Tomasz Świątek siedział w swoim gabinecie, wpatrując się w ekran komputera. Przeglądał raporty z pracy, starając się skupić, lecz nie mógł pozbyć się dziwnego niepokoju. Był to ten rodzaj uczucia, które pojawia się bez wyraźnego powodu – jakby podświadomość wiedziała coś, czego rozum jeszcze nie zarejestrował.
Nagle zadzwonił telefon.
– Halo? – odpowiedział, odbierając połączenie od nieznanego numeru.
Po drugiej stronie panowała cisza. Potem usłyszał czyjś oddech.
– Tomasz… – głos był zduszony, niemal nierozpoznawalny.
Serce mu przyspieszyło.
– Dorota?
– Samolot… – przerwała. – Samolot spadł…
Tomasz wstał gwałtownie z krzesła.
– Co się stało? Gdzie jesteś?
– Lot… 172… Mieli lądować… – mówiła chaotycznie, z trudem składając zdania. – Tam była Ania…
W tym momencie świat Tomasza się zatrzymał.
Rozdział 2 – Ziemia osuwa się spod nóg
Tomasz znalazł Dorotę w jej domu. Drzwi były otwarte, a w środku panował półmrok.
Siedziała na kanapie, skulona, z telefonem w ręce. Jej oczy były czerwone od płaczu, a wargi drżały, jakby wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się stało.
– Dorota… – powiedział cicho, podchodząc do niej.
Nie odpowiedziała. Wpatrywała się w pustkę.
Usiadł obok niej, nie wiedząc, co powiedzieć. Słowa wydawały się bez znaczenia wobec ogromu tragedii.
Po chwili odwróciła się w jego stronę.
– Dlaczego? – zapytała szeptem. – Dlaczego właśnie ona?
Tomasz nie miał odpowiedzi.
– Ania… – głos jej się załamał. – Mówiła, że się boi latać. Ale poleciała… bo obiecałam jej, że będzie dobrze.
Przytulił ją mocno, a ona w końcu pozwoliła sobie na łzy.
Rozdział 3 – Czarne skrzynki przeszłości
Przez kolejne dni Dorota przechodziła przez fazy zaprzeczenia, gniewu i rozpaczy. Tomasz nie opuszczał jej na krok. Zajmował się wszystkim – odbierał telefony od krewnych, rozmawiał z urzędnikami, śledził doniesienia medialne.
Ale najgorsze były noce.
Dorota budziła się z krzykiem. Koszmary nie dawały jej spokoju.
– Widziałam ją – mówiła któregoś razu. – W samolocie… Patrzyła na mnie.
Tomasz nie wiedział, co robić. Czuł się bezsilny wobec jej bólu.
Ale wiedział jedno – nie zostawi jej samej.
Rozdział 4 – Światełko w tunelu
Dni zamieniały się w tygodnie. Żałoba nie odpuszczała, ale zaczynała się zmieniać.
Dorota powoli uczyła się żyć z bólem. Tomasz był przy niej, kiedy tego potrzebowała, i dawał jej przestrzeń, gdy chciała być sama.
Pewnego dnia znaleźli stare zdjęcie Ani.
– Uśmiecha się… – powiedziała cicho Dorota.
– Chciałaby, żebyś pamiętała ją właśnie taką – odparł Tomasz.
Dorota spojrzała na niego.
– Dziękuję… – wyszeptała.
A potem, po raz pierwszy od katastrofy, uśmiechnęła się przez łzy.
Epilog
Katastrofa lotnicza zabrała im kogoś, kogo kochali.
Cień katastrofy
(Rozszerzona wersja opowieści)
Rozdział 1 – Wiadomość, która zmienia wszystko
Tomasz Świątek nie pamiętał, kiedy ostatni raz czuł tak niepokojącą pustkę. Było późne popołudnie, a on siedział w swoim gabinecie, próbując skupić się na pracy. Jednak coś nie dawało mu spokoju. Coś niewidzialnego wisiało w powietrzu, jak zapowiedź burzy.
Nagle zadzwonił telefon.
Spojrzał na ekran – numer był nieznany.
– Halo?
Po drugiej stronie panowała cisza. Potem usłyszał zduszony oddech.
– Tomasz… – głos był ledwo słyszalny, drżący.
Zmarszczył brwi.
– Dorota?
– Samolot… – jej głos załamał się. – Lot… 172… Spadł…
Cisza, jaka zapadła potem, była głośniejsza niż krzyk. Tomasz poczuł, jak świat nagle staje się nierzeczywisty.
– Gdzie jesteś? – zapytał, wstając z krzesła tak gwałtownie, że omal go nie przewrócił.
– W domu…
Rozłączyła się.
Tomasz stał przez chwilę bez ruchu. Potem chwycił kluczyki od samochodu i wybiegł z mieszkania.
Rozdział 2 – Rozpad na kawałki
Dom Doroty znajdował się na obrzeżach miasta, w cichej dzielnicy. Drzwi były uchylone.
Wszedł do środka.
Dorota siedziała na kanapie, skulona, z telefonem w ręku.
Nie podniosła wzroku, kiedy wszedł. Jej twarz była wyblakła, oczy czerwone od płaczu.
Usiadł obok niej.
– Dorota…
Nie odpowiedziała.
Tomasz patrzył na nią, szukając słów, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Wreszcie Dorota podniosła na niego wzrok.
– Ania była w tym samolocie… – wyszeptała.
Tomasz poczuł, jak coś ściska go za gardło.
Ania.
Młodsza siostra Doroty. Miała dwadzieścia siedem lat. Pełna życia, marzeń.
– Mówiła mi, że boi się latać… – głos Doroty był drżący. – A ja jej powiedziałam, że wszystko będzie dobrze. Że samoloty są bezpieczne…
Tomasz nie wiedział, co powiedzieć. Wiedział tylko jedno – Dorota rozpadła się na kawałki.
I on musiał pomóc jej je poskładać.
Rozdział 3 – Dni bez końca
Następne dni były rozmazane.
Dorota spała niewiele. Tomasz był przy niej. Odbierał telefony od krewnych, śledził wiadomości.
Katastrofa. 172 ofiary.
Przyczyna: nieznana.
Ciała: w większości nieodnalezione.
Dorota przestała mówić. Przestała jeść.
Tomasz czuwał przy niej.
– Musisz coś zjeść… – powiedział któregoś dnia, podsuwając jej talerz.
Nie odpowiedziała.
– Dorota…
Wtedy spojrzała na niego.
– Myślisz, że czuła, że to koniec?
Tomasz zamknął oczy.
Nie wiedział, co odpowiedzieć.
Rozdział 4 – Czarne skrzynki przeszłości
Dwa tygodnie po katastrofie przyszła oficjalna informacja.
Czarne skrzynki odnalezione.
Ostatnie minuty lotu: chaos, krzyki.
Dorota nie chciała słuchać nagrań.
Ale Tomasz je usłyszał.
I usłyszał tam głos Ani.
„Powiedz Dorocie, że ją kocham.”
To były jej ostatnie słowa.
Tomasz nie wiedział, jak to powiedzieć Dorocie.
Ale wiedział, że musi.
Rozdział 5 – Czas, który nie leczy ran
Dorota usiadła na ławce w parku. Tomasz usiadł obok niej.
– Mam coś dla ciebie – powiedział cicho.
Spojrzała na niego nieufnie.
Wtedy wyjął kartkę i podał jej.
Na papierze były spisane słowa Ani.
Dorota przeczytała je raz. Potem drugi.
A potem po raz pierwszy od katastrofy rozpłakała się naprawdę.
Tomasz objął ją ramieniem.
Nie mógł zabrać jej bólu.
Ale mógł być przy niej.
I to wystarczyło.
Epilog – Życie po katastrofie
Ból nigdy nie znika.
Ale można nauczyć się z nim żyć.
Dorota powoli wracała do siebie.
Zaczęła mówić. Zaczęła wychodzić z domu.
Zaczęła żyć.
Tomasz wciąż był przy niej.
I wiedział jedno.
Ania chciałaby, żeby żyli.
Więc to robili.
Dla niej.
Dla siebie.
Dla życia, które musiało trwać
Ale nie zabrała nadziei.
Koniec.
Leave a Reply