Wieść o zaręczynach Igi Świątek i Tomasza Wiltroskiego rozeszła się po świecie z prędkością światła. Dla wielu fanów tenisa była to wiadomość równie ekscytująca, jak triumf Polki na Roland Garros czy zwycięstwo w Miami Open. Ale dla samej Igi i Tomasza był to moment o wiele głębszy — cichy, intymny, pełen emocji, których nie sposób było ująć w słowa.
Ich historia zaczęła się nie na korcie, lecz… w cieniu jednego z turniejów. Tomasz, dziennikarz sportowy i fotograf, został wysłany, by przygotować reportaż o młodej mistrzyni, która właśnie wspinała się na szczyt światowego tenisa. Jego zadaniem było uchwycić „człowieka za rakietą” — pokazać Igę nie tylko jako zawodniczkę, ale jako osobę: skromną, pełną pasji, skupioną i niezwykle ciekawą świata.
Spotkali się pierwszy raz w Paryżu, po jednym z treningów. Iga była zmęczona, włosy zlepione potem, dłonie obolałe, a mimo to uśmiechnęła się do niego z autentyczną życzliwością. Tomasz zapytał, czy może zrobić kilka zdjęć do artykułu. Zgodziła się.
— Tylko proszę, żeby nie wyglądało to zbyt poważnie. Lubię, kiedy świat widzi, że tenis to nie tylko presja i wyniki, ale też radość — powiedziała z delikatnym uśmiechem.
Już wtedy coś w niej go ujęło. Nie była jak inni sportowcy, z którymi pracował. W jej oczach była cisza, a w tej ciszy — ocean emocji.
Z początku ich relacja była czysto zawodowa. On — reporter, ona — bohaterka jego artykułu. Ale z każdym wywiadem, z każdym spojrzeniem między pytaniem a odpowiedzią, zaczynali poznawać się coraz bardziej.
Po jednym z turniejów Tomasz zaprosił ją na spacer po Londynie. Był wieczór, lekki deszcz, typowo angielska pogoda. Uliczki Notting Hill błyszczały od odbić świateł, a Iga, ubrana w prostą kurtkę i czapkę z daszkiem, wyglądała bardziej jak studentka niż światowa gwiazda.
— Czasem mam wrażenie, że cały świat chce ode mnie czegoś, ale nikt nie pyta, jak się czuję — powiedziała cicho.
— A jak się czujesz? — zapytał.
— Wolna tylko wtedy, gdy gram.
Te słowa zapadły mu w pamięć. I wtedy zrozumiał, że nie ma do czynienia tylko z mistrzynią, ale z kimś, kto nosi w sobie ogromne serce i samotność, której nikt nie dostrzega.
Z biegiem miesięcy zaczęli spędzać coraz więcej czasu razem. Tomasz był z Igą na wielu turniejach, często pomagając jej w mediach, robiąc zdjęcia, ale przede wszystkim — po prostu będąc obok. Nie potrzebowali wiele słów. Czasami wystarczyło jedno spojrzenie zza obiektywu, delikatny gest, uśmiech w hotelowym lobby po długim dniu.
Kiedy Iga wygrała kolejny turniej, wszyscy krzyczeli, świętowali, robili zdjęcia. Tomasz tylko stał z boku i patrzył. Gdy później znaleźli chwilę spokoju, powiedziała:
— Wiesz, kiedy schodzę z kortu, najpiękniejszy moment to ten, kiedy widzę, że ty tam jesteś. Nie dlatego, że musisz — tylko dlatego, że chcesz.
To było ich pierwsze wyznanie, choć żadne z nich jeszcze tego nie nazwało.
Stało się to w Rzymie. Po jednym z treningów, kiedy słońce zachodziło nad starożytnym miastem, a zapach jaśminu unosił się w powietrzu. Siedzieli razem na schodach hotelowego tarasu, rozmawiając o życiu, o tym, co ważne, o planach, których jeszcze nie mieli odwagi wypowiedzieć na głos.
— Myślisz, że można kochać kogoś, z kim nigdy się nie rywalizowało? — zapytała z uśmiechem.
— Myślę, że prawdziwa miłość to właśnie brak rywalizacji. To chęć, by druga osoba zawsze wygrywała.
Spojrzała na niego. W jej oczach odbijało się światło zachodzącego słońca. I wtedy, bez słów, pochylił się i delikatnie ją pocałował.
To nie był filmowy pocałunek pełen dramatyzmu. Był cichy, spokojny, pełen prawdy. Jakby cały świat na chwilę przestał istnieć.
Choć Iga i Tomasz próbowali zachować swoją relację w tajemnicy, świat mediów nie śpi. Pojawiały się plotki, zdjęcia, pytania dziennikarzy. Ona milczała. On również.
Nie dlatego, że się wstydzili. Po prostu chcieli zachować coś tylko dla siebie. Ich miłość dojrzewała z dala od kamer, w podróżach, w porannych rozmowach przez telefon, w drobnych gestach.
Kiedy Iga grała finał w Paryżu, Tomasz siedział na trybunach z aparatem w dłoni. Po jej zwycięstwie, gdy tłum wiwatował, on tylko uśmiechnął się i wyszeptał pod nosem:
— To twoja chwila, kochanie.
A ona, stojąc na podium, szukała jego wzroku. Znalazła. I przez sekundę, którą zapamiętali oboje, świat zamilkł.
Było lato. Właśnie wrócili z długiego sezonu turniejowego. Tomasz zaprosił Igę nad jezioro w Mazurach — miejsce, które znał z dzieciństwa. Cisza, szum drzew, odbicie księżyca w tafli wody.
Iga zdjęła buty i weszła do jeziora, śmiejąc się jak dziecko.
— Tu jest pięknie… — powiedziała. — Chciałabym tu kiedyś wrócić, ale już bez pośpiechu.
Tomasz uklęknął na brzegu. W dłoniach trzymał małe, białe pudełeczko.
— To wróćmy tu razem. Na zawsze.
Odwróciła się. Na moment zamarła. W jej oczach błyszczały łzy, gdy zobaczyła pierścionek.
— Tomek… — wyszeptała.
— Iga Świątek, czy zostaniesz moją żoną?
Nie odpowiedziała od razu. Podbiegła do niego, objęła go mocno i po prostu powiedziała:
— Tak.
W tle szumiały drzewa, gdzieś w oddali pohukiwała sowa. Nie było świadków, nie było kamer. Tylko oni — dwoje ludzi, którzy znaleźli w sobie dom.
Kiedy kilka tygodni później świat dowiedział się o zaręczynach, media oszalały. „Iga Świątek wychodzi za mąż!”, „Tenisowa królowa powiedziała TAK!” — krzyczały nagłówki.
Ale prawdziwie ważne było to, co wydarzyło się później.
Ustalili datę ślubu — czerwiec przyszłego roku, w małym kościele w podwarszawskiej miejscowości. Tylko najbliżsi, rodzina, kilku przyjaciół. Bez fleszy, bez paparazzich.
— Nie chcę, żeby to był spektakl. Chcę, żeby to był dzień, w którym po prostu będziemy sobą — powiedziała Iga.
Tomasz się zgodził. W końcu ich miłość zawsze była cicha, pełna prostoty i szczerości.
Iga nigdy nie należała do osób, które marzą o bajkowych sukniach. Ale gdy zobaczyła projekt Anny, przyjaciółki z dzieciństwa, wiedziała, że to „ta”. Prosta, biała, z delikatną koronką na ramionach.
Tomasz natomiast wybrał klasyczny garnitur, granatowy, bez przesady. Śmiał się, że to pierwszy raz, gdy stresuje się bardziej niż przed wystąpieniem w telewizji.
W międzyczasie planowali podróż poślubną. Iga chciała wrócić do Włoch, do Rzymu — tam, gdzie był ich pierwszy pocałunek. Tomasz marzył o kilku dniach w ciszy, z dala od świata.
— Zróbmy jedno i drugie — powiedziała. — Najpierw Rzym, potem Mazury.
Czerwcowe słońce świeciło jasno, a powietrze pachniało jaśminem i świeżym chlebem z pobliskiej piekarni. Kościół był niewielki, ozdobiony polnymi kwiatami.
Kiedy Iga weszła, wszyscy wstali. Ale Tomasz nie widział nikogo poza nią.
— Boże… — szepnął, gdy ich spojrzenia się spotkały. — Jest najpiękniejsza na świecie.
Ceremonia była krótka, ale głęboka. Gdy wypowiadali słowa przysięgi, Iga się wzruszy
Leave a Reply