Był wtorkowy poranek, 15 kwietnia 2025 roku. Iga Świątek, najlepsza polska tenisistka i jedna z najjaśniejszych gwiazd światowego tenisa, przygotowywała się do swojego ćwierćfinałowego meczu podczas prestiżowego turnieju w Stuttgarcie. Jej koncentracja była stuprocentowa, jak zawsze. Od wczesnego ranka trenowała na korcie, dopracowując każdy ruch, każde uderzenie, każdy element swojej gry.
Nie miała pojęcia, że za kilka godzin jej życie wywróci się do góry nogami.
O godzinie 10:42 niemieckiego czasu, mały samolot prywatny typu Cessna 560XL, na pokładzie którego znajdował się Tomasz Świątek — ojciec i wieloletni mentor Igi — rozbił się niedaleko granicy francusko-niemieckiej. Samolot leciał z Warszawy do Stuttgartu, gdzie Tomasz miał dołączyć do córki przed jej jutrzejszym meczem. Chciał ją zaskoczyć, nie informując wcześniej o swoim przylocie. Był to gest miłości i wsparcia, który niestety przerodził się w tragedię.
Według wstępnych ustaleń niemieckiej służby lotniczej, samolot napotkał niespodziewane turbulencje połączone z usterką techniczną w systemie nawigacyjnym. Pilot próbował awaryjnie lądować na małym lotnisku w okolicach Saarbrücken, lecz maszyna uderzyła w zbocze góry. Na pokładzie znajdowało się pięć osób — nikt nie przeżył.
Wieść o katastrofie dotarła do organizatorów turnieju około godziny 13:30. Zgodnie z procedurą, najpierw skontaktowano się z polskimi służbami dyplomatycznymi, a następnie z teamem Igi. Sama tenisistka została poinformowana o tragedii w zaciszu swojej prywatnej szatni. Towarzyszyli jej trener Tomasz Wiktorowski oraz psycholog sportowy, z którym współpracowała od kilku lat.
Gdy usłyszała wiadomość, nie wypowiedziała ani słowa. Jej twarz stężała, ręce zaczęły drżeć, a potem upadła na kolana i zakryła twarz dłońmi. Płacz, który się z niej wydobył, był pełen bólu, którego nie sposób opisać.
– To niemożliwe – powtarzała przez łzy. – Nie może być…
Dla Igi Tomasz nie był tylko ojcem. Był jej najwierniejszym kibicem, mentorem, byłym sportowcem, który od najmłodszych lat wspierał jej pasję do tenisa. To on jeździł z nią na pierwsze turnieje. To on dopingował ją, nawet gdy nikt inny jeszcze w nią nie wierzył.
Kilka godzin później oficjalny komunikat pojawił się na stronie turnieju w Stuttgarcie:
“Z powodu tragicznej śmierci ojca, Iga Świątek wycofuje się z jutrzejszego meczu ćwierćfinałowego. Cała społeczność tenisowa składa jej najszczersze kondolencje.”
Wiadomość natychmiast obiegła świat. Twitter, Instagram, Facebook – wszystkie platformy zalała fala wsparcia, modlitw i słów otuchy. Fani z całego świata pisali:
– Trzymaj się, Iga. Twój tata był z Ciebie dumny.
– Nie jesteś sama. Cały świat tenisa jest z Tobą.
– W takich chwilach sport schodzi na drugi plan. Miłość i rodzina są najważniejsze.
Wielkie gwiazdy, takie jak Rafael Nadal, Novak Djoković, Coco Gauff czy Aryna Sabalenka, również wyrazili swoje współczucie. Djoković napisał: „W takich chwilach nie ma rywalizacji. Jesteśmy jedną wielką rodziną. Igo, jesteśmy z Tobą.”
Dla Igi te słowa były pocieszeniem, ale żaden wpis nie był w stanie ukoić bólu po stracie ukochanej osoby. W nocy, w hotelowym pokoju, samotna, przeglądała stare zdjęcia na telefonie. Tomasz na kortach, Tomasz w kuchni, Tomasz na trybunach z polską flagą… Każde zdjęcie wywoływało nową falę łez.
– Miałeś być tu jutro – wyszeptała. – Miałeś siedzieć na trybunach jak zawsze…
Zasnęła dopiero nad ranem, wyczerpana emocjonalnie, tuląc do siebie jego koszulkę, którą nosił podczas finału Roland Garros w 2020 roku, kiedy to po raz pierwszy sięgnęła po wielkoszlemowy tytuł.
Następnego dnia turniej rozpoczął się minutą ciszy ku czci Tomasza Świątka. Na telebimie pojawiło się jego zdjęcie z dopiskiem: “Pamięci Tomasza Świątka – ojca, sportowca, mentora.” Kibice wstali ze swoich miejsc, wielu z nich miało łzy w oczach.
Choć Iga nie była obecna, jej duch był wyczuwalny. Na jej pustym krześle przy korcie umieszczono biało-czerwoną flagę z napisem: “Iga, jesteśmy z Tobą.”
Po powrocie do Polski Świątek postanowiła całkowicie wycofać się z życia publicznego. Nie dawała wywiadów, nie pokazywała się publicznie, nie pojawiała się na mediach społecznościowych. Zniknęła.
Wszystkie zaplanowane turnieje na najbliższe tygodnie zostały przez nią odwołane. Jej sztab w lakonicznych komunikatach informował jedynie: “Iga potrzebuje czasu na żałobę. Prosimy o uszanowanie jej prywatności.”
Tymczasem media rozpisywały się o historii Tomasza – jego młodości jako wioślarza, olimpijskich sukcesach, poświęceniu dla córki. Pokazywano archiwalne nagrania z jego wypowiedziami, w których opowiadał o trudach wychowania mistrzyni i o dumie, jaką czuł za każdym razem, gdy Iga wchodziła na kort.
Jedno z nagrań szczególnie poruszyło widzów. Tomasz mówił:
– Dla mnie najważniejsze jest, żeby Iga była szczęśliwa. Nie obchodzi mnie, ile wygra turniejów. Chcę tylko, żeby wiedziała, że jestem z niej dumny. Zawsze.
Trzy tygodnie po tragedii, Iga pojawiła się publicznie po raz pierwszy – na pogrzebie ojca, który odbył się na warszawskich Powązkach. W czarnej sukni, z zasłoniętą twarzą, wspierana przez siostrę Agatę i matkę Dorotę, kroczyła powoli w kondukcie żałobnym.
Tłumy fanów zebrały się przed cmentarzem. W ciszy i ze ściśniętym sercem obserwowali ceremonię, nie próbując nawet robić zdjęć. Wszyscy wiedzieli, że to nie czas na sensację – to czas żalu.
Podczas przemówienia przy grobie, Iga po raz pierwszy od wypadku zabrała głos publicznie.
– Mój tata był moim pierwszym trenerem. Moją pierwszą motywacją. Moją największą miłością. To dzięki niemu jestem tu, gdzie jestem. Ale dzisiaj nie jestem Iga – tenisistka. Dzisiaj jestem tylko córką, która straciła ojca. I nigdy go nie zapomnę.
Po pogrzebie Iga znów zniknęła na kilka tygodni. Dopiero na początku czerwca 2025 roku opublikowała poruszający wpis na Instagramie, który zebrał miliony reakcji:
“Tato, wiem, że patrzysz na mnie z góry. Wiem, że byłbyś ze mnie dumny, niezależnie od tego, czy wygram, czy przegram. Dziękuję Ci za wszystko. Wracam na kort – dla Ciebie.”
Powrót Igi na turniej w Rzymie był emocjonującym wydarzeniem. Choć przegrała w trzeciej rundzie, cała publiczność wstała i zgotowała jej owację. Nie chodziło już o zwycięstwo – chodziło o siłę, o powrót, o człowieczeństwo.
Tenisistka powoli odbudowywała się mentalnie. Jej gra była bardziej dojrzała, bardziej refleksyjna. W każdym meczu widać było, że gra nie tylko dla siebie – gra z pamięcią ojca w sercu.
W listopadzie 2025 roku, na gali ITF w Monte Carlo, Iga otrzymała specjalną nagrodę im. Stefanie Graf za wytrwałość i odwagę. Odbierając statuetkę, powiedziała:
– Chciałam się poddać. Naprawdę. Ale potem przypomniałam sobie słowa taty: „Nigdy nie przestawaj walczyć, nawet jeśli cały świat mówi Ci, że nie dasz rady.” Tato, ta nagroda jest Twoja.
I tak Iga Świątek, mimo niewyobrażalnej tragedii, udowodniła, że prawdziwa siła człowieka mierzy się nie w liczbie trofeów, ale w tym, jak potrafi powstać po upadku.
A na jej nadgarstku, pod opaską, od tamtej pory widnieje mały tatuaż:
T.Ś. – na zawsze w
Leave a Reply