Był ciepły, wiosenny wieczór w Rzymie. Słońce leniwie zachodziło nad Foro Italico, rzucając ostatnie złote promienie na gliniany kort centralny. Tysiące widzów właśnie opuszczało trybuny, a świat tenisowy zamarł – nie z powodu samego wyniku, lecz z powodu słów, które padły chwilę po meczu.
– „Moje życie się skończyło. Nie mogę już nic zrobić. Znów jestem sama. Po dzisiejszej porażce z Ostapenko postanowiłam zakończyć karierę tenisową” – powiedziała Iga Świątek, ledwie trzymając mikrofon w drżącej dłoni.
Te słowa przetoczyły się jak huragan przez media sportowe. Komentatorzy zamilkli, dziennikarze spojrzeli na siebie z niedowierzaniem, a kibice – wielu z nich z Polski – patrzyli w stronę kortu w kompletnej ciszy, jakby właśnie byli świadkami końca epoki.
Iga wiedziała już przed wejściem na kort, że coś w niej pękło. Od tygodni czuła się rozbita, jakby ktoś kawałek po kawałku odbierał jej siłę i radość z gry. Jej team widział zmiany – mniej uśmiechu, więcej milczenia, mniej energii na treningach, więcej zamyślenia. Ale nikt nie spodziewał się tak dramatycznego zakończenia.
Mecz z Jeleną Ostapenko nie był wyjątkowy pod względem sportowym – przynajmniej nie dla kibiców. Pierwszy set Iga przegrała 4:6, drugi wygrała 6:3, ale trzeci… trzeci był jak powolna agonia. Letarg. Ostapenko dominowała, a Polka sprawiała wrażenie nieobecnej. Przegrała 1:6.
Po meczu nie zeszła od razu do szatni. Stanęła przed mikrofonem, spojrzała w niebo, a potem prosto w kamerę.
– „To był mój ostatni mecz.”
Kilka godzin później w mediach społecznościowych zawrzało. #IgaŚwiątek i #ThankYouIga były wśród najpopularniejszych hashtagów na Twitterze. Kibice pisali listy, dzielili się wspomnieniami, nie dowierzali. Czy to możliwe, że najlepsza tenisistka świata naprawdę odchodzi? Tak nagle? Bez uprzedzenia?
Tymczasem Iga siedziała w swojej rzymskiej hotelowej sypialni, wpatrując się w ścianę. Telefon dzwonił nieprzerwanie. Dziennikarze, przyjaciele, przedstawiciele WTA, sponsorzy – wszyscy chcieli wiedzieć: czy to na pewno koniec?
Ale dla niej odpowiedź była jasna. To nie była decyzja pod wpływem emocji. To był wynik miesięcy walki z samą sobą, z poczuciem pustki, osamotnienia i… wypalenia.
– „Ludzie widzą tylko sukcesy. Puchary, medale, zwycięstwa. Ale nie widzą łez, bólu, samotnych wieczorów w hotelowych pokojach, nieskończonych podróży. Nie widzą tego, że czasem nie masz już siły wstać z łóżka” – mówiła później w wywiadzie, którego udzieliła Magdzie, swojej zaufanej przyjaciółce i dziennikarce „Przeglądu Sportowego”.
Magda była jedną z nielicznych osób, które znały prawdę. Wiedziała o pogarszającym się stanie psychicznym Igi, o jej problemach z presją, z samotnością na szczycie. Wiedziała też, że w ostatnich miesiącach Iga kilkukrotnie wspominała o końcu kariery. Ale zawsze myślała, że to tylko słowa – chwile słabości.
Początki były inne. Wszyscy pamiętali jej triumf w Roland Garros 2020. 19-letnia dziewczyna z Polski, która zdominowała turniej, nie oddając żadnego seta. Wtedy świat oszalał. Była świeża, pełna pasji, radosna. Jej inteligencja, skromność i naturalność zdobyły serca kibiców.
Ale sukces ma swoją cenę.
– „Czasem tęsknię za sobą sprzed sławy. Za Igą, która chodziła po warszawskich ulicach w dresie i nikt jej nie zaczepiał. Za Igą, która mogła płakać bez strachu, że ktoś zrobi jej zdjęcie. Za Igą, która grała w tenisa, bo kochała grę, a nie dlatego, że wszyscy oczekiwali zwycięstw” – mówiła w tym samym wywiadzie.
Po ogłoszeniu decyzji Iga zniknęła. Nie pojawiła się na konferencji prasowej, nie zabrała głosu w mediach społecznościowych, nie wróciła do Polski. Jej menadżerka wydała jedynie krótkie oświadczenie: „Iga potrzebuje czasu. Prosimy o uszanowanie jej prywatności.”
Media spekulowały. Czy to tylko przerwa? Czy może rzeczywiście ostateczne rozstanie z kortem?
W międzyczasie sportowy świat ruszył dalej. WTA kontynuowała sezon, inne zawodniczki walczyły o punkty rankingowe. Ale wszyscy czuli brak – brak Igi. Jej obecność była czymś więcej niż tylko sportową – była symbolem. Dla wielu młodych dziewczyn na całym świecie była inspiracją, ikoną walki i autentyczności.
Kilka tygodni później, w małej wiosce we Francji, niedaleko granicy ze Szwajcarią, pewien starszy mężczyzna rozpoznaje ją w lokalnym sklepie.
– „To pani jest tą tenisistką, prawda?”
Iga uśmiecha się lekko i kiwa głową. Nie mówi nic. Nie musi. W jej oczach jest spokój – taki, jakiego nie miała od lat.
Zamieszkała w domku na wzgórzu. Bez internetu, bez telefonów, z widokiem na jezioro. Każdego dnia chodziła na długie spacery, pisała dziennik, czytała książki. Czasem grała na skrzypcach – powrót do pasji sprzed lat.
– „Zrozumiałam, że muszę odzyskać siebie. Tenis był całym moim światem, ale też moim więzieniem. Teraz uczę się wolności.”
W Polsce nie ustawały głosy nawołujące ją do powrotu. Premier publicznie wyraził wsparcie. Polski Związek Tenisowy wystosował list otwarty. Fani organizowali petycje.
Ale Iga milczała. Nie z pychy, nie z obojętności – z potrzeby ciszy.
W tym czasie jej dawne rywalki, jak Aryna Sabalenka, Ons Jabeur, Coco Gauff, wyrażały wsparcie.
– „To ogromna strata, ale rozumiem Igę. Tenis potrafi wypalić człowieka. Jeśli kiedykolwiek zdecyduje wrócić, będziemy tu na nią czekać” – mówiła Jabeur.
Minęło pół roku. Pewnego jesiennego dnia, Iga pojawiła się na stadionie Legii Warszawa, ale nie jako zawodniczka. Jako gość specjalny wydarzenia charytatywnego.
Ludzie nie dowierzali. Owacje na stojąco trwały kilka minut. Iga była wzruszona.
– „Nie wiem, czy jeszcze kiedyś wrócę na kort. Ale dziś po raz pierwszy od dawna czuję się… szczęśliwa.”
Choć jej kariera sportowa – przynajmniej na razie – dobiegła końca, dla wielu Iga Świątek wciąż pozostaje symbolem siły, autentyczności i odwagi. Jej historia nie kończy się porażką z Ostapenko. Kończy się… nowym
