Światła stadionu powoli gasły, a gwar publiczności zamieniał się w echo, które bolało bardziej niż jakiekolwiek pytanie ze strony mediów. Iga siedziała w szatni, z ręcznikiem na ramionach, a serce biło jej niespokojnie. Przegrała – to było widać w wyniku, w oczach kibiców, w nagłówkach, które już rozchodziły się po internecie. Ale nikt nie wiedział, że porażka tego dnia miała inne korzenie niż tylko słabszy backhand, czy zbyt wolne reakcje przy siatce.
Ona sama czuła, że gdyby mogła, oddałaby wszystko, żeby wrócić o kilka tygodni wcześniej – do dnia, w którym telefon zadzwonił, a głos po drugiej stronie złamał jej świat na pół. Strata była tak świeża, tak bolesna, że kort nagle przestał być miejscem bezpieczeństwa. Stał się sceną, na której próbowała grać, kiedy jej dusza krwawiła.
W szatni nikt się nie odzywał. Trener wyszedł pierwszy, rozumiejąc, że dziś żadne słowa nie będą odpowiednie. Fizjoterapeuta zostawił butelkę wody i ręcznik, ale też szybko zniknął. Została sama. I właśnie w tej samotności Iga poczuła, że musi w końcu przestać udawać.
Konferencja prasowa
Kilka godzin później siedziała już przy stole konferencyjnym, przed rzędem kamer i mikrofonów. Blask fleszy uderzył ją mocniej niż zwykle. Zwykle odpowiadała rzeczowo: „to był trudny mecz, muszę poprawić serwis, przeciwniczka grała świetnie”. Tym razem jednak słowa więzły jej w gardle.
– Iga, co się stało? – padło pierwsze pytanie od dziennikarza z francuskiej gazety. – Wyglądałaś dziś na zupełnie inną osobę na korcie. To był tylko gorszy dzień?
Iga spojrzała w dół. Przez kilka sekund słychać było tylko brzęczenie aparatów. A potem, niespodziewanie nawet dla siebie, powiedziała:
– To nie był tylko gorszy dzień. Straciłam kogoś bliskiego…
Sala zamilkła.
– Ten turniej był dla mnie próbą udowodnienia, że dam radę, że mogę grać mimo bólu. Ale prawda jest taka, że każdy punkt, każdy gem przypominał mi, że ta osoba już nie siedzi na trybunach, już nie napisze do mnie po meczu. I nie potrafiłam tego udźwignąć.
Głos się jej załamał. Nie chciała płakać publicznie, a jednak łzy napłynęły do oczu. W jednej chwili nagłówki już powstawały: „Świątek w żałobie”, „Tajemnica porażki wyjaśniona”.
Pamiętnik, którego nikt nie widział
Tego wieczoru, w hotelowym pokoju, otworzyła notes, w którym od miesięcy pisała do siebie – krótkie zdania, refleksje, czasem tylko pojedyncze słowa. Tego dnia długopis drżał w jej dłoni.
“Nie przegrałam tylko meczu. Przegrałam walkę z samą sobą. Wyszłam na kort z sercem rozdartym na kawałki. Publiczność widziała zawodniczkę, ale wewnątrz siedziała dziewczyna, która właśnie straciła część swojego świata. Może tenis powinien być ucieczką, ale tym razem był lustrem – odbijał każdą łzę, każdą myśl o Nim.”
Słowo „Nim” napisała wielką literą, jakby chciała zachować w tajemnicy przed światem, kim był ten ktoś. Ale w jej sercu nie było tajemnic. Wiedziała dokładnie, kogo straciła.
Rozmowa z przyjaciółką
Następnego dnia zadzwoniła do swojej przyjaciółki, Kasi. Nie chciała rozmawiać z mediami, nie chciała odpowiadać na kolejne pytania. Potrzebowała głosu, który znał ją od lat, nie tylko jako mistrzynię, ale jako dziewczynę z Raszyna, która kiedyś marzyła, żeby po prostu wejść na kort centralny.
– Iga, widziałam konferencję – zaczęła Kasia cicho. – To musiało być strasznie trudne.
– Bałam się – przyznała Iga. – Bałam się, że jeśli powiem prawdę, wszyscy zobaczą mnie jako słabą. A ja już i tak czuję się słaba.
– Słabość to też część siły – odpowiedziała Kasia. – Może właśnie teraz ludzie zobaczą, że jesteś człowiekiem, a nie tylko maszyną do wygrywania.
Iga długo milczała. Potem wyszeptała:
– Ale ja nie wiem, czy chcę, żeby widzieli mnie w ten sposób.
Tłumione wspomnienia
Każdy korytarz hotelu przypominał jej wspólne chwile. Każdy sms, który kiedyś dostawała przed meczami – krótkie, pełne prostoty: „Dasz radę. Jestem z Tobą”. Teraz telefon był cichy. A cisza bolała bardziej niż najgorsza krytyka.
Wieczorem znów usiadła przy oknie. Patrzyła na nocne miasto, które nie przejmowało się jej stratą. Życie toczyło się dalej, samochody jeździły, ludzie śmiali się w barach. Tylko ona miała wrażenie, że świat się zatrzymał.
“Może powinnam była wycofać się z turnieju. Może nie powinnam była w ogóle wychodzić na kort. Ale coś we mnie krzyczało: graj. Udowodnij, że potrafisz. Tylko komu chciałam to udowodnić? Sobie? Światu? A może Jemu?”
Leave a Reply