Warszawa, początek września. Wysokie gmachy sądów lśniły w jesiennym słońcu, a na schodach przed wejściem tłoczyły się kamery, mikrofony i dziennikarze. Atmosfera przypominała raczej premierę kinowego hitu niż rozprawę sądową. Jednak to nie była zwykła sprawa — to była sprawa Igi Świątek, numer jeden światowego tenisa, dumy narodowej Polski, której życie prywatne miało właśnie zostać rozebrane na czynniki pierwsze na oczach całego kraju.
Plotki krążyły od miesięcy. Szeptano o tajemnicy ukrywanej od lat, o pytaniach, które nigdy wcześniej nie odważyły się przebić do opinii publicznej. Teraz, nagle i nieoczekiwanie, sprawa trafiła na salę sądową: test DNA między Igą Świątek a jej ojcem, Tomaszem Świątkiem.
Nikt nie wiedział, jak dokładnie do tego doszło. Niektórzy sugerowali, że konflikt rodzinny wymknął się spod kontroli, inni twierdzili, że stały za tym pieniądze i spadki, a jeszcze inni — że sama Iga zapragnęła poznać prawdę, której bała się przez całe życie. Faktem było jedno: sąd właśnie przyjął sprawę i dał jej zielone światło.
Tłum przed sądem
Przed wejściem widać było transparenty fanów. Jedni trzymali napisy: „Iga, jesteśmy z Tobą”, inni z kolei wyrażali współczucie dla ojca, który od lat towarzyszył jej w karierze. Reporterzy ścigali się o każdy kadr — twarze znużone oczekiwaniem, ale oczy roziskrzone obietnicą sensacji.
Kiedy czarna limuzyna zatrzymała się przed schodami, kamery natychmiast wystrzeliły fleszami. Iga wysiadła w ciemnym garniturze, prostym, ale eleganckim. Jej twarz była napięta, lecz spokojna. Przy niej szła prawniczka, znana ze spraw o wysokim profilu, kobieta o zimnym spojrzeniu i nienagannej reputacji.
Kilka minut później pojawił się Tomasz Świątek. Wyglądał na zmęczonego, przygarbionego, jakby niósł na barkach ciężar nie do udźwignięcia. Jego obrońca, mężczyzna w średnim wieku, trzymał teczkę tak mocno, że białe kostki dłoni kontrastowały z ciemnym materiałem.
Sala rozpraw
Wewnątrz panowała cisza podszyta napięciem. Drewniane ławy pełne były dziennikarzy, a miejsca dla publiczności zapełnili ciekawscy i osoby z branży sportowej. Atmosfera była gęsta jak przed finałem Wielkiego Szlema.
Sędzia, kobieta o ostrych rysach twarzy i spokojnym głosie, weszła na salę punktualnie. Jej obecność sprawiła, że szmer natychmiast ucichł.
– Otwieram rozprawę w sprawie Świątek kontra Świątek – oznajmiła, stukając młotkiem. – Dotyczy ona wniosku o przeprowadzenie i zatwierdzenie testu DNA, mającego potwierdzić lub zaprzeczyć więzi biologicznej między powódką Igą Świątek a pozwanym Tomaszem Świątkiem.
Te słowa przeszły przez salę niczym zimny powiew. Nikt nie miał już wątpliwości, że oto rozpoczyna się dramat rodzinny, który wstrząśnie nie tylko sportem, ale całym krajem.
Pierwsze argumenty
Prawniczka Igi wstała jako pierwsza.
– Wysoki sądzie, moja klientka pragnie jedynie poznać prawdę. Nie chodzi tu o kwestie finansowe, ani medialne. To sprawa głęboko osobista, a jedynym narzędziem, które może rozwiać wszelkie wątpliwości, jest test DNA.
Obrońca Tomasza odpowiedział chłodnym tonem:
– Wysoki sądzie, mój klient odrzuca insynuacje, jakoby więź między nim a córką była kwestionowana. Przez całe życie opiekował się Igą, wspierał ją w karierze, poświęcał własne marzenia dla niej. Twierdzenie, że potrzebny jest test DNA, jest ciosem w jego dobre imię.
Sędzia skinęła głową, notując coś w aktach.
– Rozumiem. Sąd wysłucha obu stron, oceni dowody i zdecyduje, czy badanie zostanie przeprowadzone i czy jego wynik będzie miał moc prawną.
Sala sądowa wypełniła się ciszą, gdy sędzia skinęła głową, dając znak pierwszemu świadkowi. Do ławy podszedł lekarz genetyk, siwowłosy mężczyzna w okularach, trzymający w rękach teczkę pełną dokumentów.
– Proszę podać imię i nazwisko – powiedziała sędzia.
– Doktor Andrzej Kwiatkowski, specjalista genetyki sądowej – odparł spokojnie.
Zaczął tłumaczyć, jak wygląda procedura badań DNA: pobranie próbek, analiza markerów genetycznych, porównanie wyników. Mówił rzeczowo, ale jego głos niósł się po sali jak echo, a każde słowo brzmiało jak zapowiedź nadchodzącego wyroku.
Spojrzenia pełne napięcia
Iga siedziała nieruchomo, dłonie splecione na kolanach. W jej oczach czaiła się mieszanina odwagi i lęku. Czuła, że oto staje przed największym meczem swojego życia, meczem, którego wynik nie zależał od jej serwisu, returnu czy forehandu, lecz od zimnych faktów zapisanych w DNA.
Ojciec patrzył na nią z drugiej strony sali. W jego spojrzeniu było coś więcej niż gniew — był ból, którego nie potrafił ukryć. Przez chwilę ich oczy się spotkały, a wtedy czas jakby się zatrzymał. Wspomnienia z przeszłości napłynęły w głowę Igi jak fale przypływu.
Flashback: Dzieciństwo
Miała może dziewięć lat, gdy ojciec po raz pierwszy zabrał ją na kort. Wiał wiatr, piłki uciekały w każdą stronę, a ona śmiała się głośno, gdy nie mogła ich dogonić. Ojciec nie krzyczał — wtedy jeszcze nie. Pokazywał, tłumaczył, poprawiał uchwyt rakiety. „Dasz radę, córeczko” — mówił z uśmiechem.
Z czasem jednak śmiech ustąpił miejsca łzom. Treningi stawały się coraz cięższe, wymagania rosły, a każde potknięcie kończyło się ostrymi słowami. „Musisz być najlepsza. Nie ma miejsca na słabość” — to zdanie słyszała częściej niż „kocham cię”.
Powrót do sądu
– Pani Igo – odezwała się sędzia – czy chce pani złożyć własne zeznania?
Iga wstała, a sala zamarła.
– Tak, wysoki sądzie.
Jej głos był spokojny, ale drżał w środku.
– Od dziecka żyłam w cieniu pytań, na które nikt nie chciał odpowiedzieć. Zawsze czułam, że coś jest nie tak. Plotki, spojrzenia, półsłówka… Nigdy nie pytałam wprost, bo bałam się prawdy. Ale teraz muszę ją poznać. Nieważne, jak bolesna by była.
Jej prawniczka skinęła głową, jakby te słowa były zaplanowane, a jednak w oczach Igi błyszczały łzy szczerości.
Ojciec gwałtownie wstał.
– To kłamstwo! – krzyknął, ignorując ostrzeżenie sędziego. – Zawsze byłaś moją córką, Iga. Wszystko, co robiłem, robiłem dla ciebie!
Na sali rozległ się szmer, dziennikarze zapisywali każde słowo jak wyrocznię.
Zeznania ojca
– Proszę, panie Tomaszu, może pan mówić – odezwała się sędzia, starając się przywrócić porządek.
Ojciec zaczął:
– Od chwili, gdy przyszła na świat, wiedziałem, że jej życie będzie wyjątkowe. Poświęciłem swoje marzenia, by ona mogła spełniać swoje. Tak, byłem wymagający, czasem surowy, ale to z miłości. Nigdy, przenigdy nie pomyślałem, że ktoś mógłby podważyć, że jest moim dzieckiem.
Jego głos załamał się przy ostatnich słowach. Kilka osób na widowni ocierało oczy. Ale w obliczu prawa nie liczyły się łzy ani wspomnienia — liczyły się fakty.
Przerwa w rozprawie
Sędzia zarządziła trzydziestominutową przerwę. Sala opustoszała częściowo, ale na korytarzu wciąż kłębił się tłum reporterów.
– Iga, czy to prawda, że znałaś wyniki wcześniej? – krzyczał ktoś z kamerą.
– Czy to zemsta na ojcu za dzieciństwo? – pytał inny dziennikarz.
Iga nie odpowiedziała. Przeszła korytarzem, otoczona ochroniarzami i swoją prawniczką. W jej głowie kotłowały się myśli. Czy naprawdę chciała tego procesu? Czy prawda była warta zniszczenia ojca?
Leave a Reply