Wiosna w Warszawie zwykle pachniała bzem i wilgotnym asfaltem po popołudniowym deszczu. Tego dnia nie pachniała niczym. Dla Igi Świątek był to dzień, który długo nosiła w sobie. Trwało to latami. Najpierw były spojrzenia, potem myśli, wreszcie słowa. Z pozoru niewinne, lecz dla niej pełne ciężaru. Była mistrzynią świata, dumą Polski, wzorem dla tysięcy dziewcząt, które chciały być silne i odważne jak ona.
Ale bycie silną to nie zawsze znaczyło wygrywać na korcie.
— Mamo, chcę ci coś powiedzieć — zaczęła, patrząc na ekran telefonu.
Rozmowa odbywała się zdalnie. Jej matka, Dorota, mieszkała w Krakowie i nie widywały się zbyt często. Relacje między nimi były napięte od lat. Po rozwodzie rodziców Igi kontakt z matką stawał się coraz rzadszy. Nie było kłótni — była cisza, która bolała bardziej.
— Mów, Iguniu — odparła Dorota tonem, który brzmiał chłodno, lecz nie wrogo.
— Jestem lesbijką. Chciałam, żebyś dowiedziała się tego ode mnie, a nie z gazet.
Cisza. Przez kilka sekund słychać było tylko oddechy. Jeden był spokojny, drugi urywany.
— A czy musisz o tym mówić publicznie? — spytała w końcu Dorota.
— Muszę. Dla siebie. I dla innych dziewczyn, które boją się być sobą. Jestem gotowa na coming out. Chcę, żebyś to uszanowała.
Odpowiedź, która padła, była krótka. I brutalna.
— Żałuję, że cię urodziłam.
Rozdział II: Świat reaguje
Słowa matki rozniosły się jak pożar po suchym lesie. I nie dlatego, że zostały opublikowane — Iga tego nie zrobiła. Ale jej oczy, pełne bólu po rozmowie, zdradziły wszystko w wywiadzie, którego udzieliła dwa dni później.
— Nie każdy reaguje na prawdę z miłością — powiedziała z uśmiechem pełnym melancholii. — Ale ja siebie kocham. I to wystarczy.
Media oszalały. Nagłówki brzmiały dramatycznie:
„Iga Świątek: Jestem lesbijką!”
„Czy Polska zaakceptuje swoją mistrzynię taką, jaka jest?”
„Matka Świątek w szoku – co dalej z rodziną tenisistki?”
Ale dla Igi nie było odwrotu. Miała wsparcie ze strony ojca, Tomasza, który powiedział jej po cichu: „Jesteś moją córką. I zawsze będziesz”. Miała wsparcie ze strony fanów, koleżanek z kortu, a także społeczności LGBT+. Ale mimo tego wszystkiego, w środku była rana — świeża, głęboka i pełna krwi.
Bo nie ma nic bardziej bolesnego niż odrzucenie przez matkę.
Rozdział III: Retrospekcje
Iga miała dziesięć lat, gdy pierwszy raz poczuła, że „jest inna”. W szkole podstawowej w Raszynie zakochała się w swojej koleżance z klasy. Nie mówiła o tym nikomu. Uczyła się, że to, co czuje, to „faza”, „głupota”, „coś, co przejdzie”.
Nie przeszło.
Kiedy zaczęła wygrywać pierwsze turnieje, temat miłości zszedł na dalszy plan. Kort stał się jej domem, a rakieta – przedłużeniem duszy. Zawody, wyjazdy, treningi – wszystko pochłaniało ją do cna. Ale serce, nawet najbardziej zdyscyplinowane, nie zna planów treningowych.
Zakochała się w swojej trenerce mentalnej. Nie było to odwzajemnione, ale Iga wiedziała już, że to nie „faza”. To była ona – w pełni. Prawdziwa.
Rozdział IV: Matka i milczenie
Dorota Świątek była kobietą surową. Perfekcjonistką. Pracowała w służbie zdrowia, gdzie nie było miejsca na sentymenty. Po rozwodzie z Tomaszem zatraciła się w pracy i przeszłości. Rzadko odwiedzała córkę, a gdy już to robiła, kontrolowała każdy szczegół.
— Dlaczego masz tak krótko obcięte włosy?
— Dlaczego nie masz chłopaka?
— Dlaczego nie ubierasz się kobieco?
Pytania zamiast czułości. Krytyka zamiast wsparcia. Gdy Iga była mała, płakała w poduszkę po takich wizytach. Gdy dorosła, przestała odbierać telefon.
Dlatego to, co powiedziała matka, nie powinno jej aż tak zdziwić.
A jednak zabolało.
Rozdział V: Głos tłumu
Społeczeństwo podzieliło się. Dla części Iga stała się ikoną odwagi. Dla innych – symbolem „ideologii”, jak to nazwano w niektórych mediach.
Na Twitterze ruszyła lawina wsparcia z hasztagiem #JestemZIgą. Sportowcy, aktorzy, nauczyciele, młodzież – tysiące głosów solidarności.
Ale pojawiły się też inne głosy:
— „Po co to komu było potrzebne?”
— „Niech gra, a nie się obnosi!”
— „Już nie jest moją idolką.”
Iga milczała. Jej post na Instagramie miał tylko trzy słowa: Prawda daje wolność.
Rozdział VI: Spotkanie po latach
Po kilku miesiącach milczenia, Dorota poprosiła o spotkanie.
— Przemyślałam wszystko — powiedziała w kawiarni, gdzie umówiły się po cichu, bez kamer.
Iga miała zaciśnięte usta. Spojrzała matce prosto w oczy. Nie było w niej złości, tylko zmęczenie.
— Nie wiem, czy ci wybaczę — szepnęła. — Ale chcę cię wysłuchać.
Dorota zbladła. W rękach trzymała list. Napisała go kilka tygodni wcześniej. Nie miała odwagi go wysłać.
— Zawsze bałam się opinii ludzi. I tego, co pomyśli świat. Ale zapomniałam, że to ty jesteś moim światem.
Z oczu Igi popłynęły łzy. Nie odpowiedziała od razu. Ale nie wyszła.
I to był początek.
Rozdział VII: Nowy rozdział
Minęły dwa lata. Iga Świątek nadal grała – może nie tak intensywnie, ale z pasją. Jej dziewczyna, Lena, była u jej boku podczas turnieju w Rzymie, gdzie Iga zdobyła kolejne trofeum. Kamery pokazały, jak się obejmują. Świat nie zawalił się. Przeciwnie – zajaśniał.
Dorota siedziała na trybunach. Miała na sobie tęczową przypinkę. Nie wszystko było idealne, ale było prawdziwe.
W wywiadzie dla „Wysokich Obcasów” powiedziała:
— Nie byłam dobrą matką. Bałam się rzeczy, których nie rozumiałam. Ale Iga mnie nauczyła, że miłość to nie strach. Tylko odwaga.
Epilog: Miłość wygrywa
To nie była historia o skandalu. To była historia o miłości – trudnej, skomplikowanej, nieidealnej. Ale prawdziwej.
Bo nie chodzi o to, kogo kochamy.
Chodzi o to, że kochamy. I mamy prawo być
Leave a Reply