Maja Korycka była złotą dziewczyną polskiego sportu. Cztery złote medale olimpijskie w tenisie, niezliczone tytuły wielkoszlemowe, kontrakty reklamowe z największymi markami świata. Jej twarz zdobiła billboardy od Tokio po Buenos Aires. W wieku zaledwie 25 lat była nie tylko gwiazdą, ale i narodową bohaterką.
Ale za jej sukcesem krył się człowiek, który przez lata kierował jej karierą żelazną ręką – ojciec, Marek Korycki. Były wojskowy, później trener młodzieży, a na końcu: menedżer i mentor swojej córki. Dla opinii publicznej był wzorem ojca wspierającego rozwój dziecka. Jednak prawda była bardziej skomplikowana.
Od kilku miesięcy zaczęły pojawiać się pogłoski o napiętej relacji między Mają a jej ojcem. Tabloidy pisały o tym, że Marek nie pojawił się na żadnym z meczów córki podczas turnieju US Open. W wywiadach unikał tematu. Maja z kolei zaczęła wypowiadać się coraz odważniej o potrzebie “samodzielności” i “odcięcia się od toksycznych wpływów”.
W listopadzie 2024 roku na antenie ogólnopolskiej stacji pojawił się wywiad z Mają. Prowadząca zadała pytanie:
— Czy w twoim życiu prywatnym nastąpiły jakieś ważne zmiany?
Maja spojrzała w kamerę i powiedziała:
— Postanowiłam zakończyć współpracę z ojcem. Potrzebuję niezależności. Przez całe życie podejmowano decyzje za mnie.
Był to początek burzy.
Kilka dni później Marek Korycki pojawił się w porannym programie „Dzień na Żywo”. Początkowo rozmowa miała dotyczyć jego nowej książki o wychowywaniu mistrzów. Jednak już po kilku minutach wywiad przybrał nieoczekiwany obrót.
Na pytanie dziennikarki, czy czuje się dumny z córki, Marek odpowiedział z jawną złością:
— Nie mam już córki. Wyrzekam się jej. Ta dziewczyna, którą widzicie w telewizji, to nie moja córka. To moja bękarcia córka, która zdradziła wszystko, czego ją nauczyłem.
W studiu zapanowała cisza. Dziennikarka próbowała ratować sytuację, ale słowa padły. I poszły w eter. Internet eksplodował. Hasztagi #Korycki, #MajaKorycka i #bękarcia zaczęły krążyć jak wirus.
Maja nie odpowiedziała od razu. Zamknęła się w domu w Monte Carlo. Jej rzeczniczka wydała krótkie oświadczenie: „Maja nie będzie komentować słów ojca. Skupia się na swojej karierze i zdrowiu psychicznym.”
Ale to nie wystarczyło, by uciszyć publiczną debatę. Media zaczęły wyciągać archiwalne nagrania z treningów, w których Marek krzyczał na córkę. Pojawiły się anonimowe wywiady z byłymi trenerami, którzy sugerowali, że Maja była wychowywana w „emocjonalnym reżimie”.
Niektórzy bronili Marka – wskazując, że bez niego nie byłoby sukcesów. Inni oskarżali go o przemoc emocjonalną. Społeczeństwo było podzielone.
Kilka tygodni później, w sylwestra, Maja opublikowała na swoim Instagramie list otwarty:
„Nie chciałam nigdy publicznie prać brudów rodzinnych. Ale skoro padły takie słowa na mój temat, muszę się odnieść. Tak – mój ojciec był moim trenerem, przewodnikiem, i długo też jedyną osobą, której ufałam. Ale za sukcesami kryły się łzy, lęk i samotność.
Od 6 roku życia trenowałam po 6 godzin dziennie. Kiedy miałam 12 lat i przegrałam pierwszy mecz, ojciec nie odzywał się do mnie przez 3 dni. Gdy miałam 15 lat, zabronił mi chodzić na studniówkę, bo turniej w Dubaju był ważniejszy.
Tak – jestem jego córką, choć teraz mnie odrzuca. Ale nie jestem jego własnością. I nigdy nie byłam bękarcią córką. Jestem sobą – Mają Korycką. I nie potrzebuję niczyjej aprobaty, by dalej iść swoją drogą.”
List został udostępniony przez miliony osób. Stał się symbolem wyzwolenia się z toksycznych relacji rodzinnych.
Kilka tygodni po publikacji listu Marek Korycki stracił kontrakt z Polskim Związkiem Tenisowym. Książki, które miały się ukazać, zostały wycofane z dystrybucji. Jeden z jego byłych podopiecznych oskarżył go publicznie o znęcanie się psychiczne.
Sam Marek zniknął z przestrzeni publicznej. Zamknął się w swoim domu pod Otwockiem i przestał udzielać jakichkolwiek wywiadów.
Wiosną 2025 roku Maja wróciła na korty w wielkim stylu. Zdobyła tytuł w Miami, pokonując w finale Amerykankę Kelly Monroe. W przemówieniu po zwycięstwie powiedziała:
— Ten triumf dedykuję samej sobie. I wszystkim, którzy musieli oderwać się od przeszłości, by odnaleźć siebie.
Publiczność zgotowała jej owację na stojąco.
Latem 2025 roku dziennikarka śledcza Dorota Szeląg przeprowadziła wywiad z Markiem Koryckim. Wyemitowano go w formie dokumentu pod tytułem „Ojciec Mistrzyni”.
W rozmowie Marek przyznał się do błędów:
— Wychowałem Maję jak żołnierza, nie jak córkę. Chciałem, by była najlepsza. Może zapomniałem, że miała prawo być też dzieckiem. Czy żałuję tych słów, które wypowiedziałem? Każdego dnia. Ale nie wiem, czy potrafię ją przeprosić.
Jesienią 2025 roku w Paryżu, podczas finału Roland Garros, Maja po raz kolejny stanęła na szczycie podium. Po meczu podeszła do mikrofonu i powiedziała:
— Wybaczenie nie jest łatwe. Ale każdy ma prawo do drugiej szansy. Tato – nie jesteśmy już tacy sami jak kiedyś. Ale jestem gotowa zacząć od nowa, jeśli ty też jesteś.
Tłum zamarł. A potem rozległy się oklaski. Nikt nie wiedział, czy Marek ogląda transmisję. Ale wielu miało nadzieję, że tak
Historia Mai i Marka Koryckich jest fikcją, ale odzwierciedla wiele prawdziwych dramatów rozgrywających się za kulisami sukcesu. Granica między miłością, ambicją a kontrolą może się łatwo zatrzeć. Najważniejsze jednak, by w porę zrozumieć, kim naprawdę jesteśmy – i nie bać się być sobą, nawet jeśli trzeba zerwać najtrudniejsze więzy.
Leave a Reply