym krokiem, przesuwając dłonią po siatce, czując pod stopami miękkość ceglanej mączki. Wspominała każdą wymianę, każdy punkt zdobyty w finale. Czuła satysfakcję, ale też zmęczenie. W głębi serca zastanawiała się, co dalej. Czy tenis nadal ją cieszy? Czy wciąż chce spędzać życie w niekończącej się podróży, turniej za turniejem, wywiad za wywiadem?

Gdy spojrzała na trybuny, poczuła dziwne ukłucie niepokoju. Wszystko wydawało się nagle zbyt ciche. Było już późno, słońce powoli zachodziło za paryskie dachy, a światło reflektorów nad kortem centralnym zaczęło migotać.

Ruszyła w stronę wyjścia, ale coś było nie tak. Brama, przez którą weszła, teraz była zamknięta. Próbowała otworzyć drzwi, ale nie ustąpiły. Rozejrzała się – nikogo nie było. Telefon? Zasięg nagle zniknął.

– Halo? – zawołała, ale odpowiedziało jej tylko echo.

Nagle usłyszała szelest. Obróciła się gwałtownie. Piłki tenisowe, które leżały przy ławeczce, zaczęły się powoli toczyć w jej stronę. Wiatr? Nie, na stadionie panowała cisza.

Serce zaczęło bić jej szybciej. Czy to możliwe, że została tu zamknięta? Korty tenisowe – jej dom przez ostatnie lata – nagle stały się pułapką.

Pułapka kortów

Nagle reflektory rozbłysły pełnym światłem, oślepiając ją. Usłyszała dźwięk odbijanej piłki. Odwróciła się i zobaczyła… siebie.

Po drugiej stronie kortu stała jej własna sylwetka, ubrana w jej charakterystyczny strój. Kopia Igi odbiła piłkę w jej stronę. Instynktownie złapała rakietę, która leżała przy jej stopach, i odegrała uderzenie.

Mecz siÄ™ rozpoczÄ…Å‚.

Nie miała wyboru – musiała grać. Każda piłka wracała z coraz większą siłą. Nie wiedziała, co się dzieje. Była w pułapce, zmuszona do wiecznej gry przeciwko samej sobie. Każdy wygrany punkt sprawiał, że czuła coraz większe zmęczenie, ale gdy próbowała przestać – kort zaczynał się zapadać, jakby chciał ją pochłonąć.

Gra trwała godzinami. Przeciwniczka, jej własne odbicie, nie ustępowała. Była jak cień, który zawsze powracał.

– To jest kara – usłyszała nagle swój własny głos, ale nie wypowiedziała tych słów. – Za to, że nie wiesz, kim jesteś poza tenisem.

Ucieczka z więzienia

Wtedy zrozumiała. Korty tenisowe stały się jej więzieniem nie dlatego, że ktoś ją tu zamknął, ale dlatego, że sama na to pozwoliła. Poświęciła całe życie tenisowi, zapominając, kim jest poza kortem.

Wzięła głęboki oddech. Zamiast odbić kolejną piłkę, upuściła rakietę. Jej cień na drugim końcu kortu zrobił to samo.

Cisza.

Reflektory zgasły, a brama otworzyła się z cichym skrzypnięciem. Była wolna.

Wyszła z kortu, zostawiając za sobą rakietę i piłki. Czuła się lżejsza, jakby zdjęła z siebie ciężar, którego wcześniej nie zauważała. Korty tenisowe były jej światem, ale nie musiały być więzieniem.

Tego wieczoru po raz pierwszy od dawna spojrzała na miasto i pomyślała o wszystkim, co mogłaby zrobić poza tenisem. Uśmiechnęła się.

Była gotowa na nowy początek.

Nowy początek

Iga opuściła stadion Rolanda Garrosa, czując się inaczej niż kiedykolwiek wcześniej. Była wolna, ale jednocześnie czuła dziwną pustkę. Przez lata tenis był jej całym światem, a teraz, gdy symbolicznie uwolniła się od jego „więzienia”, nie była pewna, co dalej.

Przeszła przez opustoszałe ulice Paryża, wdychając nocne powietrze. Miasto tętniło życiem – ludzie śmiali się w kawiarniach, artyści uliczni grali na gitarach, a zakochane pary spacerowały nad Sekwaną. Przez chwilę pomyślała, jak wyglądałoby jej życie, gdyby nie tenis. Czy byłaby kimś zupełnie innym?

Usiadła na ławce przy rzece i spojrzała na swoje odbicie w wodzie. Kim była poza kortem? Kiedy ostatnio miała czas, by po prostu być?

Powrót do rzeczywistości

Następnego ranka obudziła się w hotelowym pokoju, niepewna, czy to, co przeżyła na korcie, było snem, czy rzeczywistością. Spojrzała na telefon – wiadomości od trenerów, sponsorów, dziennikarzy. Świat nie zwolnił, nawet jeśli ona na chwilę się zatrzymała.

Miała przed sobą wybór: wrócić do normalnego rytmu życia – treningi, turnieje, konferencje prasowe – albo coś zmienić.

Wzięła głęboki oddech i podjęła decyzję.

Odnalezienie siebie poza kortem

Po kilku dniach odpoczynku postanowiła zrobić coś, czego nigdy wcześniej nie miała czasu spróbować. Zapisała się na lekcje malarstwa w małej pracowni w Paryżu. Pamiętała, że jako dziecko lubiła rysować, ale tenis zawsze był ważniejszy. Teraz, z pędzlem w dłoni, poczuła coś nowego – radość tworzenia bez presji wyniku.

Zaczęła też czytać książki, na które nigdy nie miała czasu. Spacerowała po muzeach, odkrywała nowe smaki w małych paryskich kawiarniach. Zrozumiała, że może kochać tenis, ale nie musi być on jej jedyną tożsamością.

Powrót na kort – ale na własnych zasadach

Po kilku tygodniach przerwy wróciła do treningów. Tym razem czuła jednak, że gra, bo chce, a nie dlatego, że musi. Zrozumiała, że tenis nie jest więzieniem, jeśli to ona kontroluje swoją drogę.

Na pierwszej konferencji prasowej po powrocie dziennikarz zapytał:

– Iga, miałaś krótką przerwę od tenisa. Czy to znaczy, że myślałaś o zakończeniu kariery?

Uśmiechnęła się.

– Nie, tenis nadal jest częścią mnie. Ale teraz wiem, że nie jest moją jedyną częścią.

Korty tenisowe już jej nie więziły. Były jej wyborem.

I to była największa wolność, jaką mogła sobie dać.