Warszawa, jesienny poranek. Wiatr targał kolorowe liście, a miasto zdawało się żyć swoim zwykłym rytmem. Ale w świecie sportu, zwłaszcza w Polsce, coś wisiało w powietrzu – coś, co miało wstrząsnąć opinią publiczną bardziej niż jakakolwiek porażka czy zwycięstwo na korcie.
Wszystko zaczęło się od plotki. Jeden z tabloidów opublikował krótki, pozornie niewinny artykuł, w którym sugerowano, że istnieją wątpliwości co do ojcostwa Tomasza Świątka, byłego wioślarza i ojca Igi Świątek. Artykuł mógłby przejść bez większego echa, gdyby nie to, że temat podchwyciły media społecznościowe. W ciągu kilku godzin Twitter, Facebook i Instagram eksplodowały od komentarzy.
– „Niemożliwe, przecież Tomasz zawsze był przy Idze!” – pisała jedna z fanek.
– „A może to tylko gra mediów, żeby przyciągnąć uwagę?” – spekulował inny użytkownik.
Ale sprawa szybko nabrała powagi, kiedy oficjalnie poinformowano, że zlecono testy DNA.
Iga siedziała w swoim warszawskim mieszkaniu, otoczona ciszą. Na stole leżał jej telefon, wciąż wibrujący od nowych powiadomień. Przez całe życie była przyzwyczajona do presji – finały wielkoszlemowe, krytyka ekspertów, oczekiwania kibiców. Ale to… to było coś innego.
– „Dlaczego teraz?” – zapytała półgłosem, bardziej do siebie niż do kogokolwiek.
Tomasz, jej ojciec, stał przy oknie. Wysoki, nadal w dobrej formie jak na swoje lata, z ramionami pamiętającymi ciężar wioseł. Milczał dłuższą chwilę, zanim odpowiedział.
– „Córciu, wiem, że to trudne. Ale prawda nie boi się testów. Prawda zawsze wychodzi na jaw.”
Iga skinęła głową, choć jej serce biło szybciej niż w trakcie tie-breaka.
Reakcja opinii publicznej
Polska opinia publiczna była rozdarta. Jedni bronili Tomasza Świątka, przypominając, jak od najmłodszych lat wspierał córkę w drodze na szczyt. Inni powtarzali plotki, że matka Igi mogła skrywać sekrety sprzed lat.
Telewizje informacyjne poświęcały temu całe segmenty programów:
– „Czy to możliwe, że przez tyle lat żyliśmy w błędzie?” – pytał prowadzący jeden z wieczornych serwisów.
– „A może to tylko sensacja, która szybko zgaśnie?” – odpowiadał zaproszony ekspert od prawa rodzinnego.
Gazety sportowe były ostrożniejsze. „Przegląd Sportowy” pisał: „Bez względu na wyniki testów, Iga pozostaje największą dumą polskiego sportu.”
Procedura testu
Do kliniki w Warszawie przybyli w ciszy. Atmosfera była niemal ceremonialna – jakby wchodzili do świątyni. Personel zachowywał profesjonalizm, ale widać było, że każdy z nich zdawał sobie sprawę, kogo właśnie obsługuje.
Pielęgniarka podała im formularze do podpisania, potem pobrano próbki – prosty wymaz z policzka. Całość trwała kilkanaście minut, ale dla Igi wydawała się wiecznością.
– „To tylko formalność” – próbował żartować Tomasz. – „Wkrótce będziemy się z tego śmiać.”
Ale w oczach miał cień niepokoju.
Media na tropie
W międzyczasie reporterzy oblegali okolice kliniki. Kamery, mikrofony, flesze.
– „Iga! Czy boi się pani wyniku?” – krzyczał ktoś zza barierek.
– „Panie Tomaszu, czy ma pan wątpliwości?” – dopytywał inny.
Żadne z nich nie odpowiedziało. Ochrona szybko odprowadziła ich do samochodu, ale obraz zdążył obiec całą Polskę.
Wieczorne wiadomości otwierano jednym nagłówkiem: „Świątekowie poddali się testom DNA. Wynik poznamy wkrótce.”
Wewnętrzne rozterki
Tego wieczoru Iga usiadła w swoim pokoju z rakietą tenisową na kolanach. To był jej talizman – coś, co od dziecka dawało jej poczucie kontroli.
Wspominała wszystkie chwile z ojcem: pierwsze treningi, wspólne podróże, rozmowy w samochodzie w drodze na turnieje. W jej oczach Tomasz był zawsze niezłomnym przewodnikiem, człowiekiem, który nigdy się nie poddawał.
Ale teraz, gdy pojawiły się wątpliwości, w jej sercu rodziło się pytanie: „Kim naprawdę jestem?”
Leave a Reply