Blog

Był zwykły marcowy poranek, nieco pochmurny i wilgotny, jak to bywało często w Warszawie o tej porze roku. Iga Świątek właśnie skończyła poranną rozgrzewkę na korcie treningowym. Mimo że była na samym szczycie światowego rankingu, mimo że jej kariera błyszczała jak nigdy dotąd, coś tego dnia nie dawało jej spokoju. Miała przeczucie – niejasne, trudne do zdefiniowania – że coś się wydarzy. Coś złego.

Telefon zadzwonił tuż po godzinie 10:00. Numer siostry. Odbierała z niepokojem.

– Iga… – usłyszała głos Pauliny, cichy, drżący. – Tata… zasłabł. Jest w szpitalu. Stan ciężki.

Świat się zatrzymał. Czas przestał płynąć. W jednej sekundzie wszystko inne straciło znaczenie – trening, plany na Miami Open, obowiązki sponsorskie, wywiady. Serce Igi zabiło mocniej. Pamiętała, jak jej ojciec, Tomasz Świątek, był jej pierwszym trenerem, pierwszym kibicem, pierwszym krytykiem. To on nauczył ją, czym jest dyscyplina i determinacja. To on podtrzymywał ją na duchu, gdy przegrywała. To on cieszył się z każdej jej wygranej bardziej niż ktokolwiek inny.

Bez wahania spakowała rzeczy i ruszyła na lotnisko. Ale zanim dotarła do Warszawy, było już za późno. Tomasz zmarł w szpitalu z powodu nagłego zatrzymania krążenia. Miał zaledwie 60 lat.

– Żałuję, że mnie tam nie było – mówiła później w rozmowie z dziennikarzami. – Chciałam tylko zdążyć go zobaczyć… powiedzieć, jak bardzo go kocham.

Pogrzeb odbył się cicho, w gronie rodziny i najbliższych przyjaciół. Iga nie pozwoliła mediom uczestniczyć w ceremonii. W rękach trzymała czarno-białe zdjęcie swojego ojca z czasów, gdy był wioślarzem, młodym sportowcem z marzeniami i pasją. To właśnie tę pasję przelał później na nią.

Podczas uroczystości Iga odczytała krótkie, ale przejmujące pożegnanie:

– Będę tęsknić za Tobą na zawsze, Tato. Chciałabym tylko mieć jeszcze jedną szansę, by zobaczyć Cię przed odejściem. Żegnaj.

Jej głos drżał, ale słowa wybrzmiały wyraźnie, prosto z serca. Nie było suchego oka wśród zebranych.

Po pogrzebie nastały dni ciszy. Iga zniknęła ze sceny tenisowej. Jej konto na Instagramie ucichło. Nie pojawiała się na treningach ani konferencjach. Świat sportu był zaniepokojony. Kibice martwili się, czy gwiazda polskiego tenisa poradzi sobie z tak bolesną stratą.

Ale dla Igi wszystko się zmieniło. Każdy mecz, każda piłka, każdy punkt – wszystko teraz miało inne znaczenie. Grała nie tylko dla siebie. Grała dla niego.

– Tata był moim fundamentem – mówiła po miesiącu milczenia, gdy pojawiła się w studiu TVP Sport. – To on uczył mnie, że porażki są częścią drogi. Że trzeba wstać, otrzepać się i walczyć dalej.

Rozmowa była pełna emocji. Dziennikarze zauważyli łzy w oczach Igi, ale też nową siłę w jej głosie. Była zdeterminowana, by wrócić na kort. Jednak nie jako ta sama Iga. Teraz była silniejsza, dojrzalsza.

W kwietniu wróciła na turniej w Stuttgarcie. Publiczność przyjęła ją owacjami. Na jej koszulce widniał mały napis: „Dla Taty”.

Pierwszy mecz zagrała z Niemką Laurą Siegemund. Była spięta, popełniała błędy, ale w decydujących momentach spojrzała w niebo, jakby szukała tam wsparcia. I wtedy grała najlepiej.

Wygrała w trzech setach. Po meczu uklękła na korcie, uniosła rakietę i wyszeptała:

– Dziękuję, Tato.

Po Stuttgarcie przyszedł Rzym, potem Roland Garros. Iga z każdym turniejem wracała do formy. Ale już nie chodziło tylko o trofea. Po każdym zwycięstwie siadała z boku kortu i pisała coś w swoim małym notesie. Później wyjawiła, że to były listy do ojca.

– Pisałam mu, co się wydarzyło. Jakby był gdzieś tam i mógł to przeczytać – opowiadała.

Z czasem stworzyła z tych zapisków książkę: „Listy do Taty”. Dochód ze sprzedaży przekazała fundacji wspierającej młodych sportowców, których rodzice odeszli zbyt wcześnie.

W książce Iga opisała wspomnienia z dzieciństwa: pierwsze wyjazdy na zawody, wspólne poranki na korcie Legii Warszawa, rozmowy w samochodzie, gdy wracali zmęczeni, ale szczęśliwi.

– Miał swoje wady – pisała. – Był czasem surowy. Czasem za bardzo naciskał. Ale nigdy nie zwątpił we mnie, nawet gdy ja sama w siebie wątpiłam.

Szczególnie poruszający był rozdział zatytułowany „Ostatnia rozmowa”. Opisała w nim, jak tydzień przed jego śmiercią rozmawiali przez telefon. Tomasz brzmiał spokojnie, jakby już przeczuwał, że coś się zbliża.

– Jestem z Ciebie dumny, Iga – powiedział wtedy. – Ale pamiętaj, że nie musisz nikomu nic udowadniać. Rób to, co kochasz.

Ten cytat stał się później mottem Igi. Wypisała go sobie na ścianie w domu, nadrukowała na ręczniku meczowym, a nawet rozważała tatuaż.

Z czasem zaczęła dzielić się swoją historią z innymi zawodnikami. Na turniejach rozmawiała z młodszymi tenisistami, wspierała ich psychicznie, dawała wskazówki nie tylko techniczne, ale życiowe.

– Sport to nie tylko kort i wyniki – mówiła. – To także emocje, relacje, pożegnania. I jeśli ktoś ci bliski odchodzi, musisz znaleźć nowy sens w tym, co robisz.

W 2026 roku Iga zdobyła swój piąty tytuł w Roland Garros. W finale pokonała Arynę Sabalenkę. Po ostatniej piłce uklękła, spojrzała w niebo i rozpłakała się.

– Ten turniej był dla mojego taty. Cały czas go czuję przy sobie – powiedziała później.

Publiczność była poruszona. Wielu z nich znało już historię Tomasza. W Paryżu zaczęto ją nazywać „dziewczyną, która gra dla nieba”.

W 2027 roku została ambasadorką kampanii „Sport i Żałoba”, organizowanej przez Międzynarodową Federację Tenisową. Współorganizowała warsztaty, w których młodzi sportowcy mogli rozmawiać o stracie bliskich. Uczyła ich, jak przekształcić ból w siłę.

– To nie jest łatwe – przyznawała. – Czasem jeszcze płaczę. Czasem chciałabym cofnąć czas. Ale wiem, że Tata chciałby, żebym szła naprzód.

Dziś, po latach, Iga wciąż nosi w sercu słowa, które wypowiedziała na pogrzebie:

„Będę tęsknić za Tobą na zawsze, Tato. Chciałabym tylko mieć jeszcze jedną szansę, by zobaczyć Cię przed odejściem. Żegnaj.”

Stały się one jej modlitwą, jej mottem, jej siłą. Są także przestrogą dla innych, by doceniać każdą chwilę z bliskimi, bo czas jest kruchy.

Iga Świątek nie tylko stała się wielką tenisistką. Stała się symbolem wytrwałości, miłości i pamięci.

Bo choć jej tata odszedł, jego obecność wciąż trwa – w każdym jej geście, w każdym zwycięstwie, w każdej łzie i uśmiechu.

I ten głos w sercu – cichy, ale wieczny:
„Jestem z Ciebie

Był wtorkowy poranek, 15 kwietnia 2025 roku. Iga Świątek, najlepsza polska tenisistka i jedna z najjaśniejszych gwiazd światowego tenisa, przygotowywała się do swojego ćwierćfinałowego meczu podczas prestiżowego turnieju w Stuttgarcie. Jej koncentracja była stuprocentowa, jak zawsze. Od wczesnego ranka trenowała na korcie, dopracowując każdy ruch, każde uderzenie, każdy element swojej gry.

Nie miała pojęcia, że za kilka godzin jej życie wywróci się do góry nogami.

O godzinie 10:42 niemieckiego czasu, mały samolot prywatny typu Cessna 560XL, na pokładzie którego znajdował się Tomasz Świątek — ojciec i wieloletni mentor Igi — rozbił się niedaleko granicy francusko-niemieckiej. Samolot leciał z Warszawy do Stuttgartu, gdzie Tomasz miał dołączyć do córki przed jej jutrzejszym meczem. Chciał ją zaskoczyć, nie informując wcześniej o swoim przylocie. Był to gest miłości i wsparcia, który niestety przerodził się w tragedię.

Według wstępnych ustaleń niemieckiej służby lotniczej, samolot napotkał niespodziewane turbulencje połączone z usterką techniczną w systemie nawigacyjnym. Pilot próbował awaryjnie lądować na małym lotnisku w okolicach Saarbrücken, lecz maszyna uderzyła w zbocze góry. Na pokładzie znajdowało się pięć osób — nikt nie przeżył.

Wieść o katastrofie dotarła do organizatorów turnieju około godziny 13:30. Zgodnie z procedurą, najpierw skontaktowano się z polskimi służbami dyplomatycznymi, a następnie z teamem Igi. Sama tenisistka została poinformowana o tragedii w zaciszu swojej prywatnej szatni. Towarzyszyli jej trener Tomasz Wiktorowski oraz psycholog sportowy, z którym współpracowała od kilku lat.

Gdy usłyszała wiadomość, nie wypowiedziała ani słowa. Jej twarz stężała, ręce zaczęły drżeć, a potem upadła na kolana i zakryła twarz dłońmi. Płacz, który się z niej wydobył, był pełen bólu, którego nie sposób opisać.

– To niemożliwe – powtarzała przez łzy. – Nie może być…

Dla Igi Tomasz nie był tylko ojcem. Był jej najwierniejszym kibicem, mentorem, byłym sportowcem, który od najmłodszych lat wspierał jej pasję do tenisa. To on jeździł z nią na pierwsze turnieje. To on dopingował ją, nawet gdy nikt inny jeszcze w nią nie wierzył.

Kilka godzin później oficjalny komunikat pojawił się na stronie turnieju w Stuttgarcie:

“Z powodu tragicznej śmierci ojca, Iga Świątek wycofuje się z jutrzejszego meczu ćwierćfinałowego. Cała społeczność tenisowa składa jej najszczersze kondolencje.”

Wiadomość natychmiast obiegła świat. Twitter, Instagram, Facebook – wszystkie platformy zalała fala wsparcia, modlitw i słów otuchy. Fani z całego świata pisali:

– Trzymaj się, Iga. Twój tata był z Ciebie dumny.

– Nie jesteś sama. Cały świat tenisa jest z Tobą.

– W takich chwilach sport schodzi na drugi plan. Miłość i rodzina są najważniejsze.

Wielkie gwiazdy, takie jak Rafael Nadal, Novak Djoković, Coco Gauff czy Aryna Sabalenka, również wyrazili swoje współczucie. Djoković napisał: „W takich chwilach nie ma rywalizacji. Jesteśmy jedną wielką rodziną. Igo, jesteśmy z Tobą.”

Dla Igi te słowa były pocieszeniem, ale żaden wpis nie był w stanie ukoić bólu po stracie ukochanej osoby. W nocy, w hotelowym pokoju, samotna, przeglądała stare zdjęcia na telefonie. Tomasz na kortach, Tomasz w kuchni, Tomasz na trybunach z polską flagą… Każde zdjęcie wywoływało nową falę łez.

– Miałeś być tu jutro – wyszeptała. – Miałeś siedzieć na trybunach jak zawsze…

Zasnęła dopiero nad ranem, wyczerpana emocjonalnie, tuląc do siebie jego koszulkę, którą nosił podczas finału Roland Garros w 2020 roku, kiedy to po raz pierwszy sięgnęła po wielkoszlemowy tytuł.

Następnego dnia turniej rozpoczął się minutą ciszy ku czci Tomasza Świątka. Na telebimie pojawiło się jego zdjęcie z dopiskiem: “Pamięci Tomasza Świątka – ojca, sportowca, mentora.” Kibice wstali ze swoich miejsc, wielu z nich miało łzy w oczach.

Choć Iga nie była obecna, jej duch był wyczuwalny. Na jej pustym krześle przy korcie umieszczono biało-czerwoną flagę z napisem: “Iga, jesteśmy z Tobą.”

Po powrocie do Polski Świątek postanowiła całkowicie wycofać się z życia publicznego. Nie dawała wywiadów, nie pokazywała się publicznie, nie pojawiała się na mediach społecznościowych. Zniknęła.

Wszystkie zaplanowane turnieje na najbliższe tygodnie zostały przez nią odwołane. Jej sztab w lakonicznych komunikatach informował jedynie: “Iga potrzebuje czasu na żałobę. Prosimy o uszanowanie jej prywatności.”

Tymczasem media rozpisywały się o historii Tomasza – jego młodości jako wioślarza, olimpijskich sukcesach, poświęceniu dla córki. Pokazywano archiwalne nagrania z jego wypowiedziami, w których opowiadał o trudach wychowania mistrzyni i o dumie, jaką czuł za każdym razem, gdy Iga wchodziła na kort.

Jedno z nagrań szczególnie poruszyło widzów. Tomasz mówił:

– Dla mnie najważniejsze jest, żeby Iga była szczęśliwa. Nie obchodzi mnie, ile wygra turniejów. Chcę tylko, żeby wiedziała, że jestem z niej dumny. Zawsze.

Trzy tygodnie po tragedii, Iga pojawiła się publicznie po raz pierwszy – na pogrzebie ojca, który odbył się na warszawskich Powązkach. W czarnej sukni, z zasłoniętą twarzą, wspierana przez siostrę Agatę i matkę Dorotę, kroczyła powoli w kondukcie żałobnym.

Tłumy fanów zebrały się przed cmentarzem. W ciszy i ze ściśniętym sercem obserwowali ceremonię, nie próbując nawet robić zdjęć. Wszyscy wiedzieli, że to nie czas na sensację – to czas żalu.

Podczas przemówienia przy grobie, Iga po raz pierwszy od wypadku zabrała głos publicznie.

– Mój tata był moim pierwszym trenerem. Moją pierwszą motywacją. Moją największą miłością. To dzięki niemu jestem tu, gdzie jestem. Ale dzisiaj nie jestem Iga – tenisistka. Dzisiaj jestem tylko córką, która straciła ojca. I nigdy go nie zapomnę.

Po pogrzebie Iga znów zniknęła na kilka tygodni. Dopiero na początku czerwca 2025 roku opublikowała poruszający wpis na Instagramie, który zebrał miliony reakcji:

“Tato, wiem, że patrzysz na mnie z góry. Wiem, że byłbyś ze mnie dumny, niezależnie od tego, czy wygram, czy przegram. Dziękuję Ci za wszystko. Wracam na kort – dla Ciebie.”

Powrót Igi na turniej w Rzymie był emocjonującym wydarzeniem. Choć przegrała w trzeciej rundzie, cała publiczność wstała i zgotowała jej owację. Nie chodziło już o zwycięstwo – chodziło o siłę, o powrót, o człowieczeństwo.

Tenisistka powoli odbudowywała się mentalnie. Jej gra była bardziej dojrzała, bardziej refleksyjna. W każdym meczu widać było, że gra nie tylko dla siebie – gra z pamięcią ojca w sercu.

W listopadzie 2025 roku, na gali ITF w Monte Carlo, Iga otrzymała specjalną nagrodę im. Stefanie Graf za wytrwałość i odwagę. Odbierając statuetkę, powiedziała:

– Chciałam się poddać. Naprawdę. Ale potem przypomniałam sobie słowa taty: „Nigdy nie przestawaj walczyć, nawet jeśli cały świat mówi Ci, że nie dasz rady.” Tato, ta nagroda jest Twoja.

I tak Iga Świątek, mimo niewyobrażalnej tragedii, udowodniła, że prawdziwa siła człowieka mierzy się nie w liczbie trofeów, ale w tym, jak potrafi powstać po upadku.

A na jej nadgarstku, pod opaską, od tamtej pory widnieje mały tatuaż:
T.Ś. – na zawsze w

Iga Świątek była na szczycie swojej kariery. Po kolejnych sukcesach na kortach całego świata stała się nie tylko sportową ikoną Polski, ale również wzorem do naśladowania dla milionów młodych dziewczyn marzących o wielkiej karierze w tenisie. Jej życie wydawało się idealne: sponsorzy, wywiady, kampanie reklamowe i ogromna miłość kibiców. Ale za kulisami jej życia kryła się coraz bardziej napięta relacja z ojcem – Tomaszem Świątkiem.

Tomasz od zawsze był surowym ojcem. W młodości sam był sportowcem i wiedział, jak ciężka praca prowadzi do sukcesu. Gdy jego córka zaczęła grać w tenisa, poświęcił wszystko – pracę, relacje towarzyskie, a nawet własne zdrowie – by ją wspierać. Początkowo ich więź była silna. Iga była wdzięczna ojcu za każdą lekcję, każdy trening, każde słowo motywacji. Ale z czasem zaczęła dostrzegać, że jego oczekiwania są coraz bardziej nierealne, a kontrola – coraz bardziej dusząca.

Narastające napięcia

Wszystko zaczęło się kilka miesięcy wcześniej, gdy Iga zdecydowała się na samodzielność. Postanowiła zmienić trenera, uniezależnić się od decyzji ojca i zacząć żyć na własnych warunkach. Dla Tomasza było to niczym cios prosto w serce. Nie rozumiał, dlaczego córka odwraca się od człowieka, który poświęcił jej całe życie. Choć na zewnątrz próbował zachować spokój, wewnątrz wrzał.

– Iga, ty naprawdę nie rozumiesz, co robisz – mówił pewnego wieczoru. – Ten nowy trener nie zna cię jak ja. Popełniasz błąd.

– Tato, ja cię kocham i szanuję, ale muszę iść własną drogą – odpowiedziała spokojnie. – Mam 24 lata. To mój czas, żeby decydować o sobie.

– A więc odrzucasz wszystko, co dla ciebie zrobiłem? – zapytał lodowato. – Dobrze. Zobaczymy, jak daleko zajdziesz bez mnie.

To był moment, w którym między nimi powstała niewidzialna, ale wyraźna przepaść.

Media i presja

Jak to bywa w przypadku gwiazd światowego formatu, media szybko wychwyciły sygnały o konflikcie między Igą a jej ojcem. Plotkarskie portale rozpisywały się o rzekomych awanturach, kłótniach i zerwanych więziach. Sama Iga nie komentowała sytuacji. W wywiadach mówiła dyplomatycznie o „potrzebie niezależności” i „poszukiwaniu własnej ścieżki”.

Tomasz jednak nie potrafił milczeć. W jednym z wywiadów dla tygodnika sportowego powiedział:

– To już nie jest ta sama dziewczyna. Sława uderzyła jej do głowy. Kiedyś słuchała, dziś uważa, że wie wszystko lepiej. Szkoda.

Słowa te odbiły się szerokim echem. W Internecie rozgorzała dyskusja – jedni stawali po stronie Igi, inni bronili Tomasza. Ale najgorsze miało dopiero nadejść.

Finał w Rzymie

Podczas turnieju w Rzymie Iga zaskoczyła wszystkich swoim zachowaniem. Po przegranym meczu z niżej notowaną rywalką, nie pojawiła się na konferencji prasowej. Zamiast tego zamieściła emocjonalny wpis na Instagramie, w którym napisała:

“Potrzebuję przerwy. Potrzebuję odnaleźć siebie. Zbyt długo żyłam cudzymi oczekiwaniami. Czas zacząć żyć dla siebie.”

Post natychmiast wywołał burzę. Tomasz, który był w tym czasie w Warszawie, obejrzał go późnym wieczorem. Wściekłość mieszała się z rozczarowaniem. Nie mógł zrozumieć, jak jego własna córka może publicznie kwestionować to, co zbudowali razem przez lata.

Chwycił za telefon i wykręcił jej numer. Iga nie odebrała. Zadzwonił jeszcze raz. Nic. Wysłał wiadomość: „Dzwoń. Natychmiast.”

Odpowiedzi nie było.

Rozmowa, która wszystko zmieniła

Kilka dni później Iga wróciła do Polski. Spotkali się w ich wspólnym domu w Raszynie. Atmosfera była ciężka od pierwszej sekundy.

– Więc to tak teraz wygląda? – zaczął Tomasz. – Nie odbierasz telefonu. Piszesz w Internecie, że wszystko było złe. Że to moja wina?

– Tato, ja nie powiedziałam, że to twoja wina. Ale nie mogę dłużej żyć pod twoją presją – odpowiedziała cicho, ale stanowczo. – Nie pozwalasz mi być sobą. Ja już nie jestem dzieckiem.

Tomasz wstał z fotela. Jego twarz zrobiła się czerwona ze złości.

– Jesteś głupią i haniebną idiotką. Wyrzekam się ciebie – wypalił, patrząc jej prosto w oczy.

Iga zamarła. Nie spodziewała się tak brutalnych słów. Łzy napłynęły jej do oczu, ale nie pozwoliła im spłynąć.

– Skoro tak uważasz… To nie mam już ojca – powiedziała cicho i wyszła z domu, trzaskając drzwiami.

Cisza po burzy

Przez kolejne tygodnie Iga nie rozmawiała z ojcem. Skupiła się na treningach, wyjechała na zgrupowanie do Hiszpanii i unikała wszelkich tematów rodzinnych w mediach. Jej gra na korcie była inna – bardziej agresywna, czasem chaotyczna. Widać było, że coś ją gryzie. Fani zaczęli się martwić.

W jednym z wywiadów dziennikarz zapytał:

– Czy ma pani kontakt z ojcem?

Iga odpowiedziała krótko:

– Nie. I nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze będę miała.

Zmiana perspektywy

Tomasz z początku był dumny ze swojego stanowczego zachowania. Uważał, że córka musi ponieść konsekwencje swoich decyzji. Ale z czasem samotność zaczęła go przygniatać. Jego telefon milczał. Znajomi przestali dzwonić. Media wyciszyły temat, ale on nie potrafił przestać myśleć o tym, co powiedział.

Codziennie czytał wiadomości o córce. Śledził jej mecze. Gdy Iga odpadła z turnieju w Cincinnati w pierwszej rundzie, poczuł nie tyle satysfakcję, co głęboką tęsknotę. Zaczął rozumieć, że stracił coś znacznie ważniejszego niż kontrolę – stracił córkę.

List

Pewnego dnia usiadł przy biurku i napisał list. Krótki, ale szczery.

„Iga, nie powinienem był tak mówić. Przepraszam. Kochałem cię i nadal kocham. Zawsze będziesz moją córką, niezależnie od tego, co się stanie. Jeśli kiedyś będziesz gotowa, jestem tutaj. Twój tata.”

Nie wysłał go od razu. Trzymał go przez kilka dni w szufladzie. W końcu wysłał go pocztą, nie wiedząc, czy Iga w ogóle go przeczyta.

Pojednanie?

Minęły kolejne tygodnie. Iga wróciła na szczyt formy i wygrała wielki turniej w Tokio. Po meczu usiadła w szatni i przeglądając torbę, natrafiła na kopertę. Rozpoznała pismo ojca. Otworzyła. Przeczytała. I zapłakała.

Następnego dnia zadzwoniła.

– Tato… – powiedziała tylko.

Po drugiej stronie zapadła cisza. A potem: – Córciu…

Życie nie zawsze jest proste. Zwłaszcza wtedy, gdy miesza się miłość z ambicją, rodzina z karierą, serce z dumą. Iga i Tomasz Świątek zrozumieli, że choć dzieli ich wiele, łączy ich coś więcej niż tylko tenis – miłość, której nie da się wymazać ani najostrzejszymi słowami.

Ich relacja nigdy już nie była taka sama, ale zyskała coś nowego – wzajemny szacunek. I właśnie na tym – a nie na ambicji czy kontroli – można budować prawdziwą więź.

Wiadomość, która obiegła cały świat tenisa z prędkością światła, zaskoczyła nie tylko kibiców, ale również zawodników, komentatorów i ekspertów sportowych. Nikt nie spodziewał się, że Iga Świątek – liderka światowego rankingu, trzykrotna mistrzyni Rolanda Garrosa i jedna z najbardziej utytułowanych tenisistek młodego pokolenia – stanie się główną bohaterką skandalu, który może zagrozić całej jej karierze.

Wim Fissette, belgijski trener Świątek, podczas specjalnie zwołanej konferencji prasowej w Warszawie, wyznał ze smutkiem, że Sąd Tenisowy wydał oficjalne postanowienie o zawieszeniu jego podopiecznej. Choć szczegóły decyzji nie zostały jeszcze w pełni ujawnione, jej skutki będą dalekosiężne.

Zaskakujący komunikat

Konferencja prasowa odbyła się w jednym z warszawskich hoteli i zgromadziła dziesiątki dziennikarzy z Polski i ze świata. Fissette wszedł na salę wyraźnie poruszony, z poważnym wyrazem twarzy. Po chwili milczenia, podczas której patrzył w kamerę, powiedział:

– Drodzy państwo, z ogromnym żalem informuję, że Sąd Tenisowy podjął decyzję o oficjalnym zawieszeniu Igi Świątek. Decyzja ta jest dla nas szokiem, jednak została już przekazana do naszej wiadomości i obowiązuje ze skutkiem natychmiastowym.

Tym krótkim oświadczeniem rozpoczął się chaos informacyjny, który potrwał wiele godzin. Media natychmiast zaczęły spekulować, co mogło być przyczyną tak dramatycznej decyzji. Czy chodziło o naruszenie przepisów antydopingowych? Nieetyczne zachowanie na korcie? A może sprawy prywatne, które wyszły na światło dzienne?

Co wiemy o decyzji Sądu Tenisowego?

Sąd Tenisowy, organ powołany do rozpatrywania spraw związanych z naruszeniami regulaminu ATP i WTA, wydał komunikat, w którym poinformowano, że decyzja została podjęta „po szczegółowym rozpatrzeniu sprawy oraz analizie zgromadzonych dowodów”. Nie podano jednak, czego konkretnie dotyczy sprawa Igi Świątek.

Z przecieków medialnych wynika jednak, że może chodzić o incydent, który miał miejsce podczas jednego z turniejów w Stanach Zjednoczonych. Rzekomo Świątek miała naruszyć zasady zachowania wobec sędziów i przedstawicieli organizacji tenisowych. Inni twierdzą, że sprawa ma zupełnie inny charakter – osobisty i delikatny – i właśnie dlatego szczegóły są utrzymywane w tajemnicy.

Reakcje świata sportu

Nie trzeba było długo czekać na reakcje innych zawodniczek i zawodników. Aryna Sabalenka, jedna z głównych rywalek Świątek na światowych kortach, napisała na Twitterze:

„Jestem zszokowana tym, co usłyszałam. Iga to jedna z najbardziej profesjonalnych zawodniczek, jakie znam. Nie mogę uwierzyć w to zawieszenie.”

Z kolei Rafael Nadal, który od lat wspiera młodych sportowców, skomentował:

„Tenis to sport pełen emocji, ale także odpowiedzialności. Jeśli Iga popełniła błąd, wierzę, że wyciągnie z tego wnioski. Trzymam za nią kciuki.”

Również Roger Federer, choć już na sportowej emeryturze, odniósł się do sytuacji:

„Zawsze podziwiałem Igę za jej spokój i opanowanie. Mam nadzieję, że poznamy pełną prawdę.”

Reakcja samej Świątek

Do momentu konferencji Iga Świątek nie zabierała głosu w tej sprawie. Jednak kilka godzin po wystąpieniu trenera, na jej oficjalnym profilu na Instagramie pojawiło się oświadczenie, które błyskawicznie rozeszło się po sieci:

„To jeden z najtrudniejszych dni w moim życiu. Dowiedziałam się o decyzji Sądu Tenisowego i choć nie zgadzam się z nią, muszę ją zaakceptować. Nie popełniłam niczego, co mogłoby zasługiwać na taką karę, ale wiem, że w tej chwili nie mogę niczego zmienić. Dziękuję wszystkim fanom za wsparcie – wrócę silniejsza.”

Słowa Igi były pełne emocji, a w komentarzach posypały się słowa wsparcia od tysięcy fanów z całego świata.

Co dalej z karierą Igi Świątek?

Zawieszenie oznacza, że Iga nie będzie mogła brać udziału w oficjalnych turniejach WTA ani reprezentować Polski w rozgrywkach międzynarodowych. Oznacza to utratę punktów rankingowych, spadek w klasyfikacji oraz poważne konsekwencje finansowe – od utraty sponsorów po przepadek nagród pieniężnych.

Eksperci nie mają wątpliwości, że dla tenisistki w szczycie formy i kariery taka decyzja jest ogromnym ciosem.

Marek Kowalczyk, komentator sportowy i analityk, powiedział:

– Nawet jeśli zawieszenie potrwa tylko kilka miesięcy, to może zostawić trwały ślad na jej psychice. Ale znając Igę, wiem, że nie podda się tak łatwo.

Czy istnieje szansa na odwołanie?

Wim Fissette podczas konferencji zapewnił, że zespół prawników pracuje nad przygotowaniem apelacji:

– Jesteśmy przekonani, że ta decyzja jest nieuzasadniona. Mamy dowody na to, że Iga nie złamała żadnych przepisów, które uzasadniałyby zawieszenie. Będziemy walczyć do końca.

Proces apelacyjny może potrwać kilka tygodni, a nawet miesięcy. W tym czasie Świątek będzie musiała zrezygnować z występów, co tylko pogłębi jej stratę w rankingu i osłabi morale.

Wsparcie z Polski

Polska zareagowała na sytuację z ogromnym poruszeniem. Premier RP zabrał głos w Sejmie, mówiąc:

– Iga Świątek to nasza narodowa duma. Niezależnie od decyzji międzynarodowych organów, dla nas zawsze będzie wzorem sportowca. Polska stoi za Tobą, Igo.

Również prezes Polskiego Związku Tenisowego, Janusz Malinowski, wydał specjalne oświadczenie:

– Nie zostawimy Igi samej. Będziemy wspierać ją wszelkimi możliwymi środkami prawnymi, sportowymi i ludzkimi. To nie tylko zawodniczka – to ambasadorka polskiego sportu.

Sponsorzy na rozdrożu

Jednym z największych znaków zapytania są teraz umowy sponsorskie Świątek. Adidas, Rolex, Red Bull – to tylko niektóre marki, z którymi współpracowała.

Rzecznik jednej z firm wydał krótkie oświadczenie:

– Obserwujemy sytuację. Na razie nie planujemy żadnych kroków wobec naszej ambasadorki, ale czekamy na ostateczne rozstrzygnięcie sprawy.

Jak pokazuje historia, wielu sportowców traciło umowy sponsorskie już na etapie podejrzeń. W przypadku Igi, jej reputacja jako zawodniczki i osoby może jednak ochronić ją przed przedwczesnym wyrokiem ze strony biznesu.

Perspektywy powrotu

Czy Iga Świątek wróci na kort silniejsza? Wielu wierzy, że tak. Przykłady Sereny Williams, Marii Szarapowej czy nawet Novaka Djokovicia pokazują, że nawet najgłębszy kryzys można przezwyciężyć.

Jak powiedział były mistrz tenisa, Mats Wilander:

– Jeśli ktoś ma mentalność mistrza, to Iga Świątek. Ten epizod może ją tylko wzmocnić.

Świat sportu zna wiele dramatów, ale ten wydaje się wyjątkowy. Zawieszenie Igi Świątek, potwierdzone oficjalnie przez jej trenera, rzuciło cień na jedną z najjaśniejszych gwiazd kobiecego tenisa. Dziś kibice nie pytają, „czy” Iga wróci – lecz „kiedy” i „jak bardzo będzie zmieniona”. Jedno jest pewne – niezależnie od wszystkiego, jej historia jeszcze się